Στα «Ενθέματα» αύριο 2 του Φλεβάρη:Κείμενα των: Ρέιτσελ Γκράχαμ, Τζωρτζ Γουντς, Σίας Αναγνωστοπούλου, Ελένης Ανδριάκαινα, Βασίλη Παπαστεργίου, Μαρίας Πετρίτση, Γιώργου Φουρτούνη, Νίκου Σαραντάκου, Δέσποινας Μπίρη.

Στα «Ενθέματα» αύριο 2 του Φλεβάρη

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους(enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata

Κείμενα των: Ρέιτσελ Γκράχαμ, Τζωρτζ Γουντς, Σίας Αναγνωστοπούλου, Ελένης Ανδριάκαινα, Βασίλη Παπαστεργίου, Μαρίας Πετρίτση, Γιώργου Φουρτούνη, Νίκου Σαραντάκου, Δέσποινας Μπίρη.

«We Own It»: Υπερασπίζοντας το δημόσιο στη Μεγάλη Βρετανία.Από το καλοκαίρι στη Μεγάλη Βρετανία αναπτύσσεται μια μεγάλη καμπάνια ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, που κορυφώθηκε στις 22 Ιανουαρίου, οπότε και η βουλευτής των Οικολόγων Κάρολιν Λούκας, κατέθεσε σχετικό νομοσχέδιο στο βρετανικό κοινοβούλιο. Δημοσιεύουμε αποσπάσματα από δύο άρθρα που δημοσιεύτηκαν στο opendemocracy:

Δίχως κέρδος κέρατα. Γράφει η Ρέιτσελ Γκράχαμ: «Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Κάθε φορά που μια υπηρεσία ιδιωτικοποιείται κοστίζει περισσότερο στο δημόσιο ταμείο και χρεώνει τον χρήστη περισσότερο. Κανείς δεν φαίνεται να κερδίζει. Ούτε το κοινό ούτε οι χρήστες, και σίγουρα ούτε η κυβέρνηση που ξοδεύει περισσότερα. Γιατί, λοιπόν, αυτή η κούρσα ιδιωτικοποιήσεων;» (μετάφραση: Ι. Δ. Ιότης).

Η αρχή της αντεπίθεσης. Γράφει ο Τζωρτζ Γουντς: «Το νομοσχέδιο που κατατέθηκε δεν προχωράει όσο θα χρειαζόταν (στις περιπτώσεις οι υπηρεσίες και τα περιουσιακά στοιχεία έχουν ήδη πουληθεί είναι δύσκολο να επανακρατικοποιηθούν), αλλά αποτελεί ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, την αρχή μιας αντεπίθεσης ενάντια στην ιδιωτικοποίηση. Καλύπτει ευρύ φάσμα υπηρεσιών: το Εθνικό Σύστημα Υγείας, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, καθώς και τοπικές υπηρεσίες, όπως σχολεία και βιβλιοθήκες. Υπάρχουν τρεις βασικοί λόγοι που πιστεύω ότι το νομοσχέδιο θα τύχει υποστήριξης από ένα ευρύ πολιτικό φάσμα» (μετάφραση: Ι. Δ. Ιότης).

Τουρκία: Στον αστερισμό της σύγκρουσης Ερντογάν-Γκιουλέν. Η Σία Αναγνωστοπούλου αναλύει για τα ιστορικά προπαιτούμενα που είναι απαραίτητα για την κατανόηση του πολιτικού βάθους της σύγκρουσης Ερντογάν-Γκιουλέν: «Για πρώτη φορά ωστόσο μετά τη δεκαετία του ’60 η Τουρκία βρίσκεται σε φάση επανιδεολογικοποίησης του πολιτικού, όπως δείχνουν οι διαδηλώσεις εναντίον του Ερντογάν. Όσο όμως τα κόμματα που τον αντιπολιτεύονται συγκροτούν τη σύγκρουση όχι με όρους ταξικούς, ιδεολογικούς και πολιτικούς, αλλά τη συρρικνώνουν σε σύγκρουση της μιας θρησκείας (κοσμικότητας) εναντίον της άλλης (Ισλάμ), το παιχνίδι της δημοκρατίας θα υπονομεύεται και ο φασισμός θα καραδοκεί».

