Wednesday, August 29, 2007
Sunday, August 26, 2007
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ-ΠΡΑΣΙΝΩΝ
ΝΑ ΑΠΟΛΟΓΗΘΕΙ Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ
Το χθεσινό διάγγελμα του πρωθυπουργού της χώρας αποτελεί εγγύηση πως θα ξαναζήσουμε πολλά ακόμα καλοκαίρια σαν το φετινό. Και προκειμένου η πραγματικότητα να σταματήσει να εξελίσσεται όπως μέχρι τώρα, ορισμένα πράγματα πρέπει να ειπωθούν τώρα πριν κοπάσει η οργή.
Ο πρωθυπουργός δεν πρωτοτυπεί. Όπως όλοι μας εξέφρασε οδύνη και οργή για την πύρινη καταστροφή και τα δεκάδες ανθρώπινα θύματά της. Πιστεύουμε όμως ότι πρώτα πρέπει να οργιστεί με τον εαυτό του και την κυβέρνησή του:
Γιατί ύστερα από 3,5 χρόνια «επανίδρυσης του κράτους», δεν υπήρχε πουθενά ένα σχέδιο απεγκλωβισμού πολιτών σε κίνδυνο, με αποτέλεσμα να έχουμε νεκρούς σε 4 διαφορετικούς νομούς. Γιατί αυτό που φανερώθηκε τις τελευταίες μέρες είναι η κατάρρευση κάθε έννοιας πολιτικής προστασίας και η ανικανότητα του κράτους να εκτιμήσει τον κίνδυνο και να σώσει τις ζωές δεκάδων πολιτών.
Γιατί κεντρική θέση στις μεταρρυθμίσεις για τις οποίες ζητά πρόωρες εκλογές, κατέχει η αναθεώρηση των άρθρων συνταγματικής προστασίας της δασικής γης, αναθεώρηση που δικαιώνει τις προηγούμενες γενιές εμπρηστών και καταπατητών. Το ίδιο ισχύει και για την διαρκή παραβίαση της συνταγματικής υποχρέωσης για κατάρτιση δασολογίου καθώς και για το πλήθος προσπαθειών και τροπολογιών αποχαρακτηρισμού δασικών εκτάσεων. Του υπενθυμίζουμε πως το καλοκαίρι με τις χειρότερες πυρκαγιές μέχρι τώρα ήταν εκείνο του 2000 όταν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είχαν συμφωνήσει στην αναθεώρηση των ίδιων άρθρων.
Γιατί διαχειρίστηκε τις πυρκαγιές επικοινωνιακά και όχι ουσιαστικά, «σεμνά και ταπεινά», αδιαφορώντας για την πρόληψη και εξαγγέλλοντας πρόωρες εκλογές και μάλιστα ακριβώς την ημέρα που θα κάλυπτε τον απόηχο από την φωτιά στην Πεντέλη. Αναρωτιόμαστε αν είχε την εκτίμηση πως ένας υπηρεσιακός Υπουργός Εσωτερικών θα διαχειριζόταν καλύτερα την τελευταία φάση της ετήσιας «περιόδου των πυρκαγιών» και αν συνεκτίμησε την προστασία ανθρώπινων ζωών και του περιβάλλοντος πριν βάλει την χώρα και τον κρατικό μηχανισμό σε προεκλογικούς ρυθμούς για το στενό κομματικό του συμφέρον.
Τέλος, πιστεύουμε πως ο πρωθυπουργός πρέπει να ζητήσει συγγνώμη από τους πολίτες της χώρες γιατί με το διάγγελμά του υποτίμησε τη νοημοσύνη τους. Η προσπάθεια, σε συνεννόηση προφανώς με τους επικοινωνιολόγους του, να εμφανίσει την κυβέρνηση ως θύμα «σκοτεινών σχεδίων» και όχι ως φορέα ευθυνών, θυμίζει έντονα το προηγούμενο των τηλεφωνικών υποκλοπών: Θυμίζουμε πως η κυβέρνηση είχε και τότε εμφανιστεί ως θύμα για να πρωταγωνιστήσει στη συνέχεια στην συγκάλυψη των υπεύθυνων.
Επειδή πολλά από τα παραπάνω αντιστοιχούν και σε πολιτικές από την πλευρά της σημερινής αντιπολίτευσης, αυτό που χρειάζεται η χώρα τώρα είναι ένας ευρύτατος διάλογος και συνεννόηση για άμεσες και ριζικές αλλαγές πολιτικής ώστε να μην ξαναζήσουμε την τραγωδία αυτών των ημερών και να εξασφαλίσουμε την προστασία του φυσικού πλούτου της χώρας μας εμποδίζοντας τα όποια οικονομικά συμφέροντα θα θελήσουν να επωφεληθούν από αυτή την τραγωδία.
ΝΑ ΑΠΟΛΟΓΗΘΕΙ Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ
Το χθεσινό διάγγελμα του πρωθυπουργού της χώρας αποτελεί εγγύηση πως θα ξαναζήσουμε πολλά ακόμα καλοκαίρια σαν το φετινό. Και προκειμένου η πραγματικότητα να σταματήσει να εξελίσσεται όπως μέχρι τώρα, ορισμένα πράγματα πρέπει να ειπωθούν τώρα πριν κοπάσει η οργή.
Ο πρωθυπουργός δεν πρωτοτυπεί. Όπως όλοι μας εξέφρασε οδύνη και οργή για την πύρινη καταστροφή και τα δεκάδες ανθρώπινα θύματά της. Πιστεύουμε όμως ότι πρώτα πρέπει να οργιστεί με τον εαυτό του και την κυβέρνησή του:
Γιατί ύστερα από 3,5 χρόνια «επανίδρυσης του κράτους», δεν υπήρχε πουθενά ένα σχέδιο απεγκλωβισμού πολιτών σε κίνδυνο, με αποτέλεσμα να έχουμε νεκρούς σε 4 διαφορετικούς νομούς. Γιατί αυτό που φανερώθηκε τις τελευταίες μέρες είναι η κατάρρευση κάθε έννοιας πολιτικής προστασίας και η ανικανότητα του κράτους να εκτιμήσει τον κίνδυνο και να σώσει τις ζωές δεκάδων πολιτών.
Γιατί κεντρική θέση στις μεταρρυθμίσεις για τις οποίες ζητά πρόωρες εκλογές, κατέχει η αναθεώρηση των άρθρων συνταγματικής προστασίας της δασικής γης, αναθεώρηση που δικαιώνει τις προηγούμενες γενιές εμπρηστών και καταπατητών. Το ίδιο ισχύει και για την διαρκή παραβίαση της συνταγματικής υποχρέωσης για κατάρτιση δασολογίου καθώς και για το πλήθος προσπαθειών και τροπολογιών αποχαρακτηρισμού δασικών εκτάσεων. Του υπενθυμίζουμε πως το καλοκαίρι με τις χειρότερες πυρκαγιές μέχρι τώρα ήταν εκείνο του 2000 όταν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είχαν συμφωνήσει στην αναθεώρηση των ίδιων άρθρων.
