Sunday Tsakthan, 19 & 20 September 2009 - Β΄ Μέρος -- Η Κυριακή των …ανέμων

Sunday Tsakthan, 19 & 20 September 2009
Β΄ Μέρος

Η Κυριακή των …ανέμων

First we take Νέος Κόσμος, then we take Μιχαλακοπούλου

Κυριακή πρωί στη θάλασσα. Ψεύτης ήλιος και αυρούλα, φρέντο καπουτσίνο, λίγος κόσμος, πολλές εφημερίδες. Απέναντι μαζεύει μαύρα σύννεφα η Παλιοβούνα. Στο Πρώτο Θέμα ο Γιάννης Μακρυγιάννης ασχολείται με την συγκρότηση του ψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι λογικό από δημοσιογραφική άποψη καθώς τόσο ο φερόμενος ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου όσο και ο τελικά τοποθετηθείς είναι γνωστοί στους ανά την επικράτεια καφενέδες εξέχοντες δημοσιογράφοι. Μόνο που ο ένας εξ αυτών διακρίνεται για την αριστερο-εθνικιστική του αντίληψη για την ιστορία και την στρατηγική των λεγόμενων εθνικών θεμάτων. Έχει δε την τάση να αναγορεύει τους διαφωνούντες με αυτόν σε αυτά τα θέματα σε μισθωτούς του Ιδρύματος Σόρος και ενταγμένους στον αναθεωρητικό ιστορικό στρατό. Ήταν λογικό, επομένως, να υπάρχουν αντιδράσεις στους κόλπους του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Μακρυγιάννης βλέπει μέχρι και σύγκρουση συγκροτημάτων τύπου σε αυτή την ιστορία. Λέγεται δε, σύμφωνα με τα γραφόμενά του, ότι «ο εκδότης του Βήματος Σταύρος Ψυχάρης φέρεται προβληματισμένος με την επιλογή χωρίς να παραβλέπει, λένε οι ίδιες πηγές, τον δίαυλο, και κυρίως την επιρροή που θα ασκεί πλέον στην Κουμουνδούρου!». Στην επόμενη σελίδα , ο σχολιογράφος και θαμώνας του Da Capo, ρίχνει «σπόντες» περί διαπλοκής: «Φαίνεται ότι στην Κουμουνδούρου τα έχουν χάσει τελείως. Δεν εξηγούνται αλλιώς κάποιες σιγουρατζίδικες υποψηφιότητες που κάνουν μπαμ, αλέξη μου, για τη διαπλοκή τους….Ή κάνω λάθος;» Τώρα ότι να πει κανείς για τους διαπλεκόμενους των διαπλεκομένων του «νταβατζίδικου κόσμου» είναι περιττό. Εξ ιδίων κρίνουν τα αλλότρια. Πιο καλό χιούμορ διαθέτει ο …Αντώνης Πανούτσος: «Τι είναι ο Ρούντι Ρινάλντι; Α) Σκηνοθέτης ταινιών μιοκρού μήκους Β) Αρχεντινός χορευτής του ταγκό; Πολιτικός Ηγέτης; Απάντηση: Γ) Στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, ηγετικό στέλεχος της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Ελλάδος (ΚΟΕ) και πολιτικός εχθρός του Γρηγόρη Ψαριανού»!!! Στη στήλη «Media Market» αναφέρονται τα εξής: « “Δεν θέλω να με ταλαιπωρεί ο Αλέξης Τσίπρας” φέρεται να είπε η εκδότρια της Ελευθεροτυπίας Μάνια Τεγοπούλου στον συνάδελφο Γρηγόρη Ρουμπάνη, όταν της ανακοίνωσε την πρόθεσή του να συμμετέχει στο ψηφοδέλτιο της Β΄ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ. Συγνώμη, αλλά έχει τα δίκια της, αν κρίνουμε από τα καμώματα του νεαρού ηγέτη που λίγο έλειψε να διαλύσει το κόμμα του. Πάντως, αν και η εκλογή του τελευταίου να τοποθετηθεί επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο επικρατείας τον δημοσιογράφο του Βήματος Βασίλη Μουλόπουλου, αντί του σκιτσογράφου Στάθη Σταυρόπουλου (που κατηγορήθηκε