ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΖΕΝΗ (ΒΑΜΒΑΚΑ)
Επίθετα όπως ανάρμοστος ή αήθης έχουν χάσει την σημασιολογική τους ένταση για να περιγράψουν την αθλιότητα με την οποία αντιμετωπίζονται άνθρωποι άξιοι σεβασμού και θαυμασμού ακόμα. Πολύ περισσότερο δέχονται την επίθεση αυτή γυναίκες που τολμούν να μην ανήκουν στην άθλια "μεσότητα" των ΜΜΕ. Γυναίκες άλλοτε υψηλότονες και άλλοτε που ήσυχα και απλά κάνουν μια δουλειά ουσιαστική και αναγκαία, δουλειά που αναγνωρίζεται και τιμάται από το κοινωνικό σύνολο. Στη δεύτερη περίπτωση ανήκει η Τζένη Βαμβακά.
Γνωρισα την Τζένη πριν από μερικά χρόνια ως δασκάλα του Ανοιχτού Σχολείου Μεταναστών Πειραιά.Για όλους εμάς που έχουμε μάθει να δίνουμε χωρις να περιμένουμε να πάρουμε, πολύ περισσότερο να κερδίσουμε, που έχουμε μάθει να προσφέρουμε, γιατί αγαπάμε τον άνθρωπο και πιστεύουμε σε ένα κόσμο ισότητας και δικαιοσύνης και αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις γι'αυτό, η Τζένη ήταν ένας από μας και μαζί ένα φωτεινό παράδειγμα. Γλυκιά, δοτική και μαχητική ταυτόχρονα. Ήρθε συχνά στο Σχολείο με τα πόδια από το σπίτι της γιατί δεν είχε να πληρώσει το εισιτήριο του λεωφορείου -όχι δεν είναι υπερβολή, είναι αλήθεια. Κι αυτό την έκανε στα μάτια μου και σταμάτια πολλών ανθρώπων σημαντική και σπουδαία. Γιατί αντιμετώπιζε γενναία τα οικονομικά της προβλήματα, χωρις μεμψιμοιρίες, χωρίς να το βάζει κάτω. Με χιούμορ. Κι έτρεχε παντού. Πρόσφερε απλόχερα τις υπηρεσίες της στα παιδια με προβλήματα, μας μάθαινε κι εμάς πώς να αντιμετωπίζουμε μαθησιακά προβλήματα ή άλλα ζητήματα.
Γι' αυτό η πειραιώτικη κοινωνία την ψήφισε για βουλευτή. Και η Τζένη συνέχισε να κάνει αυτό που έκανε και πριν εκλεγεί. Να είναι παντού όπου μπορούσε -σε σχολεία για παιδιά με ειδικές ανάγκες, σε χώρους δουλειάς με προβλήματα, σε νοσοκομεία.Όπως αρμόζει σε ένα αριστερό άνθρωπο που έχει μάθει να αγωνίζεται. Και έχει μάθει και κάτι επίσης σημαντικό: πως τα αξιώματα για την Αριστερά δεν είναι οφότσια προβολής και κερδών αλλά χρέη απέναντι στην κοινωνία, χρέη βαριά, που οσο μεγαλύτερο είναι το αξίωμα τόσο βαρύτερο το χρέος
και πιο απαιτητική η δουλειά για την ικανοποίησή του.
Άυτή η γυναίκα λοιδωρήθηκε από τα ΜΜΕ. Επειδή με ειλικρίνεια και παρησία δήλωσε πως ήταν και είναι φτωχή. Γιατί το άρρωστο πολιτικό μας σύστημα, που έδιωξε μαεστρικά σιγά-σιγά τους πολίτες από την πολιτική, θέλει τους βουλευτές από συγκεκριμένα επαγγέλματα και από υψηλά οικονομικά στρώματα. Να υπογραφουν τα μνημόνια χωρίς τύψεις, αφού εκπροσωπούν τις τάξεις εκείνες που πλουτίζουν από την φτώχια των άλλων. Και ανήκουν σ' αυτές.
Η παρουσία της Τζένης και ανθρώπων σαν αυτην στη Βουλή τιμούν την ίδια τη δημοκρατία. Είναι η δημοκρατία σε δράση. Είναι παιδιά του λαού, μέσα από τα σπλάχνα των εργαζομένων, που ξέρουν τους καημούς των εργατικών στρωμάτων, των ανθρώπων του μεροκάματου και της ανεργίας, των αναγκεμένων αυτού του κόσμου.
Η Τζενη Βαμβακά είναι αγαπημένη φίλη, αλλά ακόμα κι αν δεν ηταν, θα πήγαινα τώρα να της προσφέρω την φιλία μου και την στήριξή μου. Κάποιοι αύριο μπορεί να ντρέπονται για τηις συμπεριφορές και τα λόγια τους, για την αθλιότητα των ιδεών που κρύβεται πίσωαπότα πικρόχολά σχόλιά τους. Η Τζένη όμως θα είναι περήφανη. Γιατί ήταν και έμεινε η αγωνίστρια που ξέραμε. Και όσοι την γνωρίζοουμε είμαστε σίγουροι ότι αύριο το πρωί και όλες τις μέρες που θα ακολουθήσουν η Τζένη που ξέρει τι θα πεί στέρηση θα είναι μαζί μας στους δρόμους των αγώνων γα μια ζωή με αξιοπρέπεια.
