ΗΠΑ Τα φαντάσματα του ρατσισμού σκοτώνουν ακόμα για μια σημαία (του Θανάση Τσακίρη, ΕΠΟΧΗ 26/7/15)

ΗΠΑ Τα φαντάσματα του ρατσισμού σκοτώνουν ακόμα για μια σημαία

του Θανάση Τσακίρη

http://www.epohi.gr/portal/diethni/19768-ipa-ta-fantasmata-tou-ratsismoy-skotonoun-akoma-gia-mia-simaia

Εκατόν πενήντα χρόνια πέρασαν από τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου των ΗΠΑ στις 2 Ιουνίου 1965. Όμως, τα φαντάσματα τρομοκρατούν ακόμα, προβαίνουν σε μαζικές δολοφονίες και ορκίζονται στη σημαία της δουλοκτητικής Συνομοσπονδίας του Νότου. Ο ρατσισμός καλά κρατεί στη «Γη της Ελευθερίας», που λέει ο εθνικός ύμνος των ΗΠΑ. Η σημαία της Συνομοσπονδίας κυμάτιζε ελεύθερα στο Κυβερνείο της Νότιας Καρολίνας, ώσπου την Πέμπτη 18/6 ένας νέος λευκός άνδρας άνοιξε πυρ μέσα σε μια ιστορική αφροαμερικανική εκκλησία της πόλης Charleston και σκότωσε 9 πιστούς και τον πάστορα.

Ιστορικό

Η πολιτικο-κοινωνική σύγκρουση για τη σημαία αυτή, που συμβολίζει το ρατσιστικό μίσος, κρατάει χρόνια. Ας πάμε μερικά χρόνια πίσω. Την 25η Μαΐου 2015, ο χορός της Απόσχισης για τα 150 χρόνια από την αυτοανακήρυξη της ανεξαρτησίας των Πολιτείων του Νότου των ΗΠΑ και την έναρξη του Εμφυλίου Πολέμου αντιμετωπίστηκε με συγκέντρωση-πορεία, που διοργάνωσε η ιστορική Εθνική Οργάνωση για την Πρόοδο των Εγχρώμων Πολιτών (NAACP). Στο ίδιο έργο θεατές βρέθηκαν οι διαδηλωτές, αντιμετωπίζοντας το θέαμα λευκών κυρίων με παλιομοδίτικες ρεντιγκότες και ψηλά καπέλα και λευκών κυριών με κρινολίνα να εισέρχονται στην μεγάλη αίθουσα της εκδήλωσης, που θα τιμούσε τους πεσόντες του στρατού των Νοτίων στο πεδίο των άγριων μαχών του εμφύλιου πολέμου, προδίδοντας τα ιδανικά της Αμερικάνικης Επανάστασης για την ελευθερία των ανθρώπων με τη διατήρηση της δουλείας. Σε αυτή την Πολιτεία το 1860, το 57% των κατοίκων της είχαν το στάτους του δούλου. Λίγοι ήταν οι λευκοί, που αγωνίζονταν για τη χειραφέτηση των δούλων. Ένας από αυτούς ήταν ο δικηγόρος και πολιτικός Τζέημς Πέντιγκριου, που είπε ότι «η Νότια Καρολίνα είναι πολύ μικρή για να είναι Πολιτεία (Republic) και πολύ μεγάλη για να είναι άσυλο ανιάτων». Στις 26/7/2011 ο πρόεδρος της ΝΑΑCP ζήτησε από την Ινδικής καταγωγής ρεπουμπλικανή Κυβερνήτρια Nikki Haley την οριστική μεταφορά της σημαίας στο μουσείο κι αυτή αρχικά θεώρησε ότι το θέμα έχει κλείσει. Όμως, επί της ουσίας το θέμα δεν είχε λήξει ποτέ. Η Πολιτεία ήταν η τελευταία, που καθιέρωσε ως αργία την ημέρα των γενεθλίων του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ (2000) και παράλληλα όρισε ως ημέρα αργίας την 10η Μαΐου για τη μνήμη της Συνομοσπονδίας. Το 2012 διορίστηκε αναπληρωτής Κυβερνήτης ο ρεπουμπλικάνος Γκλεν Μακ Κόνελ, ο οποίος προεδρεύει σε οργανώσεις και ινστιτούτα για την ιστορία της Συνομοσπονδίας. Συχνά εμφανίζεται ντυμένος με τη στρατιωτική στολή της Συνομοσπονδίας, προκαλώντας σκάνδαλο, και διατάζει να υψωθεί ακόμη πιο ψηλά η σημαία. Την ίδια χρονιά οι Δημοκρατικοί βουλευτές κατήγγειλαν την πλειοψηφία της Πολιτειακής Βουλής, γιατί έκλεισαν τις δημόσιες υπηρεσίες και την ίδια τη Βουλή για να γιορταστεί η «αρχαϊκή επέτειος» που διχάζει την Πολιτεία. Ώσπου φτάσαμε στο έτος 2015. 9 Αφροαμερικανοί νεκροί από το χέρι παρανοϊκού ρατσιστή ξυπνούν τις συνειδήσεις. Η Κυβερνήτρια ανοίγει διάλογο για να λυθεί το «λυμένο θέμα». Μιλά πρωτίστως για θεραπεία του τραύματος κι όχι για διαμόρφωση πολιτικής. Όμως, πολλοί Ρεπουμπλικάνοι θεσμικοί παράγοντες, με πρόσχημα τη συνθετότητα του θέματος, αρνούνται το κατέβασμα της σημαίας 1.Ο Πρόεδρος Ομπάμα δηλώνει ότι η θέση της σημαίας είναι στο μουσείο. Ας σημειωθεί ότι η σημαία προστατεύεται με ειδικό μηχανισμό και μη διαθέτοντας σύστημα τροχαλίας, δεν μπορεί να κυματίζει μεσίστια κι αυτή είναι ακόμη μία πρόκληση.

Αποκλίσεις από την ακροδεξιά γραμμή

Δεν στοιχίζονται όλοι οι Ρεπουμπλικάνοι στην ακροδεξιά γραμμή. Ο βουλευτής Norman Brannon, που έχασε έναν φίλο του στο μακελειό, δεσμεύτηκε να εισηγηθεί στην Πολιτειακή Βουλή, νόμο για την οριστική απομάκρυνση της σημαίας από κάθε δημόσιο κτήριο. Αυτή είναι κι η θέση της NAACP, η οποία καλεί στους δρόμους τους αντιρατσιστές και δημοκρατικούς πολίτες σε διαδηλώσεις. Παράλληλα με τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας στην Πολιτεία, κινηματικές και συμβολικές ενέργειες λαμβάνουν χώρα σε πολλές πόλεις όπου καίγονται οι συνομοσπονδιακές σημαίες (π.χ. Φιλαδέλφεια κ.ά.). Με όλα αυτά η Κυβερνήτρια συμφώνησε να κατέβει οριστικά η σημαία. Το κίνημα κατά της σημαίας εξαπλώνεται πια στα πανεπιστήμια, στις αθλητικές ενώσεις, ακόμα και στον εμπορικό κόσμο κι ειδικότερα στην αλυσίδα Wal-Mart, που δέχθηκε πιέσεις, και απέσυρε από τα καταστήματά της όλες τις συνομοσπονδιακές ρατσιστικές σημαίες και τα διάφορα προϊόντα που σχετίζονται με αυτές. Ομάδες αφύπνισης αναζητούν πληροφορίες από τους πολίτες για την ύπαρξη ρατσιστικών ομάδων, που οργανώνουν εκδηλώσεις τέτοιου τύπου. Άλλαξε θέση υπέρ της απομάκρυνση της σημαίας ως συμβόλου της δουλείας ακόμα κι ο Ραντ Πολ, γερουσιαστής του Κεντάκυ, που είναι μέλος του Tea Party κι υποψήφιος για το προεδρικό χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων. Έτσι την Πέμπτη 9 Ιουλίου, η σημαία κατέβηκε και μπήκε στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας» (μουσείο) 2. Όμως, είναι σίγουρο ότι η συμβολική ενέργεια θα μετατραπεί σε πραγματική; Πώς θα ξεριζωθεί ο ρατσισμός ως ιδεολογία, ως θεσμική πολιτική και πρακτική, ως νομική και ταξική ανισότητα; Μήπως θα λειτουργήσει ως απλό τσιρότο σε μια βαθιά πληγή;  

