Στα «Ενθέματα» αύριο Κυριακή 15 του Σεπτέμβρη

Στα «Ενθέματα» αύριο Κυριακή 15 του Σεπτέμβρη

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους (enthemata.wordpress.com), στοfacebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata

Κείμενα των: Στρατή Μπουρνάζου Βασίλη Ζαρείφη, Γιάννη Μάρκοβιτς, Λουτσιάνα Καστελίνα, Γιώργου Σουβλή, Ντανιέλα Κερόνι, Κώστα Αθανασίου, Ελένης Κοβάνη,  Σίας Αναγνωστοπούλου, Νίκου Μπελαβίλα

ΤΡΙΑ ΑΡΘΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

Ο Τρυγητής των σχολείων: «O Ιούνης ήταν ο Θεριστής, ο Ιούλης ο Αλωνάρης, ο Αύγουστος ο Συκολόγος και ο Σεπτέμβρης ο Τρυγητής. Και απ’ όταν οι κοινωνίες μας άρχισαν να μπαίνουν στον ρυθμό της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, ο Σεπτέμβρης έγινε, αναντίρρητα, ο μήνας του σκολειού. Φέτος όμως έχουμε και άλλους --λιγότερους ρουτινιάρικους, μα και λιγότερους ευχάριστους-- λόγους, να το λέμε».  Ο Στρατής Μπουρνάζος, ενόψει της απεργίας διαρκείας των καθηγητών, αναλύει τον νέο νόμο για το λύκειο.

ΕΜΠ: ένας «ενοχλητικός» πυλώνας ελεύθερης γνώσης. Ο Νίκος Μπελαβίλας  γράφει: «Αυτό λοιπόν το Πολυτεχνείο, της δωρεάν γνώσης, της καινοτομίας, της τεχνολογικής πρωτοπορίας, αλλά και της κοινωνικής ευαισθησίας, είναι μια παραγωγική αποτελεσματική επιστημονική “μηχανή” την οποία διαθέτει ο ελληνικός λαός. Αυτό επιχειρείται να φύγει από τη μέση. Να εξαλειφθεί ένας δημόσιος δημοκρατικός  οργανισμός ο οποίος είναι σε θέση να συμβάλει στην έξοδο από την κρίση, στην κοινωνική και παραγωγική ανασυγκρότηση, όπως έπραξε άλλες δύο φορές, στον Πόλεμο και στη Δικτατορία».

Πανελλαδικές στοιχειωμένες λέξεις. Ο Βασίλης Ζαρείφης θυμάται τις Πανελλήνιες του καλοκαιριού του 1978. Κι αφού μας αφηγηθεί μια ωραία ιστορία, καταλήγει: «Από τότε μέχρι και σήμερα αυτές οι λέξεις, “διακοπές, συνέχειες, περικοπές”, με στοιχειώνουν. Να, τελευταία ας πούμε, από το μονοφωνικό μου ραδιόφωνο βγαίνει κάθε τόσο μια κυβερνητική φωνή και μου λέει: “Οι καθηγητές δεν χρειάζονται διακοπές. Περικοπές χρειάζονται”».

Ο θάνατος του παρελθόντος σημαίνει και θάνατο της ιδέας ενός διαφορετικού μέλλοντος. Συνέντευξη της Λουτσιάνα Καστελίνα στον Γιώργο Σουβλή και την Ντανιέλα Κιρόνα. Η Λ. Καστελίνα μιλάει για την εμπειρία του Il Manifesto, τον Λούτσιο Μάγκρι, την πολιτική κατάσταση  στην Ιταλία σήμερα, τη σημασία του Γκράμσι και τα συμβούλια του 21ου αιώνα. Επίσης, για τον κομβικό ρόλο ενός σύγχρονου αριστερού κόμματος στην υπέρβαση των ασυνεχειών του κινήματος, για τους κινδύνους της άμεσης δημοκρατίας: «Η παραγνώριση του παρελθόντος είναι χρήσιμη μόνο σε αυτούς οι οποίοι ισχυρίζονται ιδιοτελώς ότι δεν υπάρχει τίποτε άλλο πέραν του παρόντος. Μόνο με την κατανόηση του τι συνέβη και πώς αυτό κατέστη εφικτό μπορούμε να δημιουργήσουμε όρους και προϋποθέσεις χειραφέτησης».

Ο Κόμης Μόντε-Κρίστο και η λήθη. Ο Κώστας Αθανασίου, στη μόνιμη στήλη Αντικλίμακα, με αφετηρία τις χούντες της Χιλής και της Αργεντινής γράφει για τη λήθη, τη μνήμη, την τιμωρία: «And thus the whirligig of time brings in hisrevenges, μας λέει ο Σαίξπηρ στη Δωδεκάτη νύχτα. Έχει ο καιρός γυρίσματα που εκδίκηση μας φέρνουν. Όμως το θέμα της ιστορικής μνήμης δεν είναι η εκδίκηση. Ο χρόνος της είναι μακρύς. Εκείνο που έχει σημασία είναι πως όσο και να προσπαθούν κάποιοι, το έργο της λήθης είναι τελικά σισύφειο. Η ιστορία δεν τελειώνει».

Ελληνική εξωτερική πολιτική: σε αναζήτηση «Προστάτιδος Δυνάμεως».Η Σία Αναγνωστοπούλου, με αφετηρία τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης στο ζήτημα της Συρίας αποτιμά την εξωτερική πολιτική. Και αναζητά τις προϋποθέσεις μιας αριστερής εξωτερικής πολιτικής: «Η χειραφέτηση, η ελευθερία και η ανεξαρτησία, ο αντιιμπεριαλισμός προϋποθέτουν, εντέλει, την ανάληψη της ευθύνης της Ιστορίας. Η Αριστερά είναι η δύναμη που μπορεί να κινητοποιήσει τους ανθρώπους ώστε να αντιμετωπίζουν την Ιστορία και τις διακυμάνσεις της ως ανοικτό πεδίο διεκδικήσεων, και όχι ως μοίρα. Η διεκδίκηση του αναλλοίωτου εθνικού συμφέροντος φτιάχνει εθνική μοίρα, η διεκδίκηση δημοκρατίας για τα θέματα πολιτικής –εσωτερικής και εξωτερικής– φτιάχνει Ιστορία».

Διατροφικά κάτοπτρα. Σε αναζήτηση της ποιότητας. Η Ελένη Κοβάνη («μικροκαμωμένη, αλλά θεόρατη· λιγομίλητη, αλλά ηχηρή και ρηξικέλευθη. Με μάτια φωτεινά αλλά και μελαγχολικά φώτιζε αόρατες πτυχές της σκέψης, οδηγώντας μας σε αόρατα μονοπάτια του ανθρώπινου πόνου») μας αποχαιρέτισε για πάντα στις 9 Αυγούστου. Δημοσιεύουμε αποσπάσματα από το τελευταίο της κείμενο με τίτλο «Διατροφικά κάτοπτρα. Σε αναζήτηση της ποιότητας».

Οι νέοι εργαζόμενοι δέσμιοι της κρίσης. Τα συμπεράσματα μιας έρευνας τουΓιάννη Μάρκοβιτς σχετικά με το πώς αντιμετωπίζουν οι νέοι την εργασία τους στα «χρόνια της κρίσης». Τι επιπτώσεις έχει η κρίση στο συναίσθημα της οργανωσιακής δέσμευσης των νέων εργαζομένων.