Αύριο, Κυριακή 1η του Σεπτέμβρη, τα Ενθέματα και πάλι μαζί σας. Καλό φθινόπωρο!
Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους (enthemata.wordpress.com)
Kείμενα των: Ομάρ Ντάxι, Μαρίας Πετρίτση, Βασίλη Δρουκόπουλου, Νίκου Σαραντάκου, Γιάννη Χαμηλάκη, Φρίντερ Όττο Βολφ, Στάθη Κουβελάκη, Άμαλ Χανάνο, Στρατή Μπουρνάζου
ΣΥΡΙΑ: ΧΗΜΙΚΑ, ΤΥΡΑΝΝΙΑ, ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ
* Χημικά και στρατιωτικές επεμβάσεις. Ο Ομάρ Ντάχι προσπαθεί να καταλάβει ποιος κρύβεται πίσω από τις χημικές επιθέσεις στη Συρία. Αμφιβάλλει, καθώς, όπως λέει, “η λογική και ο ορθολογισμός φαίνεται πως δεν είναι τα κατάλληλα μέσα για τη διερεύνηση τέτοιων πράξεων ή την απόδοση ευθυνών”. Ωστόσο (και αφού πει ότι “το συριακό καθεστώς έχει εξαπολύσει έναν καταστροφικό πόλεμο εναντίον του λαού του”), καταλήγει ότι σε τίποτα καλό δεν μπορούμε να προσβλέπουμε από μια επέμβαση: “Αν η επίθεση είναι τόσο ισχυρή ώστε να καταστρέψει ολοσχερώς το συριακό καθεστώς, θα καταστρέψει μαζί του και ό,τι έχει απομείνει από τη χώρα. Αν δεν είναι, θα αφήσει το καθεστώς σε θέση να ανταποδώσει εκεί που είναι ισχυρό, απέναντι στους εσωτερικούς του εχθρούς, έχοντας όμως πια και ενισχυμένα εθνικά διαπιστευτήρια ως αγωνιζόμενο ενάντια στην αμερικανική επιθετικότητα” (μετάφραση: Μάνος Αυγερίδης).
* Συρία: Το αντίθετο της σιωπής. Η συριοαμερικανίδα συγγραφέας Άμαλ Χανάνο (ψευδώνυμο) επισκέφθηκε την πόλη που γεννήθηκε, το Χαλέπι το καλοκαίρι του 2011. Από αυτό το φλογερό κείμενο, ένα θούριο κατά της τυραννίας, έναν ύμνο στον αγώνα του συριακού λαού κατά του καθεστώτος Άσαντ, δημοσιεύουμε το ακροτελεύτιο κομμάτι: “Κάθε σταγόνα αίματος, κάθε δάκρυ, κάθε τραγούδι, κάθε βίντεο, κάθε tweet, κάθε λέξη, είναι ο ήχος μιας ακόμα αλυσίδας, που σπάει αμετάκλητα, κρίκο-κρίκο. Οι κρότοι και οι ήχοι αυτοί είναι πιο δυνατοί από τα όπλα και τα τανκς, επειδή είναι το αντίθετο του μίσους, το αντίθετο της καταπίεσης, το αντίθετο της σιωπής. Είναι οι ήχοι της αλήθειας, της δικαιοσύνης, της αγάπης. Αυτοί είναι οι ήχοι του εαυτού μας, καθώς σπάμε τα δεσμά” (μετάφραση: Στρ. Μπουλαλάκης)
Οικογενειακές διακποπές. “Το αλυσιδάκι με τον Εσταυρωμένο και το κομπολόι «από καθαρό κεχριμπάρι», δώρο της κουνιάδας από το Ναύπλιο, πηγαινοέρχονταν κάνοντας ένα ρυθμικό τίκι-τίκι πάνω στις στροφές. Έπιασε το δικέφαλο μπρελόκ και το τύλιξε γύρω από το καθρεφτάκι. Μπροστά τους δρόμος. Ούτε τοπία ούτε θέα έβλεπε. Μόνο άσφαλτο. Δίπλα του εκείνη προσπαθούσε να διαβάσει ένα χάρτη. Πίσω τα δίδυμα ήταν σκυμμένα στα ηλεκτρονικά τους. Οι ζώνες ασφαλείας τούς έφταναν ως το λαιμό. Τα πόδια τους αιωρούνταν σαν εκκρεμή μπροστά από το κάθισμα. Από την ώρα που είχαν μπει στο αμάξι δεν είχαν ακουστεί. Η μαγική οθόνη είχε απορροφήσει τις φωνές τους”. Γράφει η Μαρία Πετρίτση.
Ο καπιταλισμός της αϋπνίας ή τα αναπαλλοτρίωτα υπολείμματα του χρόνου μας. Ο Βασίλης Δρουκόπουλος γράφει, με αφορμή τις δηλώσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη: “Ο ύπνος αποτελεί μια μεγάλη προσβολή στην αδηφαγία του σύγχρονου καπιταλισμού, καθώς αυτός δεν έχει κατορθώσει να τον εξουδετερώσει ούτε απόλυτα να τον κατακτήσει”. Και μας πληροφορεί: “Ένα είδος σπουργιτιού (white-crowned sparrow) υπόσχεται πολλά: πρόκειται για ένα αποδημητικό πουλί που μπορεί να παραμένει άυπνο για εφτά ημέρες όσο πετάει από την Αλάσκα στο βόρειο Μεξικό και τανάπαλιν. Τα τελευταία πέντε χρόνια το Υπουργείο Άμυνας (sic) των ΗΠΑ έχει δαπανήσει μεγάλα ποσά ερευνώντας την εγκεφαλική δραστηριότητα του περί ού ο λόγος σπουργιτιού, με την ελπίδα να αποκτηθεί τέτοια γνώση που να επιτρέψει τη δημιουργία στρατιώτη, ο οποίος θα μπορεί να παραμένει άυπνος διατηρώντας ταυτόχρονα την πνευματική και σωματική του μαχητική αποτελεσματικότητα”.
