Στα «Ενθέματα» αύριο 22 Δεκεμβρίου

Στα «Ενθέματα» αύριο 22 Δεκεμβρίου

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους(enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata

Κείμενα των: Kείμενα των: Δήμητρας Σιατίτσα, Γιώργου Μ. Χατζηστεργίου, Μπίνι  Αντάμτσακ, Νέλλης Ασκούνη, Αριστείδη Καλάργαλη, Κωνσταντίνου Τσουκαλά και έν προσεκτικόν δελτάριον περί αιθαλομίχλης

Πλειστηριασμοί, «κόκκινα δάνεια», ακίνητη περιουσία. Η λογική του παράλογου. Γράφει η Δήμητρα Σιατίστα για το θέμα που βρέθηκε αυτές τις μέρες στην αιχμή της επικαιρότητας, τη φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας και τους πλειστηριασμούς: «Στον κυρίαρχο λόγο η ιδιοκτησία αντιμετωπίζεται μονάχα ως ανενεργό κεφάλαιο και δυνητικό επενδυτικό προιόν. Εσκεμμένα δεν γίνεται κουβέντα για το κοινωνικό περιεχόμενο της ιδιοκτησίας στην Ελλάδα ή τις εξω-αγοραίες διαδικασίες απόκτησης περιουσίας μέσω κληρονομιάς, διαγενεακών μεταβιβάσεων και αυτο-κατασκευής. […] Έτσι, παρακάμπτεται το γεγονός ότι η ιδιοκτησία υπήρξε, μέχρι σήμερα, το πιο ισχυρό δίκτυ προστασίας απέναντι στη φτώχεια και τον αποκλεισμό, ενώ μπορεί να αποτελέσει σημαντικό κεφάλαιο στα χέρια νοικοκυριών και μικροεπιχειρηματιών για τη συμμετοχή τους στην ανάκαμψη της οικονομίας».

Προς καταπολέμησιν της αιθαλομίχλης: Μία επίκαιρος υπόδειξις.Μια επιστολή του 1890 στο λονδρέζικο Punch με οδηγίες για την κυκλοφορία σε περίπτωση αιθαλομίχλης: «Λαμβάνετε μίαν πλήρη επένδυσιν δύτου, ενδύεσθε αυτήν και επιτρέπετε εις έναν βοηθόν όπως σας ακολουθή φέρων μίαν συσκευήν αντλίας, εις μορφήν εκκρεμούς (στατώ), εις τρόπον ώστε να σας προμηθεύη μετά αερίων υδρογονανθράκων (Διάλυμα Βλακεντίου Ντάφφυ). Ούτω πως θα υποστηριχθή επαρκώς η αναπνοή. Ίνα αποφύγητε οδικόν τι ατύχημα, τοποθετήσατε έναν ηλεκτρικόν λαμπτήρα (Swann) ισχύος πεντακοσίων κηρίων εις την κορυφήν του πίλου σας, περί τον γύρον του οποίου, διά κάθε περίστασιν, θα έχετε αναλόγως προσαρμόση μίαν δωδεκάδα νυκτερινών λαμπτήρων». (Την αλίευσε και τη μετάφρασε η Μαρία Καλαντζοπούλου).

Από τον Φίλιπ Ντικ μέχρι τις ανοιχτές φυλακές. Μια νέα δυστοπία για τις κοινωνίες μας; Ο Γιώργος Μ. Χατζηστεργίου γράφει: «Σε ένα από τα βιβλία του Φίλιπ Ντικ, οι άνθρωποι, χτυπημένοι από τη φτώχεια και την ανέχεια, στριμώχνονται να βρούνε θέση σε διαστημικά οχήματα προκειμένου να συνεχίσουν τη ζωή τους σε άλλους πλανήτες, έστω και αν οι συνθήκες ζωής εκεί είναι εντελώς απροσδιόριστες. Αυτό που δεν γνωρίζουν οι ατυχείς επιβάτες είναι ότι, άθελά τους, μετέχουν σε ένα πρόγραμμα συστηματικής εξόντωσης μεγάλου μέρους του πληθυσμού της Γης, καθώς υπολογισμοί με βάση οικονομικά κριτήρια κατέληξαν ότι είναι απαραίτητο».

Για να ξαναονειρευτούμε τον κομμουνισμό. Συνέντευξη.  Η Μπίνι Αντάμτσακ, συγγραφέας του βιβλίου Κομμουνισμός. Μια μικρή ιστορία για το πώς επιτέλους θα αλλάξουν όλα, ενός παιδικού βιβλίου με θέμα τον κομμουνισμό, που κυκλοφόρησε και  στα ελληνικά το καλοκαίρι (εκδόσεις νήσος) μιλάει στη Σοφία Κουσιάντζα: «Ένα πρωί, έπειτα από μια μακριά νύχτα που δεν είχα καταφέρει να γράψω ούτε μια αράδα, it struck me: για τον κομμουνισμό δεν μπορείς να γράψεις σε γλώσσα επιστημονική. Για τον κομμουνισμό, το όνειρο μιας διαφορετικής, καλύτερης ζωής, δεν μπορείς να γράψεις χωρίς λαχτάρα. Μετά έγιναν όλα πολύ γρήγορα, αφού το γράψιμο ανοίγει την όρεξη. Καθώς έγραφα γελούσα συχνά, όπως και οι φίλες μου που τους διάβαζα το κείμενο. Η παιδική γλώσσα επιτέλεσε το σκοπό της».

