Tsakthan Daily 1/1/2012 - ΠΡΟΚΡΙΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΗΠΑ 2012 Γ΄ ΜΕΡΟΣ -ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΩΝ ΗΠΑ 1960-2000

Tsakthan Daily 1/1/2012




ΠΡΟΚΡΙΜΑΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΗΠΑ 2012 Γ΄ ΜΕΡΟΣ

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΩΝ ΗΠΑ 1960-2000



Για να κλείνουμε αυτή την ιστορική ενότητα θα χρειαστεί να αναφερθούμε συνοπτικά στα γεγονότα της περιόδου 1960-2000. Το 1960 ο Τζων Φ. Κέννεντυ νίκησε με πολύ μικρή διαφορά τον Ρίτσαρντ Νίξον με ένα ασαφές πρόγραμμα «Αλλαγής» που, όμως, εξέφραζε τον πόθο δεκάδων εκατομμυρίων Αμερικανών εργαζομένων και νεολαίας, λευκών, αφρομερικανών και μεταναστών να μπει ένα τέρμα στην άκρως συντηρητική διακυβέρνηση των Ρεπουμπλικανών και να ενσωματωθούν όλοι στη κοινωνική και πολιτική ζωή των ΗΠΑ. Στις εκλογές αυτές έγινε το πρώτο τηλεοπτικό debate μεταξύ των υποψηφίων. Η τηλεόραση παίζει όλο και μεγαλύτερο ρόλο. Η δολοφονία του Κέννεντυ άνοιξε το δρόμο στον πολύ αμφιλεγόμενο Λύντον Τζόνσον, ο οποίος ήταν «γεράκι» όσον αφορά την εξωτερική πολιτική και θετικός απέναντι στα κοινωνικά αιτήματα στο εσωτερικό. Απέναντί του είχε ένα διχασμένο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα που κατέβασε τον πρώτο νεοσυντηρητικό-νεοφιλελεύθερο, τον νοτιοδυτικό Μπάρι Γκολνγουώτερ που νίκησε τον βορειοανατολικό Νέλσον Ροκφέλλλερ. Η προβολή της «Μεγάλης Κοινωνίας» από τον Τζόνσον και η αδυναμία των Ρεπουμπλικανών είχε ως αποτέλεσμα μια από τις μεγαλύτερες νίκες των Δημοκρατικών με 61% (οι Ρεπουμπλικανοί προηγήθηκαν μόνο σε 6 πολιτείες). Ο Τζόνσον επέβαλε την Ομοσπονδιακή Στήριξη της Δημόσιας Εκπαίδευσης, την Πράξη για τα Εκλογικά Δικαιώματα και το πρόγραμμα Medicare για την παροχή ασφάλισης υγείας σε όλους τους ανθρώπους άνω των 65 ετών και σε όσους χρειαζόταν ειδική βοήθεια. Όμως, στην εξωτερική πολιτική αποδείχθηκε «άξιος εκπρόσωπος» του ιμπεριαλισμού και συνεχώς αύξαινε τα αμερικανικά στρατεύματα στο Βιετνάμ ξεσηκώνοντας εκατοντάδες χιλιάδες νέους και νέες σε ένα από τα μαζικότερα αντιπολεμικά κινήματα της παγκόσμιας ιστορίας. Το 1968 στο συνέδριο των Δημοκρατικών με την απόφασή της ηγεσίας να ορίσει άλλον υποψήφιο, τον Χιούβερτ Χάμφρευ και όχι τον αντιπολεμικό ακτιβιστή Γιουτζήν Μακάρθι που είχε κερδίσει την πλειοψηφία των συνέδρων από τις προκριματικές, έβαλε μόνο του την πέτρα και βούτηξε στα βαθιά νερά των Χιλίων Λιμνών. Δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές χτυπήθηκαν από τα ΜΑΤ και την εθνοφρουρά κι έγιναν εκατοντάδες συλλήψεις. Ο γερουσιαστής Αβραάμ Ρίμπικωφ σε δηλώσεις του στην τηλεόραση έκανε λόγο για αστυνομικές «πρακτικές Γκεστάπο.» Έτσι, το Δημοκρατικό Κόμμα μπήκε σε περιπέτειες και οι Ρεπουμπλικάνοι θα κυριαρχούσαν τα επόμενα 40 χρόνια με τις θλιβερές εξαιρέσεις των Κάρτερ και Κλίντον. Στο ίδιο διάστημα μεγάλες ανακατατάξεις συνέβησαν όσον αφορά τις ταξικές αναφορές των κομμάτων στο επίπεδο της ψήφου. Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνικής βάσης των Ρεπουμπλικανών μετακινήθηκε προς τους Δημοκρατικούς και συγκεκριμένα επαγγελματίες και υπάλληλοι που δεν κατείχαν διευθυντικές θέσεις. Οι ειδικευμένοι βιομηχανικοί εργάτες άρχισαν να μετακινούνται προς τη Ρεπουμπλικάνικη Δεξιά χωρίς αυτό να σημαίνει οριστική εγκατάστασή τους σ’ αυτήν καθώς ψηφίζουν ανάλογα με την οικονομική συγκυρία και μόνο όταν η οικονομική ύφεση και η μετακίνηση εργοστασιακών μονάδων σε εκτός ΗΠΑ χώρες με χαμηλούς μισθούς και ασφάλισης τους άγγιξε γερά στήριξαν τον Τζωρτζ Μπους στις εκλογές του 2000 και 2004.