για εθνικισμό από στελέχη του κόμματος), κρίνεται συνετή, δείχνει ότι κινήθηκε από πολιτικο-μιντιακές σκοπιμότητες. Εντοπίσαμε όμως κι άλλη μία στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ: το όνομα της επιτυχημένης σεναριογράφου του ΑΝΤ1 Άννας Χατζηφωτιά». Το σχόλιο υπογράφει ο Ν. Νικητέας. Στη σελίδα “Media Club” η περίπτωση των υποψηφιοτήτων για τα ψηφοδέλτιο Επικρατείας και Β΄ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται…πρώτο θέμα: «Άκουσα ότι στην Ελευθεροτυπία πήγαν να απολύσουν κάποιους δημοσιογράφους που θέλησαν να κατέβουν με τα ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, έγινε ο συνήθης (για την «Ε») διασκεδαστικός πόλεμος και κάπως βολεύτηκε η κατάσταση τσάτρα-πάτρα. Αντίθετα, ο Συγκροτηματάρχης κατάφερε να κάνει το “θεϊκό”, το τοπ χιτ όλων των δεκαετιών σχέσεων, επιπλοκών και διαπλοκώντων ΜΜΕ με την πολιτική! Έβαλε το αριστερό του …χέρι επικεφαλής στο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ! Ανεξάρτητα δηλαδή από την ενδιαφέρουσα, σκοτεινή και εγκεφαλική προσωπικότητα του Βασίλη Μουλόπουλου (ο εν λόγω δημοσιογράφος είναι πολύ πιο όμορφος απ’ ότι εμφανίζεται στη φωτογραφία), το γεγονός και μόνο ότι διευθυντής του ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ μαγαζιού μπαίνει επικεφαλής στο δήθεν πιο ριζοσπαστικό και αντιεξουσιαστικό κομματίδιο της Αριστεράς (;) δείχνει ότι …δεν τους έχει μείνει τίπτε άλλο όρθιο! Κατά τη γνώμη μου, το όλο χάπενινγκ είναι πιο σημαδιακό και συμβολικό για τον ΣΥΡΙΖΑ-Συνασπισμό από το “βρόμικο ’89” όταν οι Κυρκοφλωράκηδες τρώγαν ντολμαδάκια με τη Μαρίκα και τον Ψηλό. Ναι, πιο συμβολικό…Γιατί τότε υπήρχε και το πολιτικό (;) επιχείρημα ότι χρειάζεται μια κυβέρνηση. Τώρα τι επιχείρημα έχει ο ΣΥΡΙΖΑ των “μολότοφ” και του “ματωμένου” Δεκέμβρη να βάζει επικεφαλής έναν κλασικό δημοσιογράφο του πιο αντιπροσωπευτικού ίσως μαγαζιού του εκδοτικού ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ;». Λέει πολλά αυτός ο τύπος που είναι ενδεικτικά του πώς αντιλαμβάνεται τον ρόλο και την δράση του στην πολιτική ο λαός του Μπομπολιστάν που είναι εξοικειωμένο με…σκόνη, πέτρες, λάσπη και άλλες χωματουργικές εργασίες…Ανάμεσα στα χαριτωμένα του εν λόγω συντάκτη με το λογοτεχνικό ψευδώνυμο Όφις ξεχωρίζουμε την πρότασή του αντί του Μουλόπουλου να έβαζε ο ΣΥΡΙΖΑ επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας του τον…Αντώνη Καρκαγιάννη που είναι φίλος του και, όπως λέει, «άλλος “τρελάρας”, άκρως αξιόλογος αριστεροδεξιός». Τελειώνει μετά από παράθεση τόσων και τόσων μαργαριταριών στο εξής σχόλιο που, κατ’ εμέ είναι το αποκορύφωμα της (και ρατσιστική) χυδαιότητας: «Το μεγάλο αφεντικό έχει αμολήσει τα γυφτάκια του στα φανάρια. Το ένα το έχει προς τα δεξιά να υπονομεύει το ΠΑΣΟΚ από τα κανάλια, το άλλο το έστειλε αριστερά να ξανα-υπονομεύει το ΠΑΣΟΚ.» Εδώ κάτι έγινε και ξαφνικά φύσηξε ένας δαιμονισμένος βοριεοανατολικός άνεμος που μας πήρε και μας σήκωσε.

