Στη μνήμη της Ρέιτσελ Λουίζ Κάρσον, της αμερικανίδας πρωτοπόρου της οικολογίας.
(27 Μαΐου 1907 – 14 Απριλίου 1964)
ΟΤΑΝ Η “ΑΛΑΛΟΣ ΑΝΟΙΞΙΣ” ΑΠΟΚΤΑ ΦΩΝΗΝ:
ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
ΚΑΙ Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΣΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ.
του ΘΑΝΑΣΗ ΤΣΑΚΙΡΗ
ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ ΑΤΤΙΚΗΣ, ΙΟΥΛΙΟΣ – ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1997
Ι) ΑΝΤΙ ΤΟΥ ΚΑΘΙΕΡΩΜΕΝΟΥ ΠΡΟΛΟΓΟΥ
Ένα μεσημέρι, γυρνώντας απ’ τη δουλειά μου, αγόρασα από τον εφημεριδοπώλη κι ένα περιο-δικό μαζί με τις απογευματινές εφημερίδες. Σε κάποια σελίδα διάβασα την παρακάτω επιστολή :
«Η ΟΙΚΟΠΕΔΟΠΟΙΗΣΙΣ ΤΟΥ ΚΑΡΕΑ
Ελάβομεν και δημοσιεύομεν την κατωτέρω επιστολήν
Κε Διευθυντά,
Εις τους πρόποδας του Υμηττού, ανατολικώς του Συνοικισμού Βύρωνος και ανατολικομεσημβρι-νώς της Ζωοδόχους Πηγής και εις μικράν απόστασιν της αρχαίας μονής των Καρυών (κάποιος νεαρός Οικοδομικός Συνεταιρισμός Αποστράτων Αξιωματικών και Υπαλλήλων) απεφάσισαν να αναγείρωσιν νέον Συνοικισμόν και προς τούτο ήλθον εις διαπραγματεύσεις μετά του Ο.Δ.Ε.Π., μέσω του γνωστού εκπροσώ-που της Μονής Πεντέλης ιερομονάχου και προέβησαν εις την αγοράν του χώρου εκείνου (εκ χιλιάδων στρεμμάτων) αντί πινακίου φακής και αμέσως ήρχισαν οι κύριοι αυτοί να επιχειρώσιν διακατοχικάς πρά-ξεις (τοπογραφήσεις, διαχωρισμούς οικοπέδων, ανορύξεις χανδάκων, ρυμοτομήσεις κλπ) χωρίς να λάβω-σιν υπ’ όψιν ούτε αυτοί, ούτε ο Ο.Δ.Ε.Π. ότι το τμήμα εκείνο έχει από πολλού κηρυχθεί αναδασωτέος χώ-ρος υπό του αρμοδίου Υπουργείου Εργασίας, το οποίον και έχει αρχίσει από καιρόν την αναδάσωσιν του χώρου εκείνου. Το τελευταίον τούτον (Υπουργείον Γεωργίας) εζήτησε δικαστικώς την αποβολήν των επι-δρομέων και η υπόθεσις εκκρεμεί παρά τω Ειρηνοδίκη Αθηνών. Όλοι ομολογούμεν ότι η πόλις των Αθη-νών έχει λάβει τεραστίας διαστάσεις, όσον καμμία άλλη ελληνική ή ξένη πόλις, και τοιαύτας ώστε να καθί-σταται αδύνατος η εξυπηρέτησίς της από απόψεως συγκοινωνίας, φωτισμού, ύδατος, ασφαλείας, καθαριό-τητος, υγιεινής κλπ, δηλαδή η έκτασις της πόλεως ταύτης αποστερεί τους κατοίκους της της απολαύσεως των πλέον στοιχειωδών αγαθών της ανθρωπίνης διαβιώσεως. Αλλ’ ενώ τούτο γενικώς ομολογείται και από τους πολίτας και από τους πολιτικούς, εν τούτοις, οι τελευταίοι ούτοι τη αδικαιολογήτω ανοχή και αδιαφο-ρία των πρώτων (των πολιτών) δεν κάμνουν τίποτε ώστε τουλάχιστον να σταματήσει αυτή η πληγή, της οποίας η αφετηρία θα μπορούσε κάπως να κριθεί επιεικώς λόγω των συνθηκών υφ’ ας ήνοιξε (Μικρασια-τική καταστροφή), αλλά της οποίας η παράτασις και επέκτασις αποτελεί καθαρόν έγκλημα δια το οποίο αν υπήρχε προηγμένη κοινωνία, θα έπρεπε να κληθούν να λογοδοτήσουν αμέσως και οι εκπρόσωποι του Ο.Δ.Ε.Π. που, υπαρχούσης νομίμου απαγορεύσεως προβαίνουν εις πώλησιν χώρου που δεν τους ανήκει, και αι αρμόδιοι αρχαί και οι Υπουργοί που δεν διατάσσουν την άμεσον αποβολήν των επιδρομέων.
