Στα «Ενθέματα» αύριο 23 του Φλεβάρη - Κείμενα των: Γιώργου Νικολαΐδη, Δημήτρη Δημητρόπουλου, Δημήτρη Παλαιολογόπουλου, Ρογήρου, Αλέξη Οικονομίδη, Νταβίντ Νάουερ,Κλαούντια Γκνεμ-Λάουμπσερ, Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου, Εντίν Χαϊνταρπάσιτς, Μαρίνας Γαλανού, Λορέντζο Ζαμπόνι, Ντίνας Βαΐου

Στα «Ενθέματα» αύριο 23 του Φλεβάρη

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους(enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata

Κείμενα των: Γιώργου Νικολαΐδη, Δημήτρη Δημητρόπουλου, Δημήτρη Παλαιολογόπουλου, Ρογήρου, Αλέξη Οικονομίδη, Νταβίντ Νάουερ,Κλαούντια Γκνεμ-Λάουμπσερ, Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου, Εντίν Χαϊνταρπάσιτς, Μαρίνας Γαλανού, Λορέντζο Ζαμπόνι, Ντίνας Βαΐου

Yγεία: τα ονόματα και τα πράγματα. Ο Γιώργος Νικολαΐδης μιλάει για τη διάσταση ονομαστικού και πραγματικού στο χώρο της υγείας: για τον ιδιωτικό τομέα που δεν είναι ιδιωτικός και το δημόσιο σύστημα υγείας που δεν είναι (μόνο) δημόσιος. Αποτιμάει τη διαδρομή του ΕΣΥ και του ΕΟΠΠΥ, τις ευθύνες του κράτους, της μνημονιακής πολιτικής αλλά και του συνδικαλισμού: «Μια σύγχρονη ριζοσπαστική αριστερή πρόταση δεν μπορεί να στηρίζεται στη νοσταλγία για την κατάσταση πραγμάτων του 2008 ούτε στη διατήρηση της κατεστημένης λογικής. Ούτε στο αλήστου μνήμης χατζηγακικό “όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά”, όπου όποιος ζητάει θορυβωδώς θεωρείται εκ προοιμίου ότι εξυπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα, ανεξαρτήτως αν είναι κλινικάρχης ή μεροκαματιάρης, “φακελάκιας” ή από τα μόνιμα “κορόιδα” (χάρη στα οποία βρίσκουν αρκετοί πολίτες την υγεία τους). Ακόμα, δεν μπορεί η αριστερή πολιτική να νοείται ως άθροιση διαμαρτυρομένων: ο ΕΟΠΥΥ δείχνει ότι η απλή άθροιση αιτημάτων διαμαρτυρίας δεν είναι δυνατή, καθώς ενίοτε είναι αντικρουόμενα».

H ιδιωτικοποίηση του σχεδιασμού. Η Ντίνα Βαΐου αναφέρεται στην κατάργηση των Οργανισμών Ρυθμιστικών Σχεδίων (Αθήνας, Θεσσαλονίκης, Ιωαννίνων) με το νομοσχέδιο που κατατέθηκε προχθές και  σχολιάζει το Reactivate Athens – ως δύο παράλληλες αλλά όχι ασύμβατες περιπτώσεις ιδιωτικοποίησης του σχεδιασμού και απόσυρσης του δημοσίου από το προσκήνιο.

Σχετικά με το ουκρανικό ζήτημα. Σύγχυση γενικώς. Ο Ρογήροςδιευκρινίζει ορισμένα βασικά πραγματολογικά και ιστορικά δεδομένα, για να καταλάβουμε τα όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ουκρανία: «Το γεγονός ότι ίσως υπήρξε η διάθεση να «αποσπασθεί» από τη Ρωσία μια χώρα που ανήκει κατεξοχήν στη σφαίρα επιρροής της δεν είναι παράδοξο στο πλαίσιο των σύγχρονων γεωστρατηγικών συσχετισμών. Εφόσον όμως υπήρξε τέτοια βούληση, θα έπρεπε και τα μέσα να είναι ανάλογα (π.χ. γενναία οικονομική ενίσχυση, πολιτική στήριξη κ.ο.κ.). Στην προκειμένη περίπτωση, επιχειρήθηκε να γίνει επική παρτίδα πόκερ με μέσα που έφταναν για να παιχτεί το πολύ ένα άθλιο δελτίο ξυστού! Το αποτέλεσμα ήταν να απελευθερωθούν δυνάμεις που δεν μπορούν να ελεγχθούν».

