Στα «Ενθέματα» το φύλλο της 25ης Mαΐου (που κυκλοφορούν εκτάκτως σήμερα Σάββατο 24 Μαΐου) Κείμενα των: Μαρίας Καλαντζοπούλου, Αγάπιου Λάνδου, Στέφανου Δημητρίου, Σίσσυς Βελισσαρίου, Δήμητρας Σπαθαρίδου, Πέτερ Τόμας, Γιώργου Σουβλή, Kώστα Σπαθαράκη, Νίκου Κουραχάνη, Κωνσταντίνου

Στα «Ενθέματα» το φύλλο της  25ης  Mαΐου

(που κυκλοφορούν εκτάκτως σήμερα Σάββατο 24 Μαΐου)

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους(enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata

Κείμενα των: Μαρίας Καλαντζοπούλου, Αγάπιου Λάνδου, Στέφανου Δημητρίου, Σίσσυς Βελισσαρίου, Δήμητρας Σπαθαρίδου, Πέτερ Τόμας, Γιώργου Σουβλή,  Kώστα Σπαθαράκη, Νίκου Κουραχάνη, Κωνσταντίνου

ΟΙ ΑΥΡΙΑΝΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ: ΠΕΝΤΕ ΚΕΙΜΕΝΑ

Ολιγάρχες του λιμανιού. Γράφει ο Νίκος Μπελαβίλας για το μοντέλο Μαρινάκη-Μώραλη: «Οι αξίες της δημοκρατίας δεν τους αφορούν, ούτε καν αυτές της τυπικής αγοράς. Απλώνουν την ηγεμονία διεκδικώντας στην αρχή το ανεξάντλητο κέρδος και, μετά, την αφροδισιακή απόλαυση της εξουσίας. Στο τέλος, το ένα μπλέκει με το άλλο, το ένα φέρνει το άλλο. Ηγεμονεύουν ως προστάτες και ευεργέτες των φτωχών, ως αυτοί που έδωσαν φωνή και θέση στους πληβείους, με τα ράσα και τους τοπικούς πολιτικούς να τους προσκυνούν στα γόνατα. Το απολαμβάνουν θριαμβεύοντας επάνω στο κατεστραμμένο σώμα της κοινωνίας. Θριαμβεύοντας επάνω στην εξευτελισμένη πολιτική ηγεσία της χώρας που τώρα προστρέχει σε αυτούς για να σωθεί. Μέσα από αυτή τη διαδρομή, η ύψιστη επιβράβευση έρχεται με το θρόνιασμα στον συμβολικό θρόνο της πόλης. Σκεφτείτε τα, όλα αυτά, πριν αποφασίσετε μπροστά στην κάλπη.

Αυτός και το σακίδιο. Γράφει η Σίσσυ Βελισσαρίου: «Τι είναι αλήθεια το Ποτάμι και τι η μαγευτική TV persona που μετά βδελυγμίας απαρνείται το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και τα παιδιά του «κομματικού σωλήνα»; Τι συμβολίζει αλήθεια το σακίδιο που η TV persona αγόγγυστα κουβαλά; Μήπως ο Σταύρος είναι ο νέος Μεσσίας σε μεταμοντέρνο περιτύλιγμα, ο αίρων τας αμαρτίας του κόσμου πακεταρισμένες σε σακίδιο; Η μήπως είναι το αιώνιο αρσενικό που κάθε θηλυκό προσμένει στη ζωή του για να ολοκληρωθεί; Ο εραστής που θα διεισδύσει στο (θηλυκό) εκλογικό σώμα για να το μυήσει σε ηδονές που μόνον εκείνος μπορεί να χαρίσει; Ή είναι ένας απλός κομπέρ του συστήματος που με το μικρόφωνο στο χέρι ασταμάτητα κάνει βόλτες επί σκηνής και με χαρακτηριστική άνεση απαντά σε ερωτήσεις από ένα αθέατο κοινό, στήνοντας ένα one man show;».

