Μετα-παπανδρεϊσμός, του Αλέξανδρου Ζαχιώτη
Με αφορμή τα σλόγκαν του "Κινήματος Αλλαγής" του ΓΑΠ, και διαβάζοντας το «Καινούργιο πνεύμα του καπιταλισμού», των Luc Boltanski και Eve Chiapello, ο Αλέξανδρος Ζαχιώτης σημειώνει ότι ο νεοφιλελευθερισμός κατάφερε να εδραιωθεί, μεταξύ άλλων, παρουσιάζοντας την εργασιακή ευελιξία σα μορφή υπέρβασης και τις νέες μορφές οργάνωσης του μάνατζμεντ σαν ό,τι πιο κοντινό στην αυτοδιαχείριση και την αυτοοργάνωση, στα προτάγματα δηλαδή των κινημάτων του '68. "Σ’ έναν κόσμο μεταμοντέρνο", καταλήγει, "γιατί να μην έχει κι ο Παπανδρέου το δικαίωμα στην επάνασταση;".
Με αφορμή τα σλόγκαν του "Κινήματος Αλλαγής" του ΓΑΠ, και διαβάζοντας το «Καινούργιο πνεύμα του καπιταλισμού», των Luc Boltanski και Eve Chiapello, ο Αλέξανδρος Ζαχιώτης σημειώνει ότι ο νεοφιλελευθερισμός κατάφερε να εδραιωθεί, μεταξύ άλλων, παρουσιάζοντας την εργασιακή ευελιξία σα μορφή υπέρβασης και τις νέες μορφές οργάνωσης του μάνατζμεντ σαν ό,τι πιο κοντινό στην αυτοδιαχείριση και την αυτοοργάνωση, στα προτάγματα δηλαδή των κινημάτων του '68. "Σ’ έναν κόσμο μεταμοντέρνο", καταλήγει, "γιατί να μην έχει κι ο Παπανδρέου το δικαίωμα στην επάνασταση;".
Μίσα Welcome home, We’ve missed you!, της Αλίκης Κοσυφολόγου
Με αφορμή το γνωστό πρωτοσέλιδο των Νέων για την έλευση της ρωσικής αρκούδας, η Αλίκη Κοσυφολόγου επιεβαιώνει την έντονη φημολογία των ημερών ότι ο Μίσα, η μασκότ των Ολυμπιακών Αγώνων που φιλοξενήθηκαν στην Μόσχα το 1980 προετοιμάζει την μετεγκατάστασή του στην Ελλάδα: "Ο Βικτώρ Τσιζίκωφ, εμπνευστής του Μίσα το 1977, μάλλον δεν θα μπορούσε να έχει φανταστεί τον ιστορικό αντίκτυπο της δημιουργικής του σκέψης. Τότε, αξιοποιώντας ένα διαχρονικό σύμβολο του ρώσικου λαϊκού πολιτισμού, επιχείρησε να δοκιμάσει μέσα από την φιγούρα του καλόκαρδου και χαριτωμένου Μίσα κυρίαρχες ψυχροπολεμικές αναπαραστάσεις της Ρωσίας και του κομμουνισμού. Βεβαίως, μία δεκαετία αργότερα ο υπαρκτός κομμουνισμός κατέρρεεε υπό το βάρος των εσωτερικών αντιφάσεών του και διεθνών εξελίξεων, σφραγίζοντας έτσι την συλλογική εμπειρία στη Ρωσία του περασμένου αιώνα. Ο χρόνος πέρασε και η μνήμη της μορφής του Μίσα ξεθώριασε μαζί με την κατακρήμνιση της ιδεολογικής επιρροής της Αριστεράς στη Ρωσία. Σήμερα, τον Μίσα διαδέχτηκε η αρκούδα του λογότυπου του κόμματος της «Ενωμένης Ρωσίας», που ίδρυσε ο Ντ. Μέντβεντεφ το 2000, και μάλλον περισσότερο απ' όλα συμβολίζει τον επιθετικό νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό της Ρωσίας του 21ου αιώνα".
