ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ - ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ Η ΕΛΙ;(ΝΤΑΡΜΠΑΡΕΓΙΕ ΕΛΙ) - ΤΕΤΑΡΤΗ, 1 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2010, 8:30 & 10:30 ΜΜ

H Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης σας προσκαλεί στις θερινές προβολές της που γίνονται κάθε Τετάρτη στις 8:30 μμ και 10:30 μμ στο


ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ «ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ»

(Λεωφ. Ειρήνης 50, Πλατεία Εθνικής Αντίστασης, Άνω Ηλιούπολη, Λεωφορείο 237 από Οδό Ακαδημίας και στάση μετρό Δάφνης, τηλ.210-9919818, 210-9941199, 210-9914732, ιστοσελίδα: www.klh.gr, email:cineclubilioupolis@gmail.com)







ΤΕΤΑΡΤΗ, 1 ΣEΠTEMBΡIOY 2010

ΑΦΙΕΡΩΜΑ: ΠΑΖΛ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ





ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ Η ΕΛΙ;(ΝΤΑΡΜΠΑΡΕΓΙΕ ΕΛΙ)

του ΑΣΓΚΑΡ ΦΑΡΑΝΤΙ (ΙΡΑΝ, 2009, έγχρωμη, 116´)



Μια χαμηλών τόνων και πλούσια σε ιδέες ταινία του σύγχρονου ιρανικού κινηματογράφου, που τιμήθηκε με την Αργυρή Άρκτο Σκηνοθεσίας στο φεστιβάλ Βερολίνου 2009.



Τρία νεαρά ζευγάρια ευκατάστατων Ιρανών νοικιάζουν μια βίλα σε παραθαλάσσια περιοχή, για να περάσουν ένα τριήμερο. Μία από τις γυναίκες καλεί μαζί τους και τη νεαρή νηπιαγωγό Έλι, με στόχο να την παντρέψει με τον πρόσφατα χωρισμένο Αχμάντ, το μόνο εργένη της παρέας, που μόλις έχει επιστρέψει στο Ιράν από τη Γερμανία. Η εκδρομή όμως μετατρέπεται σε τραγωδία, όταν η Έλι εξαφανίζεται. Το γεγονός φέρνει μεγάλη αναστάτωση και οι εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους άνθρωποι που την αναζητούν γίνονται οι πυρήνες της πλοκής, που, όσο ξετυλίγεται, βγάζει στη επιφάνεια και συνθέτει το παζλ της σύγχρονης ιρανικής κοινωνίας. Δεξιοτεχνικά δημιουργημένοι χαρακτήρες, αναλυμένες στο έπακρο σχέσεις, σιωπές, εντάσεις, συγκρούσεις και συγκίνηση γίνονται το πλαίσιο μιας συνταρακτικής ιστορίας, που παραδίδει μαθήματα αφηγηματικής οικονομίας.



Με χιούμορ αλλά και με δραματική ένταση ο Φαραντί καταγράφει το συντηρητισμό και την υποκρισία της μεσαίας τάξης στη σύγχρονη αστική κοινωνία του Ιράν. Εξαιρετικές οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών.

Η Ανοιχτή Πόλη πρέπει να αφεθεί μόνη της να αποφασίσει για τον επικεφαλής της

'Ολα όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας αυτές τις ημέρες και αφορούν σε διαβουλεύσεις και παρασκήνια για υποψηφιότητες στο Δήμο της Αθήνας, γίνονται απολύτως εν αγνοία της Ανοιχτής Πόλης.
   Προσβάλουν, κατά την γνώμη μου, βάναυσα τις συλλογικές διαδικασίες και τους ανθρώπους της Δημοτικής Κίνησης που για πέντε σχεδόν χρόνια αγωνίζονται στα κινήματα και το Δημοτικό Συμβούλιο, υλοποιόντας έμπρακτα τις αρχές της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Ελένη Πορτάλιου 
μέλος της Ανοιχτής Πόλης

«Γκολ στη φτώχεια»

Το Κοινωνικό Στέκι-Στέκι Μεταναστών διοργανώνει την Πέμπτη 2-9-2010 και ώρα 21,00 προβολή ντοκιμαντέρ στην πλατεία της Σπλάντζιας, που αφορά στην εθνική ομάδα αστέγων.

Το ντοκιμαντέρ είναι της καμπάνιας «Γκολ στη φτώχεια» και ακολουθεί την πορεία των παικτών της πρώτης ελληνικής ποδοσφαιρικής ομάδων αστέγων από το γήπεδο του Ρουφ (όπου προπονούνταν) ως την Κοπεγχάγη, όπου τον Αύγουστο του 2007 φιλοξενήθηκε το 5ο Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων. Σε εκείνη την διοργάνωση συμμετείχε για πρώτη φορά και ελληνική ομάδα.

Ο κινηματογραφικός φακός διεισδύει στην ψυχή αυτής της ξεχωριστής ποδοσφαιρικής παρέας, ρίχνοντας φως στους αόρατους ανθρώπους της πόλης –αστέγους, πρόσφυγες και πρώην εξαρτημένους (που, βεβαίως, μόνο «αόρατοι» δεν είναι), ακολουθώντας τις ζωές τους εντός, μα κυρίως εκτός των γραμμών που καθορίζουν τα όρια ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου.

Το ντοκιμαντέρ είναι παραγωγή της «Μηχανής του Χρόνου» (σενάριο-σκηνοθετική επιμέλεια: Χρίστος Βασιλόπουλος, Δημήτρης Πετρόπουλος, μουσική: Δ. Μπίζος).

Της προβολής θα ακολουθήσει συζήτηση απο τον συντονιστή και παίχτη της ομάδας Χρήστο Αλεφάντη .

Eνώ από ειδικό περίπτερο θα διατίθενται προς πώληση (έναντι 5 ευρώ έκαστο) τα καταπληκτικά T-shirts της καμπάνιας «Γκολ στη Φτώχεια», με έργα/σκίτσα τριών εκ των ελλήνων δημιουργών: Του γραφίστα Δημήτρη Θ. Αρβανίτη και των γελοιογράφων Πέτρου Ζερβού και Τάσο Αναστασίου.

Η περιοδεία θα συνεχιστεί ως και τα μέσα Σεπτεμβρίου, λίγες μέρες –δηλαδή- πριν από την αναχώρηση της ελληνικής ομάδας για το Ρίο ντε Τζανέιρο, όπου, θα συμμετάσχει στο 8ο Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων (19-26/9, http://www.homelessworldcup.org/). Η καμπάνια «Γκολ στη Φτώχεια» είναι μια πρωτοβουλία του http://www.streetpaper.gr/

Η εποxη - Κυριακή, 29/8/2010 - Γενική ασφυξία λόγω μνημονίου

Η εποxη
Διαβάστε & διαδώστε:
Στην «Εποχή» της Κυριακής:

Κεντρικός τίτλος: Γενική ασφυξία λόγω μνημονίου
Επιτέλους η Αριστερά να ανταποκριθεί στις ανάγκες της κοινωνίας

ΠΟΛΙΤΙΚΗ- ΕΡΓΑΣΙΑ


“Αντιδράσεις στην κυβερνητική πολιτική ακόμα και από τους στυλοβάτες του συστήματος”, του Π. Κλαυδιανού.

ΣΥΡΙΖΑ: Κρίσιμη εβδομάδα αποφάσεων του Π. Λάμπρου.

Θοδωρής Δρίτσας: «Να στηριχθούμε στις κατακτήσεις του ΣΥΡΙΖΑ», συνέντευξη του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ στον Π. Λάμπρου

Νικόλας Σεβαστάκης: «Ο κόσμος του ΓΑΠ».

Δημοκρατική Αριστερά: Απόβαση στην όχθη του ΠΑΣΟΚ, του Χ. Γεωργούλα

ΔΕΘ: «Ενωτικό αγωνιστικό βήμα κοινωνικής διαμαρτυρίας και διεκδίκησης», του αν. προέδρου της ΓΣΕΕ Γ. Γαβρίλη.



ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
«Η ύφεση, ο Κέυνς και ο Μαρξ», του Ηλία Ιωακείμογλου.

Πέτρος Ρινάλδος Ρυλμόν: Θα νικήσει ή θα ηττηθεί η ΓΕΝΟΠ –ΔΕΗ;



ΤΟ ΘΕΜΑ: ΠΑΙΔΕΙΑ

“Το χρονικό μιας προαναγγελθείσης εξαθλίωσης της Δημόσιας Εκπαίδευσης”. Γράφουν: ο Στ. Κωνσταντακόπουλος, η Αγγελική Σαπουνά και ο Π. Χαραμής.





ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Απελάσεις Ρομά: «Η ασθένεια της Ευρώπης», του Τομάζο ντι Φραντσέσκο

«Οι Ρομά στο στόχαστρο», του Απ. Στραγγαλινου.

Οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις εκπαιδεύονται στην καταστολή των διαδηλώσεων.


«Και να καθαρίσουμε τους κακομούτσουνους», τα σχέδια Χρυσοχοΐδη – Κακλαμάνη για την εκκαθάριση του κέντρου της Αθήνας”, του Ηρ. Παπαδόπουλου.

ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ

Παρουσίαση των δημοτικών κινήσεων:

ΚΩ: «Συμπαράταξη ελπίδας»

Κοζάνη: «Τόπος να ζεις»

Σέρρες: «Διάβαση Πεζών»

Πρωτοβουλίες στην Ικαρία, Καρδίτσα, Ημαθία

ΔΙΕΘΝΗ
Μέση Ανατολή: «Σε κινούμενη άμμο», της Βιβής Κεφαλά.

Αυστραλία: «Το σοκ του αυτάρεσκου δικομματικού συστήματος», του Δημ. Γκιβίση.

