Δημοσκοπικό φθινόπωρο για τον Ομπάμα

Δημοσκοπικό φθινόπωρο για τον Ομπάμα

Barack Obama 38.1%
John McCain 33.6%
Ralph Nader 1,6%
Bob Barr (Ελευθεριακό Κόμμα) 1.2%
Alan Keyes (Ανεξάρτητο Αμερικανικό Κόμμα) 0.7%
Cynthia McKinney (Πράσινο Κόμμα) 0,2%
Chuck Baldwin (Συνταγματικό Κόμμα) 0,0%

Αυτές ήταν οι «ήσυχες ημέρες του Αυγούστου» όταν η δημοσκόπηση της WND/Zogby έδειχνε τον Μπαράκ Ομπάμα 4,5 μονάδες μπροστά, τον Νέιντερ να σηκώνεται στο 1,6% και τον ακραιφνή νεοφιλελεύθερο Μπαρ στο 1,2% (δύο υποψήφιοι εκτός της κυρίαρχης δυάδας πάνω από 1% είναι σπάνιο φαινόμενο για προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ). Τώρα ο αμφιλεγόμενος Αλέξης Γιαννούλιας και «κολλητός» του Ομπάμα (πρώην παίκτης του Πανιώνιου και Υπουργός Οικονομικών του Ιλλινόις) πρέπει να του μάθει το τραγούδι Φθινοπώριασε του Πασχάλη Τερζή. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο Ομπάμα χάνει έδαφος σε σχέση με τον υποψήφιο των Ρεπουμπλικανών που πέρασε μπροστά. Ιδού ο πίνακας με τα δημοσκοπικά αποτελέσματα:
FOX News September 8-9, 2008 Barack Obama 42% John McCain 45% -3
Rasmussen Reports Tracking September 7-9, 2008 Barack Obama 48% John McCain 47% +1
Diageo/Hotline Daily Tracking September 7-9, 2008 Barack Obama 45% John McCain 45% 0
NBC News/Wall Street Journal September 6-8, 2008 Barack Obama 47% John McCain 46% +1
ARG September 6-8, 2008 Barack Obama 47% John McCain 46% +1
Gallup Daily Tracking September 6-8, 2008 Barack Obama 44% John McCain 49% -5
USA Today/Gallup September 5-7, 2008 Barack Obama 46% John McCain 50% -4
Zogby International September 5-6, 2008 Barack Obama 46% John McCain 49% -3
Rasmussen Reports Tracking September 4-6, 2008 Barack Obama 48% John McCain 48% +0
Gallup Daily Tracking September 4-6, 2008 Barack Obama 45% John McCain 48% -3
YouGov-Economist September 1-3, 2008 Barack Obama 42% John McCain 39% +3
DemCorps September 1-3, 2008 Barack Obama 49% John McCain 44% +5
Gallup Daily Tracking August 30-September 1, 2008 Barack Obama 50% John McCain 42% +8
USA Today/Gallup August 30-31, 2008 Barack Obama 50% John McCain 43% +7
ARG/National August 30-31, 2008 Barack Obama 49% John McCain 43% +6
Diageo/Hotline August 29-31, 2008 Barack Obama 48% John McCain 39% +9
CBS News August 29-31, 2008 Barack Obama 48% John McCain 40% +8
Rasmussen Reports Tracking August 26-28, 2008 Barack Obama 49% John McCain 45% +4
Gallup Daily Tracking August 23-25, 2008 Barack Obama 44% John McCain 46% -2
Zogby Interactive August 23-24, 2008 Barack Obama 45% John McCain 42% +3
USA Today/Gallup August 21-23, 2008 Barack Obama 47% John McCain 43% +4
ABC News/Washington Post August 19-22, 2008 Barack Obama 49% John McCain 43% +6
FOX News August 19-20, 2008 Barack Obama 42% John McCain 39% +3
YouGov/Econcomist August 18-20, 2008 Barack Obama 39% John McCain 38% +1
CBS News/NY Times August 15-19, 2008 Barack Obama 45% John McCain 42% +3
NBC News/Wall Street Journal August 15-18, 2008 Barack Obama 45% John McCain 42% +3
Rasmussen Reports Tracking August 16, 2008 Barack Obama 46% John McCain 45% +1


