Tsakthan Randomly - Politics 21

Β) ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΑ

Στη σύγχρονη εποχή το πολιτικό σύστημα επηρεάζει και επηρεάζεται τόσο από το διεθνές πολιτικό σύστημα όσο και από το περιφερειακό-τοπικό επίπεδο. Στο νεωτερικό πολιτικό σύστημα υπάρχουν 6 πολιτικές δομές: 

·         Πολιτικά κόμματα

·         Ομάδες συμφερόντων και πίεσης

·         Νομοθετικά σώματα

·         Εκτελεστικά σώματα (κυβέρνηση, διοίκηση)

·         Γραφειοκρατίες – δημόσια διοίκηση

·         Δικαστήρια

Οι επίσημες οργανώσεις συμμετέχουν σε πολιτικές δραστηριότητες. Ορισμένες δομές, όπως στρατιωτικές κυβερνήσεις και κληρονομικές μοναρχίες δεν απαντώνται πια τόσο συχνά. Παρόμοιες δομές ενδέχεται να ασκούν πολύ διαφορετικές  λειτουργίες από πολιτικό σύστημα σε πολιτικό σύστημα.

1. Ποιος κυβερνά; Η πολιτική συμμετοχή περιορίζεται σε μια μια ελίτ; Σε κάποια ομάδα προνομιούχων, ή ενσωματώνει ολόκληρο τον πληθυσμό;

2. Πώς επιτυγχάνεται η συμμόρφωση; Η κυβέρνηση εξασφαλίζει την υπακοή με τη χρήση είτε την απειλή χρήσης βίας, ή μέσω διαπραγμάτευσης και διαπραγμάτευσης;

3. Η κυβερνητική εξουσία είναι συγκεντρωμένη ή αποκεντρωμένη; Τι είδους έλεγχοι και εξισορροπήσεις λειτουργούν στο πολιτικό σύστημα;

4. Πώς αποκτάται και μεταβιβάζεται η κυβερνητική εξουσία; Το καθεστώς είναι ανοιχτό και πολυκομματικό ή μονολιθικό;

5. Πώς εξισορροπούν μεταξύ τους το κράτος και το άτομο; Πώς κατανέμονται δικαιώματα και υποχρεώσεις μεταξύ κυβέρνησης και πολιτών;

6. Ποιο είναι το επίπεδο της υλιξής ανάπτυξης; Πόσο πλούσια είναι η κοινωνία από υλική άποψη και πόσο ισότιμα διανέμεται ο πλούτος;

7. Πώς οργανώνεται η ζωή; Η οικονομία εξαρτάται από την αγορά ή από το σχεδιασμό, και ποιος είναι ο οικονομικός ρόλος της κυβέρνησης;

8. Πόσο σταθερό είναι ένα καθεστώς; Έχει αντέξει στο χρόνο και έχει τη δυνατότητα να αντεπεξέλθει σε νέα αιτήματα και νέες προκλήσεις;

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΣΥΓΚΡΙΣΗΣ: ΗΠΑ, ΒΡΕΤΑΝΙΑ, ΓΑΛΛΙΑ

Οι συνθήκες, ώστε μια χώρα να θεωρείται δημοκρατική, περιλαμβάνουν ελεύθερες και δίκαιες εκλογές, την ελευθερία των πολιτών να δημιουργούν πολιτικά κόμματα, καθώς και μια σαφή διαδικασία για τη χάραξη πολιτικής που περιλαμβάνει τη διαφάνεια και τη λογοδοσία των αιρετών αξιωματούχων. Επιπλέον, πρέπει να υπάρχουν τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος ψήφου, της ελευθερίας του συνέρχεσθαι, της συνείδησης, της ιδιωτικής ζωής και έκφρασης, καθώς και ένα δικαστικό σύστημα ανεξάρτητο από την εκτελεστική και τη νομοθετική εξουσία, επιφορτισμένο με την προστασία των δικαιωμάτων των πολιτών. Από τις τρεις χώρες, Ηνωμένες Πολιτείες, Μεγάλη Βρετανία και Γαλλία, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν την πιο δημοκρατική κυβερνητική υποδομή.