Γιατί διαχειρίστηκε τις πυρκαγιές επικοινωνιακά και όχι ουσιαστικά, «σεμνά και ταπεινά», αδιαφορώντας για την πρόληψη και εξαγγέλλοντας πρόωρες εκλογές και μάλιστα ακριβώς την ημέρα που θα κάλυπτε τον απόηχο από την φωτιά στην Πεντέλη. Αναρωτιόμαστε αν είχε την εκτίμηση πως ένας υπηρεσιακός Υπουργός Εσωτερικών θα διαχειριζόταν καλύτερα την τελευταία φάση της ετήσιας «περιόδου των πυρκαγιών» και αν συνεκτίμησε την προστασία ανθρώπινων ζωών και του περιβάλλοντος πριν βάλει την χώρα και τον κρατικό μηχανισμό σε προεκλογικούς ρυθμούς για το στενό κομματικό του συμφέρον.
Τέλος, πιστεύουμε πως ο πρωθυπουργός πρέπει να ζητήσει συγγνώμη από τους πολίτες της χώρες γιατί με το διάγγελμά του υποτίμησε τη νοημοσύνη τους. Η προσπάθεια, σε συνεννόηση προφανώς με τους επικοινωνιολόγους του, να εμφανίσει την κυβέρνηση ως θύμα «σκοτεινών σχεδίων» και όχι ως φορέα ευθυνών, θυμίζει έντονα το προηγούμενο των τηλεφωνικών υποκλοπών: Θυμίζουμε πως η κυβέρνηση είχε και τότε εμφανιστεί ως θύμα για να πρωταγωνιστήσει στη συνέχεια στην συγκάλυψη των υπεύθυνων.
Επειδή πολλά από τα παραπάνω αντιστοιχούν και σε πολιτικές από την πλευρά της σημερινής αντιπολίτευσης, αυτό που χρειάζεται η χώρα τώρα είναι ένας ευρύτατος διάλογος και συνεννόηση για άμεσες και ριζικές αλλαγές πολιτικής ώστε να μην ξαναζήσουμε την τραγωδία αυτών των ημερών και να εξασφαλίσουμε την προστασία του φυσικού πλούτου της χώρας μας εμποδίζοντας τα όποια οικονομικά συμφέροντα θα θελήσουν να επωφεληθούν από αυτή την τραγωδία.
ΟΛΟΙ ΟΛΕΣ ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ ΔΕΥΤΕΡΑ 27 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 7ΜM ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛH
ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΜΠΡΗΣΤΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ!
ΟΙ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΙΜΩΡΗΘΟΥΝ ΤΩΡΑ!
Ο τραγικός θάνατος δεκάδων ανθρώπων στις πυρκαγιές στην Ηλεία, τη Λακωνία και την Εύβοια, η απώλεια ανεκτίμητου δασικού πλούτου, αλλά και των καλλιεργειών και των περιουσιών των ανθρώπων της υπαίθρου είναι ένα προμελετημένο έγκλημα που βαρύνει κατά κύριο λόγο την κυβέρνηση. Άφησε ανθρώπους αβοήθητους να καίγονται ζωντανοί, δεκάδες ακόμη αγνοούνταν και βρίσκονταν αποκλεισμένοι από την πύρινη λαίλαπα στα χωριά τους.
Δεν πρόκειται για θεομηνία ούτε αναπόφευκτη συνέπεια ακραίων καιρικών φαινομένων. Είναι σε δράση οι ίδιοι μηχανισμοί που έσπειραν το θάνατο και τον όλεθρο στην Αχαΐα και πιο πριν στην Πάρνηθα, την Πεντέλη, τον Υμηττό, το Πήλιο,σε όλη την Ελλάδα. Ένοχος είναι ο καπιταλισμός που σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, σε κάθε πηγή φυσικού πλούτου βλέπει «ευκαιρίες» επιχειρηματικής δράσης και κέρδους, ακόμα κι αν αυτό θα σημάνει την καταστροφή και του ανθρώπου και της φύσης.
Την εμπρηστική πολιτική ουσιαστικά στηρίζουν οι υπουργοί της κυβέρνησης αλλά και το σύνολο των πολιτικών του δικομματισμού. Σήμερα όλοι τους βγαίνουν θρασύτατοι στα προεκλογικά μπαλκόνια για να υποσχεθούν προεκλογικά με τον πιο χυδαίο τρόπο τα ίδια ψέματα που είπαν πριν τρεισήμισι χρόνια.
Πριν μία βδομάδα την ίδια μέρα που καιγόταν η Πεντέλη με ένα απίστευτο κυνισμό προκήρυξαν εκλογές εξπρές μέσα στις διακοπές για να μην μπορέσει να εκφρασθεί η λαϊκή δυσαρέσκεια και διαμαρτυρία. Έκαναν έτσι ένα ακόμα βήμα στην «αποδιοργάνωση» του κρατικού μηχανισμού, έδωσαν ένα ακόμα κίνητρο στους οικοπεδοφάγους εμπρηστές. Όλο το καλοκαίρι ενώ κατακάηκε η Ελλάδα και οι τελευταίες τραγικές εξελίξεις φαίνονταν προδιαγεγραμμένες, το μόνο που εμφανιζόταν ότι απασχολούσε την κυβέρνηση ήταν ο εκλογικός «αιφνιδιασμός».
Πρόκειται για ένα μίγμα συνειδητής πολιτικής και ανικανότητας. Συνειδητή πολιτική διότι κυβέρνηση και ΠΑΣΟΚ με τις πολιτικές τους ενισχύουν όσους φιλοδοξούν: να εξαφανίσουν, τσιμεντάρουν, «αξιοποιήσουν» επιχειρηματικά κάθε σπιθαμή ελεύθερου φυσικού χώρου, δάσους, παραλίας. Επενδυτικά κεφάλαια, εταιρείες real estate, εργολάβοι – κατασκευαστές, ξενοδόχοι, συνεταιρισμοί, η Εκκλησία, μικροί και μεγάλοι επιχειρηματίες, μικροί και μεγάλοι καταπατητές διευκολύνονται, ενισχύονται στα κερδοσκοπικά παιχνίδια τους πάνω στο περιβάλλον.
Οι προσπάθειες αναθεώρησης του άρθρου 24 του Συντάγματος για την προστασία των δασών πρόσφατα από την κυβέρνηση της Ν.Δ. και παλιότερα από το ΠΑΣΟΚ, η προσπάθεια να εισαχθεί σε νομοσχέδιο από την κυβέρνηση εν όψει εκλογών η ατιμωρησία των ιδιοκτητών αυθαιρέτων σε δασικές περιοχές, ακόμα περισσότερο το εκτρωματικό χωροταξικό σχέδιο για τον τουρισμό του ΥΠΕΧΩΔΕ οδηγούν στην εξάλειψη κάθε σπιθαμής ελεύθερου χώρου και παραλίας. Δείχνουν ταυτόχρονα τους πολιτικούς υπεύθυνους των σημερινών καταστροφών και τα συμφέροντα τα οποία εξυπηρετούν.
