ΣΤΑ ΕΝΘΕΜΑΤΑ ΣΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 18 ΤΟΥ ΜΑΗ-Κείμενα των: Ιωάννας Μεϊτάνη, Στρατή Μπουρνάζου, Αναστασίας Χαλκιά, Γιώργου Κατσαμπέκη, Αριστείδη Καλάργαλη, Μάκη Κουζέλη, Δέσποινας Μπίρη, Νικόλα Κοσματόπουλου, εταιρείας Public, Ακγκιούν Ιλχά

ΣΤΑ ΕΝΘΕΜΑΤΑ ΣΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 18 ΤΟΥ ΜΑΗ

(κυκλοφορούν εκτάκτως το Σάββατο 17 του Μάη)

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους(enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata

Κείμενα των: Ιωάννας Μεϊτάνη, Στρατή Μπουρνάζου, Αναστασίας Χαλκιά,  Γιώργου Κατσαμπέκη, Αριστείδη Καλάργαλη, Μάκη Κουζέλη, Δέσποινας Μπίρη, Νικόλα Κοσματόπουλου, εταιρείας Public, Ακγκιούν Ιλχάν

 Τα αιθέρια έλαια των εκλογών. Η Ιωάννα Μεϊτάνη, λίγες ώρες πριν από την κάλπη, γράφει:  «Στην προσπάθεια, που μας διαπερνά όλους, να σπάσουμε τη λογική της ανάθεσης, ας αρχίσουμε από εμάς τους ίδιους: ας μην φανεί σαν ανάθεση αγγαρείας ο προεκλογικός αγώνας, ας μην διαψευστούν όσοι στρατεύτηκαν με χαρά ενθουσιασμό. Κι αυτό είναι στο χέρι και το δικό τους και το δικό μας: να φανεί ότι οι αυτοδιοικητικοί συνδυασμοί της Αριστεράς, καθώς και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χρησιμοποιούν τους ανθρώπους για βιτρίνα, όπως τόσοι και τόσοι άλλοι, δεν τους πετάνε σαν στυμμένες λεμονόκουπες, αλλά θα αξιοποιήσουν όλους τους χυμούς και τα αιθέρια έλαιά τους. Είναι και αυτός ένας λόγος που χρειαζόμαστε μια μεγάλη νίκη και σήμερα και την άλλη Κυριακή. Στην κάλπη λοιπόν, και με τη νίκη!»

«Να τους πάρετε σπίτι σας!». Γράφει ο Στρατής Μπουρνάζος: «“Να τους πάρετε σπίτι σας!”:  Αγαπημένη επωδός κάθε αξιοσέβαστου ακροδεξιού. Πριν κάμποσα χρόνια στην τηλεόραση κάποιος επιφανής φασίστας (δεν θυμάμαι αν ήταν ο Α. Γεωργιάδης ή ο Μ. Βορίδης) «στρίμωχνε» τον Νάσο Θεοδωρίδη, επιμένοντας: “Εσείς, κ. Θεοδωρίδη, θα τους παίρνατε σπίτι σας;”. Η απάντηση ήταν αποστομωτική: “Βεβαίως και θα τους έπαιρνα, με χαρά! Τους φασίστες σαν κι εσένα δεν θα ’παιρνα!”. Στην υπόθεση των ναυαγών της Σάμου, το ελληνικό κράτος φάνηκε να έχει υιοθετήσει πλήρως τη λογική “Να τους πάρετε σπίτι σας”. Τους ναυαγούς της Σάμου τους πήραν να τους φιλοξενήσουν οι κοινότητες των μεταναστών, οι Σύριοι και οι Σομαλοί της Αθήνας. Ίνα πληρωθεί και το ρηθέν υπό των ακροδεξιών προφητών, «“Να τους πάρετε σπίτια σας”».