Στη θάλασσα αρμενίζουμε

Πήραμε τις εφημερίδες μας, μπήκαμε γρήγορα στ’ αμάξι και φύγαμε γι’ άλλες παραλίες κάπως απάνεμες. Περάσαμε τις πιο βραχώδεις παραλίες προς την πόλη αλλά ακόμα τίποτε. Φτάσαμε στην Πλατεία Τριών Συμμάχων με το ρολόι και το σταθμό του τρένου και το πήραμε απόφαση ότι δεν έχει κολύμπι σήμερα. Οπότε πήγαμε για ψάρια σε ένα εστιατόριο της νότιας παραλίας κοντά στον Άγιο Ανδρέα. Εδώ μερικές μικρές ομάδες προσφύγων από την ανατολική Αφρική και την Παλαιστίνη προσπαθούν να επιβιώσουν ώσπου να καταφέρουν να φύγουν για τη Δύση. Καθήσαμε πρώτα σε ένα παγκάκι αγναντεύοντας την Κεφαλονιά. Εδώ αρχίσαμε να διαβάζουμε τη RealNews. Ο Νίκος Κωνσταντόπουλος συνεντευξιάζεται από τον γνωστό μας πια Βασίλη Σκουρή. Σε κάποιο σημείο ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ λέει ότι «ο κόσμος μας έδειξε, κάποια στιγμή,, ότι θα ήθελε τον ΣΥΝ σε κεντρικό ρόλο, ως στοιχείο των λύσεων για τη διακυβέρνηση του τόπου» Αυτή η παρατήρηση συνδέεται με αυτό που λέει παρακάτω: «Εάν ο ελληνικός λαός δεν δώσει αυτοδυναμία στο ΠΑΣΟΚ, τότε σαφώς αυτό θα σημαίνει ότι προκρίνει μια λύση κυβερνητικής συνεργασίας. Δεν το πολυπιστεύω αυτό το σενάριο. Εάν, όμως, συμβεί, τότε ο ΣΥΝ δεν μπορεί να αγνοήσει μια τέτοια εκλογική διαφοροποίηση». Παρά το γεγονός ότι έχει πει τα μύρια όσα για τον ΣΥΝ και τον ΣΥΡΙΖΑ τους τελευταίους μήνες, τονίζει ότι πρέπει να πολιτική και οργανωτική ανασυγκρότηση μετά τις εκλογές και θεωρεί ότι «στις εκλογές ο Συνασπισμός κατεβαίνει με τη συμμαχία του ΣΥΡΙΖΑ, που πρέπει να εξασφαλίσει όσο γίνεται ισχυρότερη παρουσία στην επόμενη Βουλή. Αυτό είναι το θέμα της στιγμής> Η ανανεωτική αριστερά των ριζοσπαστικών κινημάτων και της οικολογίας πρέπει να είναι στη Βουλή και να μιλήσει για τις αλήθειες κι όχι για τις προφητείες του παρελθόντος». Άλλα δύο σημεία που κάνουν εντύπωση είναι ότι παραδέχεται ότι ο ΣΥΝ προσέφερε στην κυβέρνηση του Σημίτη στήριξη σε ορισμένους τομείς πολιτικής που δεν τους αναφέρει και ότι μετά από τη δική του παραίτηση λόγω εσωστρέφειας εγκατέλειψε τη μάχη για την απλή αναλογική και τον αγώνα κατά της διαπλοκής!