Δεν είναι τυχαίο ότι η ευρύτερη περιοχή της Ζαχάρως και του Καϊάφα αποτελεί ένα μεγάλο στόχο προς «αξιοποίηση» για την δημιουργία ενός τουριστικού μοντέλου με γήπεδα γκόλφ, μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες, τουριστικές κατοικίες για τους «συνταξιούχους» της Βόρειας Ευρώπης. Το πανέμορφο δάσος της Στροφυλιάς που σήμερα δεν υπάρχει αποτελούσε ένα φυσικό εμπόδιο για αυτά τα σχέδια που προωθούσαν στελέχη και από τα δύο κόμματα και οικονομικοί παράγοντες.
Είναι συνειδητή πολιτική γιατί την ίδια ώρα που ξοδεύουν δισεκατομμύρια για εξοπλισμούς, αλλά και για την παρακολούθηση και έλεγχο όλων των πτυχών της κοινωνικής ζωής, την ίδια ώρα που δίνουν εκατοντάδες εκατομμύρια σε παροχές σε στρώματα όπως οι δικαστικοί, την ίδια ώρα εγκατέλειψαν την δασοπροστασία με ελάχιστους πόρους και με πολιτικούς προϊστάμενους όπως ο ανίκανος και επικίνδυνος Πολύδωρας. Την ίδια ώρα που δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για τον περιορισμό και την πρόληψη των πυρκαγιών έκαναν μία γιγάντια κινητοποίηση με ελικόπτερα και ΕΚΑΜ για να συλλάβουν όχι εμπρηστές, εργολάβους, αυθαιρε-τούχους και οικοπεδοφάγους, αλλά αυτούς που διαμαρτύρονταν για την παρουσία του καζίνο στον εθνικό δρυμό της Πάρνηθας.
Τα κριτήρια και οι προτεραιότητες της κυβέρνησης της Ν.Δ. είναι η θυσία των πάντων στο βωμό του κέρδους, στην εξυπηρέτηση του αυταρχισμού και της κοινωνικής και εκλογικής της πελατείας. Η σημερινή κυβέρνηση φεύγει σαν Νέρωνας κατακαίγοντας τα δάση σαν τελευταίο δώρο στους ασύδοτους μεγαλοεργολάβους που έκαναν τσιμέντο κάθε γωνιά πράσινου και κάθε καμένο δάσος για να κερδοσκοπήσουν. Δε θα φύγει όμως η πολιτική της παρά μόνο αν ορθωθεί αποφασιστικός φραγμός από τους εργαζόμενους και τη νεολαία, από ένα ρωμαλέο και μαζικό κίνημα, όπως αυτό που οδήγησε στο μπλοκάρισμα της αναθεώρησης του Συντάγματος. Το έχουν παρακάνει!
Πρέπει η οργή μας να ξεσπάσει ενάντια σε αυτή την εμπρηστική και δολοφονική πολιτική που στο όνομα της κερδοσκοπίας, και των περικοπών στην δασοπροστασία και την πυρόσβεση, στο όνομα των εκλογικών συμφερόντων οδηγεί στο να καίγονται άνθρωποι και ο φυσικός πλούτος του τόπου.
Ο φυσικός πλούτος δεν ανήκει στα επιχειρηματικά συμφέροντα, ανήκει σε μας και τα παιδιά μας που τον έχουμε ανάγκη!
Ο κοινωνικός πλούτος δεν ανήκει στο κεφάλαιο, ανήκει σε μας που τον παράγουμε!
ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ! ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΕΙ ΒΡΟΝΤΕΡΗ Η ΦΩΝΗ ΜΑΣ:
· ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 24 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
· ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΟΥΝ ΟΙ ΔΑΣΟΚΤΟΝΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΗΣ ΝΔ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ
· ΚΑΜΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΗ «ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ» ΤΩΝ ΚΑΜΕΝΩΝ ΕΚΤΑΣΕΩΝ
· ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΚΤΑΚΤΩΝ ΔΑΣΟΠΥΡΟΣΒΕΣΤΩΝ – ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΔΑΣΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ
· ΓΕΝΝΑΙΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΨΙΧΟΥΛΑ ΣΤΟΥΣ ΠΥΡΟΠΑΘΕΙΣ
ΕΝ.ΑΝΤΙ.Α. ΕΝΩΤΙΚΗ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΜΠΡΗΣΤΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΣ!
ΟΙ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΙΜΩΡΗΘΟΥΝ ΤΩΡΑ!
Ο τραγικός θάνατος δεκάδων ανθρώπων στις πυρκαγιές στην Ηλεία, τη Λακωνία και την Εύβοια, η απώλεια ανεκτίμητου δασικού πλούτου, αλλά και των καλλιεργειών και των περιουσιών των ανθρώπων της υπαίθρου είναι ένα προμελετημένο έγκλημα που βαρύνει κατά κύριο λόγο την κυβέρνηση. Άφησε ανθρώπους αβοήθητους να καίγονται ζωντανοί, δεκάδες ακόμη αγνοούνταν και βρίσκονταν αποκλεισμένοι από την πύρινη λαίλαπα στα χωριά τους.
Δεν πρόκειται για θεομηνία ούτε αναπόφευκτη συνέπεια ακραίων καιρικών φαινομένων. Είναι σε δράση οι ίδιοι μηχανισμοί που έσπειραν το θάνατο και τον όλεθρο στην Αχαΐα και πιο πριν στην Πάρνηθα, την Πεντέλη, τον Υμηττό, το Πήλιο,σε όλη την Ελλάδα. Ένοχος είναι ο καπιταλισμός που σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, σε κάθε πηγή φυσικού πλούτου βλέπει «ευκαιρίες» επιχειρηματικής δράσης και κέρδους, ακόμα κι αν αυτό θα σημάνει την καταστροφή και του ανθρώπου και της φύσης.
Την εμπρηστική πολιτική ουσιαστικά στηρίζουν οι υπουργοί της κυβέρνησης αλλά και το σύνολο των πολιτικών του δικομματισμού. Σήμερα όλοι τους βγαίνουν θρασύτατοι στα προεκλογικά μπαλκόνια για να υποσχεθούν προεκλογικά με τον πιο χυδαίο τρόπο τα ίδια ψέματα που είπαν πριν τρεισήμισι χρόνια.
Πριν μία βδομάδα την ίδια μέρα που καιγόταν η Πεντέλη με ένα απίστευτο κυνισμό προκήρυξαν εκλογές εξπρές μέσα στις διακοπές για να μην μπορέσει να εκφρασθεί η λαϊκή δυσαρέσκεια και διαμαρτυρία. Έκαναν έτσι ένα ακόμα βήμα στην «αποδιοργάνωση» του κρατικού μηχανισμού, έδωσαν ένα ακόμα κίνητρο στους οικοπεδοφάγους εμπρηστές. Όλο το καλοκαίρι ενώ κατακάηκε η Ελλάδα και οι τελευταίες τραγικές εξελίξεις φαίνονταν προδιαγεγραμμένες, το μόνο που εμφανιζόταν ότι απασχολούσε την κυβέρνηση ήταν ο εκλογικός «αιφνιδιασμός».