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟΝΗΣΙ

1.To ναυάγιο της «Μέδουσας». Oι επιβάτες της Σχεδίας, οιδιότροπος ζωγράφος και οι υπόλοιποι. Η  Ελένη Ανδριάκαινα μας θυμίζει τον πίνακα του Τεοντόρ Ζερικό «Σχεδία της Μέδουσας/Σκηνή Ναυαγίου»και το ναυάγιο που τον ενέπνευσε το 1816: «Οι ριζοσπάστες επικρίνουν τον πίνακα διότι δεν αποδίδει με πιστότητα τα γεγονότα και συσκοτίζει τις πολιτικές διαστάσεις του συμβάντος. Οι ακραίοι συντηρητικοί τον επικρίνουν διότι παρέχει στήριξη στους ριζοσπάστες και υποδαυλίζει το επαναστατικό πνεύμα. […]Παραδόξως, τη διάσταση ανάμεσα στη βιωμένη εμπειρία και την αναπαράστασή της θα αποδώσει με εξαιρετική ευστοχία ο Λουδοβίκος ΙΗ΄, εγκωμιάζοντας το έργο: “Κύριε Ζερικό, το ναυάγιό σας δεν ναυάγησε”. Ο Ζερικό όμως, αποκαρδιωμένος από τις αντιδράσεις, αποτραβιέται στην ύπαιθρο όπου και καταρρέει. “Δεν είναι πολιτικό το νόημα του πίνακα, η έγνοια μου είναι ανθρωπιστική”: έτσι φαίνεται να απάντησε ο Ζερικό στα σχόλια των Γάλλων».

2. Μεταναστευτικό και προσφυγικό. Για όλα φταίει το «Δουβλίνο»; Γράφει ο Βασίλης Παπαστεργίου, που μας υπενθυμίζει τι είναι το «Δουβλίνο 2» και καταλήγει: «Η Αριστερά μπορεί και πρέπει, να ζητάει ιθαγένεια για τη δεύτερη γενιά, κοινωνική ενσωμάτωση και ένταξη, κατάργηση των κέντρων διοικητικής κράτησης, δυνατότητα νέας νομιμοποίησης. Στις ΗΠΑ η –προφανώς όχι ακραιφνώς ριζοσπαστική– κυβέρνηση Ομπάμα φαίνεται να ανοίγει μέτωπο απέναντι στους Ρεπουμπλικάνους με τη συζήτηση για την πολιτογράφηση ως αμερικανών πολιτών (προσοχή, όχι απλώς για τη νομιμοποίηση, αλλά για την πολιτογράφηση!) 11 εκατομμυρίων παράνομων μεταναστών, προερχομένων κυρίως από το Μεξικό. Είναι τόσο δύσκολο και στη χώρα μας η εκτελεστική εξουσία, η κυβέρνηση, να επεξεργαστεί, να εξαγγείλει και να εφαρμόσει –και η δικαστική εξουσία να ανεχθεί– μέτρα σε αυτή την κατεύθυνση, έστω και λιγότερο ριζοσπαστικά».

Βρυξέλλες: Η αυταπάτη του αστικού ουράνιου τόξου. Γράφει ηΜαρία Πετρίτση: Γράφει: «Σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες οι λαϊκές περιοχές που γίνονται της μόδας χάρη σε μια επικοινωνιακή φούσκα τελικά καταβυθίζονται σε ένα είδος αυτοκαταστροφής. Το φαινόμενο δεν είναι τίποτε άλλο από μια παρενέργεια των νεοφιλελεύθερων οραμάτων που αποσκοπούν στη μεταμόρφωση των αστικών κέντρων σε τόπους κατανάλωσης και ακριβού τουρισμού. Τα κέντρα των μεγαλουπόλεων αντιμετωπίζονται πλέον ως σημεία αναψυχής και όχι παραγωγής. Ο μύθος του “αστικού ουράνιου τόξου” είναι μια ουτοπία που αφορά αποκλειστικά και μόνο τις αναπτυξιακές πολιτικές των μεγάλων δυτικών πρωτευουσών, και όχι την ίδια την κοινωνία».