Λόγια και σιωπές

Ο χιουμορίστας Γιάννης Κακουλίδης «κάνει χιούμορ» όταν αναφέρεται στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ ευχόμενος «στον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ και τον πρόεδρό του, φίλο και συναγωνιστή Αλέξη Τσίπρα, εύχομαι από καρδιάς μεγάλη νίκη, προκειμένου στις 4 του Οκτώβρη οι ενωμένες δυνάμεις της Αριστεράς να αποκτήσουν μια δυναμική εκπροσώπηση στη Βουλή και να κόψουνε τον αντιλαϊκό τσαμπουκά από τη ΡΙΖΑ.» Ο διαφημιστής μας ρίχνει κάπως διφορούμενα την ευχή. Τα μέλη του target group που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ μήπως δίνουν την ερμηνεία του «διαζυγίου» με την αστική πολιτική που κυριαρχεί ή την ερμηνεία του «διαζυγίου ΣΥΝ-ΡΙΖΑ»; Στο Παρασκήνιο ο βαθμολογητής βάζει τέσσερα (4) στον Αλέξη Τσίπρα: «Ζαλιστήκαμε, καλέ μας πρόεδρε, ζαλιστήκαμε. Πάνω που χωνέψαμε ότι πάτε στις εκλογές με …11 επικεφαλής, μας εμφανίζεται κι ένα δικέφαλο Επικρατείας! Τη μια μέρα το Στάθη, την άλλη μέρα το Βασίλη! Τουλάχιστον είστε σίγουρος για τον Μουλόπουλο ή ενδέχεται να διαφωνήσει καμιά ξεχασμένη συνιστώσα και να αλλάξετε πάλι;»

Τσίπρα γίνε Αλαβάνος (κατά το «Τσεβά γίνε Σαρτζετάκης»)

Στο Έθνος, ο Παναγιώτης Τσούτσιας παρουσιάζει αρκετά ισορροπημένα τα του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με άλλες φορές. Επισημαίνει ότι ο «πολιτικός χρόνος» ως την 4η Οκτωβρίου μπορεί να πυκνώσει ακόμη περισσότερο και «να κρύβει δυσάρεστες εκπλήξεις» με τα διλήμματα της ακυβερνησίας ή της ισχυρής κυβέρνησης να είναι προ των πυλών». Σημειώνει επίσης ότι δίνεται από τον ΣΥΡΙΖΑ μεγάλη σημασία στην τηλεοπτική συζήτηση ώστε να μπορέσει να είναι ο Αλέξης Τσίπρας στη θέση που ήταν ο Αλ. Αλαβάνος κερδίζοντας τις εντυπώσεις ως το 2007. Επισημαίνει επίσης ότι υπάρχει το πρόβλημα της χαμηλής συσπείρωσης των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά στην Αττική και ότι θα δοθεί βάρος στον τομέα αυτό. Επίσης, ο Τσούτσιας φιλοξενεί συνέντευξη με τον Αλέξη Τσίπρα. Στις δύο πρώτες ερωτήσεις επισημαίνει πως δε μιλά με όρους «τι Πλαστήρας-τι Παπάγος», όπως τον ήθελε στην ερώτησή του ο Τσούτσιας, αλλά τονίζει ότι τα προγράμματα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι συμπληρωματικά καθώς κοινός είναι ο στόχος της συνέχισης και αύξησης της ήδη υψηλής κερδοφορίας του κεφαλαίου. Τονίζει, επίσης, ότι οι 500.000 θέσεις εργασίας δεν είναι ρουσφετολογικού χαρακτήρα αλλά θέσεις εργασίας στο κοινωνικό κράτος που μια άλλη πολιτική οικονομικής και κοινωνικής οικολογικής ανάπτυξης υπέρ των λαϊκών στρωμάτων μπορεί να εγγυηθεί. Αρνούνται ο Αλέξης και ο κόσμος της επισφαλούς απασχόλησης να ξεχάσουν ότι όχι μόνο η κυβέρνηση της ΝΔ αλλά και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ (κυρίως) ήταν εκείνες που θεσμοθέτησαν την επισφαλή απασχόληση κι έσπειραν τον πανικό και την ανεργία ή την υποαπασχόληση και τη φτώχεια στην εργατική τάξης και τη νεολαία. Παρακάτω ο Τσούτσιας του θέτει το ερώτημα του ποιος εγγυάται ότι μετά τις εκλογές δεν θα αρχίσει νέος κύκλος αντιπαράθεσης στο εσωτερικό του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ. Από την εμπειρία του καλοκαιριού με τις άγονες προσωπικές αντιπαραθέσεις ο χώρος διδάχθηκε: «Οφείλουμε να δούμε διεξοδικά και μέσα από πολιτικές συνθέσεις το πώς θα είμαστε όλο και πιο αντίστοιχοι με το ύψος των απαιτήσεων που έχει ο αριστερός κόσμος από εμάς».

