Στα «Ενθέματα» αύριο 16 του Μάρτη
Κείμενα των: Ετζέ Αϋχάν, Στρατή Μπουρνάζου, Γιώργου Αϋφαντή, Αριστείδη Μπαλτά, Δημήτρη Ψαρρά, Νίκου Φίλη, Κωστή Καρπόζηλου, Βαγγέλη Καραμανωλάκη, Αποστόλη Φωτιάδη, Τάσου Χοβαρδά, Στέλιου Κούλογλου
ΤΟ ΜΠΕΣΤ ΣΕΛΕΡ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ: ΤΑ «ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΑ ΤΩΝ ΣΟΦΩΝ ΤΗΣ ΣΙΩΝ»
Mε αφετηρία το βιβλίο του Δημήτρη Ψαρρά, που παρουσιάζεται τη Δευτέρα 17.3, ώρα 19.00 στο Πνευματικό Κέντρο της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών (Βησσαρίωνος 9 και Σίνα).
1. Η αποκαθήλωση των «Πρωτοκόλλων», μέρος του αντιφασιστικού αγώνα.Συνέντευξη του Δημήτρη Ψαρρά: «Ο απλοϊκός και μανιχαϊκός ερμηνευτικός μηχανισμός που προσφέρουν τα Πρωτόκολλα βρίσκεται στη βάση και της κοινωνικής αποδοχής που έχει στην ελληνική κοινωνία μια τόσο ακραία οργάνωση όσο η Χρυσή Αυγή, καθώς και άλλα πολιτικά σχήματα που καλλιεργούν με το δικό τους τρόπο κάθε λογής θεωρίες συνωμοσίας».
2. Το παλίμψηστο της ελληνικής ακροδεξιάς. Γράφει ο Νίκος Φίλης: «Παρότι ταΠρωτόκολλα αποτελούν βιβλίο-μήτρα του αντισημιτισμού και του ναζισμού, προσλαμβάνονται και δεξιώνονται σε ριζικά διαφορετικά και αντικρουόμενα ιδεολογικοπολιτικά πλαίσια. Στην ελληνική περίπτωση, η ιδεολογία του «ανάδελφου έθνους» και οι επισυναπτόμενες με αυτήν θεωρίες συνωμοσίας αποτελούν το προϋπάρχον εύφορο έδαφος για να σταδιοδρομήσουν ταΠρωτόκολλα».
3. Το ανοιχτό λογισμικό του μίσους. Γράφει ο Κωστής Καρπόζηλος: «Αν και είναι προφανές ότι η ελληνική Αριστερά ούτε υιοθέτησε ούτε συνομίλησε με τα Πρωτόκολλα, η επιρροή τους στους σχηματισμούς της αυτοπροσδιοριζόμενης «πατριωτικής Αριστεράς» αλλά –και αυτό είναι το πιο σημαντικό– στο κοινωνικό ακροατήριο της Αριστεράς δεν μπορεί να υποτιμηθεί. Στην ουσία, ο Ψαρράς αναφέρεται σε έναν σκελετό στην ντουλάπα: στην παρουσία ενός φάσματος αντιλήψεων στις τάξεις του κινήματος, αλλά και της Αριστεράς, που αντιμετωπίζει τις διεθνείς εξελίξεις μέσα από το πρίσμα διαδοχικών συνωμοσιών, στο οποίο συνυπάρχει η γεωπολιτική ανάλυση του καφενείου και η δεσπόζουσα ιδέα της ελληνικής ιδιαιτερότητας».