Θανάσης Τσακίρης
http://tsakthan.blogspot.gr


1. Ως τα τέλη της δεκαετίας του 1950 οι Δημοκρατικοί του Νότου ήταν συντηρητικοί κι οι περισσότεροι από αυτούς φανατικοί ρατσιστές ήδη από την εποχή του Εμφυλίου Πολέμου. Με τη νίκη των Δημοκρατικών του Βορρά στις προεδρικές εκλογές του 1960, αλλά κυρίως με την ανόδου του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα, οι Δημοκρατικοί του Νότου στο Ρεπουμπλικάνικο Κόμμα, το οποίο έγινε το κόμμα του «βαθέως Νότου».
2. Η ρατσιστική δολοφονική οργάνωση Ku Klux Klan βγήκε απειλητικά στους δρόμους της πρωτεύουσας Columbia για να ακυρώσει την απόφαση της κατάργησης της σημαίας. Απέναντί τους βρέθηκε μαζικό μπλοκ διαδηλωτών και το κόμμα των Μαύρων Πανθήρων. Έγιναν συγκρούσεις και υπήρξαν 5 συλλήψεις. Η αστυνομία φυγάδευσε τους ρατσιστές, που είχαν να αντιμετωπίσουν την οργή των φίλων των δολοφονημένων μελών της πενθούσας Αφροαμερικανικής κοινότητας.

KINHMATOΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ-Ο Νο1 ΚΑΤΑΖΗΤΟΥΜΕΝΟΣ-29/7, 9 και 11 μμ

KINHMATOΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ

 

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ, ΣΤΟΧΑΣΤΙΚΟ, ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΟ ΚΑΙ ΣΑΡΚΑΣΤΙΚΟ ΣΥΜΠΑΝ ΤΟΥ TZON ΛΕ ΚΑΡΕ

 

Ο Νο1 ΚΑΤΑΖΗΤΟΥΜΕΝΟΣ

(A MOST WANTED MAN)

 

του ANTON ΚΟΡΜΠΙΝ

 (ΒΡΕΤΑΝΙΑ/ΗΠΑ/ΓΕΡΜΑΝΙΑ, 2014,

έγχρωμη, 122΄)

 

ΗΘΟΠΟΙΟΙ:     Φίλιπ Σέιμορ Χόφμαν, Ρέιτσελ ΜακΆνταμς,

                         Γκριγκόρι Ντομπρίγκιν, Ρόμπιν Ράιτ, Γουίλεμ

                         Νταφόε, Νίνα Χος

ΣΕΝΑΡΙΟ:        Άντριου Μπόβελ (διασκευή του ομότιτλου

                         μυθιστορήματος [2008] του Τζον Λε Καρέ)

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ:  Μπενουά Ντελόμ

ΜΟΥΣΙΚΗ:        Χέμπερτ Γκρονεμάγιερ                                                                                                             

Διασκευή του ομότιτλου μυθιστορήματος (2008) του Τζον Λε Καρέ, πιστή στο πνεύμα κα τη ρεαλιστική, μελαγχολική ατμόσφαιρά του.

 

Ένας εξαθλιωμένος Ρωσοτσετσένος μουσουλμάνος μετανάστης φτάνει στην ισλαμική κοινότητα του Αμβούργου διακδικώντας την περιουσία του πατέρα του. Γερμανικές και αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες τον τοποθετούν στο στόχαστρό τους και αναζητούν την πραγματική τους ταυτότητα. Η Αναμπέλ, μια Γερμανίδα ιδεαλίστρια και δικηγόρος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αποφασίζει να τον γλιτώσει από την απέλαση, ακόμα και εάν αυτό της στοιχίσει την καριέρα της ή και την ασφάλειά της.

 

Η ταινία του Άντον Κόρμπιν είναι ένα έξυπνο κατασκοπικό θρίλερ-βασισμένο στις κλασικές κατασκοπευτικές ταινίες των πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών-που μας εισάγει στα άδυτα των μυστικών υπηρεσιών..

 

Ίντριγκες, συνομωσίες, προδοσίες, η αμφίρροπη πάλη του Καλού με το Κακό, τα πταίσματα και οι αμαρτίες του παρελθόντος που ρίχνουν βαριά τη σκιά τους στο παρόν, το δαιδαλώδες τοπίο της πολιτικής, οι ασταθείς ισορροπίες: ένας ιστός αράχνης υφαίνεται γύρω από τα πρόσωπα της ταινίας που τα παγιδεύει.

 

Μελαγχολική ελεγεία για την ανθρώπινη μοναξιά και την εξαφάνιση κάθε έννοιας ανθρωπισμού. Εξαιρετικός ο Φίλιπ Σέιμορ Χόφμαν (1967-2014) στην τελευταία πρωταγωνιστική του εμφάνιση.

ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ «ΜΕΛΙΝΑ ΜΕΡΚΟΥΡΗ

  (Λεωφ. Ειρήνης 50, Πλατεία Εθνικής Αντίστασης, Άνω Ηλιούπολη, λεωφορείο 237 για Άνω Ηλιούπολη από σταθμό Μετρό Δάφνης, τηλ.: 210 9937870, 210 9941199, 210 9914732, 6945405825,ιστοσελίδα: WWW.klh.gr, e-mail: info@klh.gr)

Tsakthan Randomly - Καρέκλα Αγάπη μου

Tsakthan Randomly 25 Ιουλίου 2015

 

ΚΑΡΕΛΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ

Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης έπιασε την καλύτερη σεζλόνγκ της πλαζ και δεν λέει την αφήσει. Θα γίνει και χειμερινός κολυμβητής. Θα φυσάει ο μπάτης, ο μαΐστρος θα μουγκρίζει, βροχές θα λασπώνουνε την άμμο και φτιάχνει παλάτια, καρχαρίες θα τον πλησιάζουν στην ακτή, αλλά βράχος αυτός κι η καρέκλα του εκεί 24 ώρες την ημέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα και 365 ημέρες το χρόνο.

 

Η ΖΩΗ ΕΔΩ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ;    

Η νέα φράση της μοδός: "θεσμική δυσλειτουργία". Φράση από αυτές που κανείς δεν διευκρινίζει αλλά που βολεύει πολλούς. Έτσι γίνεται στόχος η Ζωή ανεξαρτήτως πράξεων και παραλείψεων ώστε σε κατάλληλη στιγμή να καρατομηθεί από "κύκλους του Μαξίμου" με τις ευλογίες των μνημονιακών ποταμοφυλάκων, των swinging right-wingers και μικρότερων πολιτικών τζακιών.

 

 

ΤΙΤΙΒΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗ "ΓΡΑΜΜΗ"

Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου τη χώρα κυβερνούσε μέσω fax  από το κρεβάτι του πόνου στο  νοσοκομείο Χέρφιλντ της πρωτεύουσας της Γηραιάς Αλβιόνας στο εκκολαπτήριο στελεχών "Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου" ανέτειλε ο Δημήτρης Παπαδημούλης που σήμερα ανακηρύσσεται σε βασιλιά των τιτιβισμάτων δίνοντας με 140 χαρακτήρες "γραμμή" στον πρωθυπουργό για το με ποιον να πάει και ποιον να αφήσει. Εμείς οι "παλιοχαρακτήρες" επιμένουμε στο πολυλογάδικο ιστολόγιο και στο "καταραμένο" facebook.

 

 

CYBER PLASTER CAST

Κυβερνογύψος. 41 χρόνια Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Μακριά από εμένα η  άποψη ότι  τίποτε δεν άλλαξε στη χώρα. Αυτό που άλλαξε ότι για κάθε νομοσχέδιο που θα προωθείται στην Βουλή των Ελλήνων θα χρειάζεται προηγούμενη προέγκριση από τους "θεσμούς" (τρόικα, eurogroup). Το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο θα πάρει φωτιά και εμείς απαντάμε μέσω fb.