Τις ζωές μας πίσω, του Πάνου Χριστοδούλου
Με αφορμή την έναρξης της προεκλογικής περιόδου, ο Πάνος Χριστοδούλου γράφει ότι σημασία δεν έχει μόνο η μάχη αλλά και σε ποιον αφιερώνεται. "Όχι στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στις ζωές που μας στέρησαν, στους φίλους μας που λύγισαν, σε όσους άντεξαν και δεν μπορούσαν να κοιμηθούν τα βράδια, σε μια γενιά που κατέστειλαν ανελέητα. Για να θυμόμαστε αύριο ότι αυτή τη φορά η μάχη δεν γίνεται για να αλλάξουν πρόσωπα στα υπουργεία, για να φύγουν οι κακοί και να έρθουν οι καλοί, αλλά για να αλλάξουν οι ζωές μας"
Με αφορμή το γνωστό πρωτοσέλιδο των Νέων για την έλευση της ρωσικής αρκούδας, η Αλίκη Κοσυφολόγου επιεβαιώνει την έντονη φημολογία των ημερών ότι ο Μίσα, η μασκότ των Ολυμπιακών Αγώνων που φιλοξενήθηκαν στην Μόσχα το 1980 προετοιμάζει την μετεγκατάστασή του στην Ελλάδα: "Ο Βικτώρ Τσιζίκωφ, εμπνευστής του Μίσα το 1977, μάλλον δεν θα μπορούσε να έχει φανταστεί τον ιστορικό αντίκτυπο της δημιουργικής του σκέψης. Τότε, αξιοποιώντας ένα διαχρονικό σύμβολο του ρώσικου λαϊκού πολιτισμού, επιχείρησε να δοκιμάσει μέσα από την φιγούρα του καλόκαρδου και χαριτωμένου Μίσα κυρίαρχες ψυχροπολεμικές αναπαραστάσεις της Ρωσίας και του κομμουνισμού. Βεβαίως, μία δεκαετία αργότερα ο υπαρκτός κομμουνισμός κατέρρεεε υπό το βάρος των εσωτερικών αντιφάσεών του και διεθνών εξελίξεων, σφραγίζοντας έτσι την συλλογική εμπειρία στη Ρωσία του περασμένου αιώνα. Ο χρόνος πέρασε και η μνήμη της μορφής του Μίσα ξεθώριασε μαζί με την κατακρήμνιση της ιδεολογικής επιρροής της Αριστεράς στη Ρωσία. Σήμερα, τον Μίσα διαδέχτηκε η αρκούδα του λογότυπου του κόμματος της «Ενωμένης Ρωσίας», που ίδρυσε ο Ντ. Μέντβεντεφ το 2000, και μάλλον περισσότερο απ' όλα συμβολίζει τον επιθετικό νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό της Ρωσίας του 21ου αιώνα".
Τις ζωές μας πίσω, του Πάνου Χριστοδούλου
Με αφορμή την έναρξης της προεκλογικής περιόδου, ο Πάνος Χριστοδούλου γράφει ότι σημασία δεν έχει μόνο η μάχη αλλά και σε ποιον αφιερώνεται. "Όχι στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στις ζωές που μας στέρησαν, στους φίλους μας που λύγισαν, σε όσους άντεξαν και δεν μπορούσαν να κοιμηθούν τα βράδια, σε μια γενιά που κατέστειλαν ανελέητα. Για να θυμόμαστε αύριο ότι αυτή τη φορά η μάχη δεν γίνεται για να αλλάξουν πρόσωπα στα υπουργεία, για να φύγουν οι κακοί και να έρθουν οι καλοί, αλλά για να αλλάξουν οι ζωές μας"
Η Κατέ Καζάντη για τον Βασίλειο Καισαρείας σημειώνει: "Η ορθόδοξη εκκλησία, όταν πλέον είχε καταστεί σύμβολο της κυριαρχίας και του κατεστημένου, τον αγιοποίησε, για λόγους φυσικά άσχετους με την συμβολή του στον κοινωνικό μετασχηματισμό. Στις μέρες μας, στην καθ’ ημάς Ανατολή, ταυτίζεται με τον δυτικότροπο άγιο που φέρνει κάθε Πρωτοχρονιά δώρα «εκ Θεού», δια της καθαγιασμένης μεν, διόλου ενοχλητικής στους εξουσιαστές δε, ελεημοσύνης".
