Στα «Ενθέματα» αύριο 15 Δεκεμβρίου Κείμενα των: Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου, Στρατή Μπουρνάζου, Αντώνη Λιάκου, Όλγας Καρυώτη, Κώστα Σπαθαράκη, Νίκου Τσιβίκη, Κώστα Αθανασίου, Δημήτρη Παπανικολάου, Παναγιώτη Πάντου, Βαγγέλη Μάλιου, Φοίβου Καλλίτση, Κώστα Δουζίνα, Βασίλη Καρύδη, Δημήτρη Χριστόπουλου

Στα «Ενθέματα» αύριο 15 Δεκεμβρίου

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους (enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata

Κείμενα των: Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου, Στρατή Μπουρνάζου, Αντώνη Λιάκου, Όλγας Καρυώτη, Κώστα Σπαθαράκη, Νίκου Τσιβίκη, Κώστα Αθανασίου, Δημήτρη Παπανικολάου, Παναγιώτη Πάντου, Βαγγέλη Μάλιου, Φοίβου Καλλίτση, Κώστα Δουζίνα, Βασίλη Καρύδη, Δημήτρη Χριστόπουλου

Ποιος δεν άκουσε τον Νιλς Μούιζνιεκς; Ο Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος επισημαίνει πέντε λόγους για τους οποίους η Έκθεση Μούιζνιεκς είναι αξιοπρόσεκτη. Σημειώνει, μεταξύ άλλων: «Η λιτότητα (και όχι δηλαδή ο λαϊκισμός, ο εξτρεμισμός κ.ο.κ.) είναι αυτή  που σύμφωνα με τον Μούιζνιεκς “απειλεί την κοινωνική αλληλεγγύη, την οικονομική ολοκλήρωση και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων [που αναπτύχθηκαν] επί έξι και πλέον δεκαετίες στα κράτη του Συμβουλίου της Ευρώπης” η λιτότητα, που δεν αποτελεί –όπως ο ίδιος επισημαίνει– εθνική, αλλά διεθνή πραγματικότητα, σε πείσμα της πραγματικότητας, και εν μέσω μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης”».

Γενηθήτω φως. Γράφει ο Στρατής Μπουρνάζος: «Ανοίγοντας την τηλεόραση, Πέμπτη βράδυ, άκουγα μια φωνή να εξηγεί ότι κανένα νοικοκυριό δεν μπορεί να μείνει χωρίς ρεύμα. Είναι απαράδεκτο, έλεγε. Γι’ αυτό, συνέχιζε η φωνή, αρκεί μια υπεύθυνη δήλωση για την επανασύνδεση. Έτριψα και ξανάτριψα τα μάτια μου, μόλις αντιλήφθηκα ότι δεν μίλαγε κάποιος εκπρόσωπος της Αλληλεγγύης, του Σκόρου, του Μυρμηγκιού ή του ΣΥΡΙΖΑ· η φωνή έβγαινε από το στόμα του Σίμου Κεδίκογλου. […]. Ωστόσο, πέρα από την υποκριτική και την καθυστερημένη αντίδραση του κρατικού μηχανισμού υπάρχει κάτι άλλο, εξαιρετικά σημαντικό: για πρώτη φορά ο επίσημος λόγος ξεκινάει από την παραδοχή ότι δεν μπορεί κανείς να ζει χωρίς ρεύμα, ότι αυτό αποτελεί στοιχειώδες αγαθό».

Βγάλτε τους νεκρούς από τη ζυγαριά! Αντιρατσιστικό, γενοκτονίες και εργαλειοποίηση της μνήμης. ΟΑντώνης Λιάκος, με αφετηρία το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, γράφει για την έννοια του όρου γενοκτονία, την καθιέρωσή του και την ποινικοποίηση της άρνησής της: «Ένα γεγονός δεν συνιστά από μόνο του γενοκτονία. Ονομάζεται εκ των υστέρων έτσι, κάτω από συγκεκριμένες νομικοπολιτικές προϋποθέσεις που αφορούν το παρόν της αναγνώρισης και όχι το παρελθόν της διάπραξης. Η γενοκτονία δηλαδή δεν είναι ένα  “αντικειμενικό γεγονός”. […]Τα παραπάνω δεν αποσκοπούν σε μια “διαβάθμιση” εγκλημάτων. Ούτε κάποιοι νεκροί βαραίνουν περισσότερο από άλλους. Αυτό που υποστηρίζω είναι πως οι διατάξεις του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου οι οποίες διαχέουν το αδίκημα της άρνησης των γενοκτονιών, όπως στην περίπτωση των Ποντίων και των Μικρασιατών, στην πραγματικότητα εξουδετερώνουν τον λόγο που μπαίνουν σε ένα αντιρατσιστικό νομοσχέδιο».

ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΝΗΓΟΡΟ: ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ Β. ΚΑΡΥΔΗ & ΑΝΤΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ Δ. ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

Ο Συνήγορος του Πολίτη και οι «φίλοι» του. Ο Βασίλης Καρύδης, Βοηθός Συνήγορος του Πολίτη, απαντάει στην κριτική του Δημήτρη Χριστόπουλου, στα προηγούμενα Ενθέματα. Γράφει, μεταξύ άλλων, ο Β. Καρύδης: «Υποτίθεται ότι ο Δημήτρης Χριστόπυλος στενοχωριέται γιατί ο Συνήγορος έχει χάσει σημαντικό τμήμα του κύρους του. Προφανώς, διαθέτει μυστικές δημοσκοπήσεις. Αλλιώς δεν εξηγείται η εκ μέρους του αγνόηση της Έκθεσης της “Διεθνούς Διαφάνειας” (Φεβρουάριος 2012), όπου, εξετάζοντας δώδεκα θεσμικούς πυλώνες ως προς την αντίσταση τους στη διαφθορά, αναδεικνύει ως ισχυρότερους τις εκλογές και τον Συνήγορο του Πολίτη».

Ο θεσμός έχει χάσει την επαφή του με την πραγματικότητα. Ο Δημήτρης Χριστόπουλος ανταπαντά: «Δεν αμφισβητώ σχεδόν τίποτα από όσα γράφει για τη δραστηριότητα του Συνήγορου o B. Kαρύδης. Θα μπορούσα να προσθέσω και κάμποσα άλλα, ανοίγοντας μια ετήσια έκθεσή του. Ωστόσο, αυτά δεν αναιρούν στο παραμικρό την κεντρική διαπίστωσή μου: την εντεινόμενη απουσία του Συνήγορου από τον δημόσιο λόγο της χώρας, την ερμητική εσωστρέφεια και την προϊούσα ιδρυματοποίησή του, πάρα ταύτα».

Περιοδικό Λεύγα: διαδρομές κάτω από την επιφάνεια της κρίσης. Η έμφαση στην κριτική, η αναζήτηση του επιχειρήματος είναι μια από τις βασικές μέριμνες του περιοδικού Λεύγα, που ήδη διανύει το δωδέκατο τεύχος της. Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας το Η Ιωάννα Μεϊτάνη και ο Στρατής Μπουρνάζος συζητούν με τρία από τα μέλη της Συντακτικής Επιτροπής της «Λεύγας» για το περιοδικό, τους στόχους του, τη διαδρομή του τις προτεραιότητες και τον χαρακτήρα του.

Όλγα  Καρυώτη: Η Λεύγα δεν είναι περιοδικό ακαδημαϊκό, αλλά δεν είναι ούτε δημοσιογραφία ούτε προπαγάνδα – δεν το λέω αρνητικά το «προπαγάνδα», καλά κάνουν όλοι και προπαγανδίζουν τις θέσεις τους. Αυτός ο τριπλός προσδιορισμός αγγίζει πολλούς που θέλουν να εκφραστούν, δίνει τη δυνατότητα να γράψεις πιο ελεύθερα, από την πλευρά της κριτικής σκέψης.

Ν. Τσιβίκης: Δεν αναζητούμε ένα προσδιορισμένο κοινό, και αυτό είναι άποψη και για το έντυπο. Δηλαδή, πιστεύαμε και πιστεύουμε ότι υπάρχουν κομμάτια σημαντικά σε μια μπροσούρα αναρχική, η οποία όμως αδικείται και χάνεται, ή σε ένα κείμενο μπλογκίστικο χάι-τεκ τεχνολογικό που επίσης χάνεται… Όλα αυτά πιστεύαμε ότι μπορούσαν να βρεθούν μαζί, με ένα καλό και πρωτότυπο αμπαλάζ. Κι εδώ θα έβαζα τη σημασία που δίνουμε στην εμφάνιση και στο στήσιμο του περιοδικού: θέλουμε να έχει κάτι επαγγελματικό, να μην αναδίδει προχειρότητα. Και επίσης, στο χιούμορ, το κόμικ, την αντιδιαφήμιση, τη φάρσα: το περιοδικό δεν είναι μόνο η καλή έρευνα ή η καλή κριτική.

Κ. Σπαθαράκης: Επιστρέφω στη διαμόρφωση του ύφους. Η απουσία γνωστών ονομάτων στη Λεύγα την έκανε πιο εύκολη. Αν έχεις δυο-τρία ονόματα αναγνωρίσιμα, με συγκεκριμένο ύφος, έλκεσαι απ’ αυτό, τείνεις να συγκροτήσεις ανάλογα το ύφος σου. Και το ίδιο το έντυπο έρχεται να «χτιστεί» γύρω απ’ αυτά τα ήδη προκαθορισμένα στοιχεία. Η επιλογή να μην υπάρχουν γνωστές υπογραφές ήταν η διεκδίκηση αυτής της ελευθερίας. Άνθρωποι της σειράς μας...».

