Όπου Γιώργος και...μάλαμα;


Είναι πολύ εύκολο να πέσει κανείς στην παγίδα και να μπλέξει την πολιτική και ιδεολογική κριτική προς τον Γιώργο Παπανδρέου με την καρικατούρα που περνιέται για κριτική. Καθημερινά ακούμε και διαβάζουμε για τον Γιωργάκη που θα στερήσει από τον Κωστάκη το παιχνίδι της κυβερνητικής εξουσίας ή πως ο Γιωργάκης είναι ο εμπνευστής μόνο ενός επικοινωνιακού τρυκ. Φυσικά πολλοί απαξιούν να ασχοληθούν με τις επιμέρους σκέψεις και προτάσεις του ή τη θητεία του στα διάφορα υπουργεία από τα οποία πέρασε (ποιος ξεχνά ότι όταν ήταν Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων ασχολήθηκε μόνο με τα Θρησκεύματα, όταν αντί να εγκρίνει σύγχρονα μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών γέμισε τη χώρα με θεολογικά και ποιμαντορικά μεταπτυχιακά;) Όμως, αν θέλουμε να ασκήσουμε κριτική που να τσακίζει κόκαλα και που να αναδεικνύει την νέα αριστερή ριζοσπαστική προοπτική πρέπει να στηριζόμαστε στη σημερινή πραγματικότητα. Παραδείγματος χάριν, υπάρχει θέμα "συμμετοχικής δημοκρατίας"; Ναι ή όχι; Εμείς, οι της ανανεωτικής και της εξωκοινοβουλευτικής οικολογικής -και ό,τι άλλο θέλετε- αριστεράς, δεν είμαστε που ωρυόμαστε δεκαετίες τώρα για την αυταρχική και γραφειοκρατική άσκηση της πολιτικής εξουσίας σε όλα τα επίπεδα σε Ανατολή και Δύση; Εμείς δεν είμαστε που καταγγείλαμε ότι το ΠΑΣΟΚ και η σοσιαλδημοκρατία γενικότερα με τους τυπικούς συμμετοχικούς θεσμούς και τον "κοινωνικό διάλογο" ενσωμάτωναν την εργατική τάξη στο σύστημα; Σήμερα, λοιπόν, που η "επικοινωνιακή καταιγίδα" παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμά της δεν πρέπει να φροντίσουμε να την μπλοκάρουμε και να της αλλάξουμε την πορεία; Όταν μιλάμε για έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός, εννοούμε, εκτός αν κάνω λάθος, ότι σε όλα τα επίπεδα τις αποφάσεις για τη ζωή τους θα τις παίρνουν οι ενδιαφερόμενοι πολίτες. Κουτσά-στραβά, έχουμε να επιδείξουμε και παλιότερα πρότυπα συμμετοχικής δημοκρατίας και καινούργια. Το πείραμα του Πόρτο Αλέγκρε και της σύνταξης του δημοτικού προϋπολογισμού από τους πολίτες της μέσω μιας διαδικασίας λαϊκών συνελεύσεων είναι σχετικά πετυχημένο. Η νέα τεχνολογία της πληροφορικής συμβάλλει τα μάλα σ' αυτήν την προσπάθεια, δείχνοντας πάντα το επίκαιρο της θέσης ότι ο καπιταλισμός θα μας πουλήσει το σκοινί με το οποίο θα τον κρεμάσουμε. Μπορεί να διαλύει την βιομηχανική εργατική τάξη στη "Δύση" αλλά τη συγκεντρώνει στην "Ανατολή". Μπορεί να φτιάχνει "γιάπηδες" αλλά μαζί τους έρχονται και οι "μισθωτοί εργάτες της γνώσης" (αποκεντρωμένοι μεν, δικτυωμένοι δε). Δεν θα πρέπει, επομένως, να αφήσουμε, για άλλη μια φορά, τη (νέα) σοσιαλδημοκρατία να φθείρει τις λέξεις και το νόημά τους. Ο Γιώργος μπορεί να μην είναι μάλαμα αλλά "είναι πονηρός". Στο χωριό του πατέρα μου (Μανταμάδος Λέσβου) λένε: "η αλεπού εκατό,το αλεπουδέλλι εκατό πέντε". Το θέμα είναι η δική μας αλεπού να αποδειχθεί σοφότερη.



Θανάσης Τσακίρης