Η Μποτσουάνα, ο Φουκώ και το δημοψήφισμα, του Στέλιου Φωτεινόπουλου
Κάθε κοινωνία έχει ένα «καθεστώς αλήθειας». Έναν τύπο αφήγησης που η κοινωνία αποδέχεται και θεωρεί ως αληθινό και με αυτό τον τρόπο δημιουργεί τις δικές της ιστορικές αναπαραστάσεις. Έτσι έλεγε ο Μισέλ Φουκώ πριν από 35 χρόνια.
Στην Ελλάδα το καθεστώς ιδιοκτησίας, όπως ορίζεται ήδη από τον νόμο 1866/89, καθώς και η απουσία ρυθμίσεων των τηλεοπτικών αδειών στήνουν ένα σκηνικό τριτοκοσμικής χώρας. Από αυτές τις τριτοκοσμικές χώρες που τα κανάλια αγωνιούν να μην γίνουμε, προτείνοντας ένα μεγάλο ΝΑΙ στην λιτότητα.
Αυτοί οι τηλεοπτικοί σταθμοί, με το συγκεκριμένο ιδιοκτησιακό καθεστώς και με την συγκεκριμένη παράδοση διαπλοκής την οποία τηρούν ευλαβικά, είναι υπεύθυνοι για το «καθεστώς αλήθειας» το οποίο διαμορφώνει τις ψηφίδες του αφηγήματος που δημιουργεί η κοινωνία για την κρίση και την συγκυρία.
Αυτοί οι τηλεοπτικοί σταθμοί, ως μέρος του συστήματος εξουσίας τις τελευταίες μέρες, αποφάσισαν να ρίξουν και τα τελευταία φύλλα συκής που αφορούν την αντιπροσωπευτικότητα της παρεχόμενης πληροφορίας. Από τα κινήματα των τελευταίων ετών, την κοινωνική έκρηξη του Δεκέμβρη, τις πλατείες και τις μεγάλες απεργίες, τα κυρίαρχα μίντια επέλεξαν να τιμήσουν την 91η θέση στην παγκόσμια κατάταξη που αφορά την ελευθερία του τύπου (σύμφωνα με τους Reporters without Borders). Θέση πολύ πιο χαμηλά από το Κυργιστάν, την Αλβανία και την Μποτσουάνα.
Αυτοί οι τηλεοπτικοί σταθμοί λοιπόν, είναι εκείνοι που εδώ και 6 ημέρες, έγιναν η πίσω αυλή των μνημονιακών κομμάτων και των διεθνών θεσμών. Έγιναν αυτό που διαμαρτύρονταν ότι δεν ήταν επί τόσα χρόνια, ένα παραμάγαζο που κόβει διαχρονικά μπλοκάκι στην εξουσία, ντόπια και Ευρωπαική. Είναι το σύστημα εξουσίας που χρηματοδοτεί τηλεοπτικούς σταθμούς παρόλο που έχουν χρέη εκατομμυρίων, κανάλια τα οποία είναι ιδιοκτησία κρατικοδίαιτων εργολάβων με ονοματεπώνυμο. Είναι το σύστημα εξουσίας που σε κάθε συγκυρία, έχει μάθει να δείχνει τον ένοχο που η κοινωνία οφείλει κάθε φορά να απομονώσει. Κι ας ξέχασαν ότι ο «ένοχος» που αντιστέκεται σταθερά, είναι η ίδια η κοινωνία.
Η θεωρία του framing χρησιμοποιείται ως εθνική στρατηγική. Το αποτύπωμα που αφήνει η πληροφόρηση στην συμπεριφορά της κοινωνίας. Ακόμα και στην ψυχολογία η διαδικασία επιλεκτικής επιρροής του κοινωνικού συνόλου μέσω της έκθεσης του σε σειρά πληροφοριών έχει χρησιμοποιηθεί αρκετά και γνώρισε την μεγάλη ανάπτυξή της κατά τα χρόνια του Μακαρθισμού. Τα 8 λεπτά κάλυψης (συνολικά από όλα τα κανάλια εθνικής εμβέλειας) της συγκέντρωσης του ΟΧΙ την περασμένη Δευτέρα και τα 48 λεπτά για την συγκέντρωση του ΝΑΙ την αμέσως επόμενη ημέρα είναι η ταφόπλακα στο παραμύθι της αντικειμενικότητας.
Είναι τόσο Ευρωπαικό το μιντιακό μας σύστημα που οι ιδιοκτήτες του είναι μερικοί από τους μεγαλύτερους μεγαλοοφειλέτες του δημοσίου. Είναι εκείνοι που δεν θέλουν να φορολογηθούν τα γιότ όπως αρνούνται οι δανειστές. Ειναί τόσο Ευρωπαικό το μιντιακό μας σύστημα που δεν θέλουν να φορολογηθεί ο τζόγος (σε ποια χώρα της ΕΕ δεν φορολογείται ο τζόγος;). Είναι τόσο Ευρωπαϊστές που δεν δείχνουν να έχουν πρόβλημα που η Ελλάδα έχει αρνητικά ρεκόρ σε όλους τους κοινωνικούς δείκτες. Είναι τόσο Ευρωπαϊκό το μιντιακό σύστημα που τις μεγαλύτερες ταυτόχρονες κινητοποιήσεις στην Ευρώπη τα τελευαία χρόνια, δεν τις μετέδωσαν ποτέ.
Και να που την Κυριακή μας λένε ότι ψηφίζουμε για το αν θέλουμε την Ευρώπη ή όχι. Όμως εμείς οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε με τα κείμενά μας και τις φωνές μας, ότι αυτή τη φορά όπως και πάντα, το ερώτημα είναι «ποια Ευρώπη θέλουμε». Την Ευρώπη που με συνέπεια μας απομακρύνει από την Δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη, τα δικαιώματα και την παρακαταθήκη του Διαφωτισμού ως βασικές έννοιες του Ευρωπαϊσμού, ή την Ευρώπη της κοινωνικής προόδου; Θα πρέπει η κοινωνία να αποφασίσει αν είναι με την νεαρή μητέρα που μένει άνεργη χωρίς επίδομα ή με το αφεντικό που ζητάει λευκές νύχτες. Και τα δύο δεν γίνεται. Η μεροληψία υπέρ του πρώτου και κατά του δεύτερου αρκεί για να μας κάνει τους μεγαλύτερους Ευρωπαϊστές. Ένα νέο συμβόλαιο στην Ευρώπη, χωρίς κέντρο και περιφέρεια και σε ένα άλλο σύστημα οικονομικής ανάπτυξης για τους πολλούς, όπου η Αριστερά θα έχει κεντρικό πολιτικό ρόλο με τις κοινωνίες στο τιμόνι του μέλλοντός τους.
Για να φτιάξουμε λοιπόν το δικό μας «καθεστώς αλήθειας», απόλυτα μεροληπτικό υπέρ των αναγκών της κοινωνίας. Η ιστορική αναπαράσταση της μεγάλης νίκης μετράει ήδη την μία του περασμένου Γενάρη. Αύριο πάμε για την δεύτερη παρακαλώ. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
No comments:
Post a Comment