Αθήναι, 13-1-1933
Μετά τιμής
Β. ΑΘΗΝΑΙΟΣ»
37 χρόνια αργότερα ένας πανεπιστημιακός καθηγητής εν μέσω στρατιωτικής δικτατο-ρίας θα δικαιώσει τον απλό πολίτη του Καρέα με την περιγραφή του προβλήματος της περιβαλλοντικής υποβάθμισης του Λεκανοπεδίου της Αττικής και θα ασκήσει και μια έμμεση κριτική προς τους δικτάτο-ρες – αλλά και προς τους διάφορους τεχνοκράτες -οι οποίοι βρήκαν την ευκαιρία να προβάλουν φιλοπε-ριβαλλοντικό προσωπείο κατά την έναρξη των εργασιών του Α΄ Συνεδρίου Προστασίας της Φύσεως το Νοέμβριο του 1970: «[Ε]ν πάση περιπτώσει, ευχόμεθα και ελπίζομεν να προκύψη κάτι καλόν δια τον τόπον μας, από την έστω και αναιμικήν αυτήν κίνησιν, και να μην πρόκειται, ως συνήθως, περί θορυβω-δών διακηρύξεων, περί συντάξεως πομπωδών προγραμμάτων, περί προβολής ρητόρων και αυτοπροβολής των επί πάσης φύσεως ζητημάτων ποικιλωνύμων ειδικών» . Mε το πέρασμα των χρόνων οι τελευταίες νησίδες πευκόφυτης βλάστησης στον Καρέα θα φυλαχτούν ως “κόρες οφθαλμών” από απλούς πολίτες, όπως ο παλιός κομμουνιστής συνδικαλιστής στα τραμ – ο “μπαρμπα – Γαλάνης” -, που παίρνουν την υπόθεση στα χέρια τους, σχηματίζοντας ομάδες πολιτών για την παρέμβαση στα περί το περιβάλλον τεκταινόμενα. Πράγματι, η “άλαλος άνοιξις” αποκτά φωνή. Το ζητούμενο είναι το πώς κατέστη δυνατή η απόκτηση αυτής της φωνής.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο της εργασίας http://www.scribd.com/doc/20691205/Tsakiris-Spring
(27 Μαΐου 1907 – 14 Απριλίου 1964)
ΟΤΑΝ Η “ΑΛΑΛΟΣ ΑΝΟΙΞΙΣ” ΑΠΟΚΤΑ ΦΩΝΗΝ:
ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
ΚΑΙ Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΣΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ.
του ΘΑΝΑΣΗ ΤΣΑΚΙΡΗ
ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ ΑΤΤΙΚΗΣ, ΙΟΥΛΙΟΣ – ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1997
Ι) ΑΝΤΙ ΤΟΥ ΚΑΘΙΕΡΩΜΕΝΟΥ ΠΡΟΛΟΓΟΥ
Ένα μεσημέρι, γυρνώντας απ’ τη δουλειά μου, αγόρασα από τον εφημεριδοπώλη κι ένα περιο-δικό μαζί με τις απογευματινές εφημερίδες. Σε κάποια σελίδα διάβασα την παρακάτω επιστολή :
«Η ΟΙΚΟΠΕΔΟΠΟΙΗΣΙΣ ΤΟΥ ΚΑΡΕΑ
Ελάβομεν και δημοσιεύομεν την κατωτέρω επιστολήν
Κε Διευθυντά,
Εις τους πρόποδας του Υμηττού, ανατολικώς του Συνοικισμού Βύρωνος και ανατολικομεσημβρι-νώς της Ζωοδόχους Πηγής και εις μικράν απόστασιν της αρχαίας μονής των Καρυών (κάποιος νεαρός Οικοδομικός Συνεταιρισμός Αποστράτων Αξιωματικών και Υπαλλήλων) απεφάσισαν να αναγείρωσιν νέον Συνοικισμόν και προς τούτο ήλθον εις διαπραγματεύσεις μετά του Ο.Δ.Ε.Π., μέσω του γνωστού εκπροσώ-που της Μονής Πεντέλης ιερομονάχου και προέβησαν εις την αγοράν του χώρου εκείνου (εκ χιλιάδων στρεμμάτων) αντί πινακίου φακής και αμέσως ήρχισαν οι κύριοι αυτοί να επιχειρώσιν διακατοχικάς πρά-ξεις (τοπογραφήσεις, διαχωρισμούς οικοπέδων, ανορύξεις χανδάκων, ρυμοτομήσεις κλπ) χωρίς να λάβω-σιν υπ’ όψιν ούτε αυτοί, ούτε ο Ο.Δ.Ε.