Στα «Ενθέματα» αύριο Κυριακή 8 του Σεπτέμβρη

Στα «Ενθέματα» αύριο Κυριακή 8 του Σεπτέμβρη

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους (enthemata.wordpress.com), στοfacebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata

Κείμενα των: Πέτρου Λινάρδου-Ρυλμόν, Δημήτρη Παπανικολόπουλου, Βασίλη Ρόγγα, Σταύρου Παναγιωτίδη, Δημήτρη Ζήκου, Ιωάννας Σπηλιοπούλου, Νικολάι Μπουχάριν, Κρίτωνα Ηλιόπουλου, Χριστίνας Τσαμουρά

Από το φάσμα της μνημονιακής αποτυχίας προς ένα νέο σχέδιο. Συνέντευξη. Ο Πέτρος Λινάρδος-Ρυλμόν, με αφετηρία την ετήσια έκθεση του ΙΝΕ ΓΣΕΕ για την ελληνική οικονομία το 2013, που αποτυπώνει μια ζοφερή κατάσταση, μιλάει για: τις σημαντικές επισημάνσεις της έκθεσης, τα εργαλεία του παρελθόντος που αποδεκνύονται εντελώς ανεπαρκή, ένα νέο σχέδιο ανασυγκρότησης της οικονομίας, την ανάπτυξη ανά περιοχές ολοκληρωμένων συμπλεγμάτων δραστηριοτήτων.

Για την κομματικότητα της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη (ΔΝΛ). Ανακρίβειες και αποσιωπήσεις. Ο Δημήτρης Παπανικολόπουλος και ο Βασίλης Ρόγγας σχολιάζουν παλιότερο άρθρο του Σταύρου Παναγιωτίδη στα «Ενθέματα» και υποστηρίζουν την άποψη της ουσιαστικής αυτονομίας της ΔΝΛ από την ΕΔΑ.

Νεολαία Λαμπράκη: Οικοδομώντας και όχι προαπαιτώντας την ταυτότητα. Ο Σταύρος Παναγιωτίδης απαντά στον Δημήτρη Παπανικολόπουλο και στον Βασίλη Ρόγγα υποστηρίζοντας την άποψη ότι η Νεολαία Λαμπράκη είχε ισχυρούς δεσμούς με την ΕΔΑ, της οποίας την οποίας την πολιτική υλοποιοιούσε.

Ιδιωτικοποίηση του νερού: ένα μοντέλο ξεπερασμένο και προβληματικό. Συνέντευξη. Ο Δημήτρης Ζήκος, λέκτορας στο Πανεπιστήμιο Χούμπολντ του Βερολίνου και ειδικός για ζητήματα υδάτινων πόρων μιλάει, με αφορμή τα σχέδια πλήρους ιδιωτικοποίησης της ΕΥΔΑΠ και της ΔΕΥΑΘ. Μιλάει για την παγκόσμια υδατική κρίση, τους «πολέμους του νερού», τα συμπεράσματα από την ιδιωτικοποίηση σε Βερολίνο, Λονδίνο, Παρίσι, τη σημασία του νερού στα μεσογειακά οικοσυστήματα και κάνει προβλέψεις για το τι θα συμβεί σε ΕΥΔΑΠ και ΔΕΥΑΘ αν ιδιωτικοποιηθούν πλήρως. «Αυτό που επιχειρείται σήμερα στην Ελλάδα δοκιμάστηκε σε χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά και απέτυχε. Στην Ευρώπη τουλάχιστον το 70% των εταιρειών ύδρευσης είναι ή δημόσιες ή δημοτικές. Δεν ισχύει λοιπόν ότι είμαστε η “τελευταία σοβιετική δημοκρατία”…».