 

 

 

 

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ

http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
http://antiracistes.wordpress.com
http://homoecologicus.wordpress.com
http://leftypedia.wordpress.com
http://greekunions.wordpress.com
http://femininmasculin.wordpress.com
http://ilioupoli.wordpress.com  

 

ΧΑΛΑΡΩΣΤΕ

TOP 40 ROMANTIC PIANO LOVE SONGS INSTRUMENTAL BACKGROUND MUSIC

https://www.youtube.com/watch?v=MTmBbwjivvs

 

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ

Οι διάδοχοι του Μαρξ

http://www.nissides.gr/greek/dokimia/4.html

 

Ο Ζακ Ελλύλ (1912-1994) γεννήθηκε στο Μπορντώ. Σπούδασε νομικά (διδάκτωρ το 1936) και δίδαξε στο Μονπελιέ, στο Στρασβούργο, στο Κλερμόν-Φεράν. Από το 1940 έως το 1944 συμμετείχε στην αντίσταση εναντίον των γερμανών κατακτητών. Μετά την απελευθέρωση της Γαλλίας, άρχισε να διδάσκει στο Μπορντώ, στο Ίδρυμα Πολιτικών Μελετών (από το 1947). Από τα πολλά έργα του, που επηρέασαν πολύ τους στοχαστές στη Γαλλία και στις Η.Π.Α., αναφέρουμε τα ακόλουθα:
Η τεχνολογική/ τεχνική κοινωνία
Μεταμόρφωση του αστού
Προπαγάνδες
Η προδοσία της Δύσης
Αναρχία και χριστιανισμός
Η πολιτική αυταπάτη.
Επί τριάντα χρόνια ο Ζακ Ελλύλ παρέδιδε στους φοιτητές του έναν κύκλο μαθημάτων για τους διαδόχους του Μαρξ. Αυτά τα μαθήματα αποτελούν τον παρόντα τόμο. Πραγματεύεται εδώ τις τάσεις και τα ρεύματα που απορρέουν από τις διαφορετικές ερμηνείες που δόθηκαν σε διφορούμενα σημεία του έργου του Μαρξ και οδήγησαν στη δημιουργία ρευμάτων στα πλαίσια της μαρξιστικής σκέψης, που ήταν συνήθως εχθρικά μεταξύ τους: Ζαν Ζωρές, Ζωρζ Σορέλ, Έντουαρντ Μπέρνσταϊν, Καρλ Κάουτσκυ, Ρόζα Λούξεμπουργκ, Βλαντιμίρ Ίλλιτς Λένιν, Γκεόργκι Πλεχάνοφ… Συμπληρώνει το βιβλίο του με την εξέταση των τσεχοσλαβάκων μαρξιστών, στους οποίους βασίστηκε η λεγόμενη "ʼνοιξη της Πράγας" το 1968 (Ράντοβαν Ρίχτα, Ότα Σικ). Όπως λέει: "ανέκτησα μια κάποια ελπίδα για την υπόθεση του σοσιαλισμού εν γένει, όταν συνάντησα τη σκέψη των τσεχοσλοβάκων μαρξιστών: επιχειρούσαν να δώσουν μια μαρξιστική απάντηση στα προβλήματα μιας τεχνολογικής/ τεχνικής κοινωνίας".

Το επιβλητικό έργο του Ζακ Ελλύλ (1912-1994) καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από δυο στοιχεία: τη συνάντησή του με τη σκέψη του Μαρξ, η οποία θα τον εμπνεύσει και θα τον επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό, παρ’ ότι την θεωρεί ξεπερασμένη, και τη θρησκευτική του πίστη, που θα τον οδηγήσει να μελετήσει τη Βίβλο και τη χριστιανική θεολογία. Μαρξιστής μέχρι τη δεκαετία του 1930, ο Ελλύλ θα εγκαταλείψει τον μαρξισμό με αφορμή τις δίκες της Μόσχας. Θα παραμείνει, ωστόσο, κριτικός στοχαστής και με το έργο του θα καταγγείλει την κυριαρχία της τεχνικής, που αναγορεύει τα μέσα σε σκοπούς και απειλεί την ανθρώπινη ελευθερία. Στον παρόντα τόμο συγκεντρώνονται τα μαθήματα που παρέδωσε ο Ελλύλ στους φοιτητές του Ιδρύματος Πολιτικών Ερευνών του Μπορντώ για την εξέλιξη της μαρξιστικής σκέψης μετά τον Μαρξ. Ένα κρίσιμο ερώτημα, στο οποίο προσπαθεί να απαντήσει ο γάλλος στοχαστής, είναι τούτο: Πώς εξηγείται το μεγάλο πλήθος και η ποικιλία των μαρξισμών; Πώς εξηγούνται οι σοβαρές αποκλίσεις μεταξύ των ερμηνευτών της σκέψης του Μαρξ; Ο Ελλύλ επισημαίνει τις αντινομίες που εμπεριέχει το έργο του Μαρξ, οι οποίες τροφοδότησαν τις διαφορετικές ερμηνείες.

(Θανάσης Γιαλκέτσης, Βιβλιοθήκη της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ, 482, 14.12.2007)

[ISBN: 960-8263-15-8]

 

 

 

 

 

Στα «Ενθέματα» αύριο Κυριακή 26 Ιουλίου-Κείμενα των: Στρατή Μπουρνάζου, Κλαούντιο Καρνιέρι, Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου, Κωστή Καρπόζηλου, Μιλένας Κατσάρσκα, Νιλς Καντρίτσκε, Κατερίνας Αναστασίου, Γιώργου Σουβλή

Κείμενα των: Στρατή Μπουρνάζου, Κλαούντιο Καρνιέρι, Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου, Κωστή Καρπόζηλου, Μιλένας Κατσάρσκα, Νιλς Καντρίτσκε, Κατερίνας Αναστασίου, Γιώργου Σουβλή 

Όμως εγώ παραδέχτηκα την ήττα… Σκέψεις του Στρατή Μπουρνάζου για την επόμενη μέρα.

«Λέμε όλοι, και σωστά, ότι η συμφωνία (θα) είναι κακή, απέχει από το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, συνιστά ήττα. Όμως πρόκειται για κάτι πολύ παραπάνω. Όχι μόνο δεν ακυρώσαμε τα Μνημόνια, αλλά θα υπογράψουμε ένα καινούργιο· κι αυτό δεν είναι «λεπτομέρεια», αλλά σεισμός. Έτσι, η ήττα πλήττει συνολικά τη δυνατότητα άσκησης πολιτικής εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ. Και εδώ ανοίγουμε ένα μεγάλο κεφάλαιο: τον αντιμνημονιακό λόγο. Οι κραυγές Καμμένου για «φυλακές» (σχεδόν μετωνυμία της κρεμάλας) είναι κάτι πολύ διαφορετικό από τη διεκδίκηση κοινωνικής δικαιοσύνης ή τη δημοκρατική απαίτηση λογοδοσίας. Όπως τα πρωτοσέλιδα της αντιμνημονιακής Κόντρας (ένα μείγμα δημαγωγίας, συνωμοσιολογίας, λατρείας του «αρχηγού», σεξισμού, αντιπλουτοκρατισμού, χυδαίου λαϊκισμού και σκέτης χυδαιότητας) έχουν τόση σχέση με την Αριστερά όσο και η αλήστου μνήμης Αυριανή. Πέρα από την πολιτική και τα πρόσωπα, πίσω από τις γραμμές ας διακρίνουμε κάτι: την ελπίδα που τροφοδότησε ο Γενάρης και το δημοψήφισμα, τον πόνο από τη διάψευση και την ήττα. Δεν είναι εκδορά ή αμυχή, αλλά τραύμα βαθύ. Ξέρω πολλούς που το χλευάζουν, λένε π.χ. ότι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι άξια της μοίρας τους. Δικαίωμά τους, ασφαλώς, να το λένε, αλλά το βρίσκω μίζερο και ανόητο. Ο πόνος, το κλάμα (που δεν είναι υποκριτικό, δεν έγιναν ηθοποιοί ξαφνικά τόσοι άνθρωποι) φανερώνει ένα ταρακούνημα. Και αυτό, αξιακά αλλά και πολιτικά (οι καιροί είναι ρευστοί) μας αφορά. Ο πόνος και το δάκρυ, η συντριβή μπορεί να γίνουν πηγή δύναμης και ζωής· ο κυνισμός ή η αυταρέσκεια, η ωμότητα ή η χαιρεκακία, δύσκολα.