ΗΠΑ: Το Ισλαμικό Κέντρο της Νέας Υόρκης διχάζει, του Νικ. Κουντούρη

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

«Ο Οθέλλος» του Τόμας Οστερμάγερ, κριτικής της Μ. Τριανταφύλλου.

«Το αργό διάβασμα και η κουλτούρα της ανάγνωσης», του Θ. Τσαλαπάτη.

«Ο Λένιν έλεγε ότι η επανάσταση ξεκινάει από σένα τον ίδιο», συνέντευξη του συνθέτη Θέμη Καραμουρατίδη και της ερμηνεύτριας Νατάσσας Μποφίλου στον Ηρ. Οικονόμου.


ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ

«Όλη η εξουσία στο Καζίνο», του Π. Τότσικα.

Αντιδράσεις για το Φεστιβάλ της ΚΝΕ στο πάρκο Τρίτση.

ΙΔΕΕΣ

Ναόμι Κλάιν: «Ο καπιταλισμός της καταστροφής».



ΟΙ ΜΟΝΙΜΕΣ ΣΤΗΛΕΣ:
«Ό,τι συμβεί στα πέριξ» της Γωγώς Παυλοπούλου
«Ξούθου και Μενάνδρου γωνία»
«Αφρόδιχτα της Αριστερής όχθης» του Γεράσιμου του Aλιέα
«Στα δίκτυα του κόσμου» του Δημήτρη Γκιβίση
Η σελίδα της Θεσσαλονίκης,
Δελτίο ανεργατικής θυέλλης


Η Εποχή της Κυριακής, μέσα στα κινήματα, στην Αριστερά

Σεκάνς - Φαρεναιτ 451του Φρανσουά Τρυφό

Σεκάνς

Σκέψεις για σκηνές από ταινία «Προσεχώς»

25 Αυγούστου 2010

Η Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης παρουσιάζει την ταινία

ΦΑΡΕΝΑΪΤ 451 (FAHRENHEIT 451)

του Φρανσουά Τριφό (ΒΡΕΤΑΝΙΑ, 1966, έγχρωμη, 111΄)

Τετάρτη, 25 Αυγούστου 2010 στις 8:30 και 10:30 μμ

Δημοτικός Κινηματογράφος Ηλιούπολης Μελίνα Μερκούρη

Λ. Ειρήνης 50 Ηλιούπολη (λεωφ. 237 για Άνω Ηλιούπολη από Ακαδημίας)

O François Roland Truffaut γεννήθηκε, εκτός γάμου, στις 6 Φεβρουαρίου 1932 στο Παρίσι. Ήταν ένας από τους ιδρυτές και σημαντικότερους σκηνοθέτες του γαλλικού Νέου Κύματος. Όπως όλοι οι σκηνοθέτες της γενιάς του και του Νέου Κύματος ήταν πολύπλευρο ταλέντο και διετέλεσε σεναριογράφος, παραγωγός και ηθοποιός. Η μητέρα του λεγόταν Τζανίν Μονφεράν και ο βιολογικός του πατέρας ήταν ο εβραίος οδοντίατρος Ρολάν Λεβί. Αργότερα ο Ρολάν Τρυφό παντρεύτηκε την Τζανίν και αναγνώρισε τον Φρανσουά ως γιό του. Ο Φρανσουά έζησε πολλά χρόνια με παραμάνες και με τη γιαγιά του, που ήταν αυτή η οποία του ενέπνευσε την αγάπη για τα βιβλία και τη μουσική. Μόνο όταν πέθανε η γιαγιά του κι εκείνος ήταν 10 ετών πήγε να ζήσει πια με τους γονείς του. Πέθανε μόλις 52 ετών στις 21 Οκτωβρίου 1984, όταν θα ήταν υποτίθεται σε εξέλιξη η δυστοπία που είχε προφητέψει ο Τζωρτζ Όργουελ στο έργο του 1984.

Ήθελε κάθε μέρα να βγαίνει έξω και να κυκλοφοράει με την παιδική και εφηβική συντροφιά του. Ο καλύτερος φίλος του, ο Ρομπέρ Λασναί, ήταν αυτός που του ενέπνευσε το χαρακτήρα Ρενέ Μπιζί στα υπέροχα 400 Χτυπήματα και δούλεψε μαζί ως βοηθός του σε αρκετές ταινίες.του. Ο κινηματογράφος του προσέφερε ένα ασφαλές και δημιουργικό καταφύγιο από μια οικογενειακή ζωή που δεν τον ικανοποιούσε. Μπήκε για πρώτη φορά σε σινεμά το 1939 και είδε τον Χαμένο Παράδεισο  του Αμπέλ Γκανς, που ήταν και αυτός παιδί εκτός γάμου. Το πάθος του για το σινεμά αρχίζει από τότε. Έκανε κοπάνα από το σχολείο και τρύπωνε κρυφά στο σινεμά γιατί δεν είχε χρήματα για το εισιτήριο. Αποβλήθηκε από μπόλικα σχολεία και στα 14 του χρόνια αποφάσισε να μορφωθεί μόνος του. Κάποιοι «ακαδημαϊκοί στόχοι» του ήταν να βλέπει τρεις ταινίες την ημέρα και να διαβάζει τρία βιβλία την εβδομάδα! Σύχναζε στη Γαλλική Κινηματοθήκη Ανρύ Λανκλουά και είδε πάμπολλες ξένες ταινίες και εξοικειώθηκε με το Αμερικανικό σινεμά και το έργο των Τζων Φορντ, Χάουαρντ Χωκς, Νίκολας Ρέι και Άλφρεντ Χίτσκοκ.

Το 1948 δημιούργησε δική του Κινηματογραφική Λέσχη. Έτσι γνώρισε τον διάσημο κινηματογραφικό κριτικό Αντρέ Μπαζέν που κι αυτός είχε ιδρύσει δική του Λέσχη. Ο Μπαζέν τον βοήθησε οικονομικά και νομικά στα πρώτα χρόνια της κινηματογραφικής διαμόρφωσής του και τον επηρέασε βαθιά. Πήγε φαντάρος σε ηλικία 18 ετών και επί δύο χρόνια σκηνοθετούσε τρόπους διαφυγής. Ο Μπαζέν έβαλε διάφορε «πολιτικά μέσα» και κατάφερε να τον βγάλει από το στρατό και να του δώσει δουλειά κριτικού στο νεοεμφανιζόμενο διάσημο περιοδικό  Cahiers du Cinema. Ο κινηματογραφικός κόσμος του απέδωσε το παρατσούκλι «νεκροθάφτης του γαλλικού σινεμά» λόγων των σφοδρών και ανελέητων κριτικών του. Γι’ αυτό το λόγο δεν τον κάλεσαν στο Φεστιβάλ Καννών το 1958. Μαζί με τον Μπαζέν, όμως, έμειναν στην ιστορία της κινηματογραφικής επιστήμης διατυπώνοντας τη διάσημη «θεωρία του δημιουργού»., που υποστήριζε ότι ο σκηνοθέτης είναι ο «συγγραφέας» του έργου του γιατί διαμορφώνει το δικό του ξεχωριστό στυλ και την ιδιαίτερη θεματική του. Το 1955 έκανε την πρώτη του ταινία Μια Επίσκεψη, που ακολουθήθηκε από τις ταινίες Les Mistons (1957) και 400 Χτυπήματα (1958). Λάτρης των γυναικών ο Φ. Τρυφό παντρεύτηκε την Μαντλέν Μόργκενστερν (κόρη του Διευθύοντος Συμβούλου μιας από τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές επιχειρήσεις της Γαλλίας) από την οποία χώρισε το 1965. Στη συνέχεια είχε ερωτικές σχέσεις με όλες σχεδόν τις πρωταγωνίστριες των έργων του και έζησε μαζί με την Φανί Αρντάν ως το θάνατό του από εγκεφαλικό αφήνοντας ανολοκλήρωτες ταινίες (έπεσε έξω κατά 5 από το στόχο που είχε βάλει στον εαυτό του).

Η αποψινή ταινία αναφέρεται σε ένα δυστοπικό μέλλον, δηλαδή σε μια μελλοντική κοινωνία που έχει υποβαθμιστεί σε ένα καταπιεστικό και ελεγχόμενο κράτος. Συχνά αυτό το καθεστώς φορά το μανδύα της «ουτοπίας».  Η λογοτεχνία και ο κινηματογράφος μάς έχουν δώσει αρκετά συγκλονιστικά  έργα τα οποία μας προειδοποιούν για τον κίνδυνο να υποστούμε στο μέλλον καταπιεστικά συστήματα κοινωνικού ελέγχου όπου θα υπάρχει ολική έλλειψη ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, συνεχής κατάσταση πολεμικών συρράξεων και κοινωνικής και στρατιωτικής βίας. Τα δυστοπικά έργα δείχνουν πόσο μακριά μπορεί να φτάσει η τεχνολογία αν αφεθεί ανεξέλεγκτη και πώς οι άνθρωποι είτε ατομικά είτε μαζικά μπορούν να χρησιμοποιούν και να χρησιμοποιούνται από την τεχνολογία στην υπηρεσία σκοτεινών εξουσιαστικών μηχανισμών κρατικών και ιδιωτικών (π.χ. σκεφτείτε την πρόσφατη δήλωση του ενός εκ των ιδρυτών της μηχανής αναζήτησης Google:  "Γνωρίζουμε περίπου ποιοι είστε, περίπου για τι ενδιαφέρεστε, περίπου ποιοι είναι οι φίλοι σας")     

Συνήθως οι  περισσότεροι άνθρωποι στα δυστοπικά έργα είναι φτωχοί  και καταδυναστεύονται από τεράστιους στρατιωτικού χαρακτήρα αστυνομικές δυνάμεις, όπως υπήρξε στην πραγματικότητα η Ναζιστική Γερμανία.