Η δική μας πρώτη φορά. Γράφει η Μαρία Καλαντζοπούλου για το εγχείρημα της Ανοιχτής Πόλης: «Ένα αναμφισβήτητα «αριστερό» παράδειγμα, όπου όμως το πρόσημο της «αριστεράς» με την έννοια της εντιμότητας, του συλλογικού, του «για όλους» υπάρχει εκεί ακόμα κι αν δεν το πούμε ούτε στην προσευχή μας. Αυτό το πρότυπο μας αναλογεί να το υπερασπιστούμε, να το εφαρμόσουμε και να το κάνουμε κυρίαρχο. Αυτή είναι λοιπόν η δική μας «πρώτη φορά»: ότι γίναμε πολλοί και προσπαθούμε να ανατείλει ένα κοινωνικό υπόδειγμα για το πολιτεύεσθαι, για τη συμμετοχή στα κοινά, όμορφο, ρεαλιστικό, δημοκρατικό και γνήσιο. Ας είμαστε λοιπόν όλοι κι όλες γενναιόδωροι για να έχουμε όλοι μαζί από μεθαύριο μια καλύτερη μοίρα σε μια πιο ανοιχτή πόλη».

 Οι κάλπες και «το συρίζα». Γράφει ο Αγάπιος Λάνδος: «Εστιάζοντας όμως αποκλειστικά στα “εσωτερικά” μας, χάνουμε συχνά κάτι ουσιώδες: ότι παρά τα προβλήματά του, ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί για όλο τον προοδευτικό κόσμο της Ευρώπης (ίσως και του πλανήτη!), ελπίδα, προσμονή, τον άλλο δρόμου. Το ξέρει όποιος βρέθηκε σε συνέδριο, διαδήλωση, επιστημονικό,  πολιτικό  ή κινηματικό γεγονός στην Ευρώπη. «Όλο για το “συρίζα” με ρωτάγαν: τι λέει το “συρίζα”  γι’ αυτό και για κείνο, πώς πάει το “συρίζα”» μας έλεγε ένας φίλος, ο οποίος μάλιστα δεν το είχε καν ψηφίσει (το «συρίζα») τον Μάη! Πού να τολμήσει να το πει, θεωρούνταν εντελώς δεδομένο -- και νομίζω μάλιστα ότι μετά από την εμπειρία του εξωτερικού έγινε κι αυτός «συρίζα» ή έστω «φιλο-συρίζα».

Από τη δωσίλογη Δεξιά στον κυβερνώντα ακροδεξιό νεοφιλελευθερισμό. Γράφει ο Στέφανος Δημητρίου: «Ας θυμηθούμε τον Αλέξανδρο Σβώλο: “Πολλάκις, κατά την εφαρμογήν, χωρίς να θιχθή το γράμμα διατάξεως τινός, αλλοιούται το αρχικόν νόημα του Συντάγματος, ούτως ώστε τούτο να προσαρμοσθή διά της πράξεως προς τας εκάστοτε περιστάσεις, αντί να συμβή το αντίθετον” (Α. Σβώλος, Συνταγματικόν Δίκαιον, τ. Α΄, Αθήναι 1934, σ. 107). Ο πρωθυπουργός είναι υπεύθυνος για αυτήν· ο ίδιος, όχι όλη η παράταξή του. Ο Σαμαράς αλλοιώνει και την κεντροδεξιά, μετατρέποντάς την σε μισαλλόδοξη, νεοφανή Άκρα Δεξιά».

#vote4water: Γράφεται «νερό» αλλά διαβάζεται «δημοκρατία». Γράφει η Δήμητρα Σπαθαρίδου: «Το  νικηφόρο δημοψήφισμα για το νερό αποτελεί λοιπόν ευκαιρία να μιλήσουμε γι’ αυτό το οικονομικό σύστημα που πάντα θα μετατρέπει τα στοιχεία της ζωής μας σε εμπόρευμα. Ο αγώνας για τη δημόσια διαχείριση του νερού δεν είναι ένας αγώνας οπισθοφυλακής για τη διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης αλλά μπορεί να αποτελέσει το κλειδί για ένα άλλο μοντέλο οργάνωσης -- ή, όπως λέει το σύνθημα στην Ιταλία: «Γράφεται “νερό” αλλά διαβάζεται “δημοκρατία”».