Μετανάστευση και εγκλήματα ρατσιστικού μίσους. Ένα μακρύ ταξίδι θυματοποίησης. Γράφει η Αναστασία Χαλκιά: «Όμως, η θυματοποίηση στα εγκλήματα ρατσιστικού μίσους συνιστά μία μόνο από τις θυματοποιήσεις που υφίστανται οι μετανάστες και δεν μπορεί να μελετηθεί αποσπασματικά, εφόσον κάθε προηγούμενη δημιουργεί πρόσφορες συνθήκες για την επόμενη και όλες μαζί επιτείνουν την ολοένα αύξουσα ευαλωτότητα αυτών των ανθρώπων. Συναρτάται, επομένως, με θυματοποιήσεις που έχουν συμβεί στη χώρα καταγωγής (δομική θυματοποίηση) αλλά και στη χώρα προορισμού (θεσμική θυματοποίηση)».

Φόβος και ελπίδα μπροστά στην κάλπη. Γράφει ο Γιώργος Κατσαμπέκης: «Σ’ αυτό το σημείο έγκειται, κατά τη γνώμη μου, και η μείζων πρόκληση για την Αριστερά: η καλλιέργεια ενός δημιουργικού κινητοποιητικού συναισθήματος ελπίδας στην κοινωνία, κάτι το οποίο προϋποθέτει ότι πείθεις για την επάρκειά σου ως δύναμη ρήξης και ριζικής ανανέωσης απέναντι σε ένα σύστημα που έχει αγγίξει τα όριά του. Ως δύναμη που δεν θα επαναφέρει απλώς ορισμένα από τα απολεσθέντα «κεκτημένα», αλλά φιλοδοξεί να θέσει τους όρους μιας νέαςδιευθέτησης: μιας νέας ηγεμονίας, με σαφώς δημοκρατικό και προοδευτικό πρόσημο».

 Ο φόβος της Αριστεράς. Ο Αριστείδης Καλάργαλης μας θυμίζει τις εκλογές του 1931 στη Μυτιλήνη, όπου ο υποψήφιος της Αριστεράς έλαβε 21,39%. Γράφει η τοπική εφημερίδα «Ταχυδρόμος» (9.7.1931): «“Οι Κουμμουνισταί βρίσκουν πρόσφορο το έδαφος και δρουν. Έχουν προσαρτήσει πολλούς αφελείς και ανήξερους ανθρώπους οι οποίοι παρασύρονται πολύ εύκολα με τα επιχειρήματα και τις ιεροδιδασκαλίες των αντιπροσώπων της Μόσχας”. Για τον αρθρογράφο οι νέοι δεν σκέφτονται πολιτικά, δεν επιλέγουν τους υποψηφίους ταξικά ή λόγω της άσχημης οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης αλλά, “η νεολαία κουμμουνίζει γιατί το παίρνει της μόδας”. Τους κατηγορεί ότι είναι “φύσει οκνηροί που τεμπελιάζουν αιωνίως προσέτρεξαν και ασπάσθηκαν τη θρησκεία του Λένιν”».

Μια πιο δημοκρατική Αριστερά. Γράφει ο Μάκης Κουζέλης: «Αν η δημοκρατία έγινε για την αστική τάξη εν μέρει περιττή, εν μέρει εμπόδιο, για την εργατική τάξη είναι τόσο πιο αναγκαία και απαραίτητη. Είναι πρώτον αναγκαία γιατί δημιουργεί τις πολιτικές μορφές (αυτοδιαχείριση, δικαίωμα ψήφου και τα συναφή) που μπορούν να χρησιμεύσουν ως αφετηρίες και βάσεις για την εργατική τάξη στην αναμόρφωση της αστικής κοινωνίας. Είναι όμως δεύτερον απαραίτητη γιατί μόνο σε αυτήν, στους αγώνες για τη δημοκρατία, στην άσκηση των δικαιωμάτων της, μπορεί η εργατική τάξη να συνειδητοποιήσει τα ταξικά της συμφέροντα και τα ιστορικά της καθήκοντα».

Ιατρικός τουρισμός και δύο ταχύτητες στην υγεία. Γράφει η Δέσποινα Μπίρη: «Ο λόγος περί ιατρικού τουρισμού βρίθει, λοιπόν, λανθασμένων υποθέσεων και παραδοξολογιών. Το διακύβευμα είναι μεγάλο σε ό,τι αφορά την επιδείνωση παλιών και τη δημιουργία νέων υγειονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων καθώς και την καταπάτηση του φυσικού περιβάλλοντος προς όφελος ιδιωτών του τουριστικού και ιατρικού κλάδου. Χρέος μας είναι να ξεκινήσουμε έναν ευρύτερο δημόσιο διάλογο σχετικά με τους θεσμούς υγείας, τουρισμού και περιβαλλοντικής προστασίας που θέλουμε».