Το σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών βασίζεται στην ιδέα των ανεξάρτητων εξουσιών της κυβέρνησης με τις ανεξάρτητες λειτουργίες. Το σύστημα δημιουργήθηκε για να διασφαλίζεται ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι ασκείται τυραννία από μία εξουσία της κυβέρνησης, και ότι εφ 'όσον οι εξουσίες οι ίδιες αγωνίζονται για την εξουσία, οι άνθρωποι θα παραμείνουν ελεύθεροι. Όλα τα μέλη του Κογκρέσο εκλέγονται άμεσα από το λαό και έχουν καθορισμένες χρονικά θητείες. Η εκτελεστική εξουσία εκλέγεται από το Εκλογικό Κολλέγιο, ώστε να διασφαλίζεται ότι θα εκλέγεται ο υποψήφιος με την ευρύτερη υποστήριξη σε όλη τη χώρα. Το εκλεγμένο από το λαό νομοθετικό σώμα ψηφίζει νόμους για τους ο πρόεδρος μπορεί να ασκήσει βέτο ή να τους υπογράψει και να γίνονται νόμοι. Αυτός ο ανταγωνισμός αναγκάζει τις δύο εξουσίες να επιδιώκουν συχνά το συμβιβασμό. Ωστόσο, ακόμη και ένα νόμος που ψηφίστηκε από το Κογκρέσο και υπεγράφη από τον πρόεδρο μπορεί να ανακληθεί, εάν το Ανώτατο Δικαστήριο, που έχει την εξουσία του δικαστικού ελέγχου, κρίνει το νόμο αντισυνταγματικό. Κατ’ αυτό τον τρόπο έχει προκαλέσει την ανάκληση και την κατάργηση πολλών καταπιεστικών νόμων και προστατευτήκαν δικαιώματα και ελευθερίες.  Οι δικαστές διορίζονται στο Ανώτατο Δικαστήριο από τον πρόεδρο και εγκρίνονται από τη Γερουσία, την Άνω Βουλή του Κογκρέσου. Άπαξ και επικυρωθεί ο διορισμός, οι δικαστές υπηρετούν ισοβίως για να διασφαλίζεται ότι οι αποφάσεις τους λαμβάνονται με βάση το σύνταγμα και την προστασία των δικαιωμάτων των μειονοτήτων και δεν υποκύπτουν σε ορισμένες περιπτώσεις-καταπιεστικών πλειοψηφιών.

Το πολιτικό σύστημα της Μεγάλης Βρετανίας είναι κοινοβουλευτικό και είναι το λιγότερο δημοκρατικό από τις τρεις χώρες. Το βρετανικό σύστημα διακρίνεται από την κατάσταση της κοινοβουλευτικής κυριαρχίας. Αυτό σημαίνει ότι οποιοσδήποτε νόμος έχει ψηφιστεί από το κοινοβούλιο ισχύει απόλυτα.  Τα δικαστήρια δεν μπορούν να αποφανθούν για αντισυνταγματικότητα νόμων και ως εκ τούτου δεν μπορούν να προστατεύον αποτελεσματικά τις πολιτικές ελευθερίες και τα δικαιώματα. Το Κοινοβούλιο θα ψηφίζει νόμους απλά και μόνο διαθέτει τη στήριξη της πλειοψηφίας χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η μειοψηφία ή τα ατομικά δικαιώματα. Για παράδειγμα, στη Βρετανία είναι παράνομη κρυπτογράφηση δεδομένων, ακόμη και σε έναν προσωπικό υπολογιστή, χωρίς την παροχή στην κυβέρνηση κωδικού πρόσβασης. Αυτό αποτελεί σαφή παραβίαση του δικαιώματος των πολιτών στην ιδιωτική ζωή. Η κάτω βουλή του κοινοβουλίου, η Βουλή των Κοινοτήτων, εκλέγεται, ενώ η άνω βουλή των Λόρδων είναι μόνιμη και δεν εκλέγεται. Το κυβερνών κόμμα στο κοινοβούλιο επιλέγει τον πρωθυπουργό. Ο πρωθυπουργός μπορεί να έχει επίσης  υπό τον έλεγχο το timing των εκλογών, παρά το γεγονός ότι αυτές γίνονται συνήθως ανά πενταετία. Αυτό το σύστημα μπορεί να αλλοιωθεί για να παραμείνει ο πρωθυπουργός στην εξουσία για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από ό, τι θα ήταν δυνατό σε άλλα συστήματα.