Απετάξω τω Σατανά; Μικρό σχόλιο για την Αριστερά και τη συντροφικότητα. Ο Στρατής Μπουρνάζος εξηγεί ότι η συζήτηση για το βιβλίο Κουφοντίνα, όπως ενορχηστρώθηκε από τη Ν.Δ., είναι προσχηματική, καθώς μέριμνά της δεν είναι ούτε το βιβλίο ούτε η ανθρώπινη ζωή, αλλά το πώς θα στριμώξει τον ΣΥΡΙΖΑ. Και καταλήγει: «Η Αριστερά πρέπει όχι μόνο να στηρίζει τους ανθρώπους της, αλλά και να αισθάνεται υπερηφάνεια γι’ αυτούς. Ο Νίκος Γιαννόπουλος έσπευσε –και αυτό τον τιμάει– να διευκρινίσει ότι δεν είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά πρέπει κι εμείς να σπεύσουμε –για να τιμήσουμε την ιστορία και τον λόγο μας ή, πιο απλά, για να μη φτύνουμε τα μούτρα μας– να πούμε ότι, παρότι δεν είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε εμείς ούτε το αριστερό κίνημα θα ήμασταν αυτοί που είμαστε σήμερα χωρίς τη δράση του Δικτύου, και προσωπικά του Ν. Γιαννόπουλου».
Αποχαιρετισμός στη Ζιζή Μακρή. Ο Βαγγέλης Καραμανωλάκης γράφει για τη Ζιζή Μακρή, που πέθανε στις 2 Φεβρουαρίου: «Τώρα τα μικρά κινεζάκια από τη χώρα του Μάο θα συνεχίζουν να κοιτούν τον αναγνώστη, κουβαλώντας στην πίσω πλευρά τους τα γράμματα των πολιτικών κρατουμένων. Τα βιομηχανικά τοπία στην Ουγγαρία και τα λιόδεντρα στην Ελλάδα θα μένουν ακίνητα, ενώ οι γυναικείες φιγούρες της, πολιτικές και ποινικές κρατούµενες µαζί, θα συνεχίζουν να βηµατίζουν στην ίδια µακρά σειρά, διασχίζοντας το γκρίζο προαύλιο. Κι εκείνη θα παραμένει στο μυαλό μου, περιτριγυρισμένη από τα έργα του Μέμου, τα δικά της, της Κλειώς, τοποθετημένα όλα μαζί αξεδιάλυτα».
Προγραμματικός λόγος της Αριστεράς: Συνέχεια και ασυνέχεια. Γράφει ο Τάσος Χοβαρδάς: «Τι μπορεί να υπάρχει πέρα από το δίπολο «μεταρρύθμιση vs. επανάσταση»; Στις γραμμές που ακολουθούν, προσπαθώ να αξιοποιήσω τις θεωρητικές παραδοχές της γαλλικής επιστημολογικής σχολής, οι οποίες εδράζονται σε μια ειδική διαλεκτική που έχει εξαιρετική σημασία για τη σημερινή συγκυρία. Και, στη συνέχεια, θα δώσω ένα σχετικό παράδειγμα που μπορεί να ενισχύσει τις προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ προς μια ανάλογη κατεύθυνση».
Κοινωνικό Ιατρείο και Φαρμακείο Αθήνας: ένας χρόνος. Το Κοινωνικό Ιατρείο και Φαρμακείο Αθήνας συμπλήρωσε έναν χρόνο και το γιορτάζει τη Δευτέρα στην «Κοτταρού». Γράφει ο Στρατής Μπουρνάζος: «“Μέσα στον πόνο είν’ η χαρά, μες στη χαρά ο πόνος”, λέει μια κρητική μαντινάδα. Μου ήρθε αμέσως στο μυαλό, μόλις έκατσα να γράψω για το Κοινωνικό Ιατρείο – κι ας μιλάει ο στίχος για προσωπικούς νταλκάδες και πόνους. Γιατί οι αλληλέγγυοι γιατροί, φαρμακοποιοί και όλοι οι εθελοντές του προσφέρουν φάρμακα, θεραπεία και ανακούφιση σε άνεργους και ανασφάλιστους, σε όσους τη χρειάζονται και έχουν αποκλειστεί από τις δημόσιες δομές υγείας».
