Κείμενα των: Σάιμον Ρεν-Λιουις, Αντώνη Λιάκου, Γιόρις Λέβερινκ, Στρατή Μπουρνάζου, XYZ Contagion, Ευθύμιου Νομικάκη, Τόνιας Κατερίνη, Πόπης Πολέμη, Αλίκης Κοσυφολόγου, Λίνας Θεοδώρου.
Μια Συνθήκη των Βερσαλιών τον 21ο αι; Οι διαπραγματεύσεις Ελλάδας και δανειστών.Ο Σαϊμον Ρεν–Λιουις σχολιάζει τις τακτικές της Τρόικας στις διαπραγματεύσεις. «Η ύβρις της Τρόικας είναι απίστευτη. Έχουν πείσει τους εαυτούς τους ότι πρέπει να παρακάμψουν τις δημοκρατικές επιθυμίες του ελληνικού λαού, γιατί η Τρόικα κατέχει τη σοφία σχετικά με το τι είναι καλό για την ελληνική οικονομία. Η ίδια Τρόικα που με την ανώτερη σοφία της απέτρεψε την πλήρη στάση πληρωμών και επέβαλε τρομακτική λιτότητα στην Ελλάδα, με άμεσο αποτέλεσμα τον στραγγαλισμό της οικονομίας. Για να καλύψει αυτά τα λάθη, πλάσαρε στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ιστορίες σχετικά με τον τεμπέλη και προνομιούχο ελληνικό λαό, ιστορίες που σε μεγάλο βαθμό καταρρέουν όταν έρχονται αντιμέτωπες με πραγματικά στοιχεία. Τώρα σηκώνουν τους ώμους τους και λένε: Πρέπει να συνεχίσουμε στον ίδιο καταστροφικό δρόμο, επειδή το εκλογικό σώμα δεν μας αφήνει άλλα περιθώρια! Ο Αμάρτυα Σεν έχει δίκιο. Αυτή είναι η δικιά μας Συνθήκη των Βερσαλλιών».
Η ιστοριογραφία συνοδεύει τον 20ό αιώνα και παρεμβαίνει σ’ αυτόν.Συνέντευξη του Αντώνη Λιάκου με αφορμή το συνέδριο History of Twentieth-Century Historiography που διεξάγεται στο Πανεπιστημίου Αθηνών. Μιλάει για τη σχέση ιστορίας-πολέμου-έθνους, την «απο-ευρωποίηση» της ιστοριογραφίας, τη μικροϊστορία, τον μαρξισμό. «Αν συγκρίνεις φωτογραφίες από συνέδρια ιστορικών στις αρχές και στα τέλη του 20ού αιώνα καταλαβαίνεις. Τότε λίγοι, ανήκαν στις υψηλές ελίτ, άνδρες βεβαίως, Ευρωπαίοι, με προνομιακές σχέσεις με το κράτος. Σήμερα, οι ιστορικοί είναι εκατοντάδες χιλιάδες, σε όλο τον κόσμο: άνδρες και γυναίκες, από όλες τις φυλές, κυρίως από μεσαία στρώματα, οι περισσότεροι/ες χωρίς σταθερή δουλειά. Το αναγνωστικό κοινό επίσης έχει διευρυνθεί. Άλλαξε, επίσης, ο τρόπος χρηματοδότησης. Κάποτε κρατικός, τώρα πολυκεντρικός, δεν εξαφανίστηκε ο έλεγχος, άλλαξε ο τύπος, πάντως εξασφάλισε περισσότερη ελευθερία, αν και δεν ακούγονται όλες οι απόψεις με την ίδια ισχύ. Αυτά έχουν ασφαλώς επιπτώσεις στους προσανατολισμούς της ιστορίας. Στις αρχές του αιώνα το φύλο των πρωταγωνιστών ήταν αδιάφορο, ήταν δεδομένο πώς ήταν άνδρες — τώρα τα υποκείμενα έγιναν έμφυλα. Στις αρχές του αιώνα οι ιστορικοί είχαν μια ευρεία εποπτεία στο χρόνο. Τώρα η εξειδίκευση έχει προκαλέσει πολλαπλασιασμό κοινοτήτων ιστορικών, δυσκολεύονται ακόμα και να συνεννοηθούν».
