Στα «Ενθέματα» στο πασχαλινό φύλλο (κυκλοφορεί σήμερα Μεγάλο Σάββατο)

Στα «Ενθέματα» στο πασχαλινό φύλλο

(κυκλοφορεί  σήμερα Μεγάλο Σάββατο)

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους (enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata 

Kείμενα των: Νίκου Σαραντάκου, Νάντιας Βαλαβάνη, Γ.Π. Στάμου, Χρήστου Λάσκου, Στέφανου Δημητρίου, Δημήτρη Β. Παπαδημητρίου, Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου

Κόκκινα αβγά, κόκκινες σημαίες. Ο Νίκος Σαραντάκος, στη μόνιμη στήλη του “Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία”, ξεκινώντας από τα πασχαλινά αβγά, μας γράφει για το κόκκινο χρώμα: “Το κόκκινο είναι το χρώμα του αίματος και του κινδύνου, του πάθους και της φωτιάς, της θυσίας και του θυμού, της επανάστασης και του κομμουνισμού. Κόκκινο, σε διάφορες αποχρώσεις, φορούσαν οι αυτοκράτορες και οι άλλοι εστεμμένοι, κόκκινο είναι το χρώμα των απαγορευτικών πινακίδων της τροχαίας και των πυροσβεστικών οχημάτων, των χρεωμένων λογαριασμών και των σπιτιών του πληρωμένου έρωτα [...] κόκκινες είναι και οι ματωμένες φράουλες της Μανωλάδας”.

Για την αντιμετώπιση του νεοναζισμού σήμερα. Η Νάντια Βαλαβάνη διατυπώνει έξι θέσεις για την αντιμετώπιση του νεοναζισμού: “Είναι ανάγκη να υπάρξουν πολλαπλά αντιφασιστικά μέτωπα. Ανάμεσα τους και το ευρύτερο δυνατό από άποψη σύνθεσης δυνάμεων και, αναγκαστικά, πιο περιορισμένο από άποψη στόχων: αυτό που συμπεριλαμβάνει όλες τις πολιτικές δυνάμεις που διαφοροποιούνται απέναντι στο νεοναζισμό – άρα και τα κόμματα που προωθώντας ή αποδεχόμενα την προώθηση ενός νεοφιλελεύθερου οικονομικού και κοινωνικού προγράμματος έχουν ευθύνη για το φούντωμα αυτού του φαινόμενου”.

Ο χώρος και ο χρόνος ως κοινωνικά φαινόμενα: οι δυνατότητες της πολιτικής.Κριτική στις αντιλήψεις του ΚΚΕ και της συστημικής οικολογίας. Ο Γ. Π. Στάμου, μέσα από το παράδειγμα της μελέτης της αέριας ρύπανσης στη Θεσσαλονίκη, συζητάει το πώς πρέπει να προσεγγίζουμε συγκεκριμένα τις μεταβαλλόμενες έννοιες του χώρου και του χρόνου.“Πώς και σε ποιο βαθμό μπορούμε να προβάλουμε σε μια κατώτερη κλίμακα (στο επίπεδο της Θεσσαλονίκης, σήμερα), όσα διαδραματίζονται σε ένα ανώτερο επίπεδο (στο πλανητικό επίπεδο, στη μακρόσυρτη χρονική κλίμακα της κλιματολογίας), αλλά και το αντίστροφο; Το να πούμε, όπως το ΚΚΕ, ότι για την ατμοσφαιρική ρύπανση στην πόλη ευθύνεται ο καπιταλισμός ή, όπως οι συστημικοί οικολόγοι, ότι ευθύνεται η αλλαγή του κλίματος είναι σαν να μη λέμε τίποτα”.

