Στα «Ενθέματα» αύριο 11 του Μάη - Κείμενα των: Στρατή Μπουρνάζου, Μάνου Αυγερίδη, Έφης Γιαννοπούλου, Γιώργου Μπουγελέκα, Μαρίας Καλαντζοπούλου, Ιωάννας Μεϊτάνη, Γιώργου Αγγελόπουλου [Φιλική συμμετοχή: Πολιορκητικός Κριός, Γαϊδούρειος Ίππος, Ιβίσκος ο εδώδιμος (κν. μπάμια), Δημήτριος ο Πολιορκητής]

Στα «Ενθέματα» αύριο 11 του Μάη

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους(enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata

Κείμενα των: Στρατή Μπουρνάζου, Μάνου Αυγερίδη, Έφης Γιαννοπούλου, Γιώργου Μπουγελέκα, Μαρίας Καλαντζοπούλου, Ιωάννας Μεϊτάνη, Γιώργου Αγγελόπουλου

[Φιλική συμμετοχή: Πολιορκητικός Κριός, Γαϊδούρειος Ίππος, Ιβίσκος ο εδώδιμος (κν. μπάμια), Δημήτριος ο Πολιορκητής]

 Γαϊδούρειος ίππος. Γράφει ο Στρατής Μπουρνάζος: «Το μοντέλο Μαρινάκη αποτελεί δούρειο ίππο: για τον δήμο, τη δημοκρατία, την πολιτική.  Οι  Πειραιώτες, νομίζω, το καταλαβαίνουν, ότι δεν πρόκειται για άτι διαλεχτό. Και πιστεύω ότι σε  λίγες μέρες, έχοντας αποτύχει ως πολιορκητικός κριός, θα φαντάζει πλέον όχι δούρειος αλλά γαϊδούρειος ίππος. Η μάχη του Πειραιά είναι μάχη  για τη δημοκρατία. Έχουμε την τύχη να τη δίνει το Λιμάνι της Αγωνίας, ένας συνδυασμός με δεκάξι ολόκληρα χρόνια παρουσίας, με  αγωνιστικότητα, γνώση και αγάπη για τον Πειραιά. Με επικεφαλής τον Θοδωρή Δρίτσα, έναν άνθρωπο που το ήθος, η γνώση και η πολιτική του συγκρότηση βρίσκεται στον αντίποδα όλων των παραπάνω ζοφερών. Να τη δώσουμε όλοι αυτή τη μάχη, Πειραιώτες και μη, για τη δημοκρατία. Και με τη νίκη!».

Η κουτσή Μαρία υποψήφια. Ο Μάνος Αυγερίδης γράφει για τα αστεία με θέμα την πληθώρα υποψηφίων που κατακλύζουν τα social media: «Χιουμοριστικοί τίτλοι όπως “Η κουτσή Μαρία υποψήφια δημοτική σύμβουλος” […], εκφράζουν, για μένα, μια σαφώς  συντηρητική (ή και αντιδραστική) πολιτική θέση. Δηλώνουν, συνειδητά ή μη, ότι η πολιτική δεν είναι μια διαδικασία στην οποία μπορεί (και πρέπει) να συμμετέχει ο καθένας, αλλά ένα προνόμιο για λίγους, υψηλά καταρτισμένους και μάλλον λευκούς, ετεροφυλόφιλους, αρτιμελείς και άντρες. Η κουτσή Μαρία, λοιπόν, θα μπορούσε να είναι μια ιδεώδης υποψήφια. Όχι επειδή –ούτε παρά το ότι– είναι μια γυναίκα με κινητικά προβλήματα. Αλλά επειδή –αν υποθέσουμε πως υπολείπεται από άλλους σε σπουδές και διοικητική εμπειρία–  έχει οργανώσει και οργανωθεί σε δομές αλληλεγγύης, νοιάζεται και φροντίζει για τη γειτονιά της, έχει την ενέργεια, τη διάθεση και την ικανότητα να συμμετέχει στις συλλογικές αποφάσεις και να αγωνιστεί για να γίνουν πράξη».

Από τον απολιτίκ εκσυγχρονισμό στη μεταπολιτική. Γράφει η Έφη Γιαννοπούλου: «Παραμένοντας στο απυρόβλητο της κυρίαρχης κριτικής για τα αίτια της κρίσης –ή, στην καλύτερη περίπτωση, αντιμετωπιζόμενος ως μια αποτυχημένη πλην ευγενής προσπάθεια αλλαγής της ελληνικής κοινωνίας, που δεν τελεσφόρησε εξαιτίας της ελληνικής ιδιαιτερότητας και της αδυναμίας του να ελέγξει το κακό και λαϊκιστικό ΠΑΣΟΚ– ο εκσυγχρονισμός καταφέρνει να μεταλλάσσεται δημιουργώντας νέα trends, πολιτικά πρόσωπα ή παρατάξεις, με ακόμη πιο οξυμμένα τα (αρνητικά) χαρακτηριστικά του που φτάνουν μέχρι τα όρια της μεταπολιτικής. Ο Γιώργος Καμίνης αποτελεί την πρώτη μετάλλαξη αυτού του φαινομένου. Δημιούργημα συγκεκριμένων πολιτικών και δημοσιογραφικών μηχανισμών, υποστηριζόμενος από τα ίδια κόμματα που ενστερνίζονταν τα εκσυγχρονιστικά προτάγματα, προερχόμενος από τον χώρο των δικαιωμάτων (που για μεγάλο διάστημα υποκατέστησε τον χώρο της πολιτικής), δήλωνε και δηλώνει επίμονα ανεξάρτητος […]».