Εδώ βρισκόμαστε στην Μεγάλη Βρτανία όπου

κάθε γραπτό κείμενο απαγορεύεται δια νόμου και ροπάλου. Η επικοινωνία γίνεται με τη χρήση αριθμών, ενώ τεράστιες οθόνες στα δωμάτια των σπιτιών, βομβαρδίζουν τους πολίτες με τις αφηγήσεις και τις εικόνες τις επικαιρότητας. Οι εφημερίδες είναι δισέλιδες και περιλαμβάνουν πολύχρωμες ζωγραφιές, ενώ τα βιβλία είναι κάτι σαν θρύλος του παρελθόντος που κανείς δεν θέλει να θυμάται ή να μάθει. Όμως, τίποτε δεν είναι οριστικό, τίποτε τελειωμένο. Ορισμένοι πολίτες αποτολμούν να κάνουν το μετέωρο βήμα και προσπαθούν να δοκιμάσουν τον απαγορευμένο καρπό της ανάγνωσης. Ωστόσο, αυτό δεν είναι εύκολο. Το δυστοπικό κράτος έχει γνώση του τι συμβαίνει Ένα ειδικό σώμα πυροσβεστών ανταποκρίνεται άμεσα στις καταγγελίες και σπεύδει να περισυλλέξει όλα τα κρυμμένα βιβλία και να τα παραδώσει στην πυρά.

Μέλος αυτού του σώματος είναι ο ήρωας της ταινίας, ο Μόνταγκ, που δεν αναρωτιέται ποτέ για το «γιατί» αλλά για το «πώς».  Με ευσυνειδησία προτίθεται να γλιτώσει τους ανθρώπους από την «δυστυχία» που προξενούν τα βιβλία. Μέχρι που μία «μυστηριώδης» γειτόνισσα θα βρεθεί στη λίστα των υπόπτων. Λέγεται Κλαρίς, είναι το εντελώς αντίθετο της γυναίκας του Μίλντρεντ και της αρέσει το διάβασμα κάτι που της στοιχίζει την περιφρόνηση από τους ομοίους της. Αυτή θα ενσταλάξει στο νου του  Μόνταγκ το ερώτημα «γιατί» κι έτσι περιέργεια θα τον ωθήσει να διερυνήσει και να ξεπεράσει τα όρια της κοινωνίας του και να βρεθεί στην πλευρά των «παρανόμων», των εραστών του γραπτού λόγου και της ανάγνωσης, όπως είναι ο Φάμπερ. Η ταινία είναι, από όποια μεριά την αναγνώσει κανείς, μια «ιδιόμορφη ερωτική ιστορία.» Παρατηρείστε επίσης τα ονόματα: το όνομα του ήρωα είναι η επωνυμία παλιάς γνωστής χαρτοβιομηχανίας του Η.Β. Ο «παράνομος» Φάμπερ φέρνει στο νου τα μολύβια της γνωστής γερμανικής εταιρείας με τα οποία περάσαμε τα σχολικά μας χρόνια και τον Homo Faber, τον «άνθρωπο-δημιουργό».

.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

http://tsakthan.blogspot.com

http://tsakiris.snn.gr

http://ilioupoli.wordpress.com

http://www.klh.gr

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ - ΦΑΡΕΝΑΪΤ 451 (FAHRENHEIT 451) - ΤΕΤΑΡΤΗ, 25 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2010, 8:30 & 10:30 ΜΜ

Η Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης σας προσκαλεί στο αφιέρωμα
ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ

ΤΕΤΑΡΤΗ 25/8/2010
Θα προβληθεί η ταινία
ΦΑΡΕΝΑΪΤ 451 (FAHRENHEIT 451)


του Φρανσουά Τριφό (ΒΡΕΤΑΝΙΑ, 1966, έγχρωμη, 111΄)

Η μοναδική επιστημονικής φαντασίας ταινία του Φρανσουά Τριφό (1932‐1984) και ταυτόχρονα η μόνη αγγλόφωνη ταινία του, βασισμένη στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Αμερικανού συγγραφέα Ρέι
Μπράντμπερι. Σε μια εφιαλτική κοινωνία του μέλλοντος τα βιβλία είναι απαγορευμένα. Οι κάτοχοί τους φυλακίζονται και τα βιβλία καίγονται. Ο τίτλος της ταινίας αναφέρεται στους βαθμούς καύσης του χαρτιού.

ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ «ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ»


(Λεωφ. Ειρήνης 50, Πλατεία Εθνικής Αντίστασης, Άνω Ηλιούπολη,

τηλ. 210 9919818, 210 9941199, 210 9914732,

ιστοσελίδα:WWW. klh.gr, e‐mail:cineclubilioupolis@gmail.com)

Για την "υποψηφιότητα" Τσακνή στον Δήμο της Αθήνας

Από το Θέατρο Δρόμου

http://theatrodromou.wordpress.com/2010/08/18/tsaknis/

Για την "υποψηφιότητα" Τσακνή στον Δήμο της Αθήνας

Δεν θα με ενοχλούσε αν κατέβαινε ο Τσακνής υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ (ή και του ΣΥΡΙΖΑ) στον Δήμο της Αθήνας.

Δεν θα με ενοχλούσε, μολονότι μια τέτοια επιλογή δεν θα ήταν ακριβώς αυτό που λέμε "σεβασμός στη συλλογικότητα" (εν προκειμένω την Ανοιχή Πόλη), ούτε ακριβώς χειραφέτηση του χώρου από τους "νόμους" της πολιτικής επικοινωνίας (συνήθως η έμφαση στο "επικοινωνίας"), ούτε ακριβώς επιλογή μακράς πνοής -και μένω σ'αυτά, γιατί οι κατά καιρούς πατριωτικές του εξάρσεις είναι απολύτως δευτερεύουσας σημασίας, τόσο στη συγκυρία που συζητάμε, όσο και στα αυτοδιοικητικά γενικότερα.

Αυτό το οποίο με ενοχλεί, είναι η ψοφοδεής δήλωση κομματικής πειθαρχίας του Τσακνή και υποστήριξης "του συντρόφου Νίκου Σοφιανού", που κατά θαυματουργό τρόπο συνυπάρχει με την -όχι και τόσο μετριόφρονα, εδώ που τα λέμε- φιλοδοξία του να ενώσει την Αριστερά υπό την (ματαιωθείσα) υποψηφιότητά του΄ κι όλα αυτά, λίγες μέρες έπειτα από συνέντευξή του στην Αυγή, όπου, αφήνοντας στην άκρη τον κνίτη μέσα του, δήλωνε τα αυτονόητα: "Ορισμένα ζητήματα τακτικής πρέπει να αναθεωρηθούν, ορισμένα ζητήματα που αφορούν τις συμμαχίες και τον διάλογο πρέπει να ξανατεθούν. Δεν είναι δυνατόν σήμερα να υπάρχουν λογικές αποκλεισμών λόγω διαφοροποιήσεων. Όταν έχεις ένα Μνημόνιο, μια οικονομική βαρβαρότητα η οποία επελαύνει, όταν έχεις τέτοια περιρρέουσα πολιτική, οικονομική, κοινωνική κατάσταση, δεν μπορείς να προβάλλεις μόνο την καθαρότητα των θέσεών σου" .

Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο, ωστόσο, (περισσότερο κι απ'τα διλήμματα του Τσακνή, την κνίτικη νομιμοφροσύνη του και τον αριστερό ναρκισσισμό του -εκκωφαντικό, παρεμπιπτόντως, στον τρόπο με τον οποίο τραγουδά), είναι το πώς χειρίστηκαν το θέμα ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Συνασπισμός. Με ενοχλεί τόσο η λογική του ταχυδακτυλουργού που βγάζει λαγούς απ'το καπέλο (λέγε με ευκαιριακές επιλογές που υπαγορεύονται από το ακαταμάχητο κριτήριο της επικοινωνιακής

απήχησης-του-επιλεγέντος-για-την-άμεση-εκλογική-επιτυχία-της-συλλογικότητας)

όσο και η αδυναμία, επιεικώς, του χώρου να περιφρουρήσει τους σχεδιασμούς του από διαρροές, με αποτέλεσμα, όταν οι διερευνητικές επαφές αποτυγχάνουν και οι διερευνώμενοι διαχωρίζουν βιαίως εαυτούς από τη φημολογία (π.χ. η Σακοράφα διαψεύδει με συνέντευξη στο Βήμα και ο Τσακνής στηρίζει δημόσια ...ΚΚΕ), ο χώρος και τα μέλη του να εκτίθενται.

Έχει πάψει πια να με συγκινεί η γυρισμένη πλάτη του Τσακνή στο μέλλον και νομίζω πως, στη συγκυρία που διανύουμε, είναι σωστό να μην ψάχνουμε μόνο ανάμεσά μας, όταν στους μεγάλους Δήμους και την περιφέρεια το ΠΑΣΟΚ αναμένεται να πάθει μεγάλο κάζο για τα άθλια μέτρα που προωθεί μαζί με την ακροδεξιά. Από αυτήν την άποψη, νομίζω ότι η παρουσία του χώρου στις επερχόμενες εκλογές -κυρίως, όμως, εκεί που παίζεται το σκληρό ντέρμπι μέσα στην κρίση: δίπλα σ'αυτούς που τσακίζει η κρίση- θα είναι αυτή που πρέπει. Απλά να, η γυναίκα του Καίσαρα, πρέπει να φαίνεται και σοβαρή, εκτός απ'το να είναι.