Τουρκία: Η νίκη του HDP, φραγμός στην απολυταρχία. Ο Γιόρις Λέβερινκ αναλύει τα αποτελέσματα των τουρκικών εκλογών «Το HDP θα φέρει μαζί του στη Βουλή μέλη των μειονοτήτων των Αρμενίων, των Ρομά, των Αραμαίων και των Γεζίντι, όπως και τον πρώτο ανοιχτά γκέι βουλευτή στην τουρκική ιστορία. Επίσης θα ανεβάσει τον αριθμό των γυναικών στη Βουλή σε πρωτοφανή επίπεδα (96) και, ίσως το πιο σημαντικό, επανέφερε ήδη πιο ίσους όρους στην τουρκική πολιτική, θέτοντας ένα τέρμα στην υπερδεκαετή μονοκομματική διακυβέρνηση της χώρας και ταυτόχρονα περιορίζοντας τις προσδοκίες του Ερντογάν να καταστεί ο αδιαμφισβήτητος άρχοντας της τουρκικής πολιτικής αρένας. Ωστόσο, ενώ η νίκη του HDP πανηγυρίζεται δικαίως ως ένα σημαντικό βήμα μπροστά για τη χώρα, πρέπει να τονίσουμε ότι ο αγώνας απέχει πολύ από τη δικαίωση. Η μάχη μπορεί να κερδήθηκε, αλλά ο πόλεμος συνεχίζεται».
Η σφαγή της Σρεμπρένιτσα και ο ρόλος των Ελλήνων εθελοντών. Ο Στρατής Μπουρνάζος παρουσιάζει τη μεγάλη και αποκαλυπτική έρευνα του ιστολογίου XYZ Contagion «Η ανθρωποσφαγή στη Σρεμπρένιτσα, η Ελληνική Εθελοντική Φρουρά και η εμπλοκή της Χρυσής Αυγής»: «Η έρευνα δείχνει με στοιχεία, ντοκουμέντα, μαρτυρίες και κινηματογραφικά και φωτογραφικά τεκμήρια, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς «ότι οι Ελληνες εθελοντές χρυσαυγίτες, φασίστες και άλλοι ήταν παρόντες όλες τις μέρες εκείνης της εβδομάδας των θηριωδιών στην Σρεμπρένιτσα. Ήταν παρόντες εκεί ακριβώς, στα χωράφια και στις αποθήκες και στα ποδοσφαιρικά γήπεδα, την ώρα που γίνονταν οι άγριες μαζικές εκτελέσεις δεμένων κρατουμένων και αιχμαλώτων, ακριβώς στα σημεία συγκέντρωσης και εξόντωσης των Βόσνιων Μουσουλμάνων, εκεί που πήγαιναν τους άντρες και τα αγόρια και κατόπιν άνοιγαν μαζικούς τάφου».