Τ’ αγριολούλουδο αντέχει

Στις σελίδες τις αφιερωμένες στις γυναίκες υποψήφιες των κομμάτων το Έθνος παρουσιάζει την Μαρία Βαμβουρέλλη, ως χαρακτηριστική εκπρόσωπο της νέας γενιάς των 700 ευρώ, της επισφαλούς απασχόλησης και της πάλης για σταθερή εργασία, αξιοπρεπή μισθό και κοινωνική ασφάλιση, δημόσια δωρεάν παιδεία, δημοκρατική και αντιιεραρχική. Σε άλλη σελίδα η Ρένα Δούρου στο άθρο της «Ο ΣΥΡΙΖΑ αντέχει, η ελπίδα αντέχει» δηλώνει: «Η αριστερά είναι εδώ. Μπορεί να πέρασε φουρτούνες (ορισμένες εν κρανίω, αλλά μόνο οι νεκροί οργανισμοί δεν το παθαίνουν αυτό), αλλά είναι εδώ. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μία συμβολή στους αγώνες των πολιτών: «Μια συμβολή που, σε πείσμα πολλών “επαϊόντων”, οι πολίτες επιμένουν να τη στηρίζουν, Γιατί σε αυτήν βλέπουν τις δικές τους ανάγκες, τον δικό τους λόγο, τη δική τους ζωή, την ελπίδα τους».

Η κοινωνική ενόχληση

του Γιάννη Χάρη από τα Νέα του Σαββάτου
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=19&artid=4537089&enthDate=19092009
«Ο ΣΥΝ; Ο ΣΥΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΝΟΧΛΗΣΗ» ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΜΕ ΤΟ ΠΛΕΟΝ ΑΠΑΞΙΩΤΙΚΟ ΥΦΟΣ Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ, ΚΑΙ
ΚΑΠΩΣ ΣΑΝ ΕΝΟΧΛΗΜΕΝΟΣ, ΠΟΥ ΥΠΟΒΛΗΘΗΚΕ ΣΤΟΝ ΚΟΠΟ Ν’ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ ΣΕ ΤΕΤΟΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ
Νά τουλάχιστον ένας ωραίος τίτλος, σκέφτηκα, σε μια απόπειρα να αντισταθμίσω την αλλεργία που μου προκαλεί ο μαριαντουανετισμός, που μόνο πολιτικός δεν είναι, ή που, εάν εντέλει είναι, για την ακρίβεια: αν καταλήγει να είναι πολιτικός, σίγουρα δεν έχει θετικό πρόσημο.

Και πάλι σκέφτηκα, μήπως, από μιαν άλλη βεβαίως σκοπιά, αυτό ακριβώς, «κοινωνική ενόχληση», είναι ο Συνασπισμός, και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οσοδήποτε χαλαρός αυτός σχηματισμός που κι εγώ δεν καταφέρνω να παρακολουθήσω τα προχωρημένα μαθηματικά του, με τις ποικίλες συνιστώσες, τάσεις και ρεύματα, όλα αυτά που ορίζουν ωστόσο τον πιο οικείο μου χώρο;

Εν πάση περιπτώσει η φράση στην πηγή της, με τις πολύ συγκεκριμένες προθέσεις της, από το στόμα αριστερού συγγραφέα (Διονύσης Χαριτόπουλος, σε συνέντευξή του στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ), συμπυκνώνει μια αντίδραση του συρμού, η οποία υποκαθιστά την ουσιαστική, ιδεολογική κριτική με το υψωμένο φρύδι και το «πιφ!» της απαξίωσης.

