Στα «Ενθέματα» αύριο Κυριακή 9 του Μάρτη
Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους (enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata
Κείμενα των: Γεράσιμου Κουζέλη, Αλέκου Καλύβη, Ντένις, Ιλύα Μπουντράιτσκις, Βολοντύμυρ Ιστσένκο, Ρογήρου, Γιώργη Βουγιουκαλάκη, Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου, Ευγενίας Παλιεράκη
Φασισμός και δημοκρατία: ο Πρόλογος από το καινούριο βιβλίο του Γεράσιμου Κουζέλη, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «νήσος». Κείμενα πολιτικά, «στα οποία όμως διατηρείται η έγνοια για τα θεωρητικά εργαλεία που είναι απαραίτητα στην προσπάθεια ερμηνείας των φαινομένων, αλλά και –κυρίως– στην αναγκαία στήριξη και εμβάθυνση της δημοκρατικής διάστασης των κοινωνικών και πολιτικών μας σχέσεων […]. Δεν πρόκειται επομένως για σκέψεις «ψύχραιμες», όχι τουλάχιστον με την έννοια της αποχής από αξιολογικές κρίσεις· παίρνουν θέση, συντάσσονται με ένα ενδιαφέρον κοινωνικής χειραφέτησης και μάλιστα άμεσο, εκδηλωμένο, πολιτικά εκφρασμένο».
Ο ΟΥΚΡΑΝΙΚΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΤΟΥ ΜΑΪΝΤΑΝ
Το Μαϊντάν, η ουκρανική Αριστερά και η Ακροδεξιά, οι τοπικοί ολιγάρχες, η Ευρώπη και ο ρόλος των «Μεγάλων Δυνάμεων»
Τέσσερα κείμενα, στην προσπάθεια να ανοίξουμε τη συζήτηση για το τι συμβαίνει στην Ουκρανία, με έμφαση σε θέματα όπως η Αριστερά, η Ακροδεξιά, ο χαρακτήρας του ξεσηκωμού του Μαϊντάν, καθώς και το τι πρεσβεύουν οι αριστεροί και αντιεξουσιαστές της Ουκρανίας και της Ρωσίας.
1.Οι αντιφάσεις του κινήματος του Μαϊντάν. Αποσπάσματα από συνέντευξη του Ντένις,εκπροσώπου της Αυτόνομης Ένωσης Εργατών Κιέβου για τον χαρακτήρα του Μεϊντάν: «Αυτοί που κατέβηκαν στον δρόμο είχαν εξαρχής μια πολύ παράδοξη αντίληψη για την “Ευρώπη”. Τη ζωγράφιζαν με τα χρώματα ενός ουτοπικού ιδεώδους: κοινωνία χωρίς διαφθορά, με υψηλούς μισθούς, κοινωνική ασφάλιση, κράτος δικαίου, ειλικρινείς πολιτικοί, χαμογελαστά πρόσωπα, καθαροί δρόμοι κ.ο.κ. — κι αυτό το αποκαλούσαν Ε.Ε. Και όταν προσπαθούσες να τους πεις ότι η πραγματική Ε.Ε. δεν έχει καμιά σχέση με αυτή την υπέροχη εικόνα, ότι οι άνθρωποι εκεί καίνε τις σημαίες της Ε.Ε. και διαμαρτύρονται κατά της λιτότητας, σου αντιγύριζαν: “Προτιμάς λοιπόν να ζεις στη Ρωσία;”».
2. H διαμαρτυρία και η Ακροδεξιά. Συνέντευξη.Ο Ιλύα Μπουντράιτσκις, ιστορικός, και αγωνιστής της αντικαπιταλιστικής ριζοσπαστικής Αριστεράς στη Ρωσία: «Οι άνθρωποι της Αριστεράς, από τις πρώτες μέρες, είχαν διαφορετικές απόψεις σχετικά με το κίνημα. Κάποιοι το αντιμετώπισαν ως ένα ακροδεξιό κίνημα, ξένο προς αυτούς, ένα κίνημα στο οποίο δεν έπρεπε να πάρουν μέρος. Άλλοι συμμετείχαν προσπαθώντας να ασκήσουν επιρροή στις πολιτικές κατευθύνσεις του κινήματος».
3. Μια εναλλαγή των ελίτ στην εξουσία. Ο Βολοντύμυρ Ιστσένκο, κοινωνιολόγος, αναπληρωτής διευθυντής του Κέντρου Κοινωνικής Έρευνας στο Κίεβο, γράφει: «Υπάρχουν δύο διαδεδομένες ερμηνείες για τα γεγονότα της Ουκρανίας: είτε ότι επρόκειτο για μια δημοκρατική (ή, ακόμα, και κοινωνική) επανάσταση, είτε ότι ήταν ένα πραξικόπημα της Δεξιάς (ή, ακόμα και των νεοναζί). Στην πραγματικότητα, και οι δύο αυτοί χαρακτηρισμοί είναι λανθασμένοι. Αυτό που ζήσαμε ήταν μια μαζική εξέγερση, με εντυπωσιακή υποστήριξη στη δυτική και κεντρική Ουκρανία, χωρίς την υποστήριξη της πλειοψηφίας στις ανατολικές και νότιες περιοχές, που οδήγησε σε μια (εν)αλλαγή των πολιτικών ελίτ. Αλλά, δεν υπάρχουν προοπτικές για μια δημοκρατική, ριζοσπαστική αλλαγή, τουλάχιστον υπό την νέα κυβέρνηση».
