Ω! Τι ωραίος κόσμος! (Χωρίς δικαιώματα σαν τον σύγχρονο Caveman)

Ω! Τι ωραίος κόσμος! (Χωρίς δικαιώματα σαν τον σύγχρονο Caveman)

Παραιτήθηκαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας ο Πρόεδρος της Αρχής Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων και το Δ.Σ. της Αρχής, γιατί η αστυνομία δεν έκλεισε τις κάμερες παρακολούθησης της κυκλοφορίας, ως όφειλε και κατέγραφε τις κινήσεις των διαδηλωτών/τριων που πήραν μέρος στην πορεία του Πολυτεχνείου στην Αθήνα, ως μη όφειλε. Η δυστοπία φαίνεται να μην είναι ένα κινηματογραφικό και λογοτεχνικό είδος μόνο, το οποίο αναφέρεται σε μελλοντικές κοινωνίες. Η δυστοπία είναι εδώ, μπροστά μας. Έχει πολλές εκφάνσεις και μορφές. Από τα Ζωνιανά ως το Πολυτεχνείο και από το ηλεκτρονικό φακέλωμα ως τα reality shows διαγράφεται όχι ένα ζοφερό μέλλον αλλά ένα ανυπόφορο παρόν. Μόνο που οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους, χρόνια τώρα, μας προϊδέαζαν για το αντίθετο: ότι θα ζούσαμε ευτυχισμένοι/ες σε μια κοινωνία ελευθερίας, ιδιωτικής πρωτοβουλίας, προσωπικής ευτυχίας και μεθυστικής ευωχίας.

Αμφιβάλλετε ότι ζούμε ευτυχισμένα; Νομίζετε ότι ζούμε στον Οργουελιανό κόσμο; Αμφιβάλλω αν έχετε πιάσει το νόημα. Για σκεφθείτε μήπως ο κόσμος μας μοιάζει κατ’ αρχήν, με τον Γενναίο Νέο Κόσμο που μας φιλοτέχνησε ο Άλντους Χάξλευ; Το τρίπτυχο «ευδαιμονία, μακαριότητα, ευτυχία» δεν είναι αυτό που δόθηκε ως αντάλλαγμα σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού για την ολοένα και γρηγορότερη παράδοση των ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων του; Δεν είναι η Διασκέδαση μέχρι Θανάτου το πιο φανερό σλόγκαν της κρυφής ατζέντας του σημερινού νεοφιλελεύθερου τεχνολογικού παγκοσμιοποιητικού πολιτισμού, όπως μας επισήμανε ο Νηλ Πόστμαν; Δεν είναι πολιτικώς ορθότερο να γίνει όλη η κοινωνία μια οθόνη ελέγχου και να μην περιορίζεται σε μια οθόνη που δείχνει μόνο τηλεοπτικό πρόγραμμα; Γιατί να μην διαδηλώνεις και να απαντάει ο τηλεθεατής με SMS σε κάποια ειδική γραμμή (1,2 Ευρώ το λεπτό) ποιους διαδηλωτές πρέπει να συλλάβουν οι ανθρωποφύλακες και να οδηγήσουν εκτός πορείας και εντός φυλακής; Δε θα έχει πλάκα;

Και οι εκπρόσωποί μας που ήταν τόσο «έρημοι κι απρόσωποι» στον παλιό κόσμο που φεύγει δεν πρέπει να δείχνουν πια, τηλεοπτική αδεία, αυτό το κάτι τις τους, χορεύοντας σέικ ή βγάζοντας τα δίδυμα βόλτα στην παιδική χαρά, που τους ξεχωρίζει από τους ανταγωνιστές του αφού πια δεν τους διαχωρίζουν ποταμοί αίματος και ιδεολογιών; Ή οι δάσκαλοι «της νεολαίας γδαρτάδες» που επιμένουν στο βιβλίο και στο διάλογο ως παιδευτική διαδικασία, δεν πρέπει να κάνουν ευχάριστο το μάθημα με μια οθόνη που θα προβάλλει ντοκιμαντέρ για το «πώς γυρίστηκε ο Χάρυ Πόττερ» με διαφημίσεις από το…καπνεργοστάσιο; Δεν είναι όμορφο να μεγαλώνει ένα παιδί παρέα με το ψηφιακό του φωτογραφικό και βιντεοσκοπημένο είδωλο, να ξέρει πώς ήταν σε ηλικία 3 μηνών, 7 ημερών και 20 ωρών, πώς…πώς…πώς; Πώς θα μάθει να διαντιδρά με τον hyperμεταμοντέρνο «γενικευμένο άλλο», δηλαδή τον εαυτό του; Πώς, εν τέλει, θα επιβιώσει στον άκρως ανταγωνιστικό κόσμο που το περιμένει μόλις βγει από το πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου της μαμάς και χωθεί στη φυσούνα που θα τον οδηγήσει στο τεθωρακισμένο σχολικό λεωφορείο για να πάει στο πανάκριβο ιδιωτικό σχολείο;

Ποια ανθρώπινα, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα θέλετε, καλοί μου άνθρωποι; Υπάρχει πιο πολύτιμο δικαίωμα από αυτό του αυτοτελούς χειρισμού των πολυμεσικών δομημένων τηλεχειριστηρίων της τεχνόπολης ; Υπάρχει πιο πολύτιμο ανθρώπινο δικαίωμα στη μόρφωση από αυτό της δια βίου συγκέντρωσης πιστωτικών μονάδων; Υπάρχει πιο κοινωνικό δικαίωμα από αυτό της απόκτησης κινήτρων για την παραμονή στην εργασία μετά τα 67-70 χρόνια; Τουλάχιστον ας μας αφήσουν την πεταλούδα και τους χαρίζουμε και το σκάφανδρο.


Θανάσης Τσακίρης
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakiris.snn.gr