ΕΠΟΝ-Απάνω στα ψηλά βουνά αντάρτες επονίτες παλεύουν για τη λευτεριά χτυπώντας τους φασίστες.

Η νεολαία ευαίσθητη στην κοινωνική αλλαγή που εξελίσσεται μετά τη λήξη της δεκαετίας του 1940 και του τερματισμού του εμφυλίου πολέμου έρχεται στο προσκήνιο ως νέος παίκτης στο πολιτικό γίγνεσθαι. Υπάρχει το παράδειγμα της ΕΠΟΝ που συσπείρωσε δεκάδες χιλιάδες νέους και νέες με βάση τους στόχους της ανεξαρτησίας, της πολιτικής αλλαγής και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Πέραν τούτων η  ΕΠΟΝ δεν ήταν μια ακόμα κομματική νεολαία γιατί ανέπτυξε ένα διαφορετικό πολιτικό και πολιτιστικό λόγο και δημιουργούσε νέες μορφές κοινωνικής σχέσης και δράσης. «Ένα άλμα έχει πραγματοποιηθεί από το ατομικό στο συλλογικό κι έχουν σφυρηλατηθεί πρωτόγνωροι δεσμοί συντροφικότητας και αλληλεγγύης ανάμεσα στα μέλη αυτής της γενιάς. Δεσμοί που υπερβαίνουν ταξικές διαφορές, αφού ήταν πάρα πολλά τα νέα παιδιά που προέρχονταν από αστικές οικογένειες και διέκοπταν σπουδές, διακυβεύοντας έτσι μελλοντικές καριέρες, για να δοθούν ψυχή τε και σώματι στον αγώνα. Μια άλλη ανατρεπτική κατά την άποψή μου πλευρά του οράματος την ΕΠΟΝ, που είναι βέβαιο ότι ήταν ιδιαίτερα ελκυστική για τη νεολαία, ήταν η επίκληση του δικαιώματος στην ατομική ευτυχία και η επαγγελία της άνθησης της προσωπικότητας του νέου. Μ’ αυτή την έννοια το «εμείς» δεν υποκαθιστούσε απόλυτα το εγώ, το οποίο συνέχιζε να υπάρχει και να διεκδικεί. Η προσωπικότητα του νέου δεν συνθλιβόταν στην ΕΠΟΝ, όπως σε άλλες κομμουνιστικές οργανώσεις, η τάση ήταν να αναδειχθεί.».[1]

Θ.Τ.

---

[1]Eισήγηση της Οντετ Βαρών-Βασάρ στη διημερίδα ΑΣΚΙ-ΕΜΙΑΝ 4/3/2013 http://www.emian.gr/2013/04/ontetbaror/ Βλ. επίσης Οντέτ Βαρών – Βασάρ (2009) Η ενηλικίωση μιας γενιάς. Νέοι και νέες στην Κατοχή και στην Αντίσταση,  Αθήνα: Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2009