  ΤΟ ΕΛΒΕΤΙΚΟ ΟΧΙ ΣΤΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ

1. Στη χώρα του Χρήματος και του Φόβου. Γράφει ο Νταβίντ Νάουερ: «Για να υπερβάλω λιγάκι, από το «να είναι κανείς Ελβετός» δεν θα έμεναν και πολλά, εάν το επίπεδο ζωής στη χώρα υποχωρούσε φτάνοντας το επίπεδο ζωής των Γερμανών ή --Θεός φυλάξοι-- εκείνο των Γάλλων ή των Ιταλών. […] Οι Ελβετοί επινόησαν κιόλας έναν δικό τους, πολιτικά ορθό, όρο για τα υποτιθέμενα προφανή δεινά που προκαλεί η μαζική μετανάστευση: Dichtestres, δηλαδή “άγχος του συνωστισμού” -- ένας όρος που χρησιμοποιείται στη βιολογία για να περιγραφεί το άγχος το οποίο προκαλεί ο συνωστισμός στα ζώα». (μετάφραση: Δημήτρης Ιωάννου).

2. Οι «φτωχοί χωρικοί» και οι «ξένοι αφέντες». Η ελβετίδα οικονομική αναλύτρια Κλαούντια Γκνεμ-Λάουμπσερ γράφε: «Οι νικητές του ελβετικού δημοψηφίσματος αφηγούνται τώρα μια ιστορία βγαλμένη από τη λαϊκή παράδοση της χώρας: οι φτωχοί, αδύναμοι χωρικοί αποτίναξαν τον ζυγό που τους επέβαλλαν οι κακοί ξένοι αφέντες τους. Δεν προκαλεί έκπληξη λοιπόν ότι, αφού ενορχήστρωσε το νικηφόρο δημοψήφισμα, ο δισεκατομμυριούχος βουλευτής Κρίστοφ Μπλόχερ του λαϊκιστικού δεξιού Ελβετικού Κόμματος του Λαού (SVP) δήλωσε: “Τώρα που ξαναπήραμε την εξουσία στα χέρια μας, η κυβέρνηση πρέπει να μεταφέρει την επιθυμία του ελβετικού λαού στις Βρυξέλλες -- και όσο πιο γρήγορα το κάνει, τόσο το καλύτερο”». Kαι μας εξηγεί γιατί αυτά είναι ακροδεξιά παραμύθια. (μετάφραση:Δημήτρης Ιωάννου).

Σκυλιά του Σότσι. Ένα σχόλιο του Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου, στη νέα του στήλη του «Νέα από το σπίτι»: «Με αφορμή τις εκκαθαρίσεις σκύλων στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Σότσι, ξαναδιάβασα την Αργία, μια από τις ιστορίες που έγραψε ο Σαλάμοφ για το γκουλάγκ της Κολιμά».

Βοσνία: η πολιτική γραμματική του υποθετικού λόγου. Γράφει οΕντίν Χαϊνταρπάσιτς: «Τα γεγονότα στη Βοσνία είναι σημαντικά ακριβώς επειδή θέτουν τα δύσκολα ερωτήματα της ελευθερίας και της δημοκρατίας χωρίς όρους ή προεικαζόμενες απαντήσεις. Οι συνελεύσεις μπορεί να μην ταιριάζουν στη συμβατική εικόνα της επανάστασης, αλλά είναι αναμφισβήτητα ανατρεπτικές διακηρύσσοντας ότι “η συνέλευση των πολιτών δεν είναι απλώς μια διαμαρτυρία· είναι μια διαδικασία παραγωγής πιθανοτήτων”» (μετάφραση: Μάνος Αυγερίδης).

