Εξυπναδούλες και χαριτωμενιές "έγκυρων" αναλυτών

ΑΠΟ ΤΑ ΝΕΑ
Φωνές
Του Δημήτρη Μητρόπουλου mhtro@dolnet.gr
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 11 Σεπτεμβρίου 2009

ΤΟ 1993 έναν μήνα πριν από τις εκλογές οι οποίες άφησαν εκτός Βουλής τον ΣΥΝ- που έλαβε μόνο 2,93%- ο Αλέκος Αλαβάνος δημοσίευσε ένα επιθετικό άρθρο κατά της τότε ηγεσίας της Κουμουνδούρου. Έφερε τον ηχηρό τίτλο: «Το τέλος του Συνασπισμού». Χρειάστηκε να περάσουν δεκαέξι χρόνια- και να βάλει πλάτη ο ίδιος- ώστε η πρόγνωση να έχει πιθανότητες να επιβεβαιωθεί.

Η ΜΑΡΙΑ Δαμανάκη, αρχηγός του ΣΥΝ τότε, θα μπορούσε να ζει σήμερα τη δικαίωσή της. Αν και δεν πρόκειται να βγει η ίδια δημοσίως να το πει. Μπορεί ως πρόεδρος να πολεμήθηκε εκ των έσω, αλλά δεν το έκανε ποτέ θέμα. Μπορεί να έμεινε εκτός Βουλής ο ΣΥΝ στις εκλογές του 1993, αλλά η συνοχή του δεν απειλήθηκε από δικές της ενέργειες και η Μαρία παραιτήθηκε έντιμα, υπακούοντας στην αντίληψη που θέλει τον αρχηγό να αφήνει τη θέση του στην ήττα. Την επόμενη δεκαετία υπηρέτησε τον ΣΥΝ ως απλή βουλευτής. Και όταν η γραμμή που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν την εξέφραζε, πήγε τελικά το 2003 στο ΠΑΣΟΚ.

ΧΑΙΡΕΚΑΚΗ η Μαρία δεν είναι. Ελπίζει ότι στις 4 Οκτωβρίου ο ΣΥΡΙΖΑ θα περάσει το 3% και θα μπει στη Βουλή. Όπως δήλωσε πρόσφατα, δεν «επενδύει στην ήττα των άλλων» ούτε υιοθετεί τη λογική «να καεί το σπίτι του γείτονα». Ωστόσο, εξ αριστερών του ΠΑΣΟΚ τείνει να διαμορφωθεί μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ κατέβηκε με αποσυσπειρωμένη βάση στις ευρωεκλογές του Ιουνίου, η εικόνα κορυφής των τελευταίων εβδομάδων εμφανίζει χαρακτηριστικά- περίπουαποσύνθεσης. Συνιστώσες και συνιστώντες έχουν γίνει μαλλιάκουβάρια στην Κουμουνδούρου. Ακόμη και η επόμενη μέρα των εκλογών προβάλλεται ως μια ακόμη ευκαιρία για ξεκαθάρισμα λογαριασμών Αλέξη, Αλέκου και Ανανεωτών.

