Γνώρισα τον Αλέκο τον καιρό των αγώνων ενάντια στο ν.815 στις διαδηλώσεις και στις καταλήψεις ΑΕΙ-ΤΕΙ το 1980. Αργότερα τον ξαναβρήκα στα κινήματα για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, για την πόλη και για την καθημερινή ζωή. Ήταν ένας εξαίρετος σύντροφος, όπως τον περιγράφει παρακάτω ο σ. Νίκος Γιαννόπουλος. Δεν θα προσθέσω τίποτε άλλο. Διαβάστε τον (απο)χαιρετισμό του.
Θανάσης Τσακίρης
Σύντομος (απο)χαιρετισμός του Νίκου Γιαννόπουλου στην κεντρική συγκέντρωση της “Αλληλεγγύης” Αγίων Αναργύρων-Καματερού, που ήταν αφιερωμένη στον Αλέκο Λύτρα
Αλέκος Λύτρας, ένας ολοκληρωμένος αριστερός…
Με βαθιά πεποίθηση για το δίκιο και την προοπτική της Αριστεράς και ακόμα βαθύτερη ότι για να αλλάξουμε τον κόσμο πρέπει να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι, ότι σήμερα, εδώ και τώρα, αγωνιζόμενοι για να αλλάξουμε τον κόσμο, γινόμαστε καλύτεροι, επαναοικειοποιούμαστε την ανθρωπιά μας.
Αλέκος Λύτρας, αγκυρωμένος στην πραγματική ζωή, χωρίς καμιά αυταπάτη και εσχατολογία, αλλά δίχως οικονομία δυνάμεων και συναισθημάτων, έδωσε τον καλύτερο εαυτό του για να γίνει η ζωή ζωντανή.
Αλέκος Λύτρας, η ωραία φιγούρα του αριστερού που είναι μέσα στην κοινωνία, πρώτα ακούει και μαθαίνει και μετά προτείνει και προτρέπει. Που παραδειγματίζει χωρίς να καθοδηγεί. Που ελπίζει δίχως να αναθέτει. Που οργίζεται χωρίς να μνησικακεί. Που ανέχεται δίχως να υποτάσσεται.
Αλέκος Λύτρας, με απόλυτη εμπιστοσύνη στην δύναμη των αριστερών ιδεών και πλήρη επίγνωση της δυσκολίας διάδοσής τους, με προσήλωση στη δύναμη του παραδείγματος – άλλωστε, αυτό υπήρξε η ουσία της ζωής του-, χωρίς κανένα απολύτως ελιτισμό, με λαϊκότητα, δίχως λαϊκισμούς, και λογιοσύνη, δίχως διδακτισμούς.
Αλέκος Λύτρας, ο αριστερός που επειδή ήξερε ότι ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, αλλά τα μέσα αποδεικνύουν την ανωτερότητα (ή την ποταπότητα…) του σκοπού, αποτέλεσε έμπρακτη απόδειξη ότι ο αγώνας για την ισότητα και την ελευθερία, το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό πρέπει να είναι αγώνας συλλογικός και ανιδιοτελής, που κυρίως να οικοδομεί την ευτυχία και όχι να επικαλείται την δυστυχία, αγώνας σκληρός αλλά και τρυφερός, δύσκολος αλλά και τόσο ωραίος.
Αλέκος Λύτρας, ένας τόσο τέλειος σύντροφος…
Πάντα δίπλα σου, ποτέ πάνω σου. Εμψυχωτής, ενίοτε και ολίγον ψυχαναγκαστικός, ουδέποτε όμως καταναγκαστικός και δεσποτικός. Άθεος αλλά βαθιά ανεξίθρησκος – σε όλα τα πεδία∙ γι’ αυτό επίμονος αλλά καθόλου δογματικός, ευρύχωρος ( η καρδιά του μόνο αυτόν πρόδωσε, κανέναν άλλο ) και με τίποτα δυσανεκτικός.
Αλέκος Λύτρας, με μονόλεπτους θυμούς και χαμόγελα ζωής, πότης, φαγάς και καλαμπουριτζής, με αυτοσαρκασμό ανεκδοτολογικό αλλά και σεβασμό στον διπλανό μοναδικό, που μόνο η γεμάτη ζωή και η υψηλή αυτοεκτίμηση εξασφαλίζουν.
Αλέκος Λύτρας, στις συνεδριάσεις και τα ραντεβού, στα γλέντια και τα ξενύχτια, στις διαδηλώσεις, τα φεστιβάλ και τα φόρουμ, στη Σαμοθράκη και τη Γαύδο, στην πολιτικολογία και την αμπελοφιλοσοφία, φώτισε τη ζωή μας, άνοιξε την ψυχή μας, πλούτισε το μυαλό μας.
Λένε, Αλέκο μας, ότι η λήθη απαλύνει τον πόνο και, με μια έννοια, αυτό ισχύει. Όμως αγαπημένε μας, επειδή υπήρξες ένας χαρούμενος και ευτυχισμένος άνθρωπος, η δική σου μνήμη θα είναι ζωντανή, κεφάτη και δημιουργική σαν και σένα… Το κενό που αφήνει η βιαστική και επιπόλαιη απόδρασή σου είναι αδύνατο να καλυφθεί, όμως ξέρεις ότι η Μυρτώ, ο Μάρκος και η Έλλη έχουν συντρόφισσες και συντρόφους με τόση αγάπη που δεν χρειάζεται να αγχώνεσαι, γιατί είμαστε και σε επικίνδυνη ηλικία…
No comments:
Post a Comment