Η Αριστερά και το Ευαγγέλιο. Ο Χρήστος Λάσκος γράφει για τη σχέση Αριστεράς και θρησκείας: για τον Μαρξ και τη θρησκεία, τις εκλεκτικές συγγένειες όπως ο εξισωτισμός, τον νεοφιλελεύθερο αθεϊσμό, τη λύτρωση και την απελευθέρωση: “Όπως είπε ο μεγάλος προτεστάντης θεολόγος του 20ού αιώνα Καρλ Μπαρτ, το καπιταλιστικό σύστημα είναι «σχεδόν αναμφίβολα δαιμονικό». Η υπέρβασή του είναι προϋπόθεση για την αυτοπραγμάτωση του ανθρώπινου προσώπου”.

Κινδυνεύει η δημοκρατία; Ο Στέφανος Δημητρίου γράφει για την αυταρχική διακυβέρνηση, την ιδεολογική ταύτιση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και τη συνεργασία τους με την Ακροδεξιά, τον ΣΥΡΙΖΑ ως πρόμαχο της δημοκρατίας και του δημοκρατικού πατριωτισμού, για το ΕΑΜ, την ΕΔΑ και τη συνέχειά τους: “Ο ΣΥΡΙΖΑ, αναδεχόμενος την κληρονομιά της σύμφυσης δημοκρατίας και σοσιαλισμού, ελευθερίας και ισότητας, οφείλει να ανοιχτεί στους πολίτες και πρώην ψηφοφόρους του προοδευτικού Κέντρου. Δεν θα μας κάνει λιγότερο αριστερούς αυτό. Και αυτοί κατατρύχονται από τις συνέπειες αυτής της πολιτικής. Και αυτοί είναι μέρος μιας αναγκαίας πολιτικής εθνικής αλληλεγγύης, όπως αυτή που οργάνωσε το ΕΑΜ. Το καθήκον του ΣΥΡΙΖΑ -- μαζί με τον σκοπούμενο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό-- είναι και πατριωτικό”.

“Αποτελεί φαντασίωση ότι η Ελλάδα θ επιστρέψει σύντομα στις αγορές”: Συνέντευξη του Δημήτρη Β. Παπαδημητρίου, προέδρου του Levy Economics Institute της Νέας Υόρκηςστον Χ. Ι. Πολυχρονίου. Μιλάει για την πολιτική του ΔΝΤ, το δημοσιονομικό έλλειμμα, την ανεργία, την κρίση της ευρωζώνης και της Ευρώπης, την έξοδο από το ευρώ, τα προγράμματα του «εργοδότη της εσχάτης προσφυγής» την οικονομική πολιτική μιας αριστερής κυβέρνησης: “Η μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος είναι συνέπεια της λιτότητας και, κατά την εκτίμησή μου, δεν αποτελεί σοβαρό οικονομικό επίτευγμα. Οποιοσδήποτε μπορεί να πετύχει τη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος, αν αγνοήσει τις συνακόλουθες οικονομικές, κοινωνικές και ψυχολογικές συνέπειες. Η διαδικασία της μείωσης του ελλείμματος πουβαθαίνει την ύφεση, η οποία μειώνει τα φορολογικά έσοδα, που στη συνέχεια απαιτούν περισσότερη λιτότητα, είναι φαύλος κύκλος: σαν τον σκύλο που κυνηγάει την ουρά του. Μόνο κάποιος ανόητος μπορεί να το δει αυτό ως οικονομική «επιτυχία»”.

Ο ξένος και ο γέρος. Μια ιστορία του Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου, εικονογραφημένη με ένα σχέδιο της Αναστασίας Δούκα: “Όταν εκείνο το απόγευμα έφτασε ο ξένος στο χωριό, κανείς δεν του έδωσε σημασία. Ο ξένος περιπλανήθηκε στους δρόμους γι’ αρκετή ώρα, μέχρι που βρήκε ένα ερειπωμένο σπίτι κι έκρυψε το σάκο του σε μια εσοχή, και μόλις ήρθε το βράδυ έστρωσε την τρύπια του κουβέρτα στο πάτωμα και αποκοιμήθηκε”.