Πρόκειται για ένα μίγμα συνειδητής πολιτικής και ανικανότητας. Συνειδητή πολιτική διότι κυβέρνηση και ΠΑΣΟΚ με τις πολιτικές τους ενισχύουν όσους φιλοδοξούν: να εξαφανίσουν, τσιμεντάρουν, «αξιοποιήσουν» επιχειρηματικά κάθε σπιθαμή ελεύθερου φυσικού χώρου, δάσους, παραλίας. Επενδυτικά κεφάλαια, εταιρείες real estate, εργολάβοι – κατασκευαστές, ξενοδόχοι, συνεταιρισμοί, η Εκκλησία, μικροί και μεγάλοι επιχειρηματίες, μικροί και μεγάλοι καταπατητές διευκολύνονται, ενισχύονται στα κερδοσκοπικά παιχνίδια τους πάνω στο περιβάλλον.
Οι προσπάθειες αναθεώρησης του άρθρου 24 του Συντάγματος για την προστασία των δασών πρόσφατα από την κυβέρνηση της Ν.Δ. και παλιότερα από το ΠΑΣΟΚ, η προσπάθεια να εισαχθεί σε νομοσχέδιο από την κυβέρνηση εν όψει εκλογών η ατιμωρησία των ιδιοκτητών αυθαιρέτων σε δασικές περιοχές, ακόμα περισσότερο το εκτρωματικό χωροταξικό σχέδιο για τον τουρισμό του ΥΠΕΧΩΔΕ οδηγούν στην εξάλειψη κάθε σπιθαμής ελεύθερου χώρου και παραλίας. Δείχνουν ταυτόχρονα τους πολιτικούς υπεύθυνους των σημερινών καταστροφών και τα συμφέροντα τα οποία εξυπηρετούν.
Δεν είναι τυχαίο ότι η ευρύτερη περιοχή της Ζαχάρως και του Καϊάφα αποτελεί ένα μεγάλο στόχο προς «αξιοποίηση» για την δημιουργία ενός τουριστικού μοντέλου με γήπεδα γκόλφ, μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες, τουριστικές κατοικίες για τους «συνταξιούχους» της Βόρειας Ευρώπης. Το πανέμορφο δάσος της Στροφυλιάς που σήμερα δεν υπάρχει αποτελούσε ένα φυσικό εμπόδιο για αυτά τα σχέδια που προωθούσαν στελέχη και από τα δύο κόμματα και οικονομικοί παράγοντες.
Είναι συνειδητή πολιτική γιατί την ίδια ώρα που ξοδεύουν δισεκατομμύρια για εξοπλισμούς, αλλά και για την παρακολούθηση και έλεγχο όλων των πτυχών της κοινωνικής ζωής, την ίδια ώρα που δίνουν εκατοντάδες εκατομμύρια σε παροχές σε στρώματα όπως οι δικαστικοί, την ίδια ώρα εγκατέλειψαν την δασοπροστασία με ελάχιστους πόρους και με πολιτικούς προϊστάμενους όπως ο ανίκανος και επικίνδυνος Πολύδωρας. Την ίδια ώρα που δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για τον περιορισμό και την πρόληψη των πυρκαγιών έκαναν μία γιγάντια κινητοποίηση με ελικόπτερα και ΕΚΑΜ για να συλλάβουν όχι εμπρηστές, εργολάβους, αυθαιρε-τούχους και οικοπεδοφάγους, αλλά αυτούς που διαμαρτύρονταν για την παρουσία του καζίνο στον εθνικό δρυμό της Πάρνηθας.
Τα κριτήρια και οι προτεραιότητες της κυβέρνησης της Ν.Δ. είναι η θυσία των πάντων στο βωμό του κέρδους, στην εξυπηρέτηση του αυταρχισμού και της κοινωνικής και εκλογικής της πελατείας. Η σημερινή κυβέρνηση φεύγει σαν Νέρωνας κατακαίγοντας τα δάση σαν τελευταίο δώρο στους ασύδοτους μεγαλοεργολάβους που έκαναν τσιμέντο κάθε γωνιά πράσινου και κάθε καμένο δάσος για να κερδοσκοπήσουν. Δε θα φύγει όμως η πολιτική της παρά μόνο αν ορθωθεί αποφασιστικός φραγμός από τους εργαζόμενους και τη νεολαία, από ένα ρωμαλέο και μαζικό κίνημα, όπως αυτό που οδήγησε στο μπλοκάρισμα της αναθεώρησης του Συντάγματος. Το έχουν παρακάνει!
Πρέπει η οργή μας να ξεσπάσει ενάντια σε αυτή την εμπρηστική και δολοφονική πολιτική που στο όνομα της κερδοσκοπίας, και των περικοπών στην δασοπροστασία και την πυρόσβεση, στο όνομα των εκλογικών συμφερόντων οδηγεί στο να καίγονται άνθρωποι και ο φυσικός πλούτος του τόπου.
Ο φυσικός πλούτος δεν ανήκει στα επιχειρηματικά συμφέροντα, ανήκει σε μας και τα παιδιά μας που τον έχουμε ανάγκη!
Ο κοινωνικός πλούτος δεν ανήκει στο κεφάλαιο, ανήκει σε μας που τον παράγουμε!
ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ! ΝΑ ΑΚΟΥΣΤΕΙ ΒΡΟΝΤΕΡΗ Η ΦΩΝΗ ΜΑΣ:
· ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 24 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
· ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΟΥΝ ΟΙ ΔΑΣΟΚΤΟΝΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΗΣ ΝΔ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ
· ΚΑΜΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΗ «ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗ» ΤΩΝ ΚΑΜΕΝΩΝ ΕΚΤΑΣΕΩΝ
· ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΚΤΑΚΤΩΝ ΔΑΣΟΠΥΡΟΣΒΕΣΤΩΝ – ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ ΔΑΣΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ
· ΓΕΝΝΑΙΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΨΙΧΟΥΛΑ ΣΤΟΥΣ ΠΥΡΟΠΑΘΕΙΣ
ΕΝ.ΑΝΤΙ.Α. ΕΝΩΤΙΚΗ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
Thursday, August 23, 2007
Σεκάνς
Σκέψεις για σκηνές από ταινία «Προσεχώς»
28 Αυγούστου 2007
Η Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης παρουσιάζει την ταινία
H έκλειψη (l’eclisse)
του Μικελάντζελο Αντονιόνι (Ιταλία Γαλλία, 1962, Α/Μ 125΄)
Τρίτη, 28 Αυγούστου στις 8.30 και 10.30 μμ
Δημοτικός Κινηματογράφος Ηλιούπολης Μελίνα Μερκούρη
Λ. Ειρήνης 50 Ηλιούπολη (λεωφ. 237 για Άνω Ηλιούπολη από Ακαδημίας)
O Αντονιόνι (1913-2007) γεννήθηκε στη Φερράρα της Βόρειας Ιταλίας. Σπούδασε Οικονομική Επιστήμη στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια αλλά μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του άρχισε να γράφει κριτικές ταινιών στην τοπική εφημερίδα Il Corriere Padano και να ασχολείται με το θέατρο και το τένις. Ξεκίνησε την καριέρα του ως αρθρογράφος στο περιοδικό Cinema που εξέδιδε η Φασιστική Διεύθυνση Ψυχαγωγίας υπό την διεύθυνση του Βιτόριο Μουσολίνι, υιού του δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι. Σύντομα εκδιώχθηκε ως «πολύ αριστερός». Για ένα σύντομο χρονικό διάστημα παρακολούθησε μαθήματα στην κινηματογραφική σχολή της Ρώμης όπου του ανατέθηκε η συν-σκηνοθεσία της ταινίας Les Visiteurs du Soir από κοινού με τον μεγάλο σκηνοθέτη Μαρσέλ Καρνέ.