Εκδημοκρατισμός και κρίση στην ελληνική εκπαίδευση. Η Νέλλη Ασκούνη γράφει για το σχολείο την εποχή της κρίσης: «Στις συνθήκες της κρίσης, με τα τρομακτικά ποσοστά ανεργίας των νέων, η εκπαίδευση γίνεται όλο και πιο αναγκαία αλλά όλο και λιγότερο επαρκής προϋπόθεση για την επαγγελματική ένταξη. Ταυτόχρονα, η επένδυση στην εκπαίδευση γίνεται όλο και πιο δύσκολη και επισφαλής για μεγάλες ομάδες της ελληνικής κοινωνίας. Το σχολείο δεν έπαψε ποτέ να είναι ταξικό, σήμερα όμως που οι κοινωνικές ανισότητες βαθαίνουν, ο ταξικός του χαρακτήρας του αναδεικνύεται καθαρότερα»

Μετανάστες ενός αιώνα. Ο Αριστείδης Καλάργαλης διαβάζοντας αγγελίες για μετανάστευση στην Αυστραλία στις εφημερίδες της Μυτιλήνης του Νοεμβρίου του 2013 θυμάται τις αντίστοιχες αγγελίες των αρχών του 20ού αιώνα: “Τα ταξείδια εκτελεί το υπερωκεάνειον ΠΑΤΡΙΣ […]απαράμιλλον, απαστράπτον, κολοσσιαίον, τόνων 12.000, ταχύτητος 17 μιλίων. Είναι το μεγαλύτερον των Ελληνικών ατμοπλοίων, ηλεκτροφώτιστον και το μόνον το οποίον έχει ασύρματον τηλέγραφον έχει πολυτελέστατα διαμερίσματα, λουτήρας, καπνιστήρια, ιατρείον τέλειον, μουσικήν, Εκκλησίαν, οι μετανάσται έχουν ευμάρειαν και αναπαύσεις τας οποίας εις κανέν άλλο ατμόπλοιον δεν ημπορούν να εύρουν, τροφή άφθονος και υγιεινή, ναύλοι συγκαταβατικοί”. […] Το 2013 δεν διαφημίζονται η ταχύτητα των μεταφορικών μέσων, οι ανέσεις, η τροφή και άλλα, αλλά η έκδοση βίζας, η βίζα εργασίας ή φοιτητική και η απόκτηση αυστραλιανής υπηκοότητας. Άλλη μια επανάληψη της ιστορίας, δυστυχώς σε θέμα με αρνητικές επιπτώσεις». 

Μια προσωπική κατάθεση. Προδημοσίευση από αυτοβιογραφικό κείμενο του Κωνσταντίνου Τσουκαλά, που περιλαμβάνεται στο βιβλίο τουΜορφές συνέχειας και ασυνέχειας. Από την ιστορική εθνεγερσία στην οικουμενική διαφορά (εκδ. Θεμέλιο). Μιλάει για τη γνωριμία και τη σχέση του με τον Νίκο Πουλαντζά, τον Γιώργο Μακρή, τον Μίμη Δεσποτίδη, τον Νίκο Σβορώνο,  και τα χρόνια του Παρισιού: «. Η συγκυρία ήταν μοναδική και γι’ αυτό ακριβώς και προκλητική. Η μοιραία και μαγική εκείνη χρόνια του 1968 οδήγησε στην έκρηξη του αριστερού κινήματος στα εξ ων συνετέθη και ταυτόχρονα στην κατάρρευση όλων των κατεστημένων βεβαιοτήτων. Όλα φαίνονταν ανοιχτά και δυνατά. Το έπος του Τσε Γκεβάρα, ο μαοϊσμός, ο αναγεννημένος τροτσκισμός, το Βιετνάμ και κυρίως η σοβιετική εισβολή στην Πράγα είχαν αλυσιδωτές προεκτάσεις. Ακόμα και για μας τους Έλληνες που ζούσαμε κάτω από το φάντασμα της δικής μας δικτατορίας, ο μονολιθικός σταλινισμός του ενιαίου παράνομου ΚΚΕ είχε πάψει να μπορεί να αποτελεί πρότυπο. Από την άποψη αυτή, τα τανκς της Πράγας επηρέασαν την πολιτική μας συνείδηση εξίσου ή ίσως και περισσότερο ακόμα και από τα τανκς της Πλατείας Συντάγματος».