Αντιφασιστικό Φεστιβάλ στα Ανώγεια, 12-14 Αυγούστου. Με μια λύρα κατά του φασισμού. Η Ιωάννα Σπηλιοπούλου πήγε στο Αντιφασιστικό Φεστιβάλ στα Ανώγεια και μας περιγράφει ενθουσιωδώς τις εντυπώσεις της: «Στις στράτες του Ψηλορείτη, εκεί όπου το δρόμο των ανταρτών, των βοσκών και των αγριμιών όριζε και ορίζει η γυμνή πέτρα, ο ουρανός φαίνεται προσιτός, το φως σε αρμονία με τους ίσκιους των βουνών.Αναζητώντας τον μίτο του μύθου στη μήτρα της γης, το Ιδαίον Άντρον, Ανωγειανοί μάς έλεγαν ότι συμβούλευαν να το επισκεφτεί όποιον αντιμετώπιζε ένα δίλημμα, για να “πάρει πράξη”. Με την ελπίδα να συνεχιστεί, το αντιφασιστικό φεστιβάλ αποτέλεσε γόνιμο έναυσμα για να “πάρουμε πράξη”, στον πόλεμο ενάντια σε ό,τι υποδουλώνει, σε ό,τι πληγώνει την αξιοπρέπεια, και συνάμα μύηση «στο μετερίζι τσ’ ανθρωπιάς και τση τιμής το χρέος».

Φιλοσοφικά Αραβουργήματα. Για τη λεγόμενη φυλετική σκέψη (από το περιοδικού «Mαρξιστική Σκέψη»). Αποσπάσματα ενός κειμένου του Νικολάι Μπουχάριν με θέμα τη «φυλετική σκέψη»: «Οι θεωρίες [των φασιστών] σχετικά με τα κρανία και τα μαλλιά οδήγησαν σε απίστευτη σύγχυση, και είχαν συχνά αρκετά αναπάντεχα αποτελέσματα. Εισάγοντας όλο και μεγαλύτερες δόσεις έμφυτων και αμετάβλητων μυστικιστικών αρετών στην αντίληψή τους για τους μαχητές-γκάνγκστερ, αντικαθιστώντας τη χημική σύνθεση του αίματος με τη “φωνή του αίματος” και το μήκος του κρανίου με την “τιμή” και την “πίστη”, οι ιδεολόγοι του φασισμού κατέληξαν σε ένα απελπιστικό κουβάρι. Οι θεωρίες τους, κίβδηλες πέρα για πέρα, άρχισαν γρήγορα να γίνονται κενή, φωνακλάδικη πολυλογία».

Η κουλτούρα του Πινοτσέτ. Στην τεσαρακοστή επέτειο του πραξικοπήματος που ανέτρεψε τον Σ. Αλιέντε, ο Κρίτων Ηλιόπουλος  γράφει για τους διανοούμενους, τους λογοτέχνες, τους τραγουδιστές  που στήριξαν το καθεστώς: «Ο Πινοτσέτ είχε σοβαρά διανοητικά μειονεκτήματα, ενώ ποθούσε διακαώς να εμφανίζεται ως “διανοούμενος” και πλήρωνε αδρά γι’ αυτό (με κρατικά κονδύλια, φυσικά). Ήταν όμως μανιώδης συλλέκτης βιβλίων, ιδίως για τον Ναπολέοντα. Επίσης είχε μεγάλη συλλογή προτομών του Ναπολέοντα […]. Η πιο σημαντική επιτυχία του καθεστώτος ήταν η επίσκεψη του Μπόρχες για να ανακηρυχθεί επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου του Σαντιάγο».

Δίκτυα αλληλεγγύης: το επόμενο βήμα. Η Χριστίνα Τσαμουράαποτιμά την εμπειρία των δικτύων αλληλεγγύης, με τη σκέψη στο μέλλον. Και καταλήγει: «Θεωρώ σπουδαίο ότι ο ριζοσπαστικός χώρος έχει καταφέρει να απλώσει στην κοινωνία, όσο ποτέ στο παρελθόν, τις έννοιες της αλληλεγγύης και της αυτοοργάνωσης, όχι μόνο ως ιδέες αλλά ως χειροπιαστά παραδείγματα παρέμβασης στο τώρα. Μόνο που, για να είμαστε ακριβείς με τις λέξεις, για την ώρα δεν έχουμε ακριβώς πετύχει να “πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας”, αλλά μάλλον “την επιβίωσή” μας. Για να μπορέσουμε κάποτε να μιλάμε για “ζωή”, χρειαζόμαστε πολλή δουλειά, βάθεμα της συνείδησης και της εμπειρίας, συνολικότερο σχέδιο, μεγαλύτερες ρήξεις και, ασφαλώς, ριζικές ανατροπές στο πεδίο της εξουσίας. Ας ελπίσουμε ότι έρχονται”.