Η παράδοξη κίνηση της Σπινέλι. Ο Λορέντσο Ζαμπόνι, από τη Φλωρεντία, εξηγεί πώς «Η Άλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα» θα μπορούσε να επανενώσει την ιταλική Αριστερά: «Η Ιταλία δεν έζησε, ακόμα, την εμπειρία των μαζικών, ενωτικών κινητοποιήσεων ενάντια στη λιτότητα που χαρακτήρισαν την Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία των τελευταίων χρόνων. Ως εκ τούτου, είναι απίθανο η Ιταλική Αριστερά να προσεγγίσει τα επίπεδα λαϊκής στήριξης που επιτεύχθηκαν στις προαναφερθείσες χώρες. Μολαταύτα, εάν η “H Άλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα” βρει τη δύναμη να συγκρουστεί ανοιχτά με την Ε.Ε. στα κοινωνικο-οικονομικά ζητήματα, εάν επιτρέψει την ενεργό συμμετοχή των πολιτών στις διαδικασίες της, η είσοδος στο Ευρωκοινοβούλιο θα γίνει ένας απολύτως εφικτός στόχος» (μετάφραση: Μάρκος Βογιατζόγλου).

Αυτοδιοικητικές επιλογές: τα δέντρα και το δάσος. Σκέψεις τουΑλέξη Οικονομίδη για τις αυτοδιοικητικές εκλογές, τη σχέση «τοπικού» και «εθνικού»: «Οι άνθρωποι δεν βιώνουν μια ενιαία τοπικότητα, την οποία στις επικείμενες εκλογές καλούνται να συνδέσουν πλήρως, μερικώς ή καθόλου με την κεντρική πολιτική αναμέτρηση. Η ίδια η τοπικότητα εμπεριέχει ήδη --και παράγει συνεχώς-- διαφορές, και μάλιστα όχι μόνο ποσοτικές: η πόλη δεν είναι ένα μεγάλο χωριό, ούτε η μητρόπολη είναι, απλώς, μια μεγάλη πόλη. Οι διαφορές κλίμακας συγκροτούν --έχουν συγκροτήσει προ πολλού-- διαφορετικές ποιότητες».

Πορτρέτα του Χριστόδουλου Ξηρού. Ο Δημήτρης Δημητρόπουλος, με αφορμή την εικονογραφία του τηλεοπτικού διαγγέλματος του Χριστόδουλου Ξηρού (Γκεβάρα, Βελουχιώτης, Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης): «Οι πρωταγωνιστές του 1821 βέβαια μετείχαν σε μια εθνική επανάσταση.  Είναι αναμενόμενο λοιπόν να έχουν ευρύτατη λαϊκή αποδοχή, ιδιαίτερα σε μια χώρα που η αδυναμία ή η άρνηση αντιμετώπισης των προβλημάτων τού σήμερα οδηγεί σε μια διαρκή φυγή στο παρελθόν, σε υπερβολική κατανάλωση ιστορίας. Πρόκειται όμως και για κάτι παραπάνω. Στον αχταρμά του δημόσιου λόγου, ιδίως του διαδικτύου, όπου κυριαρχεί η πατριδολαγνία, η συνωμοσιολογία, η ξενοφοβία, η ακρισία, η ασυναρτησία και η παραζάλη, οι αγωνιστές του ’21 θεωρήθηκαν ιδανικοί  για να θέσουν υπό τη σκέπη τους, να δανείσουν την εικόνα και το όνομά τους σε όλους όσους τα χρειάζονταν για ίδιον όφελος. Τώρα τους έλαχε να ευλογούν και τα όπλα του Ξηρού».

Πέτρος Διβέρης, ο Επονίτης. Ο Δημήτρης Παλαιολογόπουλοςαποχαιρετά τον Πέτρο Διβέρη, από τους πρωτεργάτες της ΕΠΟΝ, που πέθανε πριν από λίγες μέρες: «Άνθρωπος με σπάνιες αρετές τρυφερός οικογενειάρχης, έντιμος στις συναλλαγές του με τους συνανθρώπους του, σεμνός, χαμογελαστός, ανυποχώρητος, στα ιδανικά του μα πάντα ανοιχτός στα μηνύματα του καιρού του. Θα παραμένει πάντα στις μνήμες μας και στις καρδιές μας ένας αληθινός Επονίτης».

Περί επανοικειοποίησης και ανάκτησης προσβλητικών όρων. ΗΜαρίνα Γαλανού εξηγεί γιατί θεωρεί προβληματική την επανοικειοποίηση προσβλητικών όρων (λ.χ. «πούστης», «πουστιά», «τραβέλι») από το λοάδ κίνημα. Αναφέρεται στις διαφορές της ελληνικής περίπτωσης από τη γερμανική, τις ενδεχόμενες συγκλίσεις με την ισπανική και την πορτογαλική, καθώς και στον επανοικειοποιημένο όρο queer