Επιστολή της αλυσίδας Public. Η εταιρεία Public απαντάει στο άρθρο της Ιωάννας Μεϊτάνη «Μεγάλες Προωθήσεις» στα προηγούμενα «Ενθέματα». Γράφει, μεταξύ άλλων: «Το βιβλίο δεν απευθύνεται στους λίγους. Ο πολιτιστικός του ρόλος δεν εξαντλείται στις σελίδες συγκεκριμένων τίτλων, παρά εκτείνεται στους τρόπους με τους οποίους μπορεί να ψυχαγωγήσει τον αναγνώστη και να βελτιώσει την καθημερινότητά του.  Έτσι, μια ποιητική συλλογή, ένα διήγημα ή μια καλή συνταγή μαγειρικής μπορούν να αποτελούν παραδείγματα στοιχείων πολιτισμού». Η Ιωάννα Μεϊτάνη ανταπαντά: «Το βιβλίο δεν απευθύνεται στους λίγους. Ο πολιτιστικός του ρόλος δεν εξαντλείται στις σελίδες συγκεκριμένων τίτλων, παρά εκτείνεται στους τρόπους με τους οποίους μπορεί να ψυχαγωγήσει τον αναγνώστη και να βελτιώσει την καθημερινότητά του.  Έτσι, μια ποιητική συλλογή, ένα διήγημα ή μια καλή συνταγή μαγειρικής μπορούν να αποτελούν παραδείγματα στοιχείων πολιτισμού».

Ψωμί, παιδεία, φαντασία. Για της γενιάς μας τη μελλοντολογία.Γράφει ο Νικόλας Κοσματόπουλος: «Η πολιτική, ως η τέχνη του συλλογικού γίγνεσθαι, μπορεί να νοηθεί μονάχα μέσα από το μέλλον, για την οργάνωση του οποίου συκρούονται ιδέες, πρακτικές και δυνάμεις της κοινωνίας, της οικονομίας και της επιστήμης. Παραφράζοντας τον Καστοριάδη, η κοινωνία υπάρχει ως πολιτική οντότητα μόνο όταν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό της αύριο κα να δράσει σήμερα. Η κατάργηση του μέλλοντος στην ουσία ακυρώνει την πολιτική, και εν συνεχεία την κοινωνία ως πολιτική οντότητα. Όταν η φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας αντικαθίσταται από την κρισολογία, η πολιτική έχει ήδη μεταλλαχθεί από την τέχνη του εφικτού (και του ευφάνταστου) σε τεχνοκρατία βασισμένη στο επίφοβο και το φοβικό».

Αστικοί κήποι: Ο λαχανόκηπος του Ελληνικού και τα μποστάνια του Γεντίκουλε. Η Ακγκιούν Ιλχάν γράφει για την υπεράσπιση του δημόσιου χώρου στην Ελλάδα και την Τουρκία: «Τα Μποστάνια του Γεντίκουλε αποτελούν ένα φυσικό σύνολο με τα πηγάδια, τις υδατοδεξαμενές, τους αναβαθμούς, τους στάβλους για τα μουλάρια που τραβάνε το νερό, τα σπίτια των καλλιεργητών και άλλα κτίσματα. Τον 18ο αιώνα, οι εποχικοί εργάτες έρχονταν από την επαρχία για να δουλέψουν εδώ. Οι περισσότεροι ήταν χριστιανοί από τη Μακεδονία. Στις μέρες μας, οι καλλιεργητές κατάγονται από τον Πόντο και κάποιοι από αυτούς έχουν εργαστεί εδώ καμιά σαρανταριά χρόνια. Λένε ότι έμαθαν τη δουλειά από τους Μακεδόνες. Δηλαδή, εδώ ιστορική σημασία δεν έχουν μόνο τα κτίσματα, αλλά και ο προφορικός πολιτισμός που επιβιώνει και απειλείται με αφανισμό».