Mε αφετηρία το βιβλίο του Αντρέα Μαράτου. Ο Θεοδωράκης και η ουτοπία της Ρωμιοσύνης. Γράφει ο Γιώργος  Φουρτούνης: «Το να σκεφτούμε τη Ρωμιοσύνη ως ουτοπία, υπό αυτή την έννοια, ενέχει καθοριστικές συνέπειες: απαλλάσσει τη Ρωμιοσύνη από το εθνικιστικό πλαίσιο στο οποίο πολλοί επιμένουν να την ερμηνεύουν. […] Η ουτοπία, από την άλλη πλευρά, είναι το αέναο, διαρκώς κληρονομημένο και κληροδοτούμενο, πάντοτε-ακόμα ανεκπλήρωτο αίτημα για υπέρβαση των ιεραρχιών, για ανατροπή της πραγματικότητας της καταπίεσης και της εκμετάλλευσης. Η Ρωμιοσύνη δεν παραπέμπει λοιπόν στο έθνος του εθνικισμού, των καθεστωτικών εθνικοφρόνων παντός καιρού: το «έθνος», ως φυλετική (σε τελευταία ανάλυση) σταθερά, δηλαδή καταγωγική, πρότερη και ανεξάρτητη από τα έργα και τους αγώνες των ανθρώπων στους οποίους αναφέρεται, είναι μύθος× το άλλο έθνος, αντίθετα, η Ρωμιοσύνη, είναι η ουτοπία της αριστερής ελληνικότητας, όπως γράφει ο Μαράτος, και συγκροτείται από τη συνέχεια των αγώνων για ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη».

Άθεοι και θεομπαίχτες. Ο Νίκος Σαραντάκος, στη μόνιμη στήλη του «Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία» γράφει με αφορμή της εγκλήσεις της ΝΔ εναντίον του Τσίπρα  για «αθεΐα» για τους θεούς, τον Θεό, τους άθεους και τους θεομπαίχτες: «Τα παλιά τα χρόνια, η λαϊκή αντίληψη εκτιμούσε πολύ τους “ανθρώπους του Θεού”, τους “θεοφοβούμενους”, ενώ ο “αθεόφοβος”, αυτός που δεν φοβάται τον Θεό, είχε παλιότερα καθαρά αρνητική σημασία, του ανθρώπου χωρίς αναστολές, του αδίστακτου, αλλά τώρα πια έχει πάρει και θετικές αποχρώσεις, δηλώνοντας τον τολμηρό· ο λαός όμως ταυτόχρονα επικρίνει τους υποκριτικά ευσεβείς, για τους οποίους έχει πλάσει τη λέξη “θεομπαίχτης”, όπως και το παλιότερο “θεοτούμπης”, που ήταν άλλωστε και το ειρωνικό ψευδώνυμο με το οποίο υπέγραφε ο Εμμανουήλ Ροΐδης τα καυστικά του σχόλια στον Ασμοδαίο».

Η βιοηθική στο νομοσχέδιο για την υγεία: ένας «μοδάτος» όρος;Στην εισηγητική έκθεση του νομοσχεδίου για την υγεία αναφέρεται και ο όρος «βιοηθική». Η Δέσποινα Μπίρη εξηγεί γιατί η λέξη χρησιμοποιείται απλώς κυνικά ως «μοδάτος όρος» και καταλήγει: «Το Υπουργείο Υγείας προσπάθησε, και απέτυχε, να εντάξει τη βιοηθική στον λόγο του περί υγειονομικής μεταρρύθμισης. Η λέξη “βιοηθική” χρησιμοποιείται χωρίς να δίνεται βάρος στη σημασία της, ενώ οι προτεινόμενες πολιτικές, και ο τρόπος με τον οποίο πραγματοποιείται η υποτιθέμενη δημόσια διαβούλευση γύρω από αυτές, σε καμία περίπτωση δεν συνάδουν με το πνεύμα και της αρχές της ηθικής πράξης. Επειδή, καθώς φαίνεται, δεν ξέρουν --ή δεν ενδιαφέρονται-- για τι πράγμα μιλάνε όταν αναφέρονται στη βιοηθική, είναι δική μας ευθύνη να εντάξουμε τον όρο στο λεξιλόγιό μας και να αναπροσδιορίσουμε τον ρόλο της βιοηθικής για την πολιτική».