Ευρώπη: η επιστροφή των φαντασμάτων. Γράφει ο Αποστόλης Φωτιάδης: «Tα φαντάσματα του εθνικισμού επιστρέφουν στην Ευρώπη. Και αυτό, σε μεγάλο βαθμό, αντανακλά μια διπλή αποτυχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ηγετών της: η οικονομική και η μεταναστευτική κρίση, που έπληξαν την Ευρώπη την τελευταία δεκαετία, απέδειξαν τις αδυναμίες του προγράμματος ενοποίησης. Και στις δυο περιπτώσεις, η υποταγή της ευρωπαϊκής ηγεσίας σε κορπορατιστικά συμφέροντα την οδήγησε σε λανθασμένες στρατηγικές για την αντιμετώπιση τους, μετατρέποντας ουσιαστικά το θεσμικό πλαίσιο της Ένωσης σε πεδίο σύγκρουσης εθνικών πολιτικών».
Η «Νονά», η καινούργια ταινία του Στ. Κούλογλου. Από την ευρωπαϊκή Γερμανία στη γερμανική Ευρώπη. Ο Στέλιος Κούλογλου μιλάει για τη «Νονά», την καινούργια του ταινία, με θέμα τον βίο και την πολιτεία της Άγκελα Μέρκελ: «Αυτό το φιλμ, «Ομιλείτε γερμανικά» [ένα γερμανικό φιλμ του 1988], με βοήθησε πολύ. Σ’ αυτό βλέπουμε, έναν χρόνο πριν πέσει το Τείχος, τα στερεότυπα του Βορρά για τον Νότο –τα οποία το φιλμ τα σατιρίζει–, να τα υιοθετεί σήμερα η Μέρκελ και να τα μετατρέπει σε πολιτικό όπλο. Το ζευγάρι της ταινίας πάει διακοπές στην Ιταλία: “Πολύ ωραία χώρα η Ιταλία, αν δεν είχε και Ιταλούς…”. Στο ντοκιμαντέρ συναντάω τον Ούρλιχ Μπλουμ, επικεφαλής ενός Ινστιτούτου που συμβουλεύει τη γερμανική κυβέρνηση και ο οποίος προτείνει ακριβώς αυτό στους Έλληνες: να πουλήσουν μερικά νησιά για να ξεχρεώσουν…».
Κυπριακό και Αριστερά: εξ όνυχος τον λέοντα! Απάντηση στον Αριστείδη Μπαλτά. ΟΓιώργος Αϋφαντής μας έστειλε απάντηση σε άρθρο του Αριστείδη Μπαλτά». Παρότι το ύφος του κειμένου είναι ανοίκειο σε σχέση με τα άρθρα που φιλοξενούμε, το δημοσιεύουμε, στο πλαίσιο της δεοντολογίας μας για τη δυνατότητα δημόσιου διαλόγου επί απόψεων που φιλοξενούμε. Γράφει ο Γ. Αϋφαντής: «Απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά θα ήταν ευπρόσδεκτες από τον Α.Μ., ιδίως διότι διεκδικεί ρόλο ταγού στον ΣΥΡΙΖΑ. […] Με ποια οξυδέρκεια και, εν τέλει, πολιτική επάρκεια διεκδικεί την ευθυγράμμιση του ΣΥΡΙΖΑ στα κελεύσματα της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου, των Βρυξελλών σε ό,τι αφορά το Κυπριακό και, ταυτόχρονα, εμφανίζεται υπέρμαχος της αντίστασης (;;) στις μνημονιακές επιταγές του Βερολίνου, της Ουάσιγκτον, των Βρυξελλών κ.ο.κ.;». Ο Αριστείδης Μπαλτάς απαντάει, μεταξύ άλλων: «Φαίνεται ότι [ο Γ. Αϋφαντής] δεν είναι σε θέση να διακρίνει, ως θα όφειλε εκ του επαγγέλματος και της θέσης του, την ιδεολογία από την πολιτική, τη στρατηγική από την τακτική, τους πραγματικούς συσχετισμούς δύναμης από τις ανέξοδες κορώνες. Και, το χειρότερο, φαίνεται ανίκανος να σκεφτεί τις επιπτώσεις της δικής του τοποθέτησης, αν της κάνουμε το χατίρι και την πούμε τοποθέτηση. Κρίμα».
No comments:
Post a Comment