Ο Πιέτρο Ινγκράο και η πρακτική της αμφιβολίας. Αποσπάσματα από την εισαγωγή τουΚλάουντιο Καρνιέρι στο βιβλίο «Η πρακτική της αμφιβολίας», «μια συναισθηματική συμπύκνωση και μια αναζωογονητική περιήγηση στην ιστορία της Ιταλικής και της Ευρωπαϊκής Αριστεράς του δευτέρου μισού του 20ου αιώνα», όπως γράφει στον πρόλογο ο Κ. Δουζίνας. «Κι όμως έμεινε άλυτο, στη μακρά εμπειρία του Ινγκράο και στους στοχασμούς του γι’ αυτό, ένα ζήτημα που θα ήθελα να αναφέρω σ’ αυτό το σύντομο σημείωμα, γιατί νομίζω ότι μιλάει αρκετά για την αναζήτηση της αριστεράς σ’ αυτήν τη φάση του εθνικού βίου. Ο Ινγκράο υπήρξε ένας από τους λίγους κομμουνιστές ηγέτες που αναρωτήθηκε, δουλεύοντας πάνω σ’ αυτό, για το θέμα των σχέσεων μεταξύ κράτους και ανάπτυξης, μεταξύ οικονομίας και πολιτικής, εντοπίζοντας εδώ μια ουσιαστική ρίζα, συστατική της αριστεράς: που κατά κάποιον τρόπο θεμελιώνει μια εθνική και διεθνή λειτουργία της. Σήμερα είναι εύκολο να βρούμε αναφορές θεωρίας και εμπειρικής αναγνώρισης για την εδαφικότητα της ανάπτυξης, για την εδαφικότητα των ίδιων των κοινωνικών υποκειμένων, ακόμη και εκείνων του κόσμου της εργασίας, σε μια διάσταση που δεν αφαιρεί και δεν επισκιάζει το μέγεθος της μεμονωμένης εργασιακής πράξης, με την κόπωσή της, την αμοιβή της, με τις προστασίες και τα δικαιώματα που πρέπει να κατακτώνται και να ανακτώνται συνεχώς».

Η σφαγή στο Σουρούτς: σήμερα πενθούμε, αύριο ξαναχτίζουμε. Η σφαγή στο Σουρούτς μέσα από τα μάτια του Ύβο Φίτζχερμπερτ, ανεξάρτητου δημοσιογράφου που ειδικεύεται στο Κουρδικό. «Τόσο η σφαγή στο Κομπάνι στα τέλη Ιουνίου όσο και η τελευταία βομβιστική επίθεση στο Σουρούτς είναι μια προσπάθεια του Ισλαμικού Κράτους να κρατήσει το Κομπάνι σε κατάσταση απόγνωσης και καταστροφής. Οι τοπικές αρχές άρχισαν να ξαναχτίζουν την πόλη — και οι επιθέσεις είχαν ξεκάθαρο στόχο να προκαλέσουν φόβο και να αποτρέψουν τους ανθρώπους να δράσουν αλληλέγγυα στο Κομπάνι. Ως διεθνείς σύμμαχοι των επαναστατημένων της Ροτζάβα, έχουμε καθήκον να εκπληρώσουμε τους σκοπούς της αντιπροσωπείας του SGDF: να βοηθήσουμε να ξαναχτιστεί το Κομπάνι. Η διεθνής αλληλεγγύη προς το Κομπάνι έχει ωφελήσει εξαιρετικά την κουρδική αντίσταση στην περιοχή. Έδωσε ελπίδα στους αγωνιστές και τους πολίτες. Το Πολιτιστικό Κέντρο Αμάρα αντιπροσώπευε αυτή την ισχυρή επιθυμία για διεθνή αλληλεγγύη. Καλωσόριζε τους διεθνείς επισκέπτες και αναζητούσε να διεθνοποιήσει την αντιπαράθεση πέρα από όσους άμεσα επηρεάζει ο πόλεμος. Δεν πρέπει να αφήσουμε να κυριαρχήσει το ISIS, δεν πρέπει να ενδώσουμε στην αδράνεια, από φόβο απέναντι στην τρομοκρατία του ISIS».

Το πραξικόπημα διαρκεί πολύ. Ο Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος εξηγεί γιατί η απεμπλοκή είναι ο μόνος νοητός δρόμος για την Αριστερά. «Αν λοιπόν σταθεροποιηθεί κάτι μετά τη συμφωνία, δεν θα είναι η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, αλλά η κατάσταση της έκτακτης ανάγκης που θα ψαλιδίζει τις προσπάθειες «φιλολαϊκής διαχείρισής» της. Από μέσο δε πειθάρχησης της Ελλάδας, σε βαθμό εξουθένωσης, το Grexit ίσως αποδειχτεί το αναπόφευκτο τέλος της διαδρομής που σχεδιάστηκε, υποτίθεται, για την αποφυγή του: με όρους ευρωπαϊκής «ενοποίησης», το άδειασμα των πιο αδύναμων, για να συνεχίσουν οι πιο δυνατοί. Αν όμως ισχύουν αυτά, αν δηλαδή η κατά κοινή παραδοχή μη βιώσιμη συμφωνία που επιβλήθηκε στην Ελλάδα (μπορεί να) σημαίνει «και Μνημόνιο και Grexit», η απεμπλοκή από το διαρκές μνημονιακό πραξικόπημα, και συνεπώς η προετοιμασία για την ενδεχόμενη επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, είναι ο μόνος νοητός δρόμος για την Αριστερά, για τη δύναμη δηλαδή που καλείται να υπερασπιστεί πια τα πολύ βασικά: το νερό, το ρεύμα, το σπίτι και τη δημοκρατία. Όχι γιατί το εθνικό νόμισμα προσφέρει εγγυήσεις έναντι οικονομικών καταναγκασμών ή ζητημάτων ασφάλειας. Ούτε βεβαίως γιατί προστατεύει με κάποιον μαγικό τρόπο από την υφαρπαγή πόρων και περιουσίας, δημόσιας ή ιδιωτικής. Αλλά γιατί αποδεδειγμένα πια οι εταίροι δεν το επισύρουν ως επικοινωνιακή τακτική, αλλά ως δυνητικό τέλος της διαπραγμάτευσης — ειδάλλως κακώς πήγαμε σε τρίτο μνημόνιο. Επιπλέον γιατί το Μνημόνιο, και όχι (μόνο) το Grexit όπως προπαγανδιστικά υποστηρίζεται, είναι «σχέδιο Σόιμπλε» — αλλά και των πιο «φιλελλήνων» από τους εταίρους: όχι η τακτική κάποιων ακραίων της Ε.Ε., αλλά «η επιτομή της κοινής νεοφιλελεύθερης στρατηγικής της».

Φυσάμε να πέσουν ή ψάχνουμε ομπρέλα; Προτάσεις για ένα νέο ξεκίνημα από τονΚωστή Καρπόζηλο. «Αυτό που προτείνω, στην ουσία, είναι ένα ριζοσπαστικό think tank που θα απολήγει σε αντίστοιχα ριζοσπαστικές μορφές παρέμβασης στην καθημερινότητά μας –όχι την καθημερινότητα των «άλλων», αλλά την ίδια τη δικιά μας– με στόχο την ανάδυση υποδειγματικών εγχειρημάτων για τη δυνατότητα πραγμάτωσης του εναλλακτικού σχεδίου στην πράξη. Για να προλάβω ενδεχόμενες παρεξηγήσεις δεν εννοώ ούτε ένα κονκλάβιο σοφών κεφαλών, ούτε ένα νεολαιίστικο παράρτημα ήδη γνωστών πρωτοβουλιών, αλλά μια κίνηση εκ του μηδενός που δίχως μεγαλόστομες φιλοδοξίες θα παράγει, θα παρεμβαίνει και θα αμφισβητεί τις βεβαιότητες του παρελθόντος. Κατά τη γνώμη μου, αυτή η νέα πρόταση θα πρέπει να είναι καινοτόμα και στην ίδια την μορφή της οργάνωσής της: να στηρίζεται σε αποκεντρωμένες ομάδες εργασίας γύρω από συγκεκριμένους άξονες, να ενσωματώνει τη λογική του επαγγελματισμού και της παραγωγικότητας, να επικοινωνεί με τη σύγχρονη συζήτηση για την ανάδυση μορφών δυαδικής εξουσίας και εν τέλει να συνιστά μια δημιουργική προέκταση των πολυάριθμων πρωτοβουλιών, κινήσεων και εντύπων που πρωταγωνίστησαν στην άρθρωση της ριζοσπαστικής κριτικής ύστερα από το 2008 και που σήμερα θα πρέπει να αποφασίσουν για την επόμενη μέρα».