Μια αξιοσημείωτη αλλαγή στον τρόπο λειτουργίας των κομμάτων έγινε το 1972 όταν το Δημοκρατικό Κόμμα μετά από πρόταση του προοδευτικού Τζωρτζ ΜακΓκόβερν διευρύνθηκε ο ρόλος των πολιτειών στις προκριματικές εκλογές και ανοίχτηκαν σε ολοένα και μεγαλύτερους κύκλους συμμετεχόντων στη διαδικασία. Ακολούθησε θέλοντας και μη το Ρεπουμπλικανικό. Το αποτέλεσμα της διεύρυνσης αυτής το είδαμε στις προκριματικές εκλογές του 2008, ειδικά στο Δημοκρατικό Κόμμα που πήρε τη μορφή δημοψηφίσματος ανάμεσα στον Μπάρακ Ομπάμα και τη Χίλλαρι Κλίντον και στις οποίες συμμετείχε ο υψηλότερος αριθμός πολιτών από ποτέ, με στόχο την νίκη του Ομπάμα και την θεωρούμενη ως εύκολη επικράτησή του επί των Ρεπουμπλικανών. Μια νεότερη γενιά πολιτών, που έβλεπε τον κόσμο και την κοινωνία των ΗΠΑ να χειροτερεύει εξαιτίας των Ρεπουμπλικάνων και του Μπους και που βλέπει μπροστά της ανεργία, φτώχεια και πολέμους, αποφάσισε να πει το δικό της Ya Basta και μέσω των Προεδρικών Εκλογών ψηφίζοντας τον Ομπάμα, ασχέτως από το τι επακολούθησε.





Συνεχίζεται…



Θανάσης Τσακίρης

http://tsakiris.snn.gr/

http://tsakthan.blogspot.com/

http://tsakthan.wordpress.com/

http://antiracistes.wordpress.com/

http://homoecologicus.wordpress.com/

http://leftypedia.wordpress.com/

http://greekunions.wordpress.com/

http://femininmasculin.wordpress.com/

http://ilioupoli.wordpress.com/

http://homopolitics.wordpress.com/

http://politicalperson.wordpress.com/

http://cantpaydontpay.wordpress.com/

http://pringkipessa.wordpress.com/

http://redferryman.wordpress.com/

http://adotoe.wordpress.com/

http://easpemporiki.wordpress.com/  

http://www.easp.gr/







ATAKA ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ



«Μεγάλωσα άντρες, όχι φλούφληδες…» http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22768&subid=2&pubid=63596922



ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Η αγάπη είναι ζάλη

Μουσική : Θάνος Μικρούτσικος

Στίχοι : Αντρέας Μικρούτσικος

Ερμηνεία : Χάρις Αλεξίου



http://www.youtube.com/watch?v=ILHFKGdO_nI&feature=related



Μη μου το πεις,

ο δρόμος της καρδιάς σου πόσο άλλαξε

Μη μου το πεις,

η μοναξιά σου πλοίο που δεν άραξε



Να μου το πεις το σ' αγαπώ και πάλι,

Να μου το πεις, η αγάπη είναι ζάλη



Μη μου το πεις,

τα χρόνια που περάσαν πως μαράθηκαν

Μη μου το πεις, τα όνειρα που κάναμε πως χάθηκαν



Να μου το πεις το σ' αγαπώ και πάλι,

Να μου το πεις η αγάπη είναι ζάλη.





Ο ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ



Let’s Dance – Viennese Waltz



http://www.youtube.com/watch?v=5crgpP8ClIs





ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ-ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

5 βιβλία που προτείνονται από την Βασιλική Γεωργιάδου στο Πρωτοχρονιάτικο Βήμα

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=436836&h1=true



Βασιλική Γεωργιάδου, αναπληρώτρια καθηγήτρια Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο



1. Nassim Nicholas Taleb, «Ο μαύρος κύκνος. Ο αντίκτυπος του εξαιρετικά απρόβλεπτου» (μτφ. Αντώνης Παπαγιαννίδης, Φερενίκη, 2010): Ο Taleb μας λέει ότι δεν είναι η επαναλαμβανόμενη κανονικότητα των φαινομένων αλλά οι εξαιρέσεις και οι «ακραίες περιπτώσεις» τους -οι «μαύροι κύκνοι»- μέσα από τους οποίους μπορούμε να κατανοήσουμε τον κόσμο.



2. Gordon Brown, «Πέρα από το Κραχ. Ξεπερνώντας την πρώτη κρίση της παγκοσμιοποίησης» (μτφ. Ηρακλής Οικονόμου, Πεδίο, 2010): Η υπέρβαση της κρίσης θα έρθει με συντονισμένη δράση και παγκόσμια διακυβέρνηση. Στις αναλύσεις του βρετανού πρώην πρωθυπουργού διακρίνεται ένας έντιμος, ακέραιος και υπεύθυνος πολιτικός, ιδιότητες που τείνουν να σπανίζουν στις ημέρες μας.



3. Pierro Ignazi, «Εxtreme Right Parties in Western Europe» (Oxford University Press, 2010): Η άκρα δεξιά δεν έχει προδιαγεγραμμένη πορεία ούτε είναι συνώνυμο του νεο-φασισμού. Κάνει την εμφάνισή της στον μεταπολεμικό κόσμο και αποτελεί συνέπεια των ραγδαίων μεταβολών του στη μεταβιομηχανική και μετακομμουνιστική εποχή.



4. Χριστόφορος Βερναρδάκης, «Πολιτικά κόμματα, εκλογές και κομματικό σύστημα. Οι μετασχηματισμοί της πολιτικής αντιπροσώπευσης, 1990-2010» (Σάκκουλας, 2011): Ο αναγνώστης οδηγείται στο συμπέρασμα ότι υπήρχε από καιρό τόσο σημαντική απόκλιση ανάμεσα στις κατευθύνσεις των θεσμών και στις επιλογές των εκλογέων, που το πολιτικό-κομματικό σύστημα θα κλονιζόταν, είτε με υγιή είτε με αδύναμη εθνική οικονομία.



5. Albert O. Hirschman, «Αποχώρηση, διαφωνία και αφοσίωση. Αντιδράσεις στην παρακμή επιχειρήσεων, οργανώσεων και κρατών» (μτφ. Τίνα Πλυτά, Παπαζήσης, 2002): Ξαναγίνεται επίκαιρο στην Ελλάδα της κρίσης: να φύγουμε ή να μείνουμε αντιστεκόμενοι στα παρακμιακά φαινόμενα της κατάρρευσης; Καθώς οι θυροφύλακες του συστήματος εμποδίζουν τη μεταβολή του, για πολλούς το κόστος της παραμονής είναι μεγαλύτερο από εκείνο της φυγής.