ΠΕΡΙ ΒΑΜΠΙΡ Ο ΛΟΓΟΣ - Συμπληρωματικό κείμενο Σεκάνς

…κι άφησα ξωπίσω μου μια τρύπα…
ΠΕΡΙ ΒΑΜΠΙΡ Ο ΛΟΓΟΣ

Δύο ταινίες με βαμπίρ στο αφιέρωμα της ΚΛΗ για τον Φανταστικό Κινηματογράφο δεν είναι και λίγες. Τι είναι, λοιπόν, αυτά τα μυθικά «τερατάκια» που εξάπτουν την φαντασία των σινεφίλ και όχι μόνο; Γιατί λέμε για τον χ ή ψ υπερήλικα πολιτικό ότι είναι «βρυκόλακας»;


Στην Ελλάδα σε πολλά μέρη υπάρχουν διαφορετικές δοξασίες. Στη Μάνη λένε πως υπάρχουν δύο είδη βρυκολάκων: οι "ριχτοί", αυτοί που δεν ησυχάζουν ποτέ και οι "Σαββατιανοί", αυτοί δηλαδή που βγαίνουν από το μνήμα τους μόνο το Σάββατο. Όποτε και αν βγαίνουν τη νύχτα, γυρίζουν στο μνήμα τους την αυγή πριν βγει ο ήλιος και λαλήσει ο μαύρος κόκορας (γι' αυτό και στα νησιά δεν τους σφάζουν). Στη Σάμο εμφανίζονται από τα μεσάνυχτα μέχρι την αυγή, αλλά μπορεί να βγουν και στις 12:00 το μεσημέρι ακριβώς μόνο που δεν έχουν τη δυνατότητα να απομακρυνθούν από τον τάφο τους. Στη Χίο πιστεύεται ότι οι βρυκόλακες αποχωρούν μόνο όταν λαλήσει ο άσπρος κόκορας τρεις φορές. Στην Αμοργό επίσης πιστεύουν ότι οι βρυκόλακες εμφανίζονται και την ημέρα. Αντίθετα στη Μακεδονία βγαίνουν μόνο τις νύχτες με πανσέληνο. Ακόμα είναι τόσες πολλές οι δοξασίες για τους λόγους για τους οποίους κάποιος βρυκολακιάζει που κανείς δεν είναι υπεράνω πάσης υποψίας. Στη Μυτιλήνη πιστεύουν ότι βρυκολακιάζουν αυτοί που έχουν κάνει μεγάλα εγκλήματα. Στην Άνδρο βρυκόλακες γίνονται αυτοί που όταν πέθαναν κάποιος τους βλαστήμησε ή τους καταράστηκε. Στην Σκύρο και την Θράκη βρυκολακιάζουν οι άταφοι και άψαλτοι.

Αν και υπάρχουν και σ’ αυτή την περίπτωση ορισμένοι «εθνοφύλακες» που θεωρούν το Δράκουλα …ελληνικής καταγωγής υποστηρίζοντας ότι το όνομα Νοσφεράτου βγαίνει από το αρχαιοελληνικό «Νόσον Φέρων», η «πικρή αλήθεια» είναι ότι τα πρώτα βαμπίρ κάνουν την εμφάνισή τους ως μύθοι στους Ασσύριους, στους Σουμέριους και στους Ακκάδιους γύρω στο 4.000 π.Χ. Οι γραφές τους αναφέρονται σε ανθρωπόμορφα πλάσματα μανιακά με το σεξ που τρέφονταν με το αίμα των παιδιών και των μανάδων τους.

Η πρώτη απεικόνιση ενός βαμπίρ εμφανίζεται το 1.800 π.Χ. στη Μεσοποταμία. Είναι η Λίλιθ που στην εβραϊκή μυθολογία θεωρείται πρώτη σύζυγος του Αδάμ (άραγε από εκεί προέρχεται ο άλλος θρύλος περί Εβραίων που στάθηκε αφορμή για τόσα και τόσα πογκρόμ ακόμη και στην Ελλάδα των αρχών του 20ού αιώνα;). Στη διάρκεια του Μεσαίωνα, οι προκαταλήψεις οδήγησαν σε καταστάσεις μαζικής υστερίας που συχνά έφταναν σε ακρότητες (παλούκωμα ανθρώπων που κατηγορούνταν επί… βαμπιρισμώ)


Μία από τις ασθένειες, εξαιτίας της οποίας κάποιοι άνθρωποι απέκτησαν τη φήμη του... βρυκόλακα, είναι η λεγόμενη πορφυρία, μία διαταραχή του μεταβολισμού της πορφυρίνης (οργανικής ουσίας που αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό της αιμογλοβίνης, της χλωροφύλλης και ορισμένων άλλων ενζύμων) κατά την οποία ο οργανισμός παρουσιάζει συμπτώματα όμοια με αυτά των μυθικών βρυκολάκων. Οι δήθεν βρυκόλακες θα μπορούσαν, επίσης, να υποφέρουν από αναιμία, στην οποία η έλλειψη σιδήρου κάνει το πρόσωπο να φαίνεται χλωμό.
Η καταληψία ήταν από τις συνηθέστερες παθήσεις, που συγχέονταν με τη νεκρεγερσία, αφού οι νοσούντες υποφέρουν από προσωρινή παράλυση. Τα άτομα με καταληψία ακούνε και βλέπουν κανονικά, όμως, καθώς δεν μπορούν να κινήσουν τους μυς τους, φαίνονται νεκροί. Στο Μεσαίωνα ειδικά, οι υποτιθέμενοι βρυκόλακες δεν έβρισκαν ανάπαυση ούτε μετά τον θάνατό τους, αφού, συχνά, ήταν τα περιστατικά εκταφής τους, είτε για να επιβεβαιωθεί η σήψη του οργανισμού είτε για να ληφθούν περαιτέρω μέτρα για την αντιμετώπισή τους, αν κάτι... δεν είχε πάει καλά κατά τη θανάτωσή τους.

Ενώ τα βαμπίρ παίρνουν διαφορετικές μορφές ανάλογα με τον τόπο στην Κεντρική Ευρώπη και στα Βαλκάνια, ήταν το βιβλίο του John Polidori The Vampyre (1819) που καθιέρωσε το χαρισματικό και εκλεπτυσμένο βαμπίρ της μυθοπλασίας και ενέπνευσε τη συγγραφή των έργων Varney the Vampire του James Malcolm Rymer (1847) και Dracula του Bram Stoker (1897) που έγινε το έργο αναφοράς για όλα όσα ακολούθησαν.



Δεν έμεινε πτυχή του έργου του Stoker που να μην έχει ερευνηθεί αναδεικνύοντας ζητήματα όπως ο ρόλος των γυναικών στη Βικτοριανή κουλτούρα, η συμβατική και συντηρητική σεξουαλικότητα, η μετανάστευση, η αποικιοκρατία, η μετααποικιοκρατία, το φολκλόρ κ.α.


Όσον αφορά τον όρο «βαμπίρ» έχουν διατυπωθεί διάφορες θεωρίες με κύρια την θεωρία που λέει ότι είναι σλαβικής προέλευσης καθώς η πρώτη γραπτή αναφορά γίνεται το 1047 μ,Χ. σε Κυριλλικό Βιβλίο των Ψαλμών που κατείχε ο Πρίγκιπας Βολοντιμίρ Γιαρόσλαβοβιτς της Φεουδαλικής Δημοκρατίας του Νοβκγκορόντ.



Το όνομα Δράκουλας έχει μια εξίσου ενδιαφέρουσα ιστορία. Άλλες θεωρίες λένε ότι βγαίνει από τη Σλαβική μορφή της γραφής του επιθέτου του Vlad Dracula δηλαδή του ηγεμόνα της Βλαχίας (1437-42 και 1444-7 μ.Χ.) που είχε γίνει θρύλος για τη βαναυσότητα με την οποία αντιμετώπισε τα τουρκικά στρατεύματα παλουκώνοντας τους στρατιώτες. Το επίθετο Dracula σχηματίστηκε με παραφθορά του ονόματος του Ουγγρικού Τάγματος Drachenordens (Τάγμα του Δράκου) του οποίου ήταν διακεκριμένο μέλος. Άλλες αναφέρονται στη ρουμάνικη λέξη dracul που σημαίνει «σατανάς» ή στην επίσης ρουμάνικη λέξη dragulea που σημαίνει «εραστής». Τέλος, όσον αφορά το χαρακτηρισμό «βρυκόλακα» για ορισμένους πολιτικούς , αφήνω την επιλογή σ’ εσάς: εραστής, σατανάς ή ήρωας;



Βιβλιογραφία και πηγές
1. Raymond McNally, Radu Florescu (1994) In Search of Dracula: The History of Dracula and Vampires. Boston: Houghton Mifflin Co.
2. Constantin Rezachevici (1999) “From the Order of the Dragon to Dracula” στο Journal of Dracula Studies. Νο.1, http://blooferland.com/drc/images/01Rezach.rtf
3. http://en.wikipedia.org/wiki/Vampire
4. «10 γεγονότα-σταθμοί στην ιστορία των βαμπίρ», Focus, Νο. 125, Αύγουστος 2010
5. Ημερησία / Πρίσμα, Νο. 44, 8-9 Φεβρουαρίου 2000 http://paraportal.gr/index.php/2009-09-17-22-06-50



ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

Οι μικροί Νεντανιάχου των Αθηναϊκών Αστικών Συγκοινωνιών

Σήμερα μεταξύ 17:30 και 17:50 το επιβατικό κοινό του λεωφορείου 237 στην κυκλική γραμμή Ακαδημία-Άνω Ηλιούπολη υπέστη δύο απανωτούς ελέγχους από αγενέστατους-νέους σε ηλικία, δυστυχώς- υπαλλήλους του ΟΑΣΑ-ΕΘΕΛ από τη στάση Μακρυγιάννη ως τη στάση Αγίας Φωτεινής λίγο πριν από τα όρια Ηλιούπολης-Υμηττού. Στις διαμαρτυρίες μας γιατί στους ίδιους ανθρώπους κάνουν δύο φορές έλεγχο και μάλιστα αυτή την εποχή αντί για την περίοδο αιχμής, η απάντηση ήταν "εγώ, κύριε, δεν ξέρω τίποτα, είμαι 3 χρόνια στον οργανισμό". Χτες γυρνώντας το βράδυ από τη διαδήλωση κατά της επίσκεψης Νεντανιάχου στο Σύνταγμα, ξανά στην ίδια γραμμή και περίπου στις ίδιες στάσεις άλλα πάλι νέα παιδιά όρμησαν με ύφος χιλίων καρδιναλίων στο λεωφορείο, μίλησαν αναιδέστατα σε ηλικιωμένους επιβάτες, έκοψαν πρόστιμα σε άνεργους γιατί είχε περάσει διάστημα 2-3 λεπτών από τη λήξη του εισιτηρίου, ακινητοποίησαν το λεωφορείο και έκλεισαν τις πόρτες μήπως το σκάσει κανείς. Λες και διαπράχθηκε κάποιο κακούργημα. Όταν, όμως, αργεί το λεωφορείο –όχι μόνο για λόγους κίνησης αλλά και για λαθεμένου προγραμματισμού – τότε όλοι αυτοί δεν ξέρουν τίποτε. Η διοίκηση και η ιεραρχία της δημόσιας επιχείρησης είναι στο απυρόβλητο. Οι απαντήσεις στο ειδικό τηλέφωνο είναι ίδιες κι απαράλλακτες: «θα το προωθήσουμε το παράπονο». Εξευτελίζοντας, όμως, τους πολίτες που χρησιμοποιούν τα δημόσια μέσα μαζικής συγκοινωνίας, οι διοικούντες εξευτελίζουν κάθε έννοια δημόσιας υπηρεσίας και ωθούν με τον τρόπο τους στην αποδοχή από τους ταλαιπωρημένους πολίτες της ιδιωτικοποίησης.

Όμως, η εμπειρία της Ιταλίας δεν είναι μακρινή. Οι πολίτες μπορούν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να πιέσουν αγωνιστικά για τη συμμόρφωση των διοικούντων στην απαίτηση να σταματήσει το σαφάρι κατά των χρηστών των αστικών συγκοινωνιών και την παροχή φτηνών και ποιοτικών συγκοινωνιών.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

Σεκάνς - ΔΙΨΑ του ΤΣΑΝ-ΓΟΥΚ ΠΑΡΚ, ΚΛΗ, 18/8/2010, 8:30 - 10:30 μμ

Σεκάνς
Σκέψεις για σκηνές από ταινία «Προσεχώς»
18 Αυγούστου 2010
Η Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης παρουσιάζει την ταινία
ΔΙΨΑ (THIRST)
του Τσαν-Γουκ Παρκ (Ν. Κορέα, 2009, έγχρωμη, 133΄)
Τετάρτη, 18 Αυγούστου 2010 στις 8:30 και 10:30 μμ
Δημοτικός Κινηματογράφος Ηλιούπολης Μελίνα Μερκούρη
Λ. Ειρήνης 50 Ηλιούπολη (λεωφ. 237 για Άνω Ηλιούπολη από Ακαδημίας)

Ο Τσαν Γουκ Παρκ γεννήθηκε στη Νότια Κορέα στις 23 Αυγούστου 1963. Είναι σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός. Στο παρελθόν διετέλεσε κριτικός κινηματογράφου. Σήμερα είναι ένας από τους πιο πολυβραβευμένους και δημοφιλείς σκηνοθέτες της πατρίδας του. Οι ταινίες του χαρακτηρίζονται από το έξοχο «καδράρισμά» τους και τη σκληρότητα της θεματικής τους. Ρωτήθηκε το Μάιο του 2004 από δημοσιογράφο του περιοδικού The Hollywood Reporter από πού αντλεί τα θέματά του και απάντησε: «από τους Σοφοκλή, Σωκράτη, Σαίξπηρ, Κάφκα, Ντοστογιέφσκι, Μπαλζάκ και Βόνεγκατ» και σε μια άλλη συνέντευξή του πρόσθεσε τους ανθρώπους που τον επηρέασαν κινηματογραφικά: Αλφ. Χίτσκοκ, Ρόμπ. Άλντριχ, Ινγκ. Μπέργκμαν, Σαμ Φούλερ, Ρομάν Πολάνσκι και το συμπατριώτη του σκηνοθέτη Κιμ Κι Ντουκ.



Ο Παρκ μεγάλωσε στην πρωτεύουσα της χώρας Σεούλ. Στο Πανεπιστήμιο Sogang σπούδασε φιλοσοφία˙ εκεί ίδρυσε την Κινηματογραφική Λέσχη των φοιτητών 'Sogang Film Community' και δημοσίευσε σειρά άρθρων για τον κινηματογράφο. Μετά ήθελε να γίνει τεχνοκριτικός αλλά μόλις είδε τον Δεσμώτη του Ιλίγγου του Α. Χίτσκοκ έπαθε σοκ κι αποφάσισε να γίνει σκηνοθέτης. Ξεκίνησε ως βοηθός σκηνοθέτης στις ταινίες Kamdong του Yu Yeong-Jin, και Watercolor painting in a Rainy Day, του Kwak Jae-yong. Το 1992 έκανε το ντεμπούτο του ως σκηνοθέτης με την ταινία The Moon Is... the Sun's Dream. Το 1997 γύρισε την ταινία Trio, αλλά όπως και με την πρώτη του, γνώρισε ψυχρή υποδοχή κι έτσι παρέμενε πιο γνωστός ως κριτικός κινηματογράφου.



Το 2000 γύρισε το Joint Security Area μια ταινία που του απέφερε πολλά κέρδη ώστε να είναι πιο ανεξάρτητος και να κάνει την Τριλογία της Εκδίκησης (Sympathy for Mr. Vengeance, Old Boy, και Sympathy for Lady Vengeance) που τον έκαναν διεθνώς γνωστό και αποδεκτό (και οικονομικά ολοένα και πιο ανεξάρτητο). Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι είναι μαχητικό μέλος του Δημοκρατικού Εργατικού Κόμματος που αντιμάχεται την αυταρχική νεοφιλελεύθερη πολιτική και, μάλιστα, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην τηλεοπτική προεκλογική εκστρατεία στις προεδρικές εκλογές του 2002.

Η αποψινή ταινία Δίψα (στα κορεάτικα Bakjwi, δηλαδή «νυχτερίδα») είναι ταυτόχρονα δράμα και ταινία τρόμου. Είναι εξ ολοκλήρου δημιούργημά του μιας και είναι ο ίδιος παραγωγός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος.



Στηρίζεται κατά βάση στο μυθιστόρημα Τερέζα Ρακέν του Εμίλ Ζολά. Αφορά την ιστορία ενός παπά – ο οποίος είναι ερωτευμένος με τη σύζυγο ενός κολλητού του φίλου – που γίνεται βαμπίρ κατά τη διεξαγωγή ενός αποτυχημένου ιατρικού πειράματος. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης είπε ότι αρχικά σκόπευε να κυκλοφορήσει διεθνώς η ταινία με τον τίτλο Bat επειδή είναι ταινία τρόμου αλλά προτίμησε τον τίτλο Δίψα λόγω του ότι είναι και ερωτική ιστορία. Ακόμη περισσότερο είναι μια ταινία για το πάθος και το ερωτικό τρίγωνο, για μια παράνομη αγάπη. Είναι η πρώτη mainstream κορεάτικη ταινία που δείχνει πλήρως «ανδρικό γυμνό». Η ταινία απέσπασε το βραβείο κοινού στο Φεστιβάλ Καννών 2009.



O Sang-hyun είναι ένας καθολικός ιερέας ο οποίος στον ελεύθερο χρόνο του τον διαθέτει σε εθελοντική εργασία στο νοσοκομείο παρέχοντας ψυχολογική στήριξη στους ασθενείς. Είναι ξακουστός για την σταθερότητα της πίστης του και την αφοσίωση που δείχνει σε όλους όσους τον περιβάλλουν. Όμως, μέσα του υποφέρει μυστικά από υπερβολικές αμφιβολίες και θλίψη γιατί ζει σε έναν κόσμο που πνίγεται μέσα στους πόνους και τα βάσανα και στο θάνατο. Γι’ αυτό εγγράφεται ως εθελοντής σε ένα πείραμα προκειμένου να ανακαλυφθεί αντίδοτο στο θανάσιμο ιό Emmanuel Virus, ώστε να σωθεί έστω κι ένας άνθρωπος. Παρ’ ότι ο ίδιος μολύνθηκε στο καταστροφικό πείραμα, γιατρεύεται ολότελα και γρήγορα με μια μετάγγιση αίματος.




Τα νέα γρήγορα διαδίδονται κι όλο το ποίμνιό του τον θεωρεί σωτήρα που θεραπεύει ασθενείς. Κατά χιλιάδες συρρέουν στην εκκλησία του οι πιστοί αλλά και όσοι άρχισαν ξαφνικά να πιστεύουν στα θαύματα. Μεταξύ αυτών των τελευταίων είναι κι ο παιδικός του φίλος Kang-woo κι η οικογένειά του. Τον καλούν στο σπίτι τους όπου ο ιερέας νοιώθει μια αβέβαιη έλξη για την γυναίκα του φίλου, την Tae-ju. Αυτή ατύχησε στη ζωή της καθώς παντρεύτηκε τον πρωτοξάδελφό της που δεν δείχνει κάτι τι ιδιαίτερο στη κοινή τους ζωή, χώρια που ζούνε στο σπίτι της πεθεράς της.



Όμως, ξαφνικά τα συμπτώματα της ασθένειάς τους ξανακάνουν την εμφάνισή τους και βήχει βγάζοντας αίμα ώσπου να λιποθυμήσει. Την άλλη μέρα ανοίγει τα μάτια του αλλά χρειάζεται επειγόντως καταφύγιο μακριά από τον εκτυφλωτικό ήλιο. Είναι, τώρα πια…βαμπίρ!