H ιστορία του «ενάρετου πτωχού». Ο επίσημος βουλγαρικός λόγος για τη Βουλγαρία, την Ελλάδα και την Ε.Ε. από την Μιλένα Κατσάρσκα. «Όπως και η Ιρλανδία που αυτοπροσδιορίζεται ως το «καμάρι της Ευρώπης», έτσι και η Βουλγαρία φαίνεται να διαλέγει τον ρόλο του «ενάρετου πτωχού» — χωρίς περαιτέρω αξιώσεις στην υπερηφάνεια. Διαβάστε, για το άρθρο του Andrew Higgins στους New York Times, στις 29 Ιουνίου 2015: Στο άρθρο αυτό, ο πρόεδρος της Βουλγαρίας, Ρόσεν Πλεβνέλιεφ καταφέρεται εναντίον «των καταγγελιών του ΣΥΡΙΖΑ ότι η Ευρώπη εγκατέλειψε την Ελλάδα». Παραδέχεται ότι η Βουλγαρία είναι πολύ φτωχότερη από την γειτονική Ελλάδα (μεγάλη έκπληξη) αλλά, παρ’ όλα αυτά, δηλώνει με υπερηφάνεια ότι η Βουλγαρία ήταν σε θέση να συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις (διάβαζε: περαιτέρω μέτρα λιτότητας), διότι, «όταν έχεις κάποιο πρόβλημα, θα πρέπει να το αντιμετωπίσεις και όχι να στραφείς στις Βρυξέλλες ή σε κάποιον άλλο». Οι Χίγκινς και Πλεβνέλιεφ φαίνεται να συμφωνούν στο «βγάλτα πέρα μόνος σου και γίνε αυτάρκης», σε αντίθεση με τους Έλληνες. Το πιο προφανές μήνυμα του Χίγκινς είναι ότι, ενώ η φτώχεια δεν είναι απαραίτητο να αποτελεί σύμπτωμα κάποιας ηθικής ανεπάρκειας, το «να κάνεις φασαρία» ή να κάνεις πραγματικά κάτι γι’ αυτό, αποτελεί».

Το «ταμείο ιδιωτικοποιήσεων» και η επιστροφή στην πολιτική της ισχύος. Κριτική του σχεδίου για το νέο ταμείο ιδιωτικοποιήσεων, του Νιλς Καντρίτσκε. «Η ιδέα λοιπόν του νέου ταμείου είναι τόσο ανώριμη και αντιφατική, που μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι ο διατυπωμένος σκοπός του δεν είναι και ο πραγματικός του. Κατά την άποψή μου, το ταμείο προορίζεται για να επιτύχει εντελώς διαφορετικούς στόχους, οι οποίοι κρύβονται στην καταληκτική παράγραφο, όπου αναφέρεται η αξιοποίηση των φανταστικών εσόδων. Τα μισά από τα έσοδα θα εξυπηρετήσουν την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών (η οποία, σημειωτέον, πρέπει να γίνει άμεσα, ενώ τα έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις δεν υπάρχουν καν!). Δεύτερον, το 25% των εσόδων θα διατεθεί για την αποπληρωμή των δανείων και τρίτον για επενδύσεις, πράγμα σίγουρα πολύ πιο λογικό. Γι’ αυτό και το μοναδικό –ή τουλάχιστον το σημαντικότερο– που βλέπω πίσω από αυτή την πρόταση είναι ότι επιχειρείται να πνιγούν οποιεσδήποτε ιδέες εκ μέρους της Ελλάδας για την αξιοποίηση των εσόδων από τις ιδιωτικοποιήσεις. Η κυβέρνηση του Τσίπρα σκεφτόταν να καλύψει τα ελλείμματα των ασφαλιστικών ταμείων με αυτόν τον τρόπο. Αυτή ακριβώς την ιδέα έρχεται να τορπιλίσει το νέο ταμείο ιδιωτικοποιήσεων. Έρχεται λοιπόν για να εξασφαλίσει ότι τα ασφαλιστικά ταμεία δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να αντλήσουν χρήματα από άλλη πηγή – εκτός από τα έσοδά τους από τις εισφορές των ασφαλισμένων». 

Η Ανάδυση της Δημοκρατίας. Σκέψεις για την αποτίμηση ενός συνεδρίου, από τουςΚατερίνα Αναστασίου και Γιώργο Σουβλή. «Οι συμμετέχοντες κλήθηκαν, να συζητήσουν και να ανταλλάξουν απόψεις επί συγκεκριμένων ζητημάτων, τα οποία συμβαίνουν στη συγχρονία, λαμβάνοντας υπόψη τα όριά τους αλλά και το πώς αυτά μεταβάλλονται. Υπ’ αυτό πρίσμα συνιστά μια απόπειρα γεφύρωσης του χάσματος θεωρίας και πράξης που σε μεγάλο βαθμό χαρακτηρίζει την Αριστερά τις τελευταίες δεκαετίες, μετά τις διαδοχικές της ήττες. Τώρα καλείται να λειτουργήσει ξανά όχι μουσειακά, αλλά σαν εργαστήριο ελπίδας και αλλαγής, με παρεμβάσεις οι οποίες επηρεάζουν πραγματικά τη ζωή ανθρώπων. Επομένως, δεν θα πρέπει να προξενεί εντύπωση ότι ορισμένες θεματικές του συνεδρίου επικεντρώνονταν αυστηρά στις πρακτικές όψεις των αγώνων μας και στις προεκτάσεις τους. Για παράδειγμα: Ποιος ο ρόλος της αστυνομίας σε μια αριστερή κυβέρνηση; Πού εμφανίστηκαν οι δομές αλληλεγγύης κατά την περίοδο της κρίσης και ποιος ο ρόλος τους στους εν εξελίξει αγώνες; Τι σημαίνει επαχθές και επονείδιστο χρέος; Ποιές τεχνικές ανάλυσης ενδείκνυνται και πώς διεκδικούμε τη διαγραφή του; Πώς εξηγούμε στην κοινωνία “τα κοινά”;

Στην «Εποχή» της Κυριακής- ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ: Ανασύνταξη και απεγκλωβισμός

Ραντεβού στις 30 Αυγούστου

Στην «Εποχή» της Κυριακής
ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΤΙΤΛΟΣ:  Ανασύνταξη και απεγκλωβισμός

 

​

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Αλέκος Φλαμπουράρης: «Να αναζητηθεί ένα νέο πολιτικό σχέδιο»

Δημήτρης Στρατούλης: «Να απεγκλωβιστούμε από τη μνημονιακή συμφωνία»

Θοδωρής Δρίτσας: «Να σχεδιάσουμε τον οδικό χάρτη προς την απεμπλοκή»

Γιάννης Αλμπάνης: «Ανάγκη για σχέδιο ανατροπής της επικυριαρχίας των δανειστών»

 

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

«Plan A, Plan B ή επιτέλους σχεδιασμός;» του Πέτρου Λινάρδου Ρυλμόν

«Η αριστερά, το παρελθόν και η ήττα», του Θωμά Τσαλαπάτη

«Με προβλήματα η ελληνική πλευρά προσέρχεται στις διαπραγματεύσεις», του Π. Κλαυδιανού

«Η ενότητα προϋπόθεση της πολιτικής επάρκειας», του Χ. Γεωργούλα

«Ηλιθιότητα, τιμωρία ή λεηλασία;», του Αντρέα Δάνου

«Η διάσπαση... live, στο θάλαμο των στελεχών», του Νίκου Τσαγκρή

«Επιφυλακτική πάντα η ομάδα Σόιμπλε», του Δημήτρη Σμυρναίου

«Εκτός από το μνημόνιο, υπάρχουν και οι ταξικοί αγώνες», του Κύρκου Δοξιάδη

«Θα αφήσουμε χώρο στην ενότητα;», του Πάνου Λάμπρου

«Ο λόγος στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ», της Στέλλας Βρεττού