Για τον Κώδικα Δεοντολογίας των Τραπεζών (και όχι μόνο), της Αναστασίας Ματσούκα
Για τον Κώδικα Δεοντολογίας των Τραπεζών (και όχι μόνο), της Αναστασίας Ματσούκα
H Aναστασία Ματσούκα εξηγεί ποιο είναι το πρόβλημα με τον Κώδικα Δεοντολογίας που τέθηκε σε ισχύ στις 31 Δεκεμβρίου: "Το νέο πλαίσιο διευθέτησης αναδεικνύει τα πιστωτικά ιδρύματα για μια ακόμα φορά το απόλυτα κυρίαρχο μέρος στη σχέση με τους δανειολήπτες: οι τελευταίοι θα πρέπει να είναι συνεργάσιμοι για το καλό τους και να φροντίσουν να ταιριάξουν στο πλαίσιο ρύθμισης της πιστώτριας τράπεζας. Η πραγματική κατάσταση, η βιωσιμότητα, οι ιδιαίτερες ανάγκες των δανειοληπτών ελάχιστα απασχολούν".
«…και με τη βία αν χρειαστεί», του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου
Με αφορμή την απάντηση εφτά ιστορικών του "μετα-αναθεωρητικού" ρεύματος στο πολυσυζητημένο άρθρο του Οbserver για τη βρετανική πολιτική στα Δεκεμβριανά, ο Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος γράφει: "Τι άλλο από προσπάθεια ιστορικής δικαίωσης των νικητών, όχι δηλαδή απόπειρα ιστορικής ερμηνείας, είναι το ρητορικό «δικαιούται κανείς να αναρωτιέται αν η τύχη της Ελλάδας υπό το ΕΑΜ/ΚΚΕ θα ήταν διαφορετική» (εννοείται από τις χώρες του «υπαρκτού»); Γιατί, όπως είναι προφανές, ένα τέτοιο ερώτημα δεν αποκαθιστά τη βρετανική επέμβαση στα πραγματικά της όρια. Απλώς τη δικαιώνει".
Αποκεντρωμένος συμμετοχικός σχεδιασμός, βασισμένος στην εμπειρία της Βραζιλίας, της Βενεζουέλας και της πολιτείας της Κεράλα στην Ινδία, της Μάρτα Χάρνεκερ
"Πώς μπορούμε να εγγυηθούμε, όσο είναι δυνατόν, ότι όλοι οι πολίτες και όχι μόνο οι ακτιβιστές ή οι αριστεροί ενδιαφέρονται να συμμετέχουν; Πώς μπορούμε να επιτύχουμε τη συμμετοχή όχι μόνο των μεσαίων στρωμάτων, αλλά και των λαϊκών; Πώς μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι τα συλλογικά συμφέροντα υπερισχύουν των εγωιστικών; Πώς μπορούμε να υπηρετήσουμε τις ανησυχίες των φτωχότερων και πιο περιθωριοποιημένων και να ξεπληρώσουμε το κοινωνικό χρέος που κληρονομήσαμε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις;". Με τα ερωτήματα αυτά καταπιάνεται η φιλόσοφος Μάρτα Χάρνεκερ, σε μια ενδιαφέρουσα διάλεξή της στο Πανεπιστήμιο της Cuenca, στα μέσα του περασμένου Νοέμβρη. Το κείμενο μετέφρασε η Αναστασία Ματσούκα.
Ανάμεσα στην αδύνατη μεταρρύθμιση και την επανάσταση που δεν μοιάζει πιθανή
«…και με τη βία αν χρειαστεί», του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου
Με αφορμή την απάντηση εφτά ιστορικών του "μετα-αναθεωρητικού" ρεύματος στο πολυσυζητημένο άρθρο του Οbserver για τη βρετανική πολιτική στα Δεκεμβριανά, ο Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος γράφει: "Τι άλλο από προσπάθεια ιστορικής δικαίωσης των νικητών, όχι δηλαδή απόπειρα ιστορικής ερμηνείας, είναι το ρητορικό «δικαιούται κανείς να αναρωτιέται αν η τύχη της Ελλάδας υπό το ΕΑΜ/ΚΚΕ θα ήταν διαφορετική» (εννοείται από τις χώρες του «υπαρκτού»); Γιατί, όπως είναι προφανές, ένα τέτοιο ερώτημα δεν αποκαθιστά τη βρετανική επέμβαση στα πραγματικά της όρια. Απλώς τη δικαιώνει".
