Στα «Ενθέματα» στο πρωτοχρονιάτικο φύλλο

Καλή χρονιά σε όλους και όλες, και ό,τι ποθείτε!

Ευτυχές και αίσιον

Έχουμε  αύριο «Ενθέματα» (και «Αναγνώσεις») στο πρωτοχρονιάτικο φύλλο της «Αυγής» που κυκλοφορεί ανήμερα 1η Γενάρη

Στα «Ενθέματα» στο πρωτοχρονιάτικο φύλλο

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους(enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata

Κείμενα των: Τζερόμ Ρους, Πάπα Φραγκίσκου, Έμμα Γκρην, Μπίνοϋ Κάμπμαρκ, Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου

Καλά και κακά νέα: ένα μανιφέστο. To ROAR magazine, το γνωστό ριζοσπαστικό και κριτικό –διαδικτυακό– περιοδικό, με τον χαρακτηριστικό υπότιτλο «Reflections on Revolution», ξεκινάει το 2014 μια προσπάθεια αναβάθμισης, στην λογική της δημιουργίας ανεξάρτητων μέσων που θα υπηρετούν την πραγματική δημοκρατία. Δημοσιεύουμε αποσπάσματα από το άρθρο του της ψυχής του ROARTζερόμ Ρους (28.12.2013), που μας εισάγει στο πνεύμα της προσπάθειας: «Τα κακά νέα είναι ότι το 1% και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μας έχουν παγιδεύσει στο δίχτυ του ιδεολογικού τους ελέγχου. Τα καλά νέα είναι ότι υπάρχει ακόμα διέξοδος».

ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ: ΕΝΑΣ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΗΣ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ;

Η «αποστολική παραίνεση» του Πάπα, τον Νοέμβριο, όπου κάνει λόγο για την «τυραννία των αγορών», προξένησε αίσθηση και πολλές συζητήσεις. Δημοσιεύσουμε αποσπάσματα από τρία κείμενα:

1. Εvangelii Gaudium: Αποστολική Παραίνεση της Αυτού Αγιότητος του Πάπα Φραγκίσκου: «Πώς είναι δυνατόν να μην αποτελεί είδηση ότι ένας ηλικιωμένος άστεγος πεθαίνει από το κρύο, αλλά να είναι είδηση η απώλεια δύο μονάδων στο Χρηματιστήριο; Ιδού ένα απτό παράδειγμα αποκλεισμού. Μπορούμε να συνεχίσουμε να στέκουμε απαθείς όταν πετιέται φαγητό στα σκουπίδια, τη στιγμή που άνθρωποι λιμοκτονούν; Ιδού ένα απτό παράδειγμα ανισότητας. Σήμερα, τα πάντα υπακούουν στον νόμο του ανταγωνισμού και της επιβίωσης του ισχυρότερου, και οι δυνατοί τρέφονται από τους αδύναμους. Η συνέπεια είναι ότι μεγάλες μάζες ανθρώπων βρίσκονται αποκλεισμένοι και περιθωριοποιημένοι: χωρίς εργασία, χωρίς δυνατότητες, χωρίς κανένα μέσο διαφυγής από την κατάσταση αυτή».

2. Το ταξίδι του Βατικανού από τον αντικομμουνισμό στον αντικαπιταλισμό. Η Έμμα Γκρην του περιοδικού Αtlantic θεωρεί ότι η τοποθέτηση του Πάπα αποτελεί τομή: «Ο Πάπας δεν καταδίκασε απλώς το συγκεκριμένο, αποτυχημένο κατά την άποψή του, μοντέλο ελεύθερης αγοράς· καταδίκασε την ηθική και την ιδεολογία που διέπουν γενικά τις οικονομίες της ελεύθερης αγοράς. […]Πρόκειται για κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή διάλεξη ηθικής· είναι μια τοποθέτηση για το ποιοι θα έπρεπε να ελέγχουν τις χρηματοοικονομικές αγορές. Οι δηλώσεις αυτές επιβεβαιώνουν ότι τα φαντάσματα που έβλεπε η Εκκλησία κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα έχουν πια ξεθωριάσει -- τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το Βατικανό. Ο Πάπας ανακήρυξε επισήμως έναν νέο εχθρό: τις αγορές».

3. Ο Πάπας για τον καπιταλισμό: περισσότερο παραδοσιακός παρά ριζοσπάστης. Ο Μπίνοϋ Κάμπμαρκ του πανεπιστημίου RMIT της Μελβούρνης γράφει: «Ο αχαλίνωτος καπιταλισμός δεν ήταν ποτέ φίλος της Εκκλησίας, ούτε καν όταν ο κομμουνισμός κατείχε τον ρόλο του πρωταρχικού εχθρού της. Στην πραγματικότητα, ο τρόπος που εννοιολόγησε ο Τζόζεφ Σουμπέτερ την κεφαλαιοκρατική διαδικασία --η δημιουργική καταστροφή-- υπονομεύει, εκτός όλων των άλλων, και τους κοινωνικούς δεσμούς, μπαίνοντας σφήνα ανάμεσα στην παθολογία της συσσώρευσης και στην αίσθηση της κοινότητας. Η διάβρωση των δεσμών εντάσσεται εύκολα σε ιδέες περί πνεύματος, όσο φανταστικές κι αν είναι αυτές. Ο Πάπας παραμένει, με αυτή την έννοια, περισσότερο παραδοσιακός παρά ριζοσπάστης».

Δύο είδαν μια αλεπού. Διήγημα του Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου, μεεικονογράφηση της Αναστασίας Δούκα: «Δύο βλέπουν μια αλεπού. Ο ένας θέλει να την ακολουθήσει, ο άλλος προσπαθεί ν’ αποτρέψει τον φίλο του. Το δάσος είναι πυκνό και αυτοί δεν είναι κυνηγοί, ούτε πάνε συχνά σε δάση. Κανένας από τους δύο δεν έχει δει ποτέ του αλεπού, αν και δεν είναι δύσκολο ν’ αναγνωρίσεις μια αλεπού, ακόμη κι αν ζεις στην πόλη, όπως αυτοί. “Δεν ξέρουμε αν είναι επικίνδυνη”, λέει ο ένας ενώ ο άλλος βιάζεται να την προλάβει γιατί η αλεπού βαδίζει ναι μεν αργά αλλά με μια ελαφράδα σαν να μην έχει κόκαλα».