Ενας είναι ο εχθρός (ο κατακερματισμός;)

Παραθέτω προς προβληματισμό και συζήτηση το ενδιαφέρον άρθρο της Ρίκας Βαγιάννη στο "Έθνος" http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11825&subid=2&pubid=43252949#

Ενας είναι ο εχθρός (ο κατακερματισμός;)


Γράφει η Ρίκα Βαγιάνη

25/11/2010
Ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής και νυν ηθοποιός-ακτιβιστής Ερικ Καντονά ηγείται κινήματος στη Γαλλία που προσπαθεί να πείσει τους καταναλωτές να «τσακίσουν τα πόδια» των τραπεζών, αποσύροντας όλοι μαζί τις καταθέσεις τους, μέσα από μηχανήματα αυτόματων συναλλαγών, το πρώτο δεκαήμερο του επόμενου μήνα.



Στις Ηνωμένες Πολιτείες, μια «κίνηση εξέγερσης επιβατών» διεκδικεί κυριολεκτικά το τελευταίο φύλλο συκής που απέμεινε στους πολίτες που μετακινούνται αεροπορικώς. Τα μέλη της δηλώνουν ανυπακοή στο «σκανάρισμα» από τα μηχανήματα των αεροδρομίων, που δείχνουν τους ανθρώπους γυμνούς, ενώ ταυτοχρόνως αρνούνται κατηγορηματικά να τους βάζουν «άγριο χέρι» στα απόκρυφά τους οι ελεγκτές ασφαλείας.



Στην Αθήνα, ένας ανένταχτος, τηλεπαρουσιαστής, «από το πουθενά», έφυγε στον πρώτο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών με ένα ιλιγγιώδες (για την κομματοκρατούμενη Ελλάδα) ποσοστό της τάξης του 7%, διεκδικώντας, απλώς, ποδήλατα, πάρκινγκ και πεζοδρόμια για τους δημότες.



Στο ταλαιπωρημένο από την οικονομική κρίση Οκλαντ της Καλιφόρνια, ένα κίνημα πολιτών οργανώνεται εναντίον της εμπορευματοποίησης της τροφής: Ανταλλάσσουν, μοιράζονται, καλλιεργούν σε αυλές και οικόπεδα ή συλλέγουν από δέντρα, πάρκα και κάδους απορριμμάτων την τροφή τους, αποφεύγοντας όπως ο διάβολος το λιβάνι τα εμπορικά καταστήματα.



Μικρές σταγόνες σ’ έναν ωκεανό «μίνι» εξεγέρσεων: Πρωτοβουλίες πολιτών, συγκινητικές μαζικές κινήσεις, ή παλαβομάρες που βρίσκουν έδαφος και εξαπλώνονται.



Η κοινωνική διαμαρτυρία δεν ανήκει πια αυτοδικαίως σε μια παράταξη, ή μια πολιτική κατεύθυνση, δεν είναι κληρονομική, δεν έχει χρώμα ή «γραμμή». Ο καθένας διεκδικεί το δικαίωμα να σώσει τον εαυτό του: Αυτός ο κατακερματισμός, βέβαια, αποδυναμώνει τα μεγάλα κινήματα, ελαχιστοποιώντας τις ελπίδες των αδυνάτων να βρουν κάποτε το δίκιο τους. Από την άλλη μεριά, προφυλάσσει τους εξεγερμένους από τη χειραγώγηση των ονείρων τους: Η επανάσταση μπορεί να αργήσει (ίσως αιώνια, πηγαινοερχόμενη μεταξύ ποδηλατών και τροφοσυλλεκτών), αλλά τουλάχιστον δεν θα γίνει εύκολα «σημαία ευκαιρίας» στον πρώτο περαστικό πατερούλη. Είμαστε τελικά «πολύ λίγοι» ή «λίγοι πολλοί;».