Το γεγονός ότι βοήθησε τα μέγιστα η πορεία και η εικόνα που παρουσίασε ο ΣΥΡΙΖΑ τους τελευταίους μήνες θα είχε ίσως κάποια σημασία αν η απαξιωτική αντιμετώπιση ήταν κάτι καινούριο και όχι πάγια τακτική, απαξίωση που τις περιόδους των εκλογών γίνεται λυσσαλέα συχνά επίθεση. Γενικότερα στον ΣΥΡΙΖΑ, πιο πριν στον Συνασπισμό, πιο πριν στην ΕΑΡ, ακόμα πιο πριν στο ΚΚΕ Εσωτερικού αμφισβητήθηκε και αμφισβητείται απερίφραστα ο λόγος, αν όχι το δικαίωμα ύπαρξης.

Αλλά γιατί αποτέλεσε αντικείμενο κυρίως χλεύης ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ; Για τις ίντριγκες, για τις φατρίες και τον αλληλοσπαραγμό τους, για την ιδεολογική ασάφεια και πολυμορφία, που αποτυπώθηκε εσχάτως στη γελοιογραφική 11μελή «αρχηγία». Σίγουρα, δεν μπορεί να είναι επιχείρημα πολιτικό το «κοίτα ποιος μιλάει!», όμως ποτέ δεν μπόρεσε να κρυφτεί ούτε ο φατριασμός ούτε η ιδεολογική ασάφεια και πολυμορφία που ενδημούν και στα δύο μεγάλα κόμματα. Ειδικότερα η ιδεολογική πολυμορφία στο συγγενές ΠΑΣΟΚ υποδύεται την «πολυσυλλεκτικότητα», με τις κατά καιρούς μεταδημοτεύσεις επιφανών δεξιών, η οποία έρχεται να προστεθεί στην εγγενή ιδεολογική πολυμέρεια, αφού στο διακηρυγμένα σοσιαλιστικό κόμμα στεγάζονται και συχνά διαδραματίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο κατεξοχήν συντηρητικοί πολιτικοί, θρησκόληπτοι φονταμενταλιστές, υπερπατριώτες εθνικιστές κ.ά.

Η διαφορά είναι ότι σ/ ένα μεγάλο κόμμα, κόμμα εξουσίας, η εξουσία ακριβώς ή και μόνο η προοπτική της συσπειρώνει τις οσοδήποτε ετερόκλητες δυνάμεις, και σε επίπεδο βάσης, εκλογικού σώματος, και σε επίπεδο στελεχών. Πολύ πιο εύλογα, η προοπτική της εξουσίας ή η παραμονή στην εξουσία εξασφαλίζουν κατά κανόνα την αποδοχή της εκάστοτε κομματικής ηγεσίας, του αρχηγού.

Εκτός όμως από τη χλεύη, υπήρξε και υπάρχει λυσσαλέα κριτική. Κορυφαίο και προνομιακό αντικείμενο κριτικής αποτέλεσε η στάση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στις ταραχές του Δεκέμβρη. «Πλήρωσε τον Δεκέμβρη» είναι το στερεότυπο με το οποίο όλοι μας πλέον εξηγούμε την πτώση από ένα αφύσικα υψηλό δημοσκοπικό ποσοστό που έπιασε κάποια στιγμή, ποσοστό που, κι αν δεν υπήρχε ο Δεκέμβρης, θα φυλλορροούσε μάλλον σίγουρα παραμονές της κάλπης. Τι πλήρωσε όμως, αλήθεια; Το ότι ζήτησε πρώτον να ακούσουμε, έπειτα να διακρίνουμε και να δούμε ότι δεν ήταν όλα έργο εντεταλμένων προβοκατόρων αλλά και έκφραση αγωνίας και οργής των νέων (ό,τι περίπου, αν όχι ακριβώς, θυμίζω, είπε και ο Ιερώνυμος, ή οι περισσότεροι ξένοι αναλυτές), και τέλος δεν υπέγραψε τις δηλώσεις μετανοίας και αποκήρυξης που του ζητούσαν παραδοσιακά εισαγγελικοί Πάγκαλοι και αφρισμένοι Αδώνιδες.