O Σαρτρ και το μοντέλο του αντισημίτη. Ο Γιώργος Μπουγελέκαςπαρουσιάζει  το βιβλίο του Σαρτρ Στοχασμοί για το εβραϊκό ζήτημα και σημειώνει, μεταξύ άλλων: «Αναφορικά με τον ταξικό προσδιορισμό των αντισημιτών, ο Σαρτρ σημειώνει πως η πλειονότητά τους ανήκει στη μικροαστική τάξη των πόλεων: δημόσιοι υπάλληλοι, εργαζόμενοι, μικρέμποροι χωρίς περιουσία. Αν φερθούν, λοιπόν, στον Εβραίο ως κατώτερο και επιβλαβές ον, επιβεβαιώνουν την ένταξή τους σε μία ελίτ. Εκτιμούν, μάλιστα, πως «ό,τι και να κάνει ένας Εβραίος δεν θα ανέβει ποτέ πιο πάνω από το πρώτο σκαλί, ενώ την ίδια στιγμή θεωρούν πως έχουν διασφαλίσει για τον εαυτό τους τη θέση της κορυφής στην κοινωνική κλίμακα».

Για τον δημόσιο χώρο που μας περιέχει. Η Μαρία Καλαντζοπούλου ανοίγει θέματα όπως το ποιοι και ποιες της πόλης, τα υποκείμενα και το πώς του σχεδιασμού, οι στόχοι και το νόημα, οι προτεραιότητες του σχεδιασμού για τον δημόσιο χώρο στην πόλη. Και γράφει: «Η συζήτηση για την πόλη και τον δημόσιο χώρο είναι μεγάλη και συχνά χαοτική, ειδικά στο βαθμό που εστιάζεται σε ορισμένες μόνο διαστάσεις. Έχει ενδιαφέρον πάντως, γιατί, για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια, εκτός από αιτήματα ή προτάγματα για την πόλη, που συχνά παρουσιάζονται ως πολιτικά ουδέτερα, ως ένα αναμφισβήτητο “κοινό καλό”, μπαίνει πλέον ανοιχτά στον δημόσιο διάλογο και με ένταση το ζήτημα του “σε ποιους ανήκει η πόλη” ή “ποιοι σχεδιάζουν για την πόλη” – ερωτήματα που επερωτούν με τη σειρά τους τα αιτήματα ή τις προτάσεις που διατυπώνονται».

Μεγάλες προωθήσεις. Η Ιωάννα Μεϊτάνη γράφει για μια προωθητική ενέργεια που την είπανε βραβείο: τα  «Βραβεία Βιβλίου Public»: «Κάθε εταιρεία μπορεί βέβαια να ονομάζει τις προωθητικές της ενέργειες όπως αγαπάει. Το περίεργο αρχίζει εκεί όπου αυτές προβάλλονται, αναδεικνύονται και συζητιούνται ως πολιτιστικό γεγονός. Γυρίζοντας στο σπίτι του, ο πελάτης ίσως και να μπει στο σάιτ να ψηφίσει το “αγαπημένο” του βιβλίο. Κι αν διαλέξει την κατηγορία “Non fiction”, θα δει στα «διαγωνιζόμενα» βιβλία να συνυπάρχει ο Ευτύχης Μπιτσάκης με εγχειρίδια πρακτικής ψυχολογίας. Μεγάλες συγκινήσεις [όπως είναι ο τίτλος μιας άλλης κατηγορίας των βραβείων].

Θεσσαλονίκη: από τον γραφικό εθνικισμό στην εμπορευματικοποιημένη πολυπολιτισμικότητα. Ο Γιώργος Αγγελόπουλος γράφει για τη μετάβαση από τον γραφικό και φοβικό εθνικισμό των προηγούμενων δεξιών δημάρχων σε ένα μοντέλο εμπορευματικοποιημένης και φολκλορικής  πολυπολιτισμικότητας, επί δημαρχίας Mπουτάρη: «Εδώ όμως εμφανίζονται τα όρια των πολιτικών ταυτότητας επί δημαρχίας Μπουτάρη. Ο περί ετερότητας λόγος συχνά εξαντλείται στο επίπεδο του φολκλόρ.  […] Το βασικό του όμως έλλειμμα εντοπίζεται στα υποκείμενα τα οποία σιωπηρά εξαιρεί. Ο λόγος περί του πολυπολιτισμικού παρελθόντος εμπλέκει τους μουσουλμάνους, τους Εβραίους, τους Ρωμιούς και άλλους κατοίκους στη διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τι έκανε όμως η δημαρχία Μπουτάρη για τους μεγάλους αριθμούς των πιο σημαντικών “Άλλων” που σήμερα ζουν στην πόλη; Ενίσχυσε τον ξενώνα προσφύγων και μεταναστών; Δημιούργησε θεσμούς υποστήριξης των αιτούντων την ελληνική ιθαγένεια; Έκανε τις αγορές για τους μετανάστες, όπως είχε υποσχεθεί;»