Σπίτια στο σφυρί. Ο Νίκος Σαραντάκος, στη μόνιμη στήλη του “Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία” γράφει για τις λέξις σπίτι και κατοικία, με αφετηρία την επαπειλούμενη άρση των αναστολών των πλειστηριασμών για την πρώτη κατοικία: “Κι έτσι, θα πάψουμε επιτέλους να έχουμε τόσο προκλητικά μεγάλο ποσοστό ιδιοκατοίκησης, προκαλώντας, λένε, τον φθόνο των εταίρων μας. Που και αυτό μύθος είναι, διότι σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωστάτ η Ελλάδα δεν είναι η μόνη που έχει τόσο ψηλά ποσοστά ιδιοκατοίκησης, ούτε η πρώτη. Η εξίσου χρεωμένη Ισπανία μας ξεπερνάει μερικές ποσοστιαίες μονάδες, αλλά πολύ πιο μπροστά βρίσκονται η Ρουμανία, η Κροατία, η Ουγγαρία και άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Φαίνεται πως τελικά οι κομμουνιστές δεν ήταν και πολύ καλοί στο να παίρνουν σπίτια, οι τράπεζες είναι πολύ πιο αποτελεσματικές…”.
Από τη Βεργίνα έως την Αμφίπολη. Πρώτα ως τραγωδία, μετά ως φάρσα. Ο Γιάννης Χαμηλάκης αναρωτιέται αν “άλλο ένα δράμα δημόσιας ονειρικής αρχαιολογίας” γεννιέται στην Αμφίπολη των Σερρών: “Η «εθνική αρχαιολογία» σε νέες, ηρωικές περιπέτειες. Ή μήπως όχι και τόσο νέες; 1977-2013, σα να μην πέρασε μια μέρα. Ξανά ένας τύμβος, ένα «μοναδικό» ταφικό μνημείο (γνωστό στους αρχαιολόγους ήδη από τη δεκαετία του ’60), ξανά η βιαστική συσχέτιση με έναν «σημαντικό» νεκρό που εμμέσως πλην σαφώς κατονομάζεται, ξανά οι ομολογημένες ή κρυφές ελπίδες για μια συγκλονιστική αποκάλυψη, ξανά οι από Βορράν εχθροί --αντίπαλοι στη μάχη των συμβόλων-- που καραδοκούν.”
Μια συνατπαστική διανοητική και πολιτική διαδρομή με άξονα τον μαρξισμό: Ο μαρξισμός, ο Αλτουσέρ, ο οικοσοσιαλισμός. Συνέντευξη του Φρίντερ Όττο Βολφ στον Στάθη Κουβελάκη. Ο Φρίντερ Όττο Βολφ είναι από τις πιο εμβληματικές μορφές της μαρξιστικής και ριζοσπαστικής σκέψης στη Γερμανία: συνεργάτης του Αλτουσέρ και επιμελητής της έκδοσης των έργων του στα γερμανικά, είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις διανοούμενου με πλούσια πολιτική δράση. Μιλάει στον Στάθη Κουβελάκη για τη διαδρομή του (μέλος του SPD στα νιάτα του, κατόπιν στην εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, μετά ευρωβουλευτής των Πρασίνων, από τους οποίους αποχωρεί το 2000 λόγω της συντηρητικής τους στροφής), για τη γνωριμία του με τον Αλτουσέρ και για το έργο του, για τον οικοσοσιαλισμό και τη σχέση του με τον μαρξισμό.
Η Θέμις έχει νεύρα... Αλληλεγγύη στον Σάββα Μιχαήλ και στον Κωνσταντίνο Μουτζούρη. Την Τρίτη το πρωί δικάζονται ο Σ. Μιχαήλ και ο Κ. Μουτζούρης, έπειτα από μήνυση των Χρυσαυγιτών. Γράφει ο Στρατής Μπουρνάζος: Η δίκη “αποτελεί ένα ακόμα δείγμα ότι η Χρυσή Αυγή διεισδύει στη δικαιοσύνη. Πρέπει να κάνουμε το παν ώστε οι νεοναζιστές (που έχουν εμπεδώσει την παρουσία τους στα σώματα ασφαλείας) να μην αποκτήσουν σταθερά ερείσματα και αλλού. Η δικαιοσύνη είναι ένας κομβικός τομέας, καθώς ναζισμός και δίκαιο είναι (και πρέπει να παραμείνουν) έννοιες ασύμβατες. Είναι γνωστό --και δυσάρεστο βέβαια-- ότι στο δικαστικό σώμα κυριαρχούν συχνά συντηρητικές, εθνικιστικές, ενίοτε και ακροδεξιές απόψεις· το να επικρατήσουν όμως ναζιστικές και χρυσαυγίτικες αποτελεί ποιοτική, και ολέθρια τομή”
No comments:
Post a Comment