ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ Η ΕΓΧΡΩΜΗ ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΜΠΙΕΣΜΕΝΟΥ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΥ (του Θαν. Τσακίρη)

ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ Η ΕΓΧΡΩΜΗ ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΜΠΙΕΣΜΕΝΟΥ ΧΩΡΟΧΡΟΝΟΥ

- «Ποιος είμαι εγώ και όχι εσύ ;»
- «Γιατί είμαι εδώ και όχι εκεί ;»
- «Πότε άρχισε ο χρόνος και πού τελειώνει ο χώρος ;»

Τα ερωτήματα που ο ίδιος ο Roy του Blade Runner έθετε με τον τρόπο του χωρίς να πάρει απάντηση από τον γήινο άνθρωπο στο τέλος του Blade Runner. O άγγελος στα Φτερά του Έρωτα, ο Damian θα του δώσει την απάντηση με το δικό του κι αυτός τρόπο, μόνο που στην δική του περίπτωση συντελείται το αντίθετο από αυτή του Roy. Ο Damian πεθαίνει από την διιστορική αχρονία των ουρανών ενώ ο Roy από το πρόσκαιρο της προγραμματισμένης του ιστορικά και κοινωνικά ζωής. Ο Damian γεννιέται στα πλαίσια του ιστορικού χώρου και χρόνου ενώ ο Roy γεννιέται αποχωριζόμενος τον ιστορικό και μάταιο γι’ αυτόν χώρο και χρόνο. Ο Damian αποκτά την ταυτότητα που ο Roy δεν θα αποκτήσει ποτέ του.

O Damian βλέπει με δύο μόνο χρώματα, λόγω της δικής του υπερβατικής ταυτότητας, τη ζωή και την κοινωνία : άσπρη και μαύρη. Παρά την (κριτική για άλλους) απόστασή του από τα τεκταινόμενα στο Βερολίνο των κατακερματισμένων ανθρώπινων συνόλων και χώρων τα πάντα μοιάζουν να μην κινούνται παρά μόνο «στο ίδιο αδιαφοροποίητο παρόν, όσο και αν η σύγχρονη κοινωνική ζωή κινείται στο αδιαφοροποίητο και ομογενοποιητικό ρεύμα του διεθνούς χρήματος» . Η ιστορικότητα του χώρου και του χρόνου πλαισιώνεται από μια ακόμη ανθρώπινη ιδιότητα : το ζήτημα της λήψης της απόφασης . Η περιφορά και εστίαση του φακού στις εσωτερικές αυλές και στα δωμάτια των διαμερισμάτων των σπιτιών του Βερολίνου διαπιστώνουμε και εμείς, όπως και οι άγγελοι, τις αποσυνδεδεμένες μεταξύ του ανθρώπινες υπάρξεις που κάνουν απομονωμένες σκέψεις σε απομονωμένους χώρους σε μεμονωμένα μεταξύ τους χρονικά διαστήματα. Τίποτε δεν συνδέει μεταξύ τους αυτούς τους ανθρώπους. Η παρουσία των αγγέλων δεν γίνεται αισθητή αρά την προσπάθειά τους να απαλύνουν τα αισθήματα των ανθρώπων κι αυτό γιατί είναι εκτός συγκεκριμένου ιστορικού τόπου και χρόνου, εκτός συμφραζομένων. Ο Damian μονολογεί : «ποτέ δεν μπορούμε να συμμετάσχουμε πραγματικά, μόνο υποκρινόμαστε, σε όλα συμμετέχουμε φαινομενικά (…) καμιά φορά όμως, αυτό το πλήθος των πνευμάτων με κουράζει. Τότε θέλω να πάψω να αιωρούμαι και νάχω μια βαρύτητα…για να μπορέσω ν’ αποκτήσω μια γήινη υπόσταση, θάθελα να φωνάζω “τώρα” σε κάθε βήμα μου…να πάψουν τα ανέκαθεν και τα αιωνίως. Ανάλογη και η κινηματογραφική ματιά : όλα τα στιγμιότυπα θυμίζουν φωτογραφίες παρατεταγμένες χωρίς ειρμό η μία δίπλα στην άλλη. Το μόνο στοιχείο που μπορεί να προσδώσει μια αίσθηση ταυτότητας στους Βερολινέζους ήταν τότε το “Τοίχος του Αίσχους”. Ένας ταξιτζής θα το φιλοσοφήσει το ζήτημα ακόμη παραπέρα : «Εδώ τελειώνει ο χώρος ; Στο Βερολίνο είναι αδύνατο να χαθείς, γιατί μπορείς πάντα να βρίσκεις το τοίχος. Υπάρχουν ακόμα σύνορα ; Περισσότερα παρά ποτέ. Έχουμε γίνει τόσα κομμάτια που το κάθε άτομο είναι κι ένα μίνι-κρατίδιο όπου κάθε δρόμος έχει τα σύνορά του, που το περικυκλώνει μια αφιλόξενη χώρα που μόνο με το κατάλληλο παρασύνθημα μπορείς να τη διασχίσεις. Ακόμη και για να πας από το ένα άτομο στο άλλο χρειάζεται να πληρώσεις διόδια. Ανάμεσα στα οικόπεδα υπάρχουν ουδέτερες ζώνες. Τις κρύβουν λακκούβες γεμάτες νερό». Ο γερο-Όμηρος, ο θαμώνας της Δημόσιας Βιβλιοθήκης, τάχει χαμένα. Η αφήγησή του δεν ακούγεται πια από κανένα. Το κάθε άτομο έχει να αφηγηθεί το δικό του καημό, έχει το δικό του λόγο. Από τον παλιό καιρό έχουν μείνει κάποιοι άγγελοι κι ο Όμηρος. Τα «γλωσσικά παιχνίδια» του καθενός έχουν αντικαταστήσει τη συνολική αφήγηση, τα συνολικά οράματα . «Πες μου μούσα, για τον ποιητή, που τον πέταξαν στο περιθώριο του κόσμου. Τον αιωνόβιο…σαν παιδί. Γνώρισέ τον στον καθένα ! Οι ακροατές μου με τον καιρό έγιναν αναγνώστες μου. Δεν είν’ πια σε κύκλο… Είναι μόνοι ! Και ο ένας δεν ξέρει τίποτε για τον άλλο».

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