Θεωρείται ο κατ’ εξοχήν «προφήτης της συναισθηματικής αλλοτρίωσης και αποξένωσης» σύμφωνα με τον David Thomson, αρθρογράφο της εφημερίδας Guardian. Ο «κινηματογράφος της απελπισίας» του Αντονιόνι ξεπέρασε τα σύνορα της Ιταλίας και άγγιξε τις χορδές των ανθρώπων του δυτικού κόσμου που βιώνουν την αποξένωση, την κενή και μοναχική ζωή στις μεγαλουπόλεις του καπιταλισμού, και την εμπορευματοποίηση κάθε πτυχής του ανθρώπινου βίου.
Η σημερινή ταινία εντάσσεται στην τριλογία (ή τετραλογία αν συμπεριλάβουμε την Κόκκινη Έρημο του 1964) των ταινιών για την αποξένωση: Η Περιπέτεια (1961), Η Νύχτα (1962), Η Έκλειψη (1962).
Καθώς πέφτουν οι τίτλοι μπαίνουμε στο νόημα της ταινίας, ακούγοντας τη Μίνα να τραγουδάει το πασίγνωστο «Il Twist» που χάλαγε τότε κόσμο και να το διαδέχεται μια άτονη και «κακόφωνη» σύνθεση του Giovanni Fusco. Το οικείο, γνωστό και χαρούμενο δίνει τη θέση του στο άγνωστο, το αβέβαιο και ανησυχητικό. Αυτή η διαχωριστική γραμμή του γνωστού και του άγνωστου διατρέχει την ταινία. Η πρωταγωνίστρια Μόνικα Βίτι (Βικτόρια) βιώνει ολοένα και περισσότερο την άγνωστη φύση των πραγμάτων. Η κατάρρευση της σχέσης της με τον Ρικάρντο (Φραντσίσκο Ραμπάλ), το κενό των ανοιχτών χώρων του Ρωμαϊκού προαστίου EUR με τη μη παραδοσιακή αρχιτεκτονική του, η φούρια και η φασαρία του επιχειρηματικού και χρηματοπιστωτικού κέντρου της πόλης, ο κόσμος του χρηματιστηρίου που δε νοιώθει κανένα αίσθημα, όλα αυτά είναι σημάδια του «άγνωστου» για τη Βικτόρια. Ακόμη και η ίδια της η μητέρα, παίκτρια του Χ.Α., είναι «ξένη» προς την κόρη της. Ο νεαρός χρηματιστής Πιέρο (Αλαίν Ντελόν) ζει για το σήμερα και τις εφήμερες ερωτικές σχέσεις και θεωρεί αρχικά την Βικτόρια μια από αυτές. Όμως, ίσως τα πράγματα να εξελιχθούν αλλιώτικα απ’ ό,τι φανταζόταν. Αλλά και η Βικτώρια ίσως να ψάχνει κάτι άλλο.
Η ταινία αυτή, όπως και οι υπόλοιπες της τριλογίας, παίζει, εκτός των άλλων, και με την έννοια και την εικόνα του χώρου ως αντανάκλασης ή και παραγωγού της αποξένωσης των σύγχρονων μεγαλουπόλεων και της έλλειψης αυθεντικών και διαρκών αισθημάτων και συναισθημάτων. Προσέξτε ιδιαίτερα τα τελευταία εφτά λεπτά της ταινίας, και τα λέμε…
Στο τεύχος Ιουλίου 1962, του περιοδικού Theatre Arts ο Αντονιόνι και η Βίτι έγραφαν για την ταινία:
Αντονιόνι: Πώς να σας πω την ιστορία της Έκλειψης; Μια ιστορία φυλακισμένων αισθημάτων θα καταστραφεί αν ειπωθεί με λίγα λόγια. Μπορεί να χάσει κάθε σημασία της. Ακόμη και αν ξεκινώ γνωρίζοντας την ιστορία, οι ταινίες μου αλλάζουν συνεχώς καθώς τις γυρίζω. Ποτέ δεν ακολουθώ μια πάγια γραμμή ή πρότυπο ανάπτυξης του στόρι. Για παράδειγμα, η Έκλειψη αφορά μια νεαρή εργαζόμενη γυναίκα που αφήνει έναν άνδρα γιατί δεν τον αγαπάει πια και κατόπιν αφήνει έναν άλλο άνδρα επειδή τον αγαπάει ακόμα. Ο κόσμος σήμερα κυβερνάται από το χρήμα, την απληστία του χρήματος, το φόβο του χρήματος. Αυτό οδηγεί σε μια επικίνδυνη παθητικότητα απέναντι στα προβλήματα του πνεύματος. Ο έρωτας επηρεάζεται κι αυτό από την κατάσταση αυτή και η γυναίκα της ταινίας μου, που τη λένε Βιτόρια και η οποία έφυγε από μια κακότυχη σχέση συναντά τον Πιέρο, έναν χρηματιστή, που θα μπορούσε να ήταν ο έρωτας της ζωής της, αλλά αυτός ο άνδρας είναι κλειδωμένος στο δικό του κόσμο των επενδύσεων και της κερδοσκοπίας. Είναι χαμένος στις εκρηκτικές δραστηριότητες της αγοράς. Η αγορά κυβερνά κάθε του ενέργεια, ακόμη και τον τρόπο που αγαπάει.
Βίτι: Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι η νέα μας ταινία είναι η ιστορία ενός έρωτα που διαρκεί λίγο –τόσο λίγο όσο μια έκλειψη. Η Βιτόρια έχει ελάχιστα κοινά σημεία με την Κλαούντια της Περιπέτειας ή τη Βαλεντίνα της Νύχτας. Το μόνο κοινό στοιχείο που έχει με αυτές είναι η ανάγκη να κατανοήσει, να φτάσει στο βάθος της ουσίας των πραγμάτων, να κάνει τους γύρω της να την κατανοήσουν. Όμως είναι λιγότερο ‘‘εκλεπτυσμένη’’ σε σχέση με την Κλαούντια ή την Βαλεντίνα. Προέρχεται από μια οικογένεια της μεσαίας τάξης, έχει μια μέτρια δουλειά ως μεταφράστρια και ένα αρκετά υψηλό επίπεδο μόρφωσης. Ο ρόλος είναι ο δυσκολότερος που έχω παίξει ως σήμερα. Η Βιτόρια είναι και απλή και σύνθετη, και στην πραγματικότητα δεν της μοιάζω καθόλου. Αρνούμαι με όλο μου το είναι να αποδεχθώ την αλήθεια που αποδέχεται αυτή, δηλαδή το εύθραυστο των σχέσεων και το αναπόφευκτο τέλος. Να γιατί σχεδόν φοβάμαι το ρόλο.
