Πολιτική χωρίς Πολιτική: Η αριστερά παραμένει «σιωπηλός μάρτυρας»

Πολιτική χωρίς Πολιτική: Η αριστερά παραμένει «σιωπηλός μάρτυρας»

του Θανάση Τσακίρη

Η δοκιμασία των Ευρωεκλογών ήταν πολύ ισχυρή για την αριστερά όλων των αποχρώσεων. Για τον Συνασπισμό και για τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν κάτι παραπάνω από ηλεκτροσόκ, και ειδικά για τα μέλη του Συνασπισμού σαν να μην είχαν ποτέ ηττηθεί σε ολόκληρη την πολιτική διαδρομή τους. Τους έπιασε μια αυτοκτονική πολιτικά μανία να χρεώνουν ο ένας στον άλλο λαθεμένες προσωπικές πολιτικές αποφάσεις και εκτιμήσεις με τρόπο που θύμιζε κωμικοτραγική επιθεώρηση. Το κακό που έγινε στο χώρο που καλύπτει πολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αδιανόητο. Μέχρι τώρα, ακόμη και στις πλέον δύσκολες στιγμές του κομμουνιστικού κινήματος και της αριστεράς στην Ελλάδα, δεν είχαν προσωποποιηθεί σε τέτοιο βαθμό οι πολιτικές συγκρούσεις. Ακόμη και η ιδέα της «παραίτησης» χρησιμοποιήθηκε τόσο βάναυσα ώστε να χάνει πλέον το νόημά της όταν ανακαλείται κάτω από την πίεση των «οπαδών» και σε χρόνο dt. Από την άλλη ένας ψευδεπίγραφος «κομματικός πατριωτισμός» χρησιμοποιήθηκε ως πολιτικό άλλοθι για υποχωρήσεις από βασικές αρχές ανανέωσης και ριζοσπαστικής ανασυγκρότησης. Επί ένα μήνα και βάλε, η αυτοεκπληρούμενη προφητεία, που διατυπώθηκε από βασικούς στυλοβάτες του κατεστημένου πολιτικού και οικονομικού συστήματος και των MME, οδηγούσε την κατάσταση στα άκρα και τον «λαό της Αριστεράς» σε απόγνωση.

Παράλληλα με το θέατρο σκιών που παιζόταν στα παρασκήνια του κομματικού μηχανισμού του Συνασπισμού, στις κεντρικές λεωφόρους της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και της Πάτρας, εργάτες, μετανάστες και πρόσφυγες βρίσκονταν αντιμέτωποι με την οικονομική και πολιτικό-αστυνομική καταστολή. Οι 1.500 «εθελουσίως αποχωρούντες» εργαζόμενοι της Εμπορικής Τράπεζας, οι απολυμένοι του Ελεύθερου Τύπου και του ραδιοσταθμού City 99, FΜ, οι απεργοί της ΑΤΕ, οι απεργοί-απολυμένου του Λαναρά, οι Αφγανοί πρόσφυγες στην Πάτρα και οι υπόλοιποι «της γης οι κολασμένοι» βρίσκονταν στους δρόμους είτε με τη θέλησή τους είτε βιαίως.

Τι είναι αυτό που κάνει την ανανεωτική ριζοσπαστική αριστερά να θυμίζει τον «αντιήρωα»-πρωταγωνιστή της ταινίας «Η νύχτα και η πόλη» του Ζυλ Ντασσέν; Ο Ρίτσαρντ Γουίντμαρκ ήταν ένας μικροαπατεώνας με μεγάλα όνειρα και σχέδια που κάθε φορά που τα έθετε σε εφαρμογή κατέληγαν σε μεγάλα φιάσκα. Δεν εννοώ ότι η αριστερά είναι μικροαπατεώνισσα αλλά ότι κάθε φορά που πάει να αμφισβητήσει το σύστημα σε ειρηνικές εποχές πάντα κάπου κολλάει, κάπου σπαταλάει τις δυνάμεις της και στο τέλος χάνει το μπούσουλα. Και αν το πρόβλημα είναι ότι πότε ψιλοχάνει σε ποσοστά και σε ψήφους, είναι μικρό το κακό. Μεγάλο είναι το κακό για τους ανθρώπους της που επί 35 χρόνια την εμπιστεύονται και τώρα έχουν αρχίσει να τσινάνε και να απειλούν είτε με αποστράτευση είτε με αλλαγή επιλογής κόμματος για ψήφιση ως τρόπο διαμαρτυρίας, αντί να μπουν σε μια διαδικασία συμμετοχής στα κοινωνικά κινήματα.