Σαν δεις βαρύ τον ουρανό περίμενε χαλάζι

Βέβαια μέχρι την Μεγάλη Τρίτη των εκλογών (4 Νοεμβρίου)ο δρόμος είναι μακρύς και δύσβατος και για τους δύο υποψήφιους. Ο Άλλαν Λίχτμαν, καθηγητής Ιστορίας του American University της πρωτεύουσας των ΗΠΑ και ακτιβιστής κατά του πολέμου στο Ιράκ, ανέπτυξε τη «θεωρία των 13 βημάτων» για την κατάκτηση του Λευκού Οίκου. Ας δούμε ποια είναι αυτά και να τα κρίνουμε:

1. Εντολή προς το Κυβερνόν Κόμμα: Αν μετά τις ενδιάμεσες εκλογές για εκλογή βουλευτών και γερουσιαστών το Κυβερνόν Κόμμα βρεθεί με περισσότερα μέλη στο Κογκρέσο, συνήθως αποκτά ορμή και κερδίζει τις προεδρικές. Δεν συνέβη κάτι τέτοιο με τους Ρεπουμπλικανούς που υποχώρησαν σε σχέση με τους νικητές Δημοκρατικούς.
2. Ανταγωνισμός: Δεν υπάρχει σοβαρός ανταγωνισμός για την παραλαβή του χρίσματος του Κυβερνώντος Κόμματος. Στην περίπτωση των Ρεπουμπλικανών κάτι τέτοιο αληθεύει. Ο ΜακΚέιν «καθάρισε» σχετικά εύκολα σε σχέση με τον Ομπάμα. nomination.
3. Κατοχή του αξιώματος: Ο υποψήφιος του Κυβερνόντος Κόμματος ξαναπαίρνει το χρίσμα. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει λόγω συνταγματικού κωλύματος (2 θητείες).
4. Τρίτο Κόμμα: Δεν υπάρχει σημαντικό τρίτο κόμμα ή ανεξάρτητος υποψήφιος. Όντως, πολύ δύσκολα προκύπτει τέτοια απειλή για το δικομματικό σύστημα. Άδικα κατηγορήθηκε το Πράσινο Κόμμα και ο Νέιντερ το 2000 καθώς δεν είχε τις απαιτούμενες πλειοψηφίες ώστε να έχει δικούς του εκλέκτορες στο Εκλεκτορικό Κολλέγιο. Το Δημοκρατικό Κόμμα ήταν και είναι υπεύθυνο αυτό και μόνο για τις ήττες του.
5. Βραχυπρόθεσμοι οικονομικοί δείκτες: Η οικονομία δεν είναι σε ύφεση κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Εδώ μάλλον θα παιχτούν όλα καθώς η οικονομία είναι στα κακά της χάλια με την ανεργία επίσημα στο 6,1% (που σημαίνει υψηλούς δείκτες υποαπασχόλησης), τις καταρρεύσεις τραπεζών και της αγοράς κατοικίας που έχουν αφήσει δεκάδες χιλιάδες οικογένειες χωρίς σπίτι.
6. Μακροπρόθεσμοι οικονομικοί δείκτες: Πραγματική κατά κεφαλή οικονομική αύξηση κατά τη διάρκεια της θητείας ισοδυναμεί ή ξεπερνά τη μέση αύξηση κατά τη διάρκεια των δύο πρόσφατων θητειών. Πού κάτι τέτοιο;
7. Αλλαγή πολιτικών: Η κυβέρνηση κατά τη διάρκεια της θητείας της επιφέρει σημαντικές αλλαγές στα διάφορα πεδία πολιτικής (κοινωνική, οικονομική, εξωτερική κ.α.). Οι μέρες των νεοσυντηρητικών κυβερνήσεων Μπους επέφεραν αλλαγές σε βάρος της πλειοψηφίας του πληθυσμού και ευνόησαν μόνο τα ανώτατα κοινωνικά στρώματα.
8. Κοινωνική δυσαρέσκεια: Δεν υπάρχει διαρκής κοινωνική δυσαρέσκεια κατά τη διάρκεια της θητείας του κυβερνόντος κόμματος. Αυτό αληθεύει για τη δεύτερη θητεία της κυβέρνησης Μπους αλλά όσον αφορά την εμφανή εκδήλωση της λαϊκής δυσαρέσκειας. Τα προβλήματα με την οικονομία και τον πόλεμο στο Ιράκ κατάγράφονται στις δημοσκοπήσεις αλλά όχι τόσο πολύ στους δρόμους.
9. Σκάνδαλα: Η κυβέρνηση δεν πλήττεται από σκάνδαλα. Για την κυβέρνηση Μπους, όμως, κάτι τέτοιο δεν ίσχυσε ενώ τα σκάνδαλα ήταν ο κανόνας (από την ΕΝΡΟΝ ως τη σχέση του αντιπροέδρου με τις πολυεθνικές της πολεμικο-στρατιωτικής βιομηχανίας και τις κατασκευαστικές εταιρείες).
10. Αποτυχία στην εξωτερική πολιτική ή στα στρατιωτικά θέματα: Η κυβέρνηση Μπους ολοένα και περισσότερο εμπλεκόταν στη δίνη των αποτυχιών στην εξωτερική και στρατιωτική πολιτική, καθώς από το Ιράκ και την Παλαιστίνη ως τη Βόρεια Κορέα και τη σύγκρουση ΗΠΑ-Ρωσίας μέσω της Γεωργίας η κατάσταση πήγαινε από το κακό στο χειρότερο.
11. Επιτυχία στην εξωτερική πολιτική ή στα στρατιωτικά θέματα: Εκτός από τη συγκρότηση του «συνασπισμού των προθύμων» για το Αφγανιστάν και τον Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας, που κι αυτός απ’ ό,τι φαίνεται έχει βαλτώσει στα οπιοχώραφα του Αφγανιστάν, η κυβέρνηση Μπους δεν έχει να επιδείξει επιτυχίες.
12. Χαρισματική προσωπικότητα Κυβερνόντος Κόμματος: Ο ΜακΚέιν μπορεί να μην είναι χαρισματικός ως προσωπικότητα αλλά θεωρείτε «εθνικός ήρωας» του πολέμου στο Βιετνάμ (μόνο ο σκηνοθέτης Μάικλ Μουρ έθεσε το θέμα του κατά πόσο είναι ήρωας ένας στρατιωτικός που βασανίστηκε από τον αντίπαλο τον οποίο βομβάρδισε ανηλεώς με εκατοντάδες θύματα)
13. Χαρισματική προσωπικότητα του διεκδικητή: Δεν είναι εθνικός ήρωας ο Ομπάμα αλλά είναι χαρισματικός όσον αφορά το λόγο και την τηλεοπτική του παρουσία που συνεπαίρνει τα πλήθη με την οραματική ρητορική του όσο και ασαφής και αν είναι αυτή («Αλλαγή στην οποία μπορούμε να πιστέψουμε»).

