"Μάτια που καίνε" (μέρος 7ο και τελευταίο) του Θανάση Τσακίρη

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ 

ΜΑΤΙΑ ΠΟΥ ΚΑΙΝΕ

Ένα ερωτικό αντιρατσιστικό διήγημα-νουάρ

Αθήνα

                                             Φεβρουάριος-Σεπτέμβριος 2010

Σύνδεση με τα προηγούμενα: http://tsakthan.blogspot.com/2012/02/2010-httptsakthan.html

Ο Παντελής τον έπιασε από το λαιμό αλλά ο Αλέξανδρος κατάφερε να ξεφύγει. Έτρεξε προς την είσοδο της παλιάς πολυκατοικίας του αλλά ο Παντελής τον πρόλαβε. Όχι μόνο τον χτύπησε δυνατά στο στομάχι και τον δίπλωσε στα δυο αλλά έβγαλε από την τσέπη του και ένα μικρό μπουκαλάκι με υγρό που του το έριξε στα μάτια. Ο Αλέξανδρος ούρλιαξε φώναζε «βοήθεια» αλλά κανείς δεν άκουγε. Την ίδια στιγμή χτυπούσε το κινητό του στο ρυθμό του «Fur Elize» του Μπετόβεν. Για καλή του τύχη, τρόπος του λέγειν δηλαδή, κατάφερε να απαντήσει. Στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν η Ελοίζ, η φοιτήτρια του από τη Σενεγάλη και η οποία έκοβε βόλτες στο Πασαλιμάνι με το φίλο της τον Ανδρέα από το Κερατσίνι. Τους ζήτησε βοήθεια και αυτοί έτρεξαν γρήγορα έχοντας παράλληλα καλέσει ασθενοφόρο. Ευτυχώς το καυστικό υγρό τον πήρε πολύ ξώφαλτσα και δεν κατέστρεψε τα γαλανά του μάτια.

Στο ασθενοφόρο ο οδηγός είχε βάλει το ραδιόφωνο και ακούγονταν από ένα σταθμό της πόλης μια γνώριμη του φωνή: «…έντιμε άνθρωπε κυρ-Παντελή/σκουλήκι άχρηστο σ' αυτή τη γη». Το τηλέφωνο του Αλέξανδρου χτυπούσε συνέχεια αλλά κανείς δεν απαντούσε, ώσπου κάποια στιγμή η Ελοιζ κοίταξε το οθονάκι του και είδε 5 κλήσεις από το ίδιο νούμερο. Ήταν η Εύη που κάτι την έκαιγε, ένα κακό προαίσθημα. Στην έκτη κλήση αναγκάστηκε η Ελοϊζ να απαντήσει. Μόλις άκουσε το τι έγινε η Εύη έδιωξε όλους τους πελάτες της από το μπαρ κλείδωσε και ανέβηκε στη μηχανή της και ξεκίνησε φουλαριστή για την Αθήνα. Ήθελε να προλάβει να τον δει με τα ίδια της τα μάτια. Ήθελε να του φιλήσει τα μάτια προτού χαθούν. Φοβόταν ότι δε θα τα ξανάβλεπε. Και είχε δίκιο. Μόνο που κανείς δε θα ξανάβλεπε τα δικά της ούτε καν ο Αλέξανδρος που τελικά τη γλίτωσε την όραση του. Η Εύη ακράτητη, όπως ήταν, έτρεχε με 200 χιλιόμετρα την ώρα στο βρεγμένο κωλόδρομο Πατρών-Κορίνθου και συνάντησε το θάνατο σε μια στροφή έξω από την Ακράτα. Η Κάτια και η Ελοιζ θα συνέχιζαν τους παθιασμένους αγώνες εναντίον κάθε είδους ρατσισμού. Ο Αλέξανδρος τσακισμένος από τις τύψεις αποσύρθηκε στο λεμονοδάσος του εξοχικού του, μεθυσμένος από το άρωμα της νέας λεμονιάς που φύτεψε για να θυμάται την Εύη και τα μυστικά που ποτέ του δεν της είπε εκείνο το χειμωνιάτικο απόγευμα του 2010. Στο κινητό του έβαλε ring tone, αλλά και στο κουδούνι της εξώπορτας, το τραγούδι που του είχε αφιερώσει πέρυσι στη γιορτή του. Παρότι ήταν και οι δυο τους φανατικοί με τη ροκ μουσική, η Εύη είχε διακόψει το I can’t get no satisfaction των Ρόλινγκ Στόουνς για να βάλει το παλιό τραγούδι του Στράτου Διονυσίου : «….μάτια που κλαίνε/ μη τα πιστεύεις / είναι επικίνδυνο να τ’ αγαπάς /…….»

ΤΕΛΟΣ - ΤΗΕ ΕΝD - FIN