Ιθαγένεια και παιδική παχυσαρκία. Ο παγκοσμίου φήμης ποινικολόγος-διατροφολόγοςΕυθύμιος Νομικάκης διατυπώνει μια ρηξικέλευθη πρόταση σχετικά με την απονομή ιθαγένειας σε παιδιά μεταναστών. «Κατά τη συζήτηση στην Επιτροπή της Βουλής, το Ποτάμι και οι ΑΝΕΛ ζήτησαν η ιθαγένεια, για τα παιδιά «δεύτερης γενιάς», να μη δίνεται στην πρώτη Δημοτικού, όπως προβλέπει το νομοσχέδιο, αλλά στην έκτη. Επιχείρημά τους, ότι έτσι θα καταπολεμηθεί η «σχολική διαρροή», αφού οι γονείς, προκειμένου τα τέκνα να λάβουν την περιπόθητη ιθαγένεια, θα φροντίζουν να ολοκληρώνουν το δημοτικό. Μια ολοκληρωμένη μελέτη του θέματος υποδεικνύει ότι πρέπει να προστεθεί μία δεύτερη ρήτρα: η ιθαγένεια να χορηγείται μόνο στα παιδιά με κανονικό σωματικό βάρος, προκειμένου να καταπολεμηθεί η παιδική παχυσαρκία — αφού οι γονείς, αλλά και τα ίδια, προκειμένου να λάβουν την περιπόθητη ιθαγένεια, θα φροντίσουν να διατηρούν το επιθυμητό σωματικό βάρος. Ακόμα προτιμότερο, η ιθαγένεια να δίνεται με την ενηλικίωση στα 18 (ή και στα 21, ακόμα καλύτερα, όπως παλιότερα) — αφού, αν δίνεται στην Α΄ Δημοτικού, μπορεί στη συνέχεια τα παιδιά να βάλουν μερικά κιλά.»
Στέγη: Δικαίωμα ή εμπόρευμα; Με αφορμή την διεθνή συνάντηση για το δικαίωμα στη στέγη στην Αρχιτεκτονική Σχολή, η Τόνια Κατερίνη περιγράφει το πλαίσιο των αναζητήσεων, στόχων και δράσεων που αφορούν το δικαίωμα στη στέγη. «Είτε μιλάμε για την Ελλάδα, όπου η εμπορευματοποίηση της κατοικίας υπήρξε όχι μόνο καθολική πρακτική στην κάλυψη της ανάγκης στέγης, αλλά και κυρίαρχο εργαλείο μιας στρεβλής οικονομικής ανάπτυξης, είτε για τις χώρες της Βόρειας και Κεντρικής Ευρώπης με μια μακρά παράδοση κοινωνικής κατοικίας που τα τελευταία χρόνια αποδομείται με ποικίλους τρόπους, τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα βρίσκονται σήμερα αντιμέτωπα με μια ευθεία αμφισβήτηση του δικαιώματος κατοίκησης και χωρικής ταυτοτικής σχέσης. Το κοινωνικό κράτος εκπίπτει σε ελαχιστοποιημένες προνοιακές πρακτικές, που στην καλύτερη περίπτωση διατηρούν εκείνο τον ελάχιστο βαθμό κοινωνικής συνοχής που επιτρέπει την λειτουργία ενός παγιωμένου συστήματος εκμετάλλευσης. Στις 20 και 21 Ιουνίου θα μιλήσουμε για όλα αυτά. Για τις πολιτικές λιτότητας στο χώρο και την υφαρπαγή γης, για το χρέος ως τεχνική διακυβέρνησης, για τη ζωή στο όριο των μεταναστών, των προσφύγων, των πιο φτωχοποιημένων κομματιών της κοινωνίας, για τα κοινά αγαθά σε κίνδυνο και τα κοινά που θέλουμε να μοιραστούμε».