Ο Ζενέ στην Παλαιστίνη. Γράφει ο Κώστας Αθανασίου, στη μόνιμη στήλη του «Αντικλίμακα», με την ευκαιρία του βιβλίου του Ζαν Ζενέ Τέσσερις ώρες στη Σατίλα: «η πολιτική στράτευση του Ζενέ σημαδεύεται και από ένα είδος απαισιόδοξου “αντιθεσμικού” ρεαλισμού: ο Ζενέ είναι εκεί, στο πλευρό των εξεγερμένων, ένας εξεγερμένος και ο ίδιος με τον τρόπο του, όσο κρατάει η οργισμένη αυθεντικότητα της εξέγερσης. Μετά, τα πράγματα μάλλον θα αλλάξουν: «Όταν τελειώσει [η επανάσταση], σχεδόν αυτόματα βρίσκει το τελετουργικό της», λέει ο Ζενέ σε μια συνέντευξή. Γι’ αυτό και, στη συνέντευξη που περιλαμβάνεται στις Τέσσερις ώρες…, υποστηρίζει ότι “τη μέρα που οι Παλαιστίνοι θα γίνουν θεσμός, εγώ δεν θα είμαι πια με το μέρος τους. Τη μέρα που οι Παλαιστίνιοι θα γίνουν έθνος όπως τα άλλα έθνη, εγώ δεν θα είμαι πια εκεί”».

ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ & ΟΜΟΦΥΛΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ: ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ;

1. Ανοίγοντας τη συζήτηση. Γράφουν ο Δημήτρης Παπανικολάου και ο Παναγιώτης Πάντος: «Παρ’ όλες όμως τις δυσκολίες και τις αντιφάσεις, η Αριστερά αποτέλεσε και αποτελεί τον χώρο που κατεξοχήν στηρίζει τις προσπάθειες ανάπτυξης ενός χειραφετητικού ομοφυλοφιλικού κινήματος, καθώς και τους πολιτικούς αγώνες για άρση των διακρίσεων. Από το αλληλομπόλιασμα του Απελευθερωτικού Κοινήματος Ομοφυλοφίλων Ελλάδας (ΑΚΟΕ) και της ανανεωτικής Αριστεράς μετά τη μεταπολίτευση, ως την πρόσφατη κατάθεση πρότασης νόμου από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο δρόμος, αν και όχι πάντα ομαλός, υπήρξε κοινός.

2. Ομόφυλα ζευγάρια: πολιτική διεκδίκηση και νομική κατοχύρωση. Γράφει ο Βαγγέλης Μάλιος: «Τα ζευγάρια ατόμων του ιδίου φύλου δεν αναζητούν να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο θα παντρεύονται και υιοθετούν οι υπόλοιποι, ούτε τις υποχρεώσεις που προκύπτουν από το γάμο και την οικογένεια. Ζητούν απλώς από την Πολιτεία κάτι αυτονόητο. Να μην αρνείται σε μια ομάδα ανθρώπων λόγω του σεξουαλικού τους προσανατολισμού ένα θεμελιώδες δικαίωμα: το δικαίωμα καθενός να διαμορφώσει αυτόνομα τη ζωή του, να επιλέξει ανεπηρέαστα το (τη) σύντροφό του και να αποφασίζει ελεύθερα αν, πότε και με ποιον (ποια) θα παντρευτεί και θα διαμορφώσει την κοινή οικογενειακή του ζωή».

3. Το λαϊφστάιλ ή την ελευθερία; Γράφει ο Φοίβος Καλλίτσης: «Τα τελευταία “κέρδη” στο ζήτημα του Συμφώνου Συμβίωσης πρέπει να σταθούν μόνο η αρχή για μια μεγάλη συζήτηση. Είναι, άλλωστε, μια ευκαιρία για να μπορέσει και η ΛΟΑΔ κοινότητα να δει καλύτερα τα μέλη της για τα οποία το δικαίωμα του γάμου δεν θα έχει κάποια εφαρμογή. Είναι μια αφορμή να καταλάβουμε ότι ο γάμος και η σεξουαλική ταυτότητα δεν είναι θέμα δικαιώματος, είναι θέμα ελευθερίας, και, καθώς αποκτούμε τις ελευθερίες μας πρέπει να αρχίζουμε να αγωνιζόμαστε για τα δικαιώματά μας, χωρίς να συγχέουμε όρους».

4. Τα πανανθρώπινα δικαιώματα και το φάντασμα του απάνθρωπου. Γράφει ο Κώστας Δουζίνας:« Ας καλωσορίσουμε την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για την επέκταση του Συμφώνου Συμβίωσης, αλλά ας θυμηθούμε κιόλας ότι η ταυτότητα είναι μόνο μια πλευρά του αγώνα ενάντια στον αποκλεισμό. Αν οι ομοφυλόφιλοι εξεγερμένοι του αμερικάνικου Στόνγουωλ εκπροσωπούσαν τους αποκλεισμένους το 1969, στο όνομα μιας κοινής ανθρώπινης υπόστασης που αισθάνονταν ότι τους τη στερούσαν, σήμερα κοντά τους βρίσκονται όλοι εκείνοι οι «αναλώσιμοι» άνθρωποι που χάνονται στα γκέτο και στη Μεσόγειο, αυτήν τη θάλασσα του πολιτισμού που έχει πια μεταμορφωθεί σε πλωτό νεκροταφείο».