Αναπόφευκτα, το κινηματογραφικό στυλ του Παρκ αντιπαρατίθεται στο στυλ του Άλφρεντσον της ταινίας Άσε το Κακό να Μπει που είδαμε την προηγούμενη Τετάρτη. Αλλά τα συμπεράσματα δικά σας.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
http://tsakthan.blogspot.com

http://tsakiris.snn.gr
http://ilioupoli.wordpress.com

http://www.klh.gr

Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης - ΔΙΨΑ του Τσαν-Γουκ Παρκ - ΤΕΤΑΡΤΗ, 18 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2010 (8:30 μμ και 10:30)

H Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης σας προσκαλεί στις θερινές προβολές της που γίνονται κάθε Τετάρτη στις 8:30 μμ και 10:30 μμ στο
ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ «ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ»
(Λεωφ. Ειρήνης 50, Πλατεία Εθνικής Αντίστασης, Άνω Ηλιούπολη, Λεωφορείο 237 από Οδό Ακαδημίας και στάση μετρό Δάφνης, τηλ.210-9919818, 210-9941199, 210-9914732, ιστοσελίδα: www.klh.gr, email:cineclubilioupolis@gmail.com)



ΤΕΤΑΡΤΗ, 18 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2010
ΑΦΙΕΡΩΜΑ: ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ


ΔΙΨΑ (ΜΠΑΚΤΖΟΥΙ)
του Τσαν-Γουκ Παρκ (ΝΟΤΙΑ ΚΟΡΕΑ, 2009, έγχρωμη, 133΄)

Ο Τσαν-Γουκ Παρκ, ο σκηνοθέτης της τριλογίας της εκδίκησης, επανέρχεται με μια συναρπαστική, προκλητική, λυρική και συνάμα αισθησιακή ταινία του φανταστικού κινηματογράφου. Ένας παπάςσυμμετέχει ως εθελοντής σε ένα μυστικό ιατρικό πείραμα με σκοπό να σώσει ζωές από έναν επικίνδυνο ιό. Κατά τη διάρκεια του πειράματος κινδυνεύει να πεθάνει, αλλά χάρη στη μετάγγιση αίματος άγνωστου δότη επανέρχεται στη ζωή. Όμως έχει μεταμορφωθεί σε βρυκόλακα... Μια αλληγορία πάνω στις ανθρώπινες ηθικές επιλογές και στα απρόβλεπτα παιχνίδια της μοίρας.

Σεκάνς - MOON του Duncan Jones

Σεκάνς
Σκέψεις για σκηνές από ταινία «Προσεχώς»
11 Αυγούστου 2010
Η Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης παρουσιάζει την ταινία
MOON
του NTANKAN TZOOYΝΣ (Μ. ΒΡΕΤΑΝΙΑ, 2009, έγχρωμη, 97΄)
Τετάρτη, 11 Αυγούστου 2010 στις 9:00 και 11:00 μμ
Δημοτικός Κινηματογράφος Ηλιούπολης Μελίνα Μερκούρη
Λ. Ειρήνης 50 Ηλιούπολη (λεωφ. 237 για Άνω Ηλιούπολη από Ακαδημίας)

Ο Ντάνκαν Τζόουνς γεννήθηκε στις 30 Μαΐου στην συνοικία Μπέκενχαμ του Νότιου Λονδίνου. Το πλήρες όνομά του είναι Duncan Zowie Hayard Jones. Είναι γιος του διάσημου σταρ τηs ροκ David Bowie και της Mary Angela Barnett (διάσημο μοντέλο στις ΗΠΑ). Με αφορμή τη γέννησή του ο πατέρας του συνέθεσε το τραγούδι “Kooks” για το άλμπουμ του Hunky Dory. Κοσμογυρισμένος ως παιδί, έζησε, εκτός από το Λονδίνο, στη Σκωτία, στη Γερμανία και στην Ελβετία..

Ονειρευόταν πως θα γίνει επαγγελματίας παλαιστής ακούγοντας τον πατέρα του να λέει ότι έχει υπερφυσική σωματική δύναμη. Αλλά η ζωή έδειξε πως θα γινόταν άλλος. Το 1995 πήρε πτυχίο Φιλοσοφίας από το Κολέγιο Wooster όπου φοίτησε με το όνομα Duncan Jones. Ξεκίνησε διδακτορική διατριβή στο Πανεπιστήμιο Vanderbilt του Tennessee στις ΗΠΑ και την παράτησε λίγο πριν από το τέλος για να φοιτήσει στη Σχολή Κινηματογράφου του Λονδίνου, απ’ όπου αποφοίτησε με τον τίτλο του σκηνοθέτη.

Στην αρχή αφιερώθηκε στις διαφημιστικές εκστρατείες, π.χ. με την καμπάνια της εταιρείας ρούχων French Connection για το 2006 στην οποία χρησιμοποίησε το σύνθημα “Fashion vs. Style” για να διαχωριστεί από την προηγούμενη καμπάνια FCUK.



Μετά την επιτυχία της αποψινής ταινίας σχεδιάζει ένα σήκουελ για επίλογο. Επίσης σχεδιάζει να κάνει άλλη μια ταινία επιστημονικής φαντασίας με τίτλο “Mute” που θα διαδραματίζεται σε ένα μελλοντικό Βερολίνο και θα είναι ένας μικρός φόρος τιμής, ναι ερωτική επιστολή στην ταινία “Blade Runner” του Ridley Scott.


Η αποψινή ταινία παρουσιάζει έναν άνδρα που βιώνει μια προσωπική κρίση καθώς πλησιάζει το τέλος της τρίχρονης σύμβασής του με την εταιρεία Lunar Industries για την εξόρυξη «ηλίου 3» στην σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού ώστε να στέλνεται πίσω στη Γη ως «καθαρή ενέργεια». Ο Σαμ Μπελ άφησε πίσω στη Γη τη σύζυγό του Τες που ήταν έγκυος στην κόρη τους λίγο πριν αναχωρήσει για τη Σελήνη.


Η υπεραυτοματοποιημένη σεληνιακή βάση Σαράγκ (στα Κορεάτικα σημαίνει «έρωτας») γίνεται το σπίτι του. Η μόνη βοήθεια και συντροφιά του είναι ο GERTY το ρομπότ. Ένα χρόνιο πρόβλημα είναι αυτό της επικοινωνίας μέσω του δορυφόρου που περιορίζεται σε ορισμένα ευκαιριακά μαγνητοφωνημένα μηνύματα με οδηγίες από και προς τη Γη. Η εταιρεία δεν έχει στις προτεραιότητές της τη λύση του προβλήματος. Δύο εβδομάδες πριν από τη λήξη της σύμβασης αρχίζει να έχει ψευδαισθήσεις.


Αρχικά βλέπει φευγαλέα ένα 13χρονο κορίτσι μέσα στο σταθμό. Σε μια εξόρμηση ρουτίνας στις «φυτείες» συμβαίνει ένα ατύχημα και μόλις που προλαβαίνει να βάλει σε λειτουργία το υποστηρικτικό σύστημα επιβίωσης προτού χάσει τις αισθήσεις του. Όταν ξυπνά ο κόσμος του δεν είναι πια ο ίδιος ή έτσι του φαίνεται;



Πρόκειται για μια ταινία που, παρά τη χρήση των εντυπωσιακών σκηνικών επιστημονικής φαντασίας, μας μιλάει για το τι σημαίνει να είναι κανείς άνθρωπος και ποια είναι τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά.




ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakiris.snn.gr
http://ilioupoli.wordpress.com
http://www.klh.gr

Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης - Moon - Τετάρτη, 11 Αυγούστου 2010

H Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης σας προσκαλεί στις θερινές προβολές της που γίνονται κάθε Τετάρτη στις 9:00 μμ και 11:00 μμ στο
ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ «ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ»
(Λεωφ. Ειρήνης 50, Πλατεία Εθνικής Αντίστασης, Άνω Ηλιούπολη, Λεωφορείο 237 από Οδό Ακαδημίας και στάση μετρό Δάφνης, τηλ.210-9919818, 210-9941199, 210-9914732, ιστοσελίδα: www.klh.gr, email:cineclubilioupolis@gmail.com)



ΤΕΤΑΡΤΗ, 11 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2010
ΑΦΙΕΡΩΜΑ: ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ


ΜΟΟΝ
του ΝΤΑΝΚΑΝ ΤΖΟΟΥΝΣ
(Μ. ΒΡΕΤΑΝΙΑ, 2009 έγχρωμη, 97΄)


Μία από τις καλύτερες σύγχρονες ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Ο Ντάνκαν Τζόουνς (γιος του Ντέιβιντ Μπάουι) επαναφέρει αυτό το κινηματογραφικό είδος στις καλύτερες ανθρωποκεντρικές και υπαρξιακές του βάσεις.
Ο Σαμ Μπελ είναι ένας μοναχικός αστροναύτης στη Σελήνη, που το τριετές συμβόλαιό του πλησιάζει προς το τέλος του. Παρέα του οι αναμνήσεις, η ελπίδα της επιστροφής στην οικογένεια και ένα ρομπότ, ο Γκέρτι (ένας υπέροχα ψηφιοποιημένος ακουστικά Κέβιν Σπέισι). Μια μέρα, ενώ επιθεωρεί έξω από τη βάση του, μέσα στο σεληνιακό του όχημα, τρακάρει, τραυματίζεται και μεταφέρεται μυστηριωδώς στο αναρρωτήριο της βάσης.