Διασταυρώσεις και Συναρμογές. Από την Γκιαούρ Ιζμίρ στην Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων. Η Πόπη Πολέμη αναγορεύτηκε διδάκτωρ του Τμήματος Φιλολογίας του ΑΠΘ την Παρασκευή 22 Ιουνίου. Με μεγάλη χαρά δημοσιεύουμε (με μικρές περικοπές) την ομιλία της με τίτλο «Διασταυρώσεις και Συναρμογές»: Σε αυτήν ταξιδεύουμε από την «Γκιαούρ Ισμίρ στην Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων» και μαθαίνουμε περί της «Σελεράϋ, γλώσσας παγκοσμίου, κατασκευασμένης και πεπλουτισμένης». Γράφει: «Ομολογουμένως για να χαρείς την ποικιλία, πρέπει να διαθέτεις τα νοητικά εργαλεία ώστε να μπορέσεις να την αφουγκραστείς, να την σκεφτείς χωρίς φόβο και ιστορικοποιώντας την να την κατανοήσεις. Να έχεις διαμορφώσει και τις ετοιμότητες για πιθανές εν επιγνώσει συναρμογές, για να ξαναθυμηθούμε τον Μπέντρος Τινγκίρ και τον ουτοπικό δρόμο που είχε διαλέξει για να αντιμετωπίσει την “άθλια μοίρα”, η οποία πολυπόνως διεχώρισε “τας καρδίας του γένους των ανθρώπων”. […] Ύστερα από τόσα ολοκαυτώματα, γενοκτονίες και εθνοκαθάρσεις, που δεν παύουμε να γιορτάζουμε τις θλιβερές επετείους τους, η περιπέτεια της γνώσης, ο σκληρός πυρήνας των επιστημών του ανθρώπου και του πολιτισμού, για να λειτουργούν ως εργαλεία χειραφέτησης, δεν μπορούν παρά να εμπνέονται και από ό,τι συμβατικά ταξινομούμε στις ουτοπίες. Μιας ουτοπίας άλλωστε παράπλευρη ωφέλεια, της ουτοπίας που σφράγισε τον περασμένο αιώνα, ήταν και το ιστοριογραφικό σχέδιο του Φίλιππου Ηλιού, χάρη στο οποίο βρεθήκαμε απόψε εδώ».
Σίλβια Φεντερίτσι: Ανάμεσα στην πρωταρχική συσσώρευση και τον έμφυλο καταμερισμό της εργασίας. Η Λίνα Θεοδώρου και η Αλίκη Κοσυφολόγου μας γνωρίζουν το έργο της Σίλβια Φεντερίτσι, εξέχουσας μορφής του ριζοσπαστικού φεμινιστικού κινήματος. Η Σίλβια Φεντερίτσι θα θα μιλήσει σε δύο εκδηλώσεις που οργανώνει το Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς. «Στο Ο Καλιμπάν και η μάγισσα, που αποτελεί και το γνωστότερο βιβλίο της, επιχειρεί μια πρωτότυπη και ριζοσπαστική σύνδεσης της μαρξιστικής και της φεμινιστικής σκέψης, επαναπραγματευόμενη παγιωμένες οπτικές που υιοθετούν και οι δύο παραδόσεις. Ξεκινώντας από το κυνήγι μαγισσών, το οποίο έλαβε χώρα στην Κεντρική και τη Δυτική Ευρώπη μεταξύ 15ου και 17ου αιώνα, η Φεντερίτσι αναδιατυπώνει τη θεωρία της πρωταρχικής συσσώρευσης και των περιφράξεων, κάνοντας ορατή μια ακόμη παραγνωρισμένη περίφραξη, πάνω στα γυναικεία σώματα. Κατ’ αυτό τον τρόπο, η μαγεία, σε αντίθεση με μια κοινή αντίληψη που την τοποθετεί στα σκοτεινά χρόνια του Μεσαίωνα, εντάσσεται σε μια στρατηγική του κράτους και της Εκκλησίας, όταν εκκινεί ο μετασχηματισμός των παραδοσιακών κοινωνιών προς την ανάδυση της νεωτερικότητας και του καπιταλισμού. Η Φεντερίτσι ανιχνεύει σε αυτό το σχήμα τη διάρθρωση μιας νέας βιοπολιτικής συνθήκης και νέας πατριαρχικής τάξης, που προετοιμάζει το έδαφος για την ηθική της εργασίας και πειθάρχησης, αλλά και τη συνθήκη οικογενειακών σχέσεων, στις οποίες η σύζυγος περιορίζεται σε έναν βιολογικοφανή ρόλο εντός του σπιτιού, αποκλειόμενη από τον δημόσιο χώρο των “κοινών”»
No comments:
Post a Comment