Λίγα λόγια για τον ελληνικό φεμινισμό - 1ο μέρος (του Θανάση Τσακίρη)

Την 8 Μαρτίου 1887 κυκλοφορεί το πρώτο φύλλο της «Εφημερίδος των Κυριών» από την πρώτη ελληνίδα φεμινίστρια Καλιρρόη Σιγανού Παρρέν, που ταυτόχρονα υπήρξε και η πρώτη Ελληνίδα δημοσιογράφος. Διδάσκει και στο Ζάππειο Παρθεναγωγείο στην Αδριανούπολη της Θράκης, απ’ όπου ξεκινούν διάφορα φεμινιστικά κινήματα, που αργότερα έρχονται στην Αθήνα. Λειτουργούν γνωστά παρθεναγωγεία που στόχο έχουν τη μόρφωση των Ελληνίδων. Εκεί σπουδάζουν μόνο τα πιο εύπορα κορίτσια των καλών οικογενειών.  

 

 Οι θέσεις της Κ. Παρρέν :

 

• Διεκδίκηση της πλήρους ένταξης των γυναικών στην έννοια άνθρωπος
•  Καταγγελία της ανισότητας των φύλων ως μέρος ενός κοινωνικού συστήματος που διαπερνάει όλες τις τάξεις
• Η ανισότητα των φύλων είναι το αρχέτυπο όλων των παραβιάσεων των ηθικών και φυσικών νόμων
• • Η άρση της ανισότητας, η γυναικεία χειραφέτηση θα έφερνε τη σωτηρία του έθνους και της ανθρωπότητας
• Αποδοχή της ετερότητας και διεκδίκηση της καταξίωσής της ή και της αντιστροφής της κλασικής ιεράρχησης

 

 

1922. 1 εκατομμύριο Mικρασιάτες πρόσφυγες θα αναζητήσουν καταφύγιο στην Ελλάδα, κουβαλώντας εκτός των λίγων υπαρχόντων τους και καινούριες, πιο προοδευτικές ιδέες. Η Ελλάδα χειμάζεται από τον πόλεμο, τη δυσπραγία και την ανέχεια και οι γυναίκες αναγκάζονται να μπουν στην παραγωγή, αναζητώντας μεροκάματο για επιβίωση και διεκδικώντας ίσα δικαιώματα με τους άντρες στην εργασία και την κοινωνία.

 

1920. Ιδρύεται ο «Συνδέσμος για τα δικαιώματα της γυναικός» μέλος της οργάνωσης υπέρ της γυναικείας ψήφου «International Woman Suffrage Alliance». Πρόεδρος ήταν η Μαρία Νεγρεπόντη και αντιπρόεδρος η Αύρα Θεοδωροπούλου. Κάθε Δευτέρα συγκεντρώνονταν, έκαναν συζητήσεις και ομιλίες στις οποίες δεν συμμετείχαν μόνο γυναίκες, αλλά και άντρες φεμινιστές.

 

 Ο Σύνδεσμος διέκοψε τις δραστηριότητές του μόνο κατά τη μεταξική δικτατορία και κατά τη δικτατορία των συνταγματαρχών. Σύμφωνα με το Καταστατικό του ο Σύνδεσμος είναι μια μη κομματική οργάνωση της οποίας τα μέλη μπορούν να ανήκουν σε οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα που πιστεύει στο δημοκρατικό πολίτευμα και αποκρούει κάθε καθεστώς βίας.

 

 Πρώτη μικρή του κινήματος επιτυγχάνεται όταν επί κυβερνήσεως Ελ. Βενιζέλου, αναγνωρίστηκε το δικαίωμα ψήφου. Πολλοί περιοριστικοί όροι κάνουν το δώρον άδωρον! Το δικαίωμα ψήφου ίσχυε μόνο για τις δημοτικές εκλογές, αφορούσε μόνο το δικαίωμα του εκλέγειν και όχι του εκλέγεσθαι, ίσχυε μόνο για τις εγγράμματες Ελληνίδες και οπωσδήποτε άνω των 30 ετών.

 

Το 1934, οι γυναίκες καλούνται να ψηφίσουν στις δημοτικές εκλογές για πρώτη φορά. Το 70% ήταν αναλφάβητες και μαζί τις παραδοσιακές πιέσεις που ασκούσαν οι άνδρες στις γυναίκες ιδίως της επαρχίας είχαν ως αποτέλεσμα εκείνες που ψήφισαν σε ολόκληρη τη χώρα δεν ξεπερνούσαν τις 240!

 

Το 1945 ιδρύεται η Πανελλήνια ΄Ενωση Γυναικών (Π.Ε.Γ.) που εκδίδει το περιοδικό "Ελληνίδες" και που ιδρύει παραρτήματα και στην Επαρχία, με αποτέλσμα να αποκτήσει και λαϊκή βάση σε αντίθεση με τις προηγούμενες οργανώσεις που αποτελούνταν κυρίως από μερικές μόνο προοδευτικές γυναίκες της εποχής.

 

 Το 1946 γίνεται στην Αθήνα μεγάλη συγκέντρωση γυναικών, με πρωτοβουλία της Π.Ε.Γ. και αποφασίζεται η μόνιμη συνεργασία των Γυναικείων Οργανώσεων και το αποτέλεσμα ήταν η ίδρυση της Πανελλαδικής Ομοσπονδίας Γυναικών. • Μετά τον εμφύλιο πόλεμο επέζησαν μόνο το Λύκειο Ελληνίδων, ο Σύνδεσμος για τα Δικαιώματα της Γυναίκας, η Χ.Ε.Ν., ο Σύλλογος Ελληνίδων Επιστημόνων κ.ά

 

Το δικαίωμα της γυναικείας ψήφου κατοχυρώνεται τελικά στο Σύνταγμα του 1952 και για πρώτη φορά ο θηλυκός πληθυσμός θα προσέλθει στις κάλπες στις βουλευτικές εκλογές της 19ης Φεβρουαρίου 1956. • 1964 ιδρύεται η Πανελλήνια Ένωση Γυναικών (Π.Ε.Γ.) που εκδίδει το περιοδικό «Δελτίο». Οι κύριοι στόχοι της είναι : ίση αμοιβή για ίση εργασία, προστασία της μητρότητας και του παιδιού και άλλοι στόχοι που ακόμη δεν έχουν επιτευχθεί

 

 

 

Συνεχίζεται....

 

Θανάσης Τσακίρης