Και πάνω που ήμασταν εμείς οι νικητές της διαδρομής τώρα κοιτάζουμε την σκόνη

Παίρνοντας υπόψη τα παραπάνω δεν είναι να απορεί κανείς γιατί η μάχη είναι αμφίρροπη. Βέβαια, πρέπει να πούμε ότι, κατά τον Λίχτμαν, δεν είναι πάντα αναπόφευκτη η πολιτική-εκλογική στροφή προς το κέντρο (ή την κεντροδεξιά όπως κάνει ο Ομπάμα από τη στιγμή που σιγούρεψε τη νίκη του στις προκριματικές) όταν έχεις υποστήριξη από ένα σημαντικό κοινωνικό κίνημα, όπως είχε ο Φρανκλίνος Ρούσβελτ ή ο Χάρρυ Τρούμαν (ανεξάρτητα από την αντιπάθειά μας για το ρόλο του στο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας με τη ρίψη της ατομικής βόμβας). Ακόμη και ο Ρέηγκαν πάνω σε ένα πανίσχυρο νεοσυντηρητικό κοινωνικό κίνημα βασίστηκε για να κερδίσει θριαμβευτικά δύο συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Ο Ομπάμα έπαιξε, μπορεί να χάσει και αν χάσει θα πληρώσει. Αλλά όλα παίζονται.


ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.wordpress.com