Το γαλλικό σύστημα είναι ημι-προεδρικό, και είναι καλύτερο από ό, τι αυτό την ΗΠΑ σε ορισμένους τομείς. Η εκλογή του Προέδρου βασίζεται στο σύστημα εκλογής με δύο γύρους. Στην πρώτη εκλογή υπάρχει πληθώρα υποψηφίων για την προεδρία. Αν κάποιος κερδίσει την απόλυτη πλειοψηφία (άνω του 50% των ψήφων) εκλέγεται. Ωστόσο, αν το αποτέλεσμα είναι, π.χ. 48-47-5, οι πρώτοι δύο υποψήφιοι αναμετρώνται στο δεύτερο γύρο των εκλογών και το εναπομείναν 5% των εκλογέων μπορούν να ψηφίσουν έτσι ώστε ο εκλεγμένος πρόεδρος να έχει Αυξημένη αποδοχή/νομιμοποίηση. Στη συνέχεια, ο Πρόεδρος διορίζει τον Πρωθυπουργό και μια κυβέρνηση που είναι υπόλογη στο Κοινοβούλιο. Σε αυτό το σύστημα, ο Πρόεδρος δεν παίρνει  αποφάσεις για επιμέρους κυβερνητικές πολιτικές. Υπάρχει ένα δικαστήριο, γνωστό ως Συνταγματικό Συμβούλιο με εξουσίες δικαστικού ελέγχου. Το δικαστήριο αποτελείται από εννέα μέλη με εναλλασσόμενη  μη ανανεώσιμη θητεία εννέα ετών. Η εθνική συνέλευση, η Γερουσία και ο Πρόεδρος διορίζουν από τρεις δικαστές στο Συμβούλιο. Ωστόσο, ο κοινοβουλευτικός διάλογος και έλεγχο, η πλειοψηφία επιβάλλει τη θέληση της και η μειοψηφούσα αντιπολίτευση δεν μπορεί απαιτήσει την συζήτηση των αιτημάτων και των παραπόνων των πολιτών.  Η Ε΄ Δημοκρατία που εγκατέστησαν οι Γκωλιστές είναι προεδρο-πρωθυπουργική και η εκτελεστική εξουσία κυριαρχεί σε αντίθεση με την Δ΄ Δημοκρατία όπου η νομοθετική εξουσία ήταν η κυρίαρχη. Αυτή η κατάσταση οδηγεί πολλές ομάδες πολιτών που θέλουν να διαμαρτυρηθούν και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους με όρους κοινωνικού κινήματος (στάσεις εργασίας, απεργίες, συγκρούσεις, πορείες και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, καταλήψεις δημοσίων χώρων) και συχνά με σημαντικά επεισόδια και εξεγέρσεις (Μάης1968, Δεκέμβρης 1995, εξέγερση νέων προαστίων 2005 κ.ο.κ.)

Συνεχίζεται...

Θανάσης Τσακίρης

 Το τέλος ενός καλοκαιρινού έρωτα 

1997      

 

Στίχοι:   Κατερίνα Πετράκου

Μουσική:   Νίκος Γράψας

Ερμηνεία: Νίκος Γράψας  

https://www.youtube.com/watch?v=bd9xorc-9G8

Γυρνάω ξανά, τα στεγανά του χρόνου σπάω

σε μια στιγμή που απέτυχα, 

όπως θες να σ’ αγαπάω, γυρνάω ξανά.

Λυπάμαι αλλά τον τρόπο μου ρυθμίζουν, 

οι συνήθειες, που απ’ τον καιρό

κοντεύουνε να γίνουνε αλήθειες, λυπάμαι αλλά.

Λόγια πολλά τα είπα κι έχουν μείνει

μαζεμένα σ’ ένα σωρό αζήτητα, φτηνά

και ξεχασμένα, λόγια πολλά.

Ψιλή βροχή τη νύχτα όλη χτύπαγε στο τζάμι

τη ζήλεψα που πάει να ενωθεί 

μ’ ένα ποτάμι, ψιλή βροχή.

ΣΙΝΕΜΑ ΓΙ' ΑΠΟΨΕ

KINHΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ – ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ (του Στέφαν Κομαντάρεφ) – ΤΕΤΑΡΤΗ 2/9, 8:30 ΚΑΙ 10:30

  ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ (SADILISHTETO / THE JUDGEMENT)

του Στέφαν Κομαντάρεφ (ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ/ΓΕΡΜΑΝΙΑ/ΚΡΟΑΤΙΑ, 2014, έγχρωμη, 107΄)

Το πέρασμα είναι η τελευταία ταινία του διεθνούς φήμης Βούλγαρου σκηνοθέτη Στέφαν Κομαντάρεφ. Ο Μίτιο και ο δεκαοκτάχρονος γιος του Βάσκο ζουν σε ένα απόμερο και φτωχικό χωριό στη Βουλγαρία, που βρίσκεται στα σύνορα με την Τουρκία και την Ελλάδα. Ο Μίτιο έχει χάσει ό,τι σημαντικό είχε στη ζωή του, τη γυναίκα του, τη δουλειά του και την εμπιστοσύνη του γιου του. Βρίσκεται σε αδιέξοδο, αφού δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στις δόσεις του δανείου που είχε πάρει πριν από μερικά χρόνια. Μια ταινία για τη σύγχρονη οικονομική κρίση, τη μνήμη, τη λήθη και τη νέμεση.

Βραβείο Καλύτερης Βουλγαρικής Ταινίας