 

ΔΙΕΘΝΗ

«Μια ιστορική συμφωνία», του Μ. Κοβάνη

«Τα social media εναντίον της αστυνομικής βίας», της Όλγας Βερελή

«ΗΠΑ: Τα φαντάσματα του ρατσισμού σκοτώνουν ακόμα για μια σημαία», του Θανάση Τσακίρη

«Το αδιέξοδο της τουρκικής πολιτικής στη Συρία», της Αθηνάς Σκούρτα

 

ΤΟ ΘΕΜΑ

Ευρωπαϊκή Αριστερά

«Το δίλημμα είναι κοινό για όλους τους αριστερούς», της Ανέτε Γκροτ

«Ο στόχος είναι να σαρωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ», της Ροσάνα Ροσάντα

«Ενότητα της Αριστεράς ή βαρβαρότητα» του Ατίλα Βαινάι

 

ΚΟΙΝΩΝΙΑ

«Η στάση της Αστυνομίας και ο Γιάννης Πανούσης», του Θόδωρου Παρασκευόπουλου

«Ρύθμιση του άναρχου τηλεοπτικού πεδίου», του Ορέστη Φ. Αθανασίου

«Οι συντελεστές κλείνουν το μάτι στην αισχροκέρδεια», της Τζέλας Αλιπράντη

«Πεδίον του Άρεως, όπως λέμε, Ελλάδα της Κρίσης», του Κωστή Γιούργου

«Το δικαίωμα στη Στέγη είναι δικαίωμα στην Αξιοπρέπεια», του Θανάση Αλέξανδρου

 

ΕΡΓΑΣΙΑ

«Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου και το τέλος του ελληνικού συνδικαλισμού», της Βάλιας Αρανίτου

«Είμαστε με το μέρος των μικρών και μεσαίων αγροτών», του Ειδικού Συνεργάτη

 

ΔΙΑΛΟΓΟΣ

«Ήττα: ζητείται σχέδιο ανάκαμψης», του Βένιου Αγγελόπουλου

 

ΘΕΩΡΙΑ

«Το πραγματικό Plan B ή ο νέος ελληνικός μαραθώνιος», των Σαμ Γκίντιν και Λίο Πάνιτς

«Ένα ευρωπαικό κίνημα με αφορμή την Ελλάδα», του Ροζέ Μαρτελί

«Το κουράγιο μπροστά στην απελπισία», του Σλαβόι Ζίζεκ

 

TΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΕΛΙΔΑ

«Οι πολιτικές του τσίπουρου», του Γιάννη – Ορέστη Παπαδημητρίου

 

Στην ΕΠΟΧΗ της Κυριακής διαβάζετε και τις στήλες:

«Κοπτοραπτική» από τους Μαρσέλ και Μισέλ
«Στα δίκτυα του κόσμου» από τον Δημήτρη Γκιβίση
Για το θέατρο μέσα από τις στήλες «Θεατρικά νέα» και «Από την πλευρά του θεατή» γράφει η Μαρώ Τριανταφύλλου
Για το βιβλίο γράφει η Μάρη Θεοδοσοπούλου

«Μικρά σχόλια για βιβλία που διάβασα» του Κώστα Αθανασίου (μηνιαία στήλη)
Παρουσίαση και κριτική των ταινιών που βγαίνουν στις κινηματογραφικές αίθουσες, αλλά και επιλογή ταινιών που προβάλλει η τηλεόραση, γράφει ο Στράτος Κερσανίδης
Μουσικές προτάσεις κάνει η Λιάνα Μαλανδρενιώτη
Δαιμονικά από τον δικηγόρο του διαβόλου.

 

--

Η ΕΠΟΧΗ

ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Βλαχάβα 11, 3ος όροφος, Αθήνα 105 51

Τηλέφωνα: 210 3619513, 210 3619514

Fax: 210 3619610

 

Απλές και μόνο υποθέσεις για τη φύση και τα αίτια ενός αδιεξόδου (της Αλίκης Κοσυφολόγου)

Απλές και μόνο υποθέσεις για τη φύση και τα αίτια ενός αδιεξόδου

 

 της Αλίκης Κοσυφολόγου

 

http://rednotebook.gr/2015/07/aples-ke-mono-ipothesis/

«All the hatchets have been buried now
And all of birds will sing to your
Beautiful heart upon the bough
And no more shall we part»
Νick Cave, And no more shall we part, 2001

Η Θεωρία των ηθικών συναισθημάτων υπήρξε το μέρος ενός μεγαλόπνοου θεωρητικού σχεδίου του Άνταμ Σμιθ το οποίο αξίωνε να μελετήσει όλες τις πτυχές της ανθρώπινης δραστηριότητας με άξονες την ηθική, την οικονομία, την πολιτική και πολιτειακή οργάνωση, την δικαιοσύνη και τις επιμέρους όψεις των κοινωνικών σχέσεων, το οποίο όμως τελικά έμεινε ανολοκλήρωτο. Τα μόνα έργα που δημοσιεύτηκαν όσο ζούσε ο Σμιθ ήταν Ο πλούτος των εθνών -ακριβής τίτλος: Μια έρευνα της φύσης και των αιτιών του Πλούτου των εθνών καθώς και η Θεωρία των ηθικών συναισθημάτων, κείμενο το οποίο μπορούσε να αποδώσει ηθικό υπόβαθρο στην πολιτική οικονομία του Σμιθ.

Η ενσυναίσθηση, η συμπόνια και συγκεκριμένα η δυνατότητα του υποκειμένου να μπαίνει στη θέση του άλλου αναδεικνύονται σε θεμέλια της σύμβασης στο πεδίο του κοινωνικού και διευθέτησης των εσωτερικών αντιφάσεων που οι κυρίαρχες δομικές ανισότητες δημιουργούν. Μέσα στο πλαίσιο αυτής της ανάλυσης η κοινωνική- πολιτική στάση διαμορφώνεται με γνώμονα τα ερεθίσματα του πολιτισμικού περίγυρου, τις κυρίαρχες αξίες αλλά και με την αποτίμηση των ενδεχόμενων -ευρύτερα κοινωνικών- συνεπειών μίας επιλογής και ειδικότερα της αποτίμησης μεταξύ των ποσοστών της θετικής ή της ενδεχόμενα αρνητικής τους επίδρασης.

Λαμβάνοντας υπόψη την ολοένα κι εντονότερη αναβίωση του ενδιαφέροντος για τα λεγόμενα του Σκώτου διαφωτιστή, θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε το σχήμα των ηθικών συναισθημάτων για την διατύπωση υποθέσεων αναφορικά με τα όσα έχουν συμβεί στο επίπεδο της διαβούλευσης με τους θεσμούς τις τελευταίες ημέρες;

Δε χωρά αμφιβολία πως η έννοια της δικαιοσύνης καθώς και αυτή της δυνατότητας να μπαίνει κανείς στη θέση του άλλου κυριάρχησαν στη συζήτηση του ευρωκοινοβουλίου που πραγματοποιήθηκε την περασμένη Τρίτη. Οι ήπιες αλλά μετατοπίσεις ορισμένων σοσιαλφιλελεύθερων, οι δυναμικές παρεμβάσεις εκπροσώπων κομμάτων της ευρωπαϊκής Αριστεράς, αλλά και η έντονη σε συμβολισμούς και σημαντική σε πολιτικό περιεχόμενο ομιλία του Αλέξη Τσίπρα με την έκβαση της επίκλησης στο χωρίο της Αντιγόνης του Σοφοκλή, περί ανωτερότητας του δίκιου των ανθρώπων, ενίσχυσαν μία αφήγηση σε σχέση με το δίκαιο και το άδικο και ίσως για πρώτη φορά μία πιο συστηματική και συνομολογούμενη από μη αναμενόμενες πηγές προέλευσης αναγνώριση των κοινωνικών συνεπειών της λιτότητας.