Αποκεντρωμένος συμμετοχικός σχεδιασμός, βασισμένος στην εμπειρία της Βραζιλίας, της Βενεζουέλας και της πολιτείας της Κεράλα στην Ινδία, της Μάρτα Χάρνεκερ
"Πώς μπορούμε να εγγυηθούμε, όσο είναι δυνατόν, ότι όλοι οι πολίτες και όχι μόνο οι ακτιβιστές ή οι αριστεροί ενδιαφέρονται να συμμετέχουν; Πώς μπορούμε να επιτύχουμε τη συμμετοχή όχι μόνο των μεσαίων στρωμάτων, αλλά και των λαϊκών; Πώς μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι τα συλλογικά συμφέροντα υπερισχύουν των εγωιστικών; Πώς μπορούμε να υπηρετήσουμε τις ανησυχίες των φτωχότερων και πιο περιθωριοποιημένων και να ξεπληρώσουμε το κοινωνικό χρέος που κληρονομήσαμε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις;". Με τα ερωτήματα αυτά καταπιάνεται η φιλόσοφος Μάρτα Χάρνεκερ, σε μια ενδιαφέρουσα διάλεξή της στο Πανεπιστήμιο της Cuenca, στα μέσα του περασμένου Νοέμβρη. Το κείμενο μετέφρασε η Αναστασία Ματσούκα.
Ανάμεσα στην αδύνατη μεταρρύθμιση και την επανάσταση που δεν μοιάζει πιθανή
Οι Ντέιβιντ Χάρβει και Λίο Πάνιτς συζητούν για το βιβλίο του Χάρβει "17 αντιφάσεις και το τέλος του καπιταλισμού", στη σειρά Red Talks που διοργανώνει το ηλεκτρονικο΄περιοδικό Jacobin.
Στο Νotes+Books, το ένθετο του RedNotebook για τη λογοτεχνία και το βιβλίο:
Στο Νotes+Books, το ένθετο του RedNotebook για τη λογοτεχνία και το βιβλίο:
Η αδύνατη επανάσταση, του Πολυμέρη Βόγλη
Στο ομώνυμο βιβλίο του που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια, ο Πολυμέρης Βόγλης γράφει: "Το ΚΚΕ και ο ΔΣΕ διέγραψαν μια πορεία συρρίκνωσης της δύναμής τους στα χρόνια του Εμφυλίου. Αυτή η κάμψη εκδηλώθηκε πρώτα στις πόλεις, με την εκμηδένιση της πολιτικής δράσης της Αριστεράς, εξαιτίας της καταστολής, και στη συνέχεια στην ύπαιθρο, με την μετακίνηση των ορεινών πληθυσμών από το στρατό. Παράλληλα, η βοήθεια των σοσιαλιστικών χωρών, η οποία έπαιξε ρόλο στην απόφαση της ηγεσίας του ΔΣΕ να κλιμακώσει τον εμφύλιο πόλεμο το χειμώνα του 1946, ποτέ δεν ήταν τέτοιας έκτασης ώστε να του επιτρέψει να γίνει ένας καλά εξοπλισμένος, μαζικός λαϊκός στρατός. Με τη βοήθεια που λάμβανε μπορούσε να συνεχίζει να πολεμά, αλλά δεν μπορούσε να νικήσει".Μαζί τους, του Κώστα Σβόλη
Απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Κώστα Σβόλη "Μαζί τους", που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες από τις Εκδόσεις των Συναδέλφων: "Και αν πήδαγε; Δε θα έχανε και τίποτα. Ένα ακόμα συμβάν στα τόσα, μάλιστα θα τους παίδευε να βρουν την ταυτότητά του. Ποιους άραγε θα καλούσαν στο νεκροτομείο για την αναγνώριση; Ίσως τον πατέρα του, θα είχε τάχα κι εκείνη την ύστατη στιγμή την αποστασιοποίηση που είχε σ” όλη του ζωή; Μπορεί απλά να έλεγε ένα ξερό «Αυτός είναι», φυσικά αν ζούσε ακόμα ο γέρος του. Αλλιώς; Τη Λένα; Ή τη Μαρίνα; Μπα, αποκλείεται, πού θα τις βρίσκανε; Τίποτα άσχετα ξαδέρφια και θείους που σίγουρα θα είχαν ξεχάσει την ίδια του την ύπαρξη. Στην κηδεία όμως; Ναι, εκεί θα ερχόντουσαν όλοι τους… Θ’ ανταμώνανε μετά από πολύ καιρό… Στα μαύρα, σιγά την διαφορά από τις άλλες μέρες! Και θα καπνίζανε, συνέχεια θα καπνίζανε… Θ’ αρπάζανε το φέρετρο μέσα από την εκκλησία, θα πέταγαν μακριά τα στεφάνια, θα το βγάζανε στον περίβολο και θα ερχόντουσαν ο ένας μετά τον άλλο δίπλα του και θα λέγανε ιστορίες…".
No comments:
Post a Comment