Σας περιμένουμε,
Θανάσης Τσακίρης
http://www.klh.gr
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
Σκέψεις για σκηνές από ταινία «Προσεχώς»
28 Αυγούστου 2007
Η Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης παρουσιάζει την ταινία
H έκλειψη (l’eclisse)
του Μικελάντζελο Αντονιόνι (Ιταλία Γαλλία, 1962, Α/Μ 125΄)
Τρίτη, 28 Αυγούστου στις 8.30 και 10.30 μμ
Δημοτικός Κινηματογράφος Ηλιούπολης Μελίνα Μερκούρη
Λ. Ειρήνης 50 Ηλιούπολη (λεωφ. 237 για Άνω Ηλιούπολη από Ακαδημίας)
O Αντονιόνι (1913-2007) γεννήθηκε στη Φερράρα της Βόρειας Ιταλίας. Σπούδασε Οικονομική Επιστήμη στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια αλλά μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του άρχισε να γράφει κριτικές ταινιών στην τοπική εφημερίδα Il Corriere Padano και να ασχολείται με το θέατρο και το τένις. Ξεκίνησε την καριέρα του ως αρθρογράφος στο περιοδικό Cinema που εξέδιδε η Φασιστική Διεύθυνση Ψυχαγωγίας υπό την διεύθυνση του Βιτόριο Μουσολίνι, υιού του δικτάτορα Μπενίτο Μουσολίνι. Σύντομα εκδιώχθηκε ως «πολύ αριστερός». Για ένα σύντομο χρονικό διάστημα παρακολούθησε μαθήματα στην κινηματογραφική σχολή της Ρώμης όπου του ανατέθηκε η συν-σκηνοθεσία της ταινίας Les Visiteurs du Soir από κοινού με τον μεγάλο σκηνοθέτη Μαρσέλ Καρνέ.
Θεωρείται ο κατ’ εξοχήν «προφήτης της συναισθηματικής αλλοτρίωσης και αποξένωσης» σύμφωνα με τον David Thomson, αρθρογράφο της εφημερίδας Guardian. Ο «κινηματογράφος της απελπισίας» του Αντονιόνι ξεπέρασε τα σύνορα της Ιταλίας και άγγιξε τις χορδές των ανθρώπων του δυτικού κόσμου που βιώνουν την αποξένωση, την κενή και μοναχική ζωή στις μεγαλουπόλεις του καπιταλισμού, και την εμπορευματοποίηση κάθε πτυχής του ανθρώπινου βίου.
Η σημερινή ταινία εντάσσεται στην τριλογία (ή τετραλογία αν συμπεριλάβουμε την Κόκκινη Έρημο του 1964) των ταινιών για την αποξένωση: Η Περιπέτεια (1961), Η Νύχτα (1962), Η Έκλειψη (1962).
Καθώς πέφτουν οι τίτλοι μπαίνουμε στο νόημα της ταινίας, ακούγοντας τη Μίνα να τραγουδάει το πασίγνωστο «Il Twist» που χάλαγε τότε κόσμο και να το διαδέχεται μια άτονη και «κακόφωνη» σύνθεση του Giovanni Fusco. Το οικείο, γνωστό και χαρούμενο δίνει τη θέση του στο άγνωστο, το αβέβαιο και ανησυχητικό. Αυτή η διαχωριστική γραμμή του γνωστού και του άγνωστου διατρέχει την ταινία. Η πρωταγωνίστρια Μόνικα Βίτι (Βικτόρια) βιώνει ολοένα και περισσότερο την άγνωστη φύση των πραγμάτων. Η κατάρρευση της σχέσης της με τον Ρικάρντο (Φραντσίσκο Ραμπάλ), το κενό των ανοιχτών χώρων του Ρωμαϊκού προαστίου EUR με τη μη παραδοσιακή αρχιτεκτονική του, η φούρια και η φασαρία του επιχειρηματικού και χρηματοπιστωτικού κέντρου της πόλης, ο κόσμος του χρηματιστηρίου που δε νοιώθει κανένα αίσθημα, όλα αυτά είναι σημάδια του «άγνωστου» για τη Βικτόρια. Ακόμη και η ίδια της η μητέρα, παίκτρια του Χ.Α., είναι «ξένη» προς την κόρη της. Ο νεαρός χρηματιστής Πιέρο (Αλαίν Ντελόν) ζει για το σήμερα και τις εφήμερες ερωτικές σχέσεις και θεωρεί αρχικά την Βικτόρια μια από αυτές. Όμως, ίσως τα πράγματα να εξελιχθούν αλλιώτικα απ’ ό,τι φανταζόταν. Αλλά και η Βικτώρια ίσως να ψάχνει κάτι άλλο.
Η ταινία αυτή, όπως και οι υπόλοιπες της τριλογίας, παίζει, εκτός των άλλων, και με την έννοια και την εικόνα του χώρου ως αντανάκλασης ή και παραγωγού της αποξένωσης των σύγχρονων μεγαλουπόλεων και της έλλειψης αυθεντικών και διαρκών αισθημάτων και συναισθημάτων. Προσέξτε ιδιαίτερα τα τελευταία εφτά λεπτά της ταινίας, και τα λέμε…
Στο τεύχος Ιουλίου 1962, του περιοδικού Theatre Arts ο Αντονιόνι και η Βίτι έγραφαν για την ταινία:
Αντονιόνι: Πώς να σας πω την ιστορία της Έκλειψης; Μια ιστορία φυλακισμένων αισθημάτων θα καταστραφεί αν ειπωθεί με λίγα λόγια. Μπορεί να χάσει κάθε σημασία της. Ακόμη και αν ξεκινώ γνωρίζοντας την ιστορία, οι ταινίες μου αλλάζουν συνεχώς καθώς τις γυρίζω. Ποτέ δεν ακολουθώ μια πάγια γραμμή ή πρότυπο ανάπτυξης του στόρι. Για παράδειγμα, η Έκλειψη αφορά μια νεαρή εργαζόμενη γυναίκα που αφήνει έναν άνδρα γιατί δεν τον αγαπάει πια και κατόπιν αφήνει έναν άλλο άνδρα επειδή τον αγαπάει ακόμα. Ο κόσμος σήμερα κυβερνάται από το χρήμα, την απληστία του χρήματος, το φόβο του χρήματος. Αυτό οδηγεί σε μια επικίνδυνη παθητικότητα απέναντι στα προβλήματα του πνεύματος. Ο έρωτας επηρεάζεται κι αυτό από την κατάσταση αυτή και η γυναίκα της ταινίας μου, που τη λένε Βιτόρια και η οποία έφυγε από μια κακότυχη σχέση συναντά τον Πιέρο, έναν χρηματιστή, που θα μπορούσε να ήταν ο έρωτας της ζωής της, αλλά αυτός ο άνδρας είναι κλειδωμένος στο δικό του κόσμο των επενδύσεων και της κερδοσκοπίας. Είναι χαμένος στις εκρηκτικές δραστηριότητες της αγοράς. Η αγορά κυβερνά κάθε του ενέργεια, ακόμη και τον τρόπο που αγαπάει.