Θα μου πείτε και τί μ αυτό; Το ότι ορισμένοι εκ των εκπροσώπων τους παραδέχονται ή έστω αναγνωρίζουν την κρίση της δημοκρατικής λειτουργίας των θεσμών που διαμορφώνουν την πολιτική στην Ε.Ε. και ότι επίσης καταλήγουν σε υπεραπλουστευτικά συμπεράσματα αναφορικά με τον αντικοινωνικό χαρακτήρα της λιτότητας και των πολιτικών του νεοφιλευθερισμού, δεν φαίνεται πως μέχρι τώρα ικανό να συνεισφέρει μεγάλη διαφορά στο επίπεδο της πολιτικής που εφαρμόζεται. Όπως έχει γράψει ο D. Graeber αναφερόμενος στο ίδιο έργο του Σμιθ «αυτοί που βρίσκονται στον πάτο ξοδεύουν αξιοσημείωτο χρόνο σκεφτόμενοι τις επιλογές εκείνων που είναι στην κορυφή, ουσιαστικά φροντίζοντας τους, το ανάποδο δε συμβαίνει σχεδόν ποτέ». Υπό αυτό το πρίσμα, η αδυναμία της επίσημης αναγνώρισης της μη βιωσιμότητας ενός δυσανάλογου και μη αποπληρώσιμου χρέους το οποίο φορτώνεται στις πλάτες των εργαζόμενων τάξεων και της νεολαίας αποτελεί μία υλική επιβεβαίωση αυτής του αδιεξόδου.

Και τί λοιπόν κι αν ορισμένοι από τους ισχυρούς μπήκαν στη θέση εκείνων που πλήττονται από τις συνέπειες αυτής της πολιτικής ή έστω τέλος πάντων προσποιήθηκαν ότι το κάνουν; Aκόμη κι αναγνωρίστηκε σε επίπεδο διεθνές το ηθικό ανάστημα των τάξεων που ψηφίζουν σε ένα δημοψήφισμα για το δίκιο τους, την ίδια στιγμή που υφίστανται πρωτοφανή βία υλική και ψυχολογική, το αποτέλεσμα παραμένει ίδιο. Η δημοκρατία μέσα σε αυτή την Ευρώπη έδειξε- έχει τα όρια της. Ας το παραδεχτούμε κι ας ενσκύψουμε συλλογικά πάνω από αυτή την συνειδητοποίηση.

Κι ακόμη περισσότερα συμπεράσματα μπορούν να προκύψουν από τις εξελίξεις όπως φαίνεται να διαμορφώνονται στο Eurogroup του Σαββατοκύριακου όταν για παράδειγμα μια σειρά από χώρες συγχρονίζονται με τον ρυθμό της κλιμάκωσης της επίθεσης προς στην Ελλάδα που θέτει η Γερμανία ως ο ισχυρός πόλος που μέχρι ώρας φαίνεται να συνεχίζει να θέτει τους όρους και τα όρια του παιχνιδιού, ενώ την ίδια στιγμή η θολότητα του τοπίου αναφορικά με τις δυνατότητες για σύναψη συμφωνίας παραμένει –ακόμη και μετά τις δραματικές για το πρόγραμμα ΣΥΡΙΖΑ και το συλλογικά αποφασισμένο πλαίσιο υπαναχωρήσεις που η πρόταση που κατατέθηκε από την κυβέρνηση περιείχε-. Κι αν λοιπόν το πρώτο μέρος του σχεδίου –αυτού που ωμά έχει άλλοτε περιγραφεί η ανάγκη για «τσάκισμα» του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι ώστε να μην αφεθεί η παραμικρή υπόνοια να σπείρει το έδαφος για να ξεπηδήσουν κι άλλα νικηφόρα τέτοια παραδείγματα στην υπόλοιπη Ευρώπη, το δεύτερο είναι/ήταν η παραδειγματική τρομοκράτηση του ελληνικού λαού μέσω της απειλής της ρευστότητας και του κοινωνικού αντίκτυπου που ενδεχόμενα μπορεί να έχει μία υπαινισσόμενη άτακτη χρεοκοπία και τρίτο, όπως φαίνεται μέχρι την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές είναι ο στόχος της αλλαγής του χαρακτήρα της κυβέρνησης, ακόμη και «αντικατάστασης» του ίδιου του πρωθυπουργού της. Άρθρο δημοσιευμένο στον Εconomist μόλις μία ημέρα πριν το δημοψήφισμα αναφέρει επί λέξει: «εδώ και τώρα οι έλληνες χρειάζονται ένα νέο πρωθυπουργό. Οι σχέσεις με τον πονηρό κ. Τσίπρα διαλύονται. Με αυτόν επικεφαλής οι έλληνες θα πασχίζουν διαρκώς για να παραμείνουν στην Ευρωζώνη». Από την σκοπιά αυτή θα μπορούσε να ειπωθεί ότι στο επίπεδο της διαπραγμάτευσης, σήμερα ακόμη, διακυβεύεται ίσως η τελευταία ή μία από τις τελευταίες πράξεις ενός παιχνιδιού απώτερος στόχος του οποίου φαίνεται πως είναι η συνθλιβή της νεοεκλεγείσας ελληνικής κυβέρνησης και κατά συνέπεια η απογύμνωση του ΣΥΡΙΖΑ από τα κοινωνικά του χαρακτηριστικά. Kι επομένως το συμπέρασμα είναι σαφές αυτή η Ευρώπη ούτε θέλει, ούτε μπορεί να ανεχτεί την ελάχιστη παραμονή ενός λαϊκού κόμματος, όπως είναι πράγματι ο ΣΥΡΙΖΑ, στο τιμόνι χωρών εντός της ευρωζώνης.

Κι είναι βέβαια αποπροσανατολιστικό για τη συζήτηση να ειπωθεί ότι η οικονομία τελικά κερδίζει την πολιτική, κι επίσης αυτό δεν ισχύει. Αυτό που ισχύει ωστόσο είναι ότι η πρόταση που έφερε η κυβέρνηση στην Βουλή αντανακλά αφενός το μέγεθος του αδιεξόδου μιας ορισμένης πολιτικής τακτικής ή ακόμη και στάσης στο πλαίσιο της διαπραγματευτικής διαδικασίας -πρόκειται γι αυτά «τα όρια της διαπραγμάτευσης» όπως περιγράφονται στο Η Αριστερά δε νομοθετεί νύχτα (Rednotebook, 10.6.2015), αφετέρου οι εξελίξεις που συμβαίνουν μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές τις γραμμές επιβεβαιώνουν πικρά την αδυναμία μιας πλούσιας θεωρητικών καταβολών αφήγησης περί δυνατότητας μετατόπισης των συσχετισμών μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Κι αυτό μοιάζει ότι θα εξακολουθεί να ισχύει ακόμη κι αν διαφαίνεται μία τακτικού χαρακτήρα αλλαγή πλεύσης από την πλευρά των επικεφαλής των κυβερνήσεων της Γαλλίας και της Ιταλίας –γεγονός όχι ήσσονος σημασίας βέβαια μέσα στις τρέχουσες συνθήκες- κι ακόμη κι αν αποφευχθεί εν τέλει το Grexit.

*Το κείμενο αυτό γράφεται ενώ δρομολογούνται εξελίξεις που ολοένα και περισσότερο εγγράφουν νέα ιστορικά δεδομένα. Είναι εντελώς σαφές ότι ο επίκαιρος χαρακτήρας του θα ξεπεραστεί μέσα στις επόμενες ώρες.