Αυτά ως προς το ύποπτα αφελές σχήμα ότι ο Αλαβάνος έκαψε την Αθήνα με τους μπιστικούς του. Γιατί, όταν εγκαταλείψουμε τις στημένες δίκες, μπορεί να υπάρξει, και υπάρχει, από τα μέσα, ουσιώδης κριτική:

«Η αυτόχειρ αριστερά» γράφει ο Νίκος Γ. Ξυδάκης ( Καθημερινή 13.9.09) «παρασύρθηκε από έναν εύκολο κινηματισμό, έναν υπερακτιβισμό μάλλον, μια λατρεία της νεολαίας, χωρίς όμως να δίνει ουσιαστικό πολιτικό περιεχόμενο στην ανησυχία, την αναταραχή, την ανυπακοή». Γράφει και άλλα επικριτικά ο Ξυδάκης, για να καταλήξει ότι, «παρ/ όλες τις αδυναμίες της, [...] αυτή η αριστερά, τα τελευταία χρόνια, ανταποκρίθηκε στο διάχυτο κοινωνικό αίτημα για άλλο πολιτικό λόγο και πράξη. Στρεβλά έστω, με αδυναμίες και μερικεύσεις, με αστοχίες, πάντως η αριστερά άκουγε το κοινωνικό σώμα, κυρίως τους αδύναμους και τους μη ακουόμενους, και τους έδινε φωνή, τη φωνή που δεν τους αναγνωρίζει κανείς άλλος.

»Υπερασπίστηκε επίσης, δυναμικά, τον δημόσιο χώρο, υπερασπιζόμενη ουσιαστικά το Σύνταγμα και τους νόμους, όπως στην περίπτωση της απελευθέρωσης των παραλιών. Η αντίθεσή της μάλιστα στην ανέγερση Μολ στον Ελαιώνα έδειξε ότι η αριστερά δεν φοβάται το συμβατικό πολιτικό κόστος, μπορεί να συγκρούεται με μεγάλα συμφέροντα και αγελαίες πεποιθήσεις».

Είναι χαρακτηριστική τώρα η περίπτωση του Ελαιώνα, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ αντιτάχτηκε στο χτίσιμο Μολ διασυρόμενος επί μήνες από δημάρχους, υπουργούς, παράγοντες του Παναθηναϊκού και τηλεστάρ δημοσιογράφους, ενώ υβριστικά πανό εις βάρος του κοσμούσαν τις κερκίδες των γηπέδων, χωρίς ποτέ να ακουστεί το παραμικρό π.χ. κατά του ΚΚΕ, που είχε ρητά δηλώσει την αντίθεσή του και για τα δύο έργα, το γήπεδο του Παναθηναϊκού και το Μολ. Αλλά όταν το διακύβευμα είναι η εξουσία, όταν υπάρχει πολιτική και ιδεολογική διαπάλη, πρέπει κάθε παράταξη να είναι έτοιμη για κάθε μορφή πολέμου. Τώρα το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο οι εξ ορισμού αντίπαλες δυνάμεις, είναι κυρίως ο εαυτός του, από μέσα. Και είναι και ο κόσμος του. Που άλλη μια φορά, μάλλον πολύ περισσότερο αυτήν τη φορά, θα τιμωρήσει τον εαυτό του, όσο δεν τον τιμώρησε ποτέ Νεοδημοκράτης ή Πασοκικός, μ/ όλες τις ριζικές διαφωνίες που μπορεί να έχει με το κόμμα του, αφού ή όσο εκείνο του τάζει και του εξασφαλίζει εξουσία.

Οδεύει άραγε προς διάλυση ο ΣΥΡΙΖΑ, και ο ίδιος ο Συνασπισμός, ακόμα και αν κατορθώσει να μπει στη Βουλή; Το σίγουρο-και παλιό- είναι ότι κάτι τέτοιο αποτελεί τον διόλου κρυφό πόθο των άλλων κομμάτων. Το καινούριο είναι ότι αποτελεί σχεδόν εκφρασμένο πόθο όλο και μεγαλύτερου μέρους του κόσμου του δικού του, που απομακρύνεται απογοητευμένος, ή και αγανακτισμένος.