Ο Τζόουνς καταφέρνει να δημιουργήσει την κατάλληλη, κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και να θέσει ένα ουσιαστικό φιλοσοφικό θέμα: τη σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του, τους άλλους, το χρόνο, το χώρο, την τεχνολογία, το Σύμπαν. Υποβλητικό, ολόλευκο το σκηνικό, παραπέμπει στο απαθές κενό του ψυχιατρείου και σε ένα φοβερό μέλλον, στο οποίο η παγερή τεχνολογία θα ισοπεδώσει άνθρωπο και συναίσθημα.

Ένα συναρπαστικό ταξίδι στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.

O μετασχηματισμός των κομμάτων και το ΠΑΣΟΚ (του Νίκου Κοτζιά)

O μετασχηματισμός των κομμάτων και το ΠΑΣΟΚ...


του Νίκου Κοτζιά

http://epirusgate.blogspot.com/

Τα κόμματα εκφράζανε κοινωνικές ομάδες και τα συμφέροντά τους. Αιτήματα και ιδεολογία καταγράφονταν ως ένα «κομματικό πρόγραμμα» μακράς πνοής. Αργότερα, τα μεγαλύτερα κόμματα που είχαν κυβερνητικές προοπτικές και εμπειρίες προσχώρησαν στον πραγματισμό και συνέτασσαν όλο και πιο συχνά «κυβερνητικά προγράμματα»εγκαταλείποντας στην ουσία τα στρατηγικά προγράμματα.
Τα τελευταία χρόνια, η σχέση ανάμεσα στα μεγάλα κόμματα και το κράτος έχει αναστραφεί. Όλο και περισσότερο αυτά τα κόμματα, ιδιαίτερα όταν κυβερνούν, δεν ασχολούνται ως προς το πώς θα μπολιάσουν το κράτος με τα αιτήματα των εκπροσωπούμενων από αυτά, αλλά πώς θα εκλαϊκεύσουν τις κρατικές ενέργειες. Πώς θα πείσουν το εκλογικό σώμα για την αναγκαιότητά τους.Όπως, σήμερα, επιδιώκει να πείσει η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ για την ανάγκη εγκατάλειψης του κομματικού προγράμματος, ακόμα και του άμεσου προεκλογικού, προκειμένου να υλοποιηθεί το Μνημόνιο με την Τρόικα.
Σήμερα, το ΠΑΣΟΚ, τείνει να μεταλλαχθεί από κόμμα φορέας των αναγκών της κοινωνίας και άρθρωσής τους προς το κράτος, σε έναν μηχανισμό που «επεξηγεί» τις επιλογές του κράτους και της Τρόικας προς την κοινωνία. Αυτό διαταράσσει τη σχέση του ΠΑΣΟΚ με λαϊκά κοινωνικά στρώματα καθώς και με την κοινωνία ως σύνολο.
Το ΠΑΣΟΚ από ιδρύσεώς του, άντλησε κοινωνικά τη δύναμή του από τρεις πηγές. Η μία ήταν η αγροτιά. Η άλλη τα νέα μεσαία στρώματα της πόλης, ιδιαίτερα οι μισθωτοί των δημόσιων επιχειρήσεων, όπως είναι οι ΔΕΚΟ. Η τρίτη, τμήματα της φτωχολογιάς και των κολασμένων της κοινωνίας. Τέλος, με πολιτικά μέτρα, οι πρώτες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ ενσωμάτωσαν στην ελληνική κοινωνική και πολιτική σκηνή μεγάλο τμήμα του πληθυσμού που βρισκόταν «στην απέξω» μετά τον εμφύλιο πόλεμο. Η ιστορικής σημασίας συμβολή του ΠΑΣΟΚ, στη δεκαετία του ογδόντα, ήταν ο εμπλουτισμός και η διεύρυνση των κοινωνικών λειτουργιών του ελληνικού κράτους (όπως ΚΑΠΗ, ΕΣΥ) και σειρά δημοκρατικών πολιτικών μέτρων με το οποίο ενσωμάτωσε μεγάλο τμήμα του πληθυσμού στο σύστημα, με όρους ισοτιμίας. Με αυτό τον τρόπο ενίσχυσε την κοινωνική συνοχή. Είναι ανόητοι όσοι εκ των νεοφιλελευθερίζοντων καταγγέλλουν την τότε πολιτική του ΠΑΣΟΚ ως ακριβή για την ελληνική οικονομία, διότι αφαιρούν την παραγωγική λειτουργία που έχει για μια οικονομία η ανασυγκρότησή της με τρόπο συνεκτικό και σε ένα βαθμό συναινετικό.
Δυστυχώς η λειτουργία της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ σήμερα κινείται αντικειμενικά σε μια αντίστροφη κατεύθυνση. Δεν λειτουργεί συνεκτικά για την κοινωνία, ούτε και με διαδικασίες συναίνεσης. Πήγε με τη χειρότερη δυνατή ομάδα και διαπραγματεύτηκε το μέλλον της χώρας με τα χέρια κατεβασμένα. Η διαπραγμάτευση αυτή είχε ως αποτέλεσμα να περάσουν από το μνημόνιο χωρίς αντιστάσεις τα μεγάλα συμφέροντα, οι μονοπωλιακές και ολιγοπωλιακές δομές, τα καρτέλ και να τιμωρηθούν, στην κυριολεξία, οι μισθωτοί και συνταξιούχοι. Αυτό οδηγεί σε βίαιη ανακατανομή πλούτου και εισοδημάτων σε βάρος των πλέον αδύνατων.
Τριάντα χρόνια αργότερα, το ΠΑΣΟΚ λειτουργεί, πλέον, ως εκλαϊκευτής προς την κοινωνία ενός προγράμματος που όχι μόνο δεν είναι δικό του, αλλά ούτε καν κάποιου ελληνικού θεσμού, αλλά της νεοφιλελεύθερης τρόικας. Ενός προγράμματος που υπονομεύει την συνοχή της κοινωνίας και οδηγεί πολλαπλά τμήματα του πληθυσμού εκτός του μεγάλου κοινωνικού –οικονομικού «παιχνιδιού». Πρόκειται, δηλαδή για μια πολιτική αναστροφή της προσφοράς του στη διάρκεια των αρχών της δεκαετίας του ογδόντα

Σεκάνς - ΑΣΕ ΤΟ ΚΑΚΟ ΝΑ ΜΠΕΙ(LÄT DEN RÄTTE KOMMA IN) του ΤΟΜΑΣ ΑΛΦΡΕΝΤΣΟΝ

Σεκάνς
Σκέψεις για σκηνές από ταινία «Προσεχώς»
4 Αυγούστου 2010
Η Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης παρουσιάζει την ταινία
ΑΣΕ ΤΟ ΚΑΚΟ ΝΑ ΜΠΕΙ(LÄT DEN RÄTTE KOMMA IN)
του ΤΟΜΑΣ ΑΛΦΡΕΝΤΣΟΝ (ΣΟΥΗΔΙΑ, 2008, έγχρωμη,114΄)
Τετάρτη, 4 Αυγούστου 2010 στις 9:00 και 11:00 μμ
Δημοτικός Κινηματογράφος Ηλιούπολης Μελίνα Μερκούρη
Λ. Ειρήνης 50 Ηλιούπολη (λεωφ. 237 για Άνω Ηλιούπολη από Ακαδημίας)

Ο Τόμας Άλφρεντσον είναι Σουηδός κινηματογραφικός σκηνοθέτης. Γεννήθηκε την Πρωταπριλιά στο νησί Lidingö του εσωτερικού αρχιπελάγους της Στοκχόλμης. Ως γιος του κωμικού, συγγραφέα και σκηνοθέτη Χάσσε Άντερσον είχε συνηθίσει από μικρός να τον αντιμετωπίζουν διαφορετικά: «ένας μικρός αριθμός ανθρώπων αποτελούσαν δημόσια περιουσία και αυτός ήταν ένας από αυτούς» έλεγε ο Τόμας για τον πατέρα του που ποτέ δεν ήταν στο σπίτι και τον μεγάλωσε η μητέρα του. Όμως, όπως είπε, από μικρός έπαιζε ρόλους στις ταινίες κι έτσι βρίσκονταν στα γυρίσματα και το διασκέδαζαν.

Ξεκίνησε την καριέρα του στην εταιρεία παραγωγής και διανομής Svensk Filmindustri , όπου εργάστηκε ω ς βοηθός σκηνοθέτη. Συμμετείχε στη δημιουργία του τηλεοπτικού καναλιού TV4, όπου έκανε σουξέ με την Σουηδική προσαρμογή του Fort Boyard. Κατόπιν πήγε στη Σουηδική Τηλεόραση (αντίστοιχη του βρετανικού BBC) όπου έκανε τηλεοπτικές σειρές και παιδικά σώου στα οποία συμμετείχε η Ika Nord που παίζει απόψε το ρόλο της Virginia. Σκηνοθέτησε τις εξής ταινίες:
1995 Bert: The Last Virgin
2003 Kontorstid
2004 Four Shades of Brown
2008 Άσε το Κακό να Μπει


Με την αποψινή ταινία, ο σκηνοθέτης επιχείρησε ένα επικίνδυνο άλμα στην καριέρα του μιας και καταπιάστηκε για πρώτη φορά με τον φανταστικό κινηματογράφο και ειδικότερα με το είδος των ταινιών με βαμπίρ. Βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα του John Ajvide Lindqvist (έγραψε το σενάριο της ταινίας) και αφηγείται την ιστορία ενός 12χρονου αγοριού που τραβάει τα πάνδεινα από τους τσαμπουκαλήδες του σχολείου του και αναπτύσσει μια ιδιόμορφη φιλία με ένα παιδί-βαμπίρ στο προάστιο Blackeberg της Στοκχόλμης στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Ο σκηνοθέτης υποβάθμισε αρκετά στοιχεία του μυθιστορήματος για να επικεντρώσει τους φακούς του στη σχέση ανάμεσα στους δύο κύριους χαρακτήρες.