Βίτι: Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι η νέα μας ταινία είναι η ιστορία ενός έρωτα που διαρκεί λίγο –τόσο λίγο όσο μια έκλειψη. Η Βιτόρια έχει ελάχιστα κοινά σημεία με την Κλαούντια της Περιπέτειας ή τη Βαλεντίνα της Νύχτας. Το μόνο κοινό στοιχείο που έχει με αυτές είναι η ανάγκη να κατανοήσει, να φτάσει στο βάθος της ουσίας των πραγμάτων, να κάνει τους γύρω της να την κατανοήσουν. Όμως είναι λιγότερο ‘‘εκλεπτυσμένη’’ σε σχέση με την Κλαούντια ή την Βαλεντίνα. Προέρχεται από μια οικογένεια της μεσαίας τάξης, έχει μια μέτρια δουλειά ως μεταφράστρια και ένα αρκετά υψηλό επίπεδο μόρφωσης. Ο ρόλος είναι ο δυσκολότερος που έχω παίξει ως σήμερα. Η Βιτόρια είναι και απλή και σύνθετη, και στην πραγματικότητα δεν της μοιάζω καθόλου. Αρνούμαι με όλο μου το είναι να αποδεχθώ την αλήθεια που αποδέχεται αυτή, δηλαδή το εύθραυστο των σχέσεων και το αναπόφευκτο τέλος. Να γιατί σχεδόν φοβάμαι το ρόλο.
Σας περιμένουμε,
Θανάσης Τσακίρης
http://www.klh.gr
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
Wednesday, August 22, 2007
ΠΡΟΛΟΓΟΣ "ΣΤO ΦΩΣ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ"
ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ
(1884-1974)
Να σ' αγναντεύω, θάλασσα, να μη χορταίνω
απ' το βουνό ψηλά
στρωτή και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω
απ' τα μαλάματά σου τα πολλά.
Να ναι χινοπωριάτικον απομεσήμερο, όντας
μετ' άξαφνη νεροποντή
χυμάει μες απ' τα σύνεφα θαμπωτικά γελώντας
ήλιος χωρίς μαντύ.
Να ταξιδεύουν στον αγέρα τα νησάκια, οι κάβοι,
τ' ακρόγιαλα σα μεταξένιοι αχνοί
και με τους γλάρους συνοδιά κάποτ' ένα καράβι
ν' ανοίγουν να το παίρνουν οι ουρανοί.
Ξανανιωμένα απ' το λουτρό να ροβολάνε κάτου
την κόκκινη πλαγιά χορευτικά
τα πεύκα, τα χρυσόπευκα, κι' ανθός του μαλαμάτου
να στάζουν τα μαλλιά τους τα μυριστικά.
Κι' αντάμα τους να σέρνουνε στο φωτεινό χορό τους
ως μέσα στο νερό
τα ερημικά χιονόσπιτα-κι' αυτά μες στ' όνειρό τους
να τραγουδάνε, αξύπνητα καιρό.
Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτεινέ έρωτά μου
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και να ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι' αλάργα βάσανα πολλά.
Ως να με πάρεις κάποτε, μαργιόλα συ,
στους κόρφους σου αψηλά τους ανθισμένους
και να με πας πολύ μακρυά απ' τη μαύρη τούτη Κόλαση,
μακρυά πολύ κι' από τους μαύρους κολασμένους ....
ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ
(1884-1974)
Να σ' αγναντεύω, θάλασσα, να μη χορταίνω
απ' το βουνό ψηλά
στρωτή και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω
απ' τα μαλάματά σου τα πολλά.
Να ναι χινοπωριάτικον απομεσήμερο, όντας
μετ' άξαφνη νεροποντή
χυμάει μες απ' τα σύνεφα θαμπωτικά γελώντας
ήλιος χωρίς μαντύ.
Να ταξιδεύουν στον αγέρα τα νησάκια, οι κάβοι,
τ' ακρόγιαλα σα μεταξένιοι αχνοί
και με τους γλάρους συνοδιά κάποτ' ένα καράβι
ν' ανοίγουν να το παίρνουν οι ουρανοί.
Ξανανιωμένα απ' το λουτρό να ροβολάνε κάτου
την κόκκινη πλαγιά χορευτικά
τα πεύκα, τα χρυσόπευκα, κι' ανθός του μαλαμάτου
να στάζουν τα μαλλιά τους τα μυριστικά.
Κι' αντάμα τους να σέρνουνε στο φωτεινό χορό τους
ως μέσα στο νερό
τα ερημικά χιονόσπιτα-κι' αυτά μες στ' όνειρό τους
να τραγουδάνε, αξύπνητα καιρό.
Έτσι να στέκω, θάλασσα, παντοτεινέ έρωτά μου
με μάτια να σε χαίρομαι θολά
και να ναι τα μελλούμενα στην άπλα σου μπροστά μου,
πίσω κι' αλάργα βάσανα πολλά.
Ως να με πάρεις κάποτε, μαργιόλα συ,
στους κόρφους σου αψηλά τους ανθισμένους
και να με πας πολύ μακρυά απ' τη μαύρη τούτη Κόλαση,
μακρυά πολύ κι' από τους μαύρους κολασμένους ....
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΑΧΕΛΩΟΥ
Το τριήμερο κάμπινγκ 24-25-26 Αυγούστου διοργανώνεται στην άκρης του χωριού, μέσα στην κοίτη του ποταμού σε ένα μεγάλο άνοιγμα διάσπαρτο από μικρά πλατάνια, κατάλληλα για διαμονή. Στο κάμπινγκ θα υπάρχουν οικολογική κουζίνα, ψησταριά και καντίνα. Την Παρασκευή και το Σάββατο οι συνελεύσεις και οι εκδηλώσεις (ομιλίες, ντοκιμαντέρ κλπ.) θα πραγματοποιούνται στην πλατεία του χωριού που απέχει μόλις 800 μέτρα από το χώρο του κάμπινγκ ενώ οι συναυλίες θα πραγματοποιηθούν στο ποτάμι.
Την Κυριακή 26 Αυγούστου στις 12 το μεσημέρι θα γίνει η μεγάλη διαδήλωση στο φράγμα της Μεσοχώρας, το φράγμα της ντροπής, μετά από πανελλαδικό κάλεσμα.
Οι εκδηλώσεις πραγματοποιούνται με τη συμμετοχή κατοίκων της Μεσοχώρας και όλης της Θεσσαλίας. Οι δυνάμεις που είναι υπέρ της εκτροπής (άνθρωποι της ΔΕΗ, άνθρωποι της κυβέρνησης, ηγεσία του ΚΚΕ και άλλοι) έχουν εξαπολύσει πόλεμο κατά των εκδηλώσεων.
Όμως τα μηνύματα που παίρνουμε δείχνουν ότι πολλοί Θεσσαλοί θα συμμετέχουν δυναμικά ακυρώνοντας στην πράξη τις αντικοινωνικές πολιτικές. Επίσης στις εκδηλώσεις συμμετέχουν ομάδες και σύλλογοι προστασίας ποταμών όπως του Αράχθου, του Ερυμάνθου, του Λούσιου και άλλων.
ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ
ΚΑΘΕ ΠΟΤΑΜΙ ΚΑΙ ΚΙΝΗΜΑ
Ο βασιλιάς είναι γυμνός!
