Η ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ (μέρος 11ο και τελευταίο) του Θανάση Τσακίρη

Θανάσης Τσακίρης


Η ΤΙΜΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ


11ο και τελευταίο μέρος


Ένα "δικαιωματικό διήγημα"




Αθήνα - Πάτρα



Άνοιξη 2010

 

Σύνδεση με τα προηγούμενα: http://tsakthan.blogspot.gr/2015/06/10.html

 

 

Η Ελευθερία χαλάρωσε με το πρώτο καραφάκι, αλλά όχι για πολύ.  Είχε ξεχάσει το κινητό της ανοιχτό κι έτσι στην οθόνη φιγουράρισε η φάτσα της Τζώρτζιας. Δεν μπορούσε να μην απαντήσει γιατί ήθελε το παλέψει ακόμα το θέμα.΄Ετσι πάτησε το πλήκτρο κι άκουσε τη φωνή της λέει: «Κούκλα μου, μου ξέφυγες σήμερα πολύ θυμωμένη αλλά δεν θα μου γλιτώσεις.» Ταράχτηκε η Ελευθερία. Ήταν σαν να της επιβεβαίωνε τους φόβους της. Δεν πρόλαβε να πει τίποτα καθώς η Τζώρτζια συνέχισε: «Βλέπω ότι οι προτάσεις σου είναι πολύ καλά τεκμηριωμένες και θα προσπαθήσουμε τις πιο ανώδυνες να τις εντάξουμε στην προεκλογική εκστρατεία και στα πρώτα νομοσχέδια. Αλλά μη νομίζεις ότι θα πάει παραπέρα το πράγμα. Θα κάνουμε επίσης έκτακτο οργανωτικό συνέδριο αμέσως μετά τις εκλογές – είτε τις κερδίσουμε είτε χάσουμε, και το σίγουρο θα είναι ότι θα διαλυθεί το δικό σου όργανο. Οπότε βάλε πλώρη για άλλο πόστο.»

 

Η Ελευθερία συνήλθε από το πρώτο σοκ για να  πέσει σε δεύτερο: «Ώστε έτσι, ε; Οι συμβιβασμοί οι δικοί σου είναι ‘χρυσοφόροι’. Με τις τραπεζίτες και τους όρους τους καλά για να μην μπορούν να πάρουν τα κεφάλαια και φύγουν γι’ άλλες πολιτείες και με τους δικούς σου ανθρώπους με τους δικούς σου όρους για είναι του χεριού σου. Βάζεις νερό στο κρασί σου, μόνο που είναι ήδη νοθευμένο. Έχω μάθει να δίνω μάχες κι έχω μάθει και να χάνω. Σπανίως αποφεύγω τις μάχες, όταν, όμως, ξέρω ότι το πεδίο είναι ναρκοθετημένο και δεν έχουν όλοι την εμπειρία του ναρκαλιευτή, όντως αλλάζουν στόχους. Αφού, λοιπόν, θέλεις να διαλύσεις το υπάρχον Κόμμα για να φτιάξεις ένα άλλο στα δικά σου μέτρα, ο δρόμος είναι ανοιχτός. Εμένα θύμα σου δεν θα με κάνεις. Θέλεις να το παίξεις Προκρούστης; Παίξε μόνη σου. Εγώ φεύγω, όντως, για άλλες πολιτείες  που θα είναι πιο καθαρές. Να το χαίρεσαι το κόμμα σου και τους και τους υποτακτικούς σου. Γεια χαρά.»

 

Αυτά είπε η Ελευθερία κι έκλεισε το τηλέφωνο με οργή. Ένα γκαρσόνι ήλθε διστακτικά κοντά της.

 

 «Μαντάμ, θέλετε κάτι άλλο;»

«Μαντάμ; Άκου εκεί μαντάμ; Από ταινία της δεκαετίας του ’60 βγήκες άνθρωπέ μου;»

«Συγνώμη που σας ενόχλησα, κυρία.»

«Όχι καλέ μου άνθρωπε, εμένα συγχώρα με. Δε φταις εσύ που η κυρία υποψήφια πρωθυπουργός, που ίσως την ψηφίσεις αύριο δεν ξέρει από ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Γι’ αυτό ξέχασέ το και φέρε ένα καραφάκι ακόμα και το λογαριασμό.» είπε η Ελευθερία κι άρχισε να πληκτρογραφεί τον αριθμό του κινητού της Λίνας: «Αγαπούλα μου, αύριο έρχομαι αύριο με την πρώτη πτήση για Ρώμη. Έλα κι εσύ για τριήμερο. Μη ρωτάς τι έγινε. Θα σ’ τα πω με το νι και με το σίγμα. Ένα μόνο θα σου πω. Έφυγα από το Κόμμα για λόγους τιμής και αξιοπρέπειας.»

 

 

 

ΤΕΛΟΣ