«Στα μονοπάτια της γκραμσιανής ηγεμονίας». Ο Πέτερ Τόμας, μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού Historical Materialism μιλάει στον Γιώργο Σουβλή για το Historical Materialism και τα συνέδριά του, τον δυτικό μαρξισμό, τον Τολιάτι, και τον Γκράμσι: «Για τον Γκράμσι αυτό το πρόβλημα, υπό το πρίσμα της κομμουνιστικής πολιτικής, κατέστη ζήτημα άρσης των προαναφερθεισών διακρίσεων και δημιουργίας μορφών δημοκρατικής αυτεξουσιότητας και αυτοκυβέρνησης εντός των ίδιων των μορφών αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική κοινωνία. Σήμερα, βλέπουμε ένα μεγάλο εύρος κινημάτων ανά τον κόσμο να αποδεσμεύουν νέες ενέργειες αναζητώντας μορφές καθοδήγησης από το παρελθόν και θεωρίες οι οποίες μπορούν να συμβάλλουν στην κατανόηση των συγκυριών εντός των οποίων δρουν. Ο Γκράμσι είναι από τις βασικές πηγές της κλασικής μαρξιστικής παράδοσης στις οποίες μπορούμε να επιστρέψουμε, από τις οποίες έχουμε ακόμη πολλά να μάθουμε».        

Λυκούργος Αγγελόπουλος: ένας μάστορας. Γράφει ο Κώστας Σπαθαράκης: «Στην κηδεία του, που τελέστηκε στην Αγία Ειρήνη στις 21 Μαΐου, ήταν φανερό ότι μπορεί να μην παραμένει ο πλούτος και να μη συνοδεύει η δόξα, όμως παραμένει το έργο και η διδασκαλία, παραμένει άρα το ύφος, το αποτύπωμα της κατορθωμένης τέχνης. Και τον νεκρό συνοδεύουν, πέρα από τους οικείους και τους μαθητές, οι ομότεχνοι, οι «παληοί της συντεχνίας». Η συντεχνία, η τόσο άδικα συκοφαντημένη, ως κακός συνδικαλισμός ή ως κλίκα, ανακτά σε τέτοιες περιπτώσεις το ετυμολογικό της βάρος. Ο Αγγελόπουλος, που ανήγαγε την ψαλτική σε τέχνη, και μάλιστα σε μια συλλογική τέχνη  –η φωνή του δεν υπερείχε ποτέ από τη χορωδία παρά μόνο όσο χρειαζόταν για να την οδηγεί– έφερε δικαίως τον τίτλο του δασκάλου και του μαΐστορος.  

Τα (τηλε)παιχνίδια της εξαθλίωσης και η κοινωνική πολιτική για τους άστεγους. Γράφει ο Νίκος Κουραχάνης: «Το νέο σχήμα κοινωνικής παρέμβασης φαίνεται να αποτελείται κυρίως από χορηγίες μεγάλων φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, με φορείς υλοποίησης τις ΜΚΟ. Και όχι μόνο αυτές. Η πολυδιαφημισμένη κοινωνική πολιτική του Δήμου Αθηναίων για τους άστεγους στηρίζεται σε χορηγίες μεγάλων εταιρειών τηλεπικοινωνιών ή προσφορές τροφίμων αλυσίδων σούπερ μάρκετ. Το φαινόμενο σηματοδοτεί τον μελλοντικό χαρακτήρα της κοινωνικής πολιτικής και συνυφαίνεται με ευρύτερες ιδεολογικές συνδηλώσεις. Το δικαίωμα στην κατοικία διαβρώνεται από φιλανθρωπικού τύπου παροχές, καθιστώντας αυτοσκοπό την οριακή επιβίωση των νέων “γυμνών ζωών”».

Σταυροί. Γράφει ο Κωσνταντίνος Χατζηνικολάου, στη μόνιμη στήλη του «Νέα από το σπίτι»: «Όταν το αγόρι πέφτει από το κρεβάτι του κατευθείαν μέσα στο ταψί με τη ζύμη και οι αρτοποιοί το βάζουν κατά λάθος στο φούρνο, δεν μπορώ να μην σκεφτώ το Άουσβιτς.            Όμως το αγόρι τη γλιτώνει και προλαβαίνει να πετάξει πάνω απ’ την πόλη, προτού ξημερώσει, σαν όνειρο. Βρίσκει το γάλα που χρειάζονται οι αρτοποιοί και τους το προσφέρει (το γάλα δεν είναι μαύρο). Οι τρεις αρτοποιοί ευχαριστούν το αγόρι. Και οι τρεις τους έχουν τη μουτσούνα του Όλιβερ Χάρντι, του Χοντρού, με το χιτλερικό μουστακάκι. Φτιάχνουν λοιπόν το πρωινό γλύκισμα και το αγόρι επιστρέφει στο κρεβάτι του. Αυτά συμβαίνουν Στη νυχτερινή κουζίνα (1970) του παιδικού εικονογράφου Μόρις Σέντακ που πέθανε τέτοια εποχή, πρόπερσι».