Π. ότι το τμήμα εκείνο έχει από πολλού κηρυχθεί αναδασωτέος χώ-ρος υπό του αρμοδίου Υπουργείου Εργασίας, το οποίον και έχει αρχίσει από καιρόν την αναδάσωσιν του χώρου εκείνου. Το τελευταίον τούτον (Υπουργείον Γεωργίας) εζήτησε δικαστικώς την αποβολήν των επι-δρομέων και η υπόθεσις εκκρεμεί παρά τω Ειρηνοδίκη Αθηνών. Όλοι ομολογούμεν ότι η πόλις των Αθη-νών έχει λάβει τεραστίας διαστάσεις, όσον καμμία άλλη ελληνική ή ξένη πόλις, και τοιαύτας ώστε να καθί-σταται αδύνατος η εξυπηρέτησίς της από απόψεως συγκοινωνίας, φωτισμού, ύδατος, ασφαλείας, καθαριό-τητος, υγιεινής κλπ, δηλαδή η έκτασις της πόλεως ταύτης αποστερεί τους κατοίκους της της απολαύσεως των πλέον στοιχειωδών αγαθών της ανθρωπίνης διαβιώσεως. Αλλ’ ενώ τούτο γενικώς ομολογείται και από τους πολίτας και από τους πολιτικούς, εν τούτοις, οι τελευταίοι ούτοι τη αδικαιολογήτω ανοχή και αδιαφο-ρία των πρώτων (των πολιτών) δεν κάμνουν τίποτε ώστε τουλάχιστον να σταματήσει αυτή η πληγή, της οποίας η αφετηρία θα μπορούσε κάπως να κριθεί επιεικώς λόγω των συνθηκών υφ’ ας ήνοιξε (Μικρασια-τική καταστροφή), αλλά της οποίας η παράτασις και επέκτασις αποτελεί καθαρόν έγκλημα δια το οποίο αν υπήρχε προηγμένη κοινωνία, θα έπρεπε να κληθούν να λογοδοτήσουν αμέσως και οι εκπρόσωποι του Ο.Δ.Ε.Π. που, υπαρχούσης νομίμου απαγορεύσεως προβαίνουν εις πώλησιν χώρου που δεν τους ανήκει, και αι αρμόδιοι αρχαί και οι Υπουργοί που δεν διατάσσουν την άμεσον αποβολήν των επιδρομέων.
Αθήναι, 13-1-1933
Μετά τιμής
Β. ΑΘΗΝΑΙΟΣ»
37 χρόνια αργότερα ένας πανεπιστημιακός καθηγητής εν μέσω στρατιωτικής δικτατο-ρίας θα δικαιώσει τον απλό πολίτη του Καρέα με την περιγραφή του προβλήματος της περιβαλλοντικής υποβάθμισης του Λεκανοπεδίου της Αττικής και θα ασκήσει και μια έμμεση κριτική προς τους δικτάτο-ρες – αλλά και προς τους διάφορους τεχνοκράτες -οι οποίοι βρήκαν την ευκαιρία να προβάλουν φιλοπε-ριβαλλοντικό προσωπείο κατά την έναρξη των εργασιών του Α΄ Συνεδρίου Προστασίας της Φύσεως το Νοέμβριο του 1970: «[Ε]ν πάση περιπτώσει, ευχόμεθα και ελπίζομεν να προκύψη κάτι καλόν δια τον τόπον μας, από την έστω και αναιμικήν αυτήν κίνησιν, και να μην πρόκειται, ως συνήθως, περί θορυβω-δών διακηρύξεων, περί συντάξεως πομπωδών προγραμμάτων, περί προβολής ρητόρων και αυτοπροβολής των επί πάσης φύσεως ζητημάτων ποικιλωνύμων ειδικών» . Mε το πέρασμα των χρόνων οι τελευταίες νησίδες πευκόφυτης βλάστησης στον Καρέα θα φυλαχτούν ως “κόρες οφθαλμών” από απλούς πολίτες, όπως ο παλιός κομμουνιστής συνδικαλιστής στα τραμ – ο “μπαρμπα – Γαλάνης” -, που παίρνουν την υπόθεση στα χέρια τους, σχηματίζοντας ομάδες πολιτών για την παρέμβαση στα περί το περιβάλλον τεκταινόμενα. Πράγματι, η “άλαλος άνοιξις” αποκτά φωνή. Το ζητούμενο είναι το πώς κατέστη δυνατή η απόκτηση αυτής της φωνής.
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο της εργασίας http://www.scribd.com/doc/20691205/Tsakiris-Spring
No comments:
Post a Comment