ΤΟ ΠΑΣΟΚ - επί Σημίτη αλλά και επί Παπανδρέου- έκανε αλλεπάλληλες προσπάθειες ώστε να δημιουργήσει όρους για τη διαμόρφωση μιας εν Ελλάδι Κεντροαριστεράς. Αν και ποτέ δεν πρέπει να λες ποτέ, το εγχείρημα δεν προχώρησε. Αν όμως ο ΣΥΝΣΥΡΙΖΑ μετατραπεί σε χαμένη Ατλαντίδα, τότε η αριστερή πλευρά του ΠΑΣΟΚ γίνεται εκ των πραγμάτων καταφύγιο για αριστερά σκεπτόμενους ψηφοφόρους. Είναι μια εξέλιξη που δυναμώνει φωνές και τονώνει παρουσίες όπως αυτή της Μαρίας Δαμανάκη.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Ποιον να μην ψηφίσω...
Tου Mπαμπη Παπαδημητριου
H απουσία εξειδικευμένων κομμάτων και η προϊούσα ομοιότητα όσων μικρών κομμάτων κατεβάζουν ψηφοδέλτια με εκείνο που μισούν, τον «δικομματισμό», κάνει τη δουλειά τού πολίτη εξαιρετικά δύσκολη. «Ειδικά» κόμματα δεν είναι όσα ιδρύουν και χρησιμοποιούν «ιδρυματικοί» τύποι, καλά να είναι που μας χαρίζουν γέλιο κάποτε και την απορία πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι με τέτοιες απόψεις. Ειδικά, κατά την έννοια που θέλω να σας επικοινωνήσω, είναι κόμματα όπως η «Δράση» του Στέφανου Μάνου, το «ΚΚ εσωτερικού» του Λεωνίδα Κύρκου, το «Κόμμα των Νεοφιλελευθέρων» του Κώστα Μητσοτάκη και η «Δημοκρατική Ενωση» του Αλέξανδρου Παπαναστασίου. Να έχουν άποψη επίκαιρη και το πολιτικό θάρρος να την υποστηρίξουν μέχρι την κάλπη. Τέτοιο κόμμα θα μπορούσε να είναι ο «Συν», πριν μεταβληθεί σε αρένα ντεμέκ αριστερόστροφων κυρίως φωνακλάδων, που νομίζουν ότι η μπάρα του ομιλητή της Βουλής δεν διαφέρει από την μπάρα που γνωρίζουν μπαρόβιοι έφηβοι.
Ας είναι! Επιστρέφω στο θέμα μου. Εχει δίκιο ο Καραμανλής όταν ζητεί από τον ψηφοφόρο να προσέξει γιατί η παρούσα εκλογική αναμέτρηση αφορά την αλήθεια της οικονομίας. Η οποία, ως γνωστόν για την «αλήθεια», είναι κατά κανόνα «καυτή» και «αιχμηρή». Γιατί, υποψιάζομαι είναι αδύνατον οι γνωστοί σήμερα στο πανελλήνιο πολιτικοί μας να υπηρετήσουν την «αλήθεια», όπως τουλάχιστον την αντιλαμβάνονται όσοι, ταυτοχρόνως, δηλώνουν πως έριξαν στην κάλπη το ψηφοδέλτιο του νικητή. Τι να κάνουμε! Κάθε χώρα έχει τις αδυναμίες της. Που με κάνουν μάλιστα να σκέφτομαι, κάποιες στιγμές, πόσο απλούστερα θα ήσαν όλα αν είχα κι εγώ ένα αίτημα (διορισμό, επενδυσούλα, δανειάκι...), κάτι βρε παιδί μου που θα έφερνε κοντύτερα το προσωπικό μου συμφέρον με εκείνο του... έθνους. Υπάρχει όμως μια συνεχώς διευρυνόμενη ομάδα πολιτών, που δεν ψάχνει ποιον να ψηφίσει με την πατροπαράδοτη αυτή μέθοδο. Είναι πολυμελής, είναι όμως επαρκώς εξοργισμένη;
Οι πολίτες αυτοί χρησιμοποιούν καλύτερα τη μέθοδο του αποκλεισμού των πολιτικών που δεν μπορούν να εμπιστευτούν. Πρώτος στη σειρά, ο Κώστας Καραμανλής; Ο πρωθυπουργός κερδίζει πόντους όταν εμφανίζεται ειλικρινής. Λέει όμως την αλήθεια; Φοβάμαι πως όχι! Πρώτον γιατί δεν την λέει ολόκληρη και γιατί αποκρύπτει «λεπτομέρειες», γνωστές σε αυτόν πλην όμως κρίσιμες για τη δική μας κρίση. Γιατί έπεσε έξω το κράτος; Πώς θα πιάσουμε, τώρα, έναν φοροφυγά όταν δεν πιάσαμε κανέναν επί πέντε χρόνια; Τους ξέραμε και τους καλύπταμε; Τους βλέπαμε αλλά αδιαφορούσαμε; Από το 2000 ώς και το 2009, ο ετήσιος κρατικός προϋπολογισμός δεν έκλεισε ποτέ με έλλειμμα μικρότερο από το όριο του 3%, που απαιτεί μια συνετή διαχείριση, παρά μόνον έναν χρόνο, το 2006. Ολα τα υπόλοιπα έτη, οι πολιτικοί μάς φόρτωσαν χρέη.
Το δεύτερο σημαντικό πρόβλημα με το σχέδιο που εμφανίζει ο επί δύο θητείες πρωθυπουργός είναι ότι δεν μας εξηγεί πού θα φτάσουμε αν δεχτούμε όσα είπε στη Θεσσαλονίκη. Η υπόσχεση εξόδου από την κρίση δεν αρκεί. Ποιος θα έχει το πάνω χέρι εκείνη τη στιγμή; Ο Καραμανλής προσπαθεί να πει, αν και με όχι επαρκή σαφήνεια, ποιοι θα τα σκάσουν. Δεν μας λέει όμως πότε το ταμείο θα έχει όσα χρειάζεται η κατασκευή μιας καλύτερης Ελλάδας. Γι' αυτό, μας κάνει να φοβόμαστε μήπως μετά την κρίση, περάσουν από το ταμείο οι ίδιοι εκείνοι που φουσκώνουν με τις απαιτήσεις, τις κλεψιές και την ανικανότητά τους, τα ήδη τεράστια χρέη του κράτους. Συμπέρασμα πρώτον λοιπόν, ο Καραμανλής δεν μπορεί να γίνει η πρώτη επιλογή των αδέσμευτων ψηφοφόρων.
Αλλά θα συνεχίσουμε και τις επόμενες δύο Παρασκευές...