Για να επιλέξει τα παιδιά για τους ρόλους αυτούς ακολούθησε μια 12μηνη ανοιχτή διαδικασία οντισιόν που κάλυψε ολόκληρη τη Σουηδική επικράτεια. Τελικά επιλέχθηκαν τα 11χρονα παιδιά Kåre Hedebrant και Lina Leandersson που αποθεώθηκαν από τον ίδιο το σκηνοθέτη και τους κριτικούς.

Η Eli είναι η νέα γειτόνισσα του Όσκαρ που ζει με έναν μεγαλύτερο άνδρα ονόματι Håkan. Αρχικά η Eli λέει στον Όσκαρ ότι δεν είναι δυνατόν να γίνουν φίλοι. Με το πέρασμα του χρόνου, όμως, αρχίζει να εδραιώνεται μια πολύ στενή σχέση, αρχικά με το δανεισμό του κύβου του Ρούμπικ από τον Όσκαρ και την ανταλλαγή δύο μηνυμάτων με τον Κώδικα του Μορς μέσω του τοίχου των διαμερισμάτων τους. Η Eli όταν βλέπει μια γρατζουνιά στο μάγουλό του ανακαλύπτει ότι οι συμμαθητές του βασανίζουν τον Όσκαρ και τον ενθαρρύνει να υπερασπιστεί τον εαυτό του.
.
Τελικά ο Όσκαρ αποφασίζει να αντισταθεί στους βασανιστές του και χτυπάει με ένα ραβδί τον Κόννι, τον αρχηγό των τσαμπουκαλήδων και να του προκαλέσει ζημιά στο αυτί. Στο μεταξύ θέλοντας να βρει αίμα για την Eli σκοτώνει έναν γείτονα ονόματι Jocke και προσπαθεί να κρύψει το πτώμα σε μια λίμνη αλλά το ανακαλύπτουν συμμαθητές του Όσκαρ. Όταν αποτυγχάνει να εξασφαλίσει το αίμα μετά την τελευταία προσπάθεια και κινδυνεύει να συλληφθεί, ο Håkan παραμορφώνει με οξύ το πρόσωπό του.


Η Eli ανακαλύπτει τον Håkan στο τοπικό νοσοκομείο κι αυτός της δίνει το λαιμό του για να πιεί το δικό του αίμα και μετά πηδάει από το παράθυρο και σκοτώνεται.


Μόνη της πια η Eli πάει στο διαμέρισμα του ‘Οσκαρ και περνάει τη νύχτα μαζί του. Αποφασίζουν να δώσουν συνέχεια στη σχέση τους. Κάποια στιγμή ο Όσκαρ της δείχνει ένα μέρος όπου μπορεί να μείνει χωρίς κανείς να το ξέρει. Μη γνωρίζοντας ότι η Eli είναι βαμπίρ, ο Όσκαρ της προτείνει να δημιουργήσουν «δεσμό αίματος» και κόβει το χέρι του και της λέει να κάνει το ίδιο. Οπότε, καταλαβαίνετε τι θα μπορούσε να γίνει…

Σύμφωνα με μια ευμενή κριτική, ο σκηνοθέτης κατά φέρνει να λέει με εικόνες αντί για λέξεις ιστορίες για μια κοινωνία όπου οι καρδιές μετατρέπονται σε παγοκολόνες και ο καθένας πρέπει να τρέξει να σωθεί μόνος αλλά και ιστορίες για μια αγάπη θερμή και κόκκινη που είναι σαν το αίμα πάνω στο λευκό χιόνι που λειώνει.



ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakiris.snn.gr
http://ilioupoli.wordpress.com
http://www.klh.gr


.

Αργούσε αλλά δε σε λαχταρούσε η…Ολυμπιακή

Αργούσε αλλά δε σε λαχταρούσε η…Ολυμπιακή

Το cover story του περιοδικού Marketing Week (No. 1298, 12-18/7/2010) είναι αφιερωμένο στην Olympic Air (την Ολυμπιακή της Marfin). Ο τίτλος λέει: «Η Ελλάδα ψηλά» και η λεζάντα σε μια φωτογραφία της πρώτης θέσης αναφέρει ότι «Το ταξίδι με την Olympic Air αποτελεί μοναδική εμπειρία ακόμα και για τους πλέον απαιτητικούς επιβάτες».

Εκεί ψηλά στον αέρα, λοιπόν, έζησα μια ανεπανάληπτη (;) εμπειρία με το καναδικής κατασκευής «θεόστενο» αεροσκάφος της Olympic Air που αποκαλείται Bombardier και που αποτελεί «την τελευταία λέξη της αεροπορικής τεχνολογίας στην κατηγορία των ελικοφόρων». Ξεκίνησα την Πέμπτη, 29 Ιουλίου 2010, για τα Χανιά. Η πτήση των 9 παρά 10΄ το πρωί απογειώθηκε από το El. Venizelos με προορισμό την πατρίδα του Ελ. Βενιζέλου, με λίγα μόνο λεπτά καθυστέρηση. Μιας και δεν είχα κοιμηθεί αρκετά την περασμένη νύχτα λόγω Κινηματογραφικής Λέσχης Ηλιούπολης (www.klh.gr) πήρα ένα 15λεπτο υπνάκο. Ξύπνησα όταν η αεροσυνοδός με ρώτησε αν θέλω καφέ. Είπα «ναι» και μου έδωσε ένα χλιαρό καφέ και ένα κουτάκι με τέσσερα μπισκότα. Κοίταξα δεξιά μου στο παράθυρο κι εκεί που έπρεπε πια να βλέπουμε μόνο το γαλανό χρώμα του απέραντου Αιγαίου είδα ένα μακρό νησί και απέναντι στεριά και σπίτια. «Μάλλον Ύδρα και Πελοπόννησος» σκέφτηκα, περιμένοντας να φανεί η Δοκός και οι Σπέτσες με το σκεπτικό ότι λόγω air traffic θα ακολουθούσε άλλη τροχιά το αεροπλάνο. Οι Σπέτσες, όμως, δεν βρίσκονταν στο χάρτη αυτό. Ξάφνου ακούστηκε η φωνή του καπετάνιου: «Οι ενδείξεις στα όργανά μας λένε ότι έχουμε τεχνικό πρόβλημα και θα επιστρέψουμε στην Αθήνα». Ευτυχώς με την πολύτιμη βοήθεια συνεπιβατών-μελών ενός θιάσου κωμικού ρεπερτορίου, που χειρίστηκε το θέμα με καλές ατάκες για «τις ενδείξεις στα όργανά μας», κρατήθηκε η ψυχραιμία των επιβατών. Για μια στιγμή μονάχα, όταν το αεροσκάφος ταρακουνήθηκε λόγω κενών αέρος και «μούγκριζε», έπεσε θλίψη καθώς πέρναγε μπροστά από τα μάτια η εικόνα των «δίδυμων πύργων» και της αεροσυνοδού που έδειχνε τις οδηγίες διάσωσης. Η σκέψη στράφηκε σε αγαπημένα πρόσωπα που μπορεί να μη μας ξανάβλεπαν. Γρήγορα, όμως, η σκέψη ξανάρθε στα συγκαλά της. Το πεντάλεπτο ή δεκάλεπτο της επιστροφής, που φάνηκε αιώνας, τέλειωσε και προσγειωθήκαμε στα Σπάτα. Μετά από δυο ώρες μπήκαμε σε άλλο Bombardier φτάσαμε στον προορισμό μας, έστω και αν για άλλο ένα τέταρτο της ώρας κόβαμε βόλτες μεταξύ Ρεθύμνου και Χανίων.

Ένα χρόνο πριν, όταν ακόμα η Ολυμπιακή ήταν εταιρεία του Ελληνικού Δημοσίου και ανήκε στις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας (τη θυμάστε αυτή τη φράση;), ταξίδευα για ένα επιστημονικό συνέδριο στη Μυτιλήνη. Η τότε διοίκηση της εταιρείας και η κυβέρνηση είχαν αφήσει την επιχείρηση σε κατάσταση αργού θανάτου ώστε να ιδιωτικοποιηθεί χωρίς πολλά-πολλά κι έτσι βιώσαμε άλλη μια «ανεπανάληπτη εμπειρία» συγχωνεύσεων πτήσεων και καθυστερήσεων. Τότε «έφταιγε» το προσωπικό της επιχείρησης και όλοι έπεσαν επάνω στους υπαλλήλους της απαιτώντας την κεφαλή τους επί πίνακι. Η επίσημη δικαιολογία ήταν ότι το αεροσκάφος με το οποίο θα ταξιδεύαμε τελικά έπρεπε να περάσει από «τεχνικό έλεγχο». Κατά τους επικριτές τους, οι τεχνικοί της Ο.Α. έφταιγαν που ήταν…ευθυνόφοβοι. Τελικά φύγαμε με τρεις ώρες καθυστέρηση αλλά έχοντας περάσει θετικά τον τεχνικό έλεγχο. Τώρα γιατί οι επικριτές σιώπησαν; Γιατί δεν μίλησε κανείς για κανείς για έλλειψη τεχνικού ελέγχου; Τώρα δεν αναβλήθηκαν «εμπορικά ραντεβού»; Τώρα δεν έφταιγε η εταιρεία αλλά η «μοίρα»;

Περίεργα που τα φέρνει η ζωή, ε; Δημόσια Ολυμπιακή σήμαινε ασφάλεια πτήσης. Ιδιωτική Ολυμπιακή σημαίνει ταχύτητα εξυπηρέτησης αλλά και ανασφάλεια για όλους, προσωπικό και πελάτες. Κι όλα αυτά με πολύ τσουχτερό εισιτήριο.

Βέβαια, τέλος καλό όλα καλά. Αλλά με τι τίμημα!


ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