Πηγή

David Graeber, Κίνημα, Βία, Τέχνη και Επανάσταση, μτφρ: Σπύρος Κεχαγιάς, Αθήνα: Στάσει Εκπίπτοντες, 2014

Ενώνει ό,τι επαναφέρει στο 61%: ό,τι αποτρέπει την ταπείνωση (του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου)

Ενώνει ό,τι επαναφέρει στο 61%: ό,τι αποτρέπει την ταπείνωση

 

του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου

http://rednotebook.gr/2015/07/enoni-oti-epanaferi-sto-61-oti-apotrepi-tin-tapinosi-tou-dimostheni-papadatou-anagnostopoulou/

 

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στο θανάσιμο τανγκό που αποκαλείται κατ' ευφημισμόν διαπραγμάτευση, οι Τσίπρας και Τσακαλώτος κατέβαλαν υπεράνθρωπες προσπάθειες: ότι κατάφεραν να αναδείξουν αντιθέσεις στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να αποκαλύψουν την αποκρουστική κατεύθυνση της ενοποίησης, να διεθνοποιήσουν το “ελληνικό πρόβλημα”. Δεν υπάρχει όμως και αμφιβολία ότι, κινούμενοι στην πεπατημένη μιας διαπραγματευτικής τακτικής που απέτυχε, εμμένοντας δηλαδή στη συνταγή “πάση θυσία μέσα στο ευρώ”, που αποδεδειγμένα ως τώρα έφερνε όλο και πιο κοντά το Grexit, κατέληξαν σε μια συμφωνία προαπαιτούμενων που εξευτελίζει, φέρνοντας την κυβέρνηση απέναντι από όσα υπερασπιζόταν ως και την Κυριακή του δημοψηφίσματος. Το πραξικόπημα της συμμαχίας υπό τον Σόιμπλε, το ΔΝΤ και την εγχώρια τρόικα απέτυχε: όχι όμως χάρη στη διεθνή αλληλεγγύη – αλλά γιατί, παρά τις προθέσεις της, η ελληνική κυβέρνηση πέρασε εκ του αποτελέσματος στο απέναντιστρατόπεδο.

Δεν αρκεί η αναγνώριση των πιέσεων. Παρά τα προφανή αδιέξοδα της διαπραγματευτικής τακτικής της (και όχι της ρητορικής της, όπως ανοήτως επιμένει η αστική αντιπολίτευση), η κυβέρνηση παρέμεινε σε μια υπονομευμένη διαδικασία διαπραγμάτευσης, φέρνοντας τελικά το μόνο δυνατό: μια συμφωνία οικονομικά καταστροφική, γιατί συνεχίζει το σπιράλ λιτότητα-ύφεση-υπερχρέωση· κοινωνικά επιζήμια, γιατί συνιστά σκληρό τρίτο Μνημόνιο στα ερείπια των δύο· πολιτικά ολέθρια, γιατί ακυρώνει ολόκληρη τη στοχοθεσία της διαπραγματευτικής τακτικής, αποκόπτει την κυβέρνηση από τα κοινωνικά στρώματα που τη στήριξαν, θέτει σε ομηρία τον ΣΥΡΙΖΑ στρέφοντας όλη την Αριστερά εναντίον του, απογοητεύει τα κινήματα στην Ευρώπη και ανοίγει δρόμους στην Ακροδεξιά.

Μολονότι επιβεβλημένη, η αναγνώριση αυτής της συντριβής, χωρίς ωραιοποιήσεις, είναι μόνο το πρώτο βήμα. Αν όλοι καταλαβαίνουν ποιες πιέσεις ασκήθηκαν για να φτάσουμε εδώ, αυτό που επείγει τώρα είναι να βρούμε το αντίβαρο. Οι δηλώσεις πίστης στην κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό άνευ ετέρου, πολύ δε περισσότερο οι κατηγορίες και οι απειλές προς τους διαφωνούντες, αν δεν εκκινούν απλώς από μανδαρινισμό, σε κάθε περίπτωση δεν προσφέρουν στην απόκρουση των πιέσεων και την αλλαγή πολιτικής, σ' αυτό δηλαδή που επείγει· επιπλέον δε, ναρκοθετούν την ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ.

Το μείζον, από αυτή τη σκοπιά, είναι το κόμμα να διακηρύξει άμεσα, μέσω των συλλογικών οργάνων και των δημοκρατικών του διαδικασιών, τη διαφωνία του με το τρίτο Μνημόνιο και να καλέσει τους πολίτες στο δρόμο. Κι αυτό γιατί μόνη αυθεντική υποστήριξη μιας λαϊκής κυβέρνησης είναι η υποστήριξη των λαϊκών συμφερόντων που συνδέονται με αυτήν, με αυτόνομο τρόπο – όχι δηλαδή η στοίχιση της ελληνικής κοινωνίας πίσω από τους εκβιασμούς που υφίσταται (και, δυστυχώς, αποδέχεται) η κυβέρνηση. Αυτού του είδους η αυτονομία του ΣΥΡΙΖΑ, από μια κυβέρνηση de factoαυτονομημένη απ' το πρόγραμμα και τους στόχους της, είναι η μόνη δυνατότητα για το κόμμα να επανασυνδεθεί με το 61% της ελληνικής κοινωνίας που απέρριψε το εκβιαστικό “πάση θυσία μέσα στο ευρώ”. Και η επανασύνδεση αυτή περνά σήμερα από τα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ, την παρουσία στο δρόμο και τη σθεναρή αντίσταση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας.

Είναι γνωστές οι πιέσεις που ασκούνται στους βουλευτές που διαφοροποιήθηκαν στην ψηφοφορία της Παρασκευής. Και είναι βέβαιο ότι οι πιέσεις αυτές θα ενταθούν, αρχής γενομένης από τον προαναγγελθέντα ανασχηματισμό. Στόχος των πιέσεων δεν θα είναι μόνο οι διαφωνούντες. Θα είναι κυρίως αυτές και αυτοί οι βουλευτές που, εμφανώς παρά τη θέλησή τους, ψήφισαν ΝΑΙ για να μην πέσει η κυβέρνηση. Το δίλημμα που αναμένεται να τους τεθεί εκ νέου θα είναι του τύπου “υπερψηφίστε ή παραιτηθείτε”. Και για τη μέση αριστερή συνείδηση, η παραίτηση μοιάζει η πιο “ηθική” λύση: έτσι θεωρείται ότι αποφεύγεται η αυτοταπείνωση ενός δεύτερου ΝΑΙ, και ταυτόχρονα η ενοχοποίηση για τη φθορά της κυβέρνησης.

Είναι λοιπόν ζωτικής σημασίας το δίλημμα αυτό να απορριφθεί. Οι βουλευτές ενός αριστερού κόμματος δεν μπορούν να συμπράξουν για δεύτερη φορά με τα κατεστραμμένα κόμματα του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος – αυτά, δηλαδή, που ευθύνονται για την καταστροφή μέχρι χτες, και που σήμερα συμπράττουν με την τρόικα στο πραξικόπημα κατά της κυβέρνησης. Η ευθυγράμμισση 251 βουλευτών στο τρίτο μνημόνιο έχει δημιουργήσει μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία-Φρανκεστάιν, απολύτως αναντίστοιχη με τη λαϊκή βούληση της 25ης Γενάρη, πολύ δε περισσότερο με αυτήν της 5ης Ιουλίου – βούτυρο στο ψωμί, δηλαδή, της Χρυσής Αυγής. Το κυριότερο: οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, ιδίως αυτοί που (εύλογα) αποθέωναν τη Σοφία Σακοράφα ή τον Παναγιώτη Κουρουμπλή, δεν μπορούν να μιμηθούν τους συναδέλφους τους των αστικών κομμάτων, όταν οι τελευταίοι έθεταν πάνω απ'όλα την παραμονή της κυβέρνησής τους στην εξουσία, μολονότι αυτή ψήφιζε αίσχη. Ακριβώς για τους λόγους αυτούς, όμως, θα ήταν και ολέθριο να παραιτηθούν, εκχωρώντας τις ευθύνες τους σε “προθυμότερους”.

Αυτό που διασώζει την κυβέρνηση δεν είναι η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε μεταλλαγμένο, κοινωνικά ασπόνδυλο κόμμα, χάριν της υπεράσπισης της κυβέρνησης. Είναι η υπεράσπιση στην πράξη του 61% που δήλωσε διαθέσιμο να τη στηρίξει, ακόμα κι αν προφανώς δεν ταυτίστηκε με την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι λοιπόν ευθύνη του τελευταίου να μην παραγνωρίσει την ταξική πόλωση που αποκάλυψε το δημοψήφισμα, να επαναφέρει την κυβέρνηση στον πόλο που της αντιστοιχεί και να αποτρέψει πάση θυσία την ταπείνωση της μνημονιακής συνθηκολόγησης. Η άνευ όρων στοίχιση με την κυβέρνηση είναι επιλογή που σήμερα διαιρεί, αφαιρώντας από την κυβέρνηση το κοινωνικό της έδαφος. Η υπεράσπιση του 61% είναι η μόνη επιλογή που ενώνει.