Ενδεχόμενη διάλυση ειδικότερα του Συνασπισμού θα είναι, πιστεύω, η μεγαλύτερη ήττα της αριστεράς, αν δηλαδή η αριστερά εκχωρηθεί στην αδράνεια και τον αυτισμό του ΚΚΕ, αν ο αριστερός κοινωνικός λόγος αφεθεί σ/ ένα κόμμα με προβεβλημένες πλέον θέσεις θρησκόληπτες και το χειρότερο εθνικιστικές.

Ακούγεται απόλυτη και θεωρητικολογούσα η άποψη αυτή, υπάρχει ωστόσο και πρακτικό, ας πούμε, επίπεδο, όπου η διάλυση ειδικά του Συνασπισμού πλήττει εξίσου την καθαυτό αριστερά όσο και την κεντροαριστερά, όπως εκφράζεται μέσα από το ΠΑΣΟΚ, γενικότερα το χώρο των προοδευτικών δυνάμεων. Γιατί, σε εποχή επικίνδυνης ανόδου της ακροδεξιάς, σε ποσοστά αλλά προπάντων σε διείσδυση στο κοινωνικό σώμα, μια ενισχυμένη αριστερά, για την ώρα, φευ, μια υπαρκτή αριστερά, είναι ο μοναδικός, πιστεύω, όρος, όχι για την ύπαρξη γενικώς και αορίστως της πολυφωνίας, που είναι πάντως αναγκαίο στοιχείο της δημοκρατίας, αλλά για τη συνεχή ιδεολογική μάχη, πέρα από τη διαχείριση της εξουσίας.

Αυτό όμως σημαίνει ότι τη θέλουμε την αριστερά, ότι θέλουμε να βαδίσουμε, να πορευτούμε αριστερά. Διαφορετικά, αυτός ο συγγενής που όλο και μας κόβει ψήφους, που συνιστά εμπόδιο στην επίτευξη της αυτοδυναμίας, παναπεί στην απόκτηση της εξουσίας, είναι σαφώς ενοχλητικός, συνιστά ενόχληση κοινωνική. Τότε αυτός ο φτωχός συγγενής μπορεί να είναι κάτι σαν ένοχη συνείδηση της αριστεράς, των αριστερών δυνάμεων που υποθηκεύουν την αριστερή ταυτότητά τους στην ιδεολογική απροσδιοριστία του ΠΑΣΟΚ, των αριστερών από την άλλη που βολεύονται με την ιδεολογική αφλογιστία ενός σταλινικού κόμματος, πολλών από εμάς που διαφυλάσσουμε σαν κόρη οφθαλμού την παρθενία του ανένταχτου διατηρώντας το δικαίωμα στην αδιάλλακτη κριτική. Που είναι τώρα το δικαίωμα στην αυτοχειρία.

Σαφώς και είναι κοινωνική ενόχληση ο ΣΥΝ.


Η αγάπη κάστρα καταλύει
Χαΐνηδες

Η αγάπη κάστρα, η αγάπη κάστρα καταλύει
(καταλύει)
Η αγάπη κάστρα καταλύει, μπεντένια ρίχνει κάτω
(Η αγάπη κάστρα καταλύει, μπεντένια ρίχνει κάτω)
και παλικάρια, και παλικάρια του σπαθιού
(του σπαθιού) και παλικάρια του σπαθιού τα ρίχνει του θανάτου

Αγάπα με, αγάπα με πουλάκι μου, (πουλάκι μου)
αγάπα με πουλάκι μου πως μ' αγαπούσες πρώτα
(Αγάπα με πουλάκι μου πως μ'αγαπούσες πρώτα)

Τα ξένα λόγια τα ξένα λόγια μην ακούς (μην ακούς)
μον' την καρδιά σου ρώτα
Αγάπα με πουλάκι μου ως μ' αγαπούσες πρώτα


ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com