Επίθετα όπως ανάρμοστος ή αήθης έχουν χάσει την σημασιολογική τους ένταση για να περιγράψουν την αθλιότητα με την οποία αντιμετωπίζονται άνθρωποι άξιοι σεβασμού και θαυμασμού ακόμα. Πολύ περισσότερο δέχονται την επίθεση αυτή γυναίκες που τολμούν να μην ανήκουν στην άθλια "μεσότητα" των ΜΜΕ. Γυναίκες άλλοτε υψηλότονες και άλλοτε που ήσυχα και απλά κάνουν μια δουλειά ουσιαστική και αναγκαία, δουλειά που αναγνωρίζεται και τιμάται από το κοινωνικό σύνολο. Στη δεύτερη περίπτωση ανήκει η Τζένη Βαμβακά.
Γνωρισα την Τζένη πριν από μερικά χρόνια ως δασκάλα του Ανοιχτού Σχολείου Μεταναστών Πειραιά.Για όλους εμάς που έχουμε μάθει να δίνουμε χωρις να περιμένουμε να πάρουμε, πολύ περισσότερο να κερδίσουμε, που έχουμε μάθει να προσφέρουμε, γιατί αγαπάμε τον άνθρωπο και πιστεύουμε σε ένα κόσμο ισότητας και δικαιοσύνης και αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις γι'αυτό, η Τζένη ήταν ένας από μας και μαζί ένα φωτεινό παράδειγμα. Γλυκιά, δοτική και μαχητική ταυτόχρονα. Ήρθε συχνά στο Σχολείο με τα πόδια από το σπίτι της γιατί δεν είχε να πληρώσει το εισιτήριο του λεωφορείου -όχι δεν είναι υπερβολή, είναι αλήθεια. Κι αυτό την έκανε στα μάτια μου και σταμάτια πολλών ανθρώπων σημαντική και σπουδαία. Γιατί αντιμετώπιζε γενναία τα οικονομικά της προβλήματα, χωρις μεμψιμοιρίες, χωρίς να το βάζει κάτω. Με χιούμορ. Κι έτρεχε παντού. Πρόσφερε απλόχερα τις υπηρεσίες της στα παιδια με προβλήματα, μας μάθαινε κι εμάς πώς να αντιμετωπίζουμε μαθησιακά προβλήματα ή άλλα ζητήματα.
Γι' αυτό η πειραιώτικη κοινωνία την ψήφισε για βουλευτή. Και η Τζένη συνέχισε να κάνει αυτό που έκανε και πριν εκλεγεί. Να είναι παντού όπου μπορούσε -σε σχολεία για παιδιά με ειδικές ανάγκες, σε χώρους δουλειάς με προβλήματα, σε νοσοκομεία.Όπως αρμόζει σε ένα αριστερό άνθρωπο που έχει μάθει να αγωνίζεται. Και έχει μάθει και κάτι επίσης σημαντικό: πως τα αξιώματα για την Αριστερά δεν είναι οφότσια προβολής και κερδών αλλά χρέη απέναντι στην κοινωνία, χρέη βαριά, που οσο μεγαλύτερο είναι το αξίωμα τόσο βαρύτερο το χρέος
και πιο απαιτητική η δουλειά για την ικανοποίησή του.
Άυτή η γυναίκα λοιδωρήθηκε από τα ΜΜΕ. Επειδή με ειλικρίνεια και παρησία δήλωσε πως ήταν και είναι φτωχή. Γιατί το άρρωστο πολιτικό μας σύστημα, που έδιωξε μαεστρικά σιγά-σιγά τους πολίτες από την πολιτική, θέλει τους βουλευτές από συγκεκριμένα επαγγέλματα και από υψηλά οικονομικά στρώματα. Να υπογραφουν τα μνημόνια χωρίς τύψεις, αφού εκπροσωπούν τις τάξεις εκείνες που πλουτίζουν από την φτώχια των άλλων. Και ανήκουν σ' αυτές.
Η παρουσία της Τζένης και ανθρώπων σαν αυτην στη Βουλή τιμούν την ίδια τη δημοκρατία. Είναι η δημοκρατία σε δράση. Είναι παιδιά του λαού, μέσα από τα σπλάχνα των εργαζομένων, που ξέρουν τους καημούς των εργατικών στρωμάτων, των ανθρώπων του μεροκάματου και της ανεργίας, των αναγκεμένων αυτού του κόσμου.
Η Τζενη Βαμβακά είναι αγαπημένη φίλη, αλλά ακόμα κι αν δεν ηταν, θα πήγαινα τώρα να της προσφέρω την φιλία μου και την στήριξή μου. Κάποιοι αύριο μπορεί να ντρέπονται για τηις συμπεριφορές και τα λόγια τους, για την αθλιότητα των ιδεών που κρύβεται πίσωαπότα πικρόχολά σχόλιά τους. Η Τζένη όμως θα είναι περήφανη. Γιατί ήταν και έμεινε η αγωνίστρια που ξέραμε. Και όσοι την γνωρίζοουμε είμαστε σίγουροι ότι αύριο το πρωί και όλες τις μέρες που θα ακολουθήσουν η Τζένη που ξέρει τι θα πεί στέρηση θα είναι μαζί μας στους δρόμους των αγώνων γα μια ζωή με αξιοπρέπεια.
No comments:
Post a Comment