4. Ουκρανία, δεύτερος γύρος. Ο Ρογήρος αναλύει τον ρόλο των υπερδυνάμεων και της ΕΕ.: «Η Ευρώπη εξακολουθεί να επιδεικνύει την αδυναμία της να αρθρώσει συγκροτημένο πολιτικό λόγο. Προς το παρόν, φαίνεται να υπακούει στα κελεύσματα της συμμάχου υπερδύναμης. Πρέπει όμως να απαντήσει σε μια σειρά από ερωτήματα: τη συμφέρει η ύπαρξη εστίας έντασης στην ευρύτερη περιοχή της και μια ενδεχόμενη διχοτόμηση της Ουκρανίας με γνώμονα τα συμφέροντα άλλων; Μπορεί να αντέξει μια ευθεία οικονομική σύγκρουση με ένα σημαντικό εμπορικό εταίρο της; […] Αντιθέτως προς ό,τι πιστεύουν οι περισσότεροι, το πρόβλημα της Ευρώπης δεν είναι η πολιτική ηγεμονία της Γερμανίας, αλλά η απροθυμία της να αναλάβει έναν τέτοιο ρόλο εκτός του αυστηρού ελέγχου των δημοσιονομικών της Ευρωζώνης».
Μέρα & Νύχτα. Ο Κωνσταντίνος Χατζηνικολάου, στη στήλη του «Νέα από το σπίτι»: «Παράλληλα με τις βίαιες οδομαχίες στο Κίεβο, μια ομάδα διαδηλωτών συγκεντρώθηκε έξω από το κτίριο των υπηρεσιών ασφαλείας στην πόλη Χμελίντσκι της δυτικής Ουκρανίας. Ξαφνικά κάποιος πυροβόλησε μέσα από το τζάμι της κεντρικής εισόδου προς το πλήθος και μια γυναίκα έπεσε αιμόφυρτη στο πεζοδρόμιο. Ο κόσμος έτρεξε κοντά της. Η γυναίκα είχε χτυπηθεί στο κεφάλι. Ο κόσμος τη σήκωσε ψηλά, στον αέρα. Μάλλον την πήγανε στο νοσοκομείο». Η συνέχεια, στο φύλλο.
Να ξανασκεφτούμε πάνω στις «σταθερές» του εργατικού κινήματος. Σκέψεις του Αλέκου Καλύβη για το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα, με την ευκαιρία της συγκρότησης της νέας παράταξης του ρζικού-ταξικού συνδικαλισμού. Και καταλήγει: «Προφανώς, τα πιο επείγοντα ζητήματα είναι η οργάνωση της πάλης των εργαζομένων στη νέα κατάσταση, η μαζικοποίηση των συνδικάτων με εργαζόμενους και ανέργους που είναι «εκτός των τειχών», η ριζική αλλαγή των συσχετισμών, η απόκρουση των εκφυλιστικών φαινομένων μέσα στα συνδικάτα. Όμως, σε κάθε φάση, η συζήτηση για θέματα που συγκροτούν την ταυτότητα του αυτόνομου-ριζοσπαστικού-ταξικού ρεύματος μέσα στα συνδικάτα έχει πάντα την αξία της».
Ελλάδα, κλιματική αλλαγή και ενέργεια: Ποια είναι η αριστερή πρόταση; Ο Γιώργης Βουγιουκαλάκης απαντάει σε ένα παλιότερο άρθρο της Νατάσσας Ρωμανού στα «Ενθέματα». Και καταλήγει: «Κυρίως, όμως, μια αριστερή πολιτική προϋποθέτει ενεργούς πολίτες με ριζικά διαφορετική κοινωνική-καταναλωτική συμπεριφορά, ριζικά διαφορετική αντίληψη αξιών ζωής, χωρίς την αξία του χρήματος, ενώ ο ανταγωνισμός θα έχει αντικατασταθεί με την αλληλεγγύη και τη συνεργατικότητα. Αξίες στις οποίες ο σεβασμός απέναντι στη μητέρα Γη θα ξεφεύγει από τη στενά ωφελιμιστική ανθρωποκεντρική αντίληψη, προσεγγίζοντας με νέα οπτική την «πρωτόγονη κομμουνιστική» αντίληψη της «μάμα πάτσα» των «κατά φύσιν» κοινωνιών των Ινδιάνων.
Βενεζουέλα: έτος 1 μ.Τ. Η Ευγενία Παλιεράκη αναλύει την κατάσταση στη Βενεζουέλα, ένα χρόνο μετά το θάνατο του Τσάβες: «Η διαφθορά, οι οικονομικές δυσχέρειες και η καλπάζουσα εγκληματικότητα συνιστούν τα βασικά αίτια των μαζικών κινητοποιήσεων. Η πραγματική, όμως, δυσκολία για τον Μαδούρο είναι πολιτική και δεν προέρχεται από τις ΗΠΑ ή την αντιπολίτευση. Αυτή, για μια ακόμα φορά, αποδείχτηκε ανίκανη να αποτελέσει αξιόπιστη εναλλακτική στη Βολιβαριανή Επανάσταση. […]. Στον Μαδούρο λείπει, πέρα από τη χαρισματική προσωπικότητα και την στενή – σχεδόν οικογενειακή – σχέση του Τσάβες με τα λαϊκά στρώματα, το βασικό στοιχείο που επέτρεψε στον πρώην πρόεδρο να παραμείνει για 14 χρόνια στην εξουσία: η ομόθυμη υποστήριξη του ανομοιογενούς πολιτικού χώρου που συγκροτεί τον τσαβισμό».
No comments:
Post a Comment