Κατά την πρόσφατη απόρριψη από το Σ.τΕ. της αίτησης για αναστολή του νόμου Σουφλιά περί εκτροπής, αποκαλύφθηκε η ανορθολογική διαχείριση από το κράτος των περιβαλλοντικών- κοινωνικών ζητημάτων.
Η βουλή χωρίς καμία αρμοδιότητα* ενέκρινε κατά πλειοψηφία (2006) τους περιβαλλοντικούς όρους για το έργο της εκτροπής του Αχελώου.
Η έγκριση περιβαλλοντικών όρων μπορεί να γίνει από τις κοινωνίες που ζουν στο περιβάλλον μέσα από αμεσοδημοκρατική διαδικασία στην οποία να συμμετέχει όλη η κοινωνική διαστρωμάτωση: Οι αγρότες, οι επιστήμονες, οι άνθρωποι της παιδείας, οι άνθρωποι των τοπικών αγορών. Καμιά σοβαρή επιστημονική τοποθέτηση δεν εγκρίνει ένα έργο τέτοιας παρέμβασης.
Η βουλή είναι χρεωμένη με την πολιτικάντικη διαχείριση του περιβάλλοντος και με γνώμονα την διαπλοκή.
Επειδή η πλειοψηφία των βουλευτών έχει τάξει στους ψηφοφόρους και τις εταιρείες την εκτροπή του Αχελώου γίνονται τα πάντα για να συμβεί το πιο καταστροφικό εγχείρημα στην ποτάμια ελληνική φύση.
Δεν σημαίνει τίποτα το δικαίωμα μιας κυβέρνησης ή κάποιων κομμάτων να νομοθετούν όταν δε νομιμοποιούνται για αυτό στην κοινωνία.
Η εκτροπή του Αχελώου με το φράγμα της Μεσοχώρας μπορεί να είναι το στολίδι στο πακέτο πώλησης της ΔΕΗ που ελέγχει το νερό των περισσότερων σημαντικών ποταμιών της Ελλάδας. Καμιά κοινωνία δεν έχει διάθεση να πουλήσει τα ποτάμια της. Καμιά κοινωνία δεν έχει διάθεση να πουλήσει το φυσικό περιβάλλον της.
Όλοι αυτοί που ζουν γύρω από τον Αχελώο, από τις πηγές του μέχρι τις εκβολές του, όλοι αυτοί που ζουν τη σύγχρονη επίθεση στα ποτάμια (Άραχθος, Ερύμανθος, Λούσιος κλπ).
Αυτοί που διεκδικούμε το κοινωνικό δικαίωμα στο νερό έχουμε λόγους σοβαρούς να αντιπαρατεθούμε στην πολιτική και οικονομική εξουσία. Αυτοί δεν έχουν τίποτα σοβαρό να υπερασπιστούν. Μόνο την εκλογική τους ανακύκλωση και τα υπέρογκα κέρδη των εταιρειών. Δε θα δώσουμε λοιπόν ούτε μια σταγόνα νερού στα ανορθολογικά τους σχέδια.
Η κορύφωση των φετινών εκδηλώσεων ενάντια στην εκτροπή είναι στη Μεσοχώρα στις 24-25-26 Αυγούστου. Στις 26 την Κυριακή διαδηλώνουμε στο φράγμα της Μεσοχώρας, το φράγμα της ντροπής. Από αυτήν την μέρα και μετά όλοι θα μιλούν αλλιώς για την εκτροπή. Αφού η κοινωνία για πρώτη φορά μετά από 22 χρόνια(1985) στη βάση των έργων θα διαδηλώσει ενάντιά τους. Αυτή η καινούργια κίνηση διαφέρει στο ότι έχει πανελλαδική συμμετοχή.
Στον σύγχρονο πόλεμο του νερού από τη μια μεριά είναι η κοινωνία, από την άλλη το κράτος και οι εταιρείες.
Όμως όλο και πιο πολλά μάτια βλέπουν ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός.
*αρκετοί βουλευτές (όπως ο Στέφανος Μάνος) βεβαίως υποστήριξαν ακριβώς αυτό κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου το 2006
ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΔΕ ΘΕΛΟΥΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ
ΚΑΘΕ ΠΟΤΑΜΙ ΚΑΙ ΚΙΝΗΜΑ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΑΧΕΛΩΟΥ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΑΧΕΛΩΟΥ
Το τριήμερο κάμπινγκ 24-25-26 Αυγούστου διοργανώνεται στην άκρης του χωριού, μέσα στην κοίτη του ποταμού σε ένα μεγάλο άνοιγμα διάσπαρτο από μικρά πλατάνια, κατάλληλα για διαμονή. Στο κάμπινγκ θα υπάρχουν οικολογική κουζίνα, ψησταριά και καντίνα. Την Παρασκευή και το Σάββατο οι συνελεύσεις και οι εκδηλώσεις (ομιλίες, ντοκιμαντέρ κλπ.) θα πραγματοποιούνται στην πλατεία του χωριού που απέχει μόλις 800 μέτρα από το χώρο του κάμπινγκ ενώ οι συναυλίες θα πραγματοποιηθούν στο ποτάμι.
Την Κυριακή 26 Αυγούστου στις 12 το μεσημέρι θα γίνει η μεγάλη διαδήλωση στο φράγμα της Μεσοχώρας, το φράγμα της ντροπής, μετά από πανελλαδικό κάλεσμα.
Οι εκδηλώσεις πραγματοποιούνται με τη συμμετοχή κατοίκων της Μεσοχώρας και όλης της Θεσσαλίας. Οι δυνάμεις που είναι υπέρ της εκτροπής (άνθρωποι της ΔΕΗ, άνθρωποι της κυβέρνησης, ηγεσία του ΚΚΕ και άλλοι) έχουν εξαπολύσει πόλεμο κατά των εκδηλώσεων.
Όμως τα μηνύματα που παίρνουμε δείχνουν ότι πολλοί Θεσσαλοί θα συμμετέχουν δυναμικά ακυρώνοντας στην πράξη τις αντικοινωνικές πολιτικές. Επίσης στις εκδηλώσεις συμμετέχουν ομάδες και σύλλογοι προστασίας ποταμών όπως του Αράχθου, του Ερυμάνθου, του Λούσιου και άλλων.
ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ
ΚΑΘΕ ΠΟΤΑΜΙ ΚΑΙ ΚΙΝΗΜΑ
Ο βασιλιάς είναι γυμνός!
Κατά την πρόσφατη απόρριψη από το Σ.τΕ. της αίτησης για αναστολή του νόμου Σουφλιά περί εκτροπής, αποκαλύφθηκε η ανορθολογική διαχείριση από το κράτος των περιβαλλοντικών- κοινωνικών ζητημάτων.
Η βουλή χωρίς καμία αρμοδιότητα* ενέκρινε κατά πλειοψηφία (2006) τους περιβαλλοντικούς όρους για το έργο της εκτροπής του Αχελώου.
Η έγκριση περιβαλλοντικών όρων μπορεί να γίνει από τις κοινωνίες που ζουν στο περιβάλλον μέσα από αμεσοδημοκρατική διαδικασία στην οποία να συμμετέχει όλη η κοινωνική διαστρωμάτωση: Οι αγρότες, οι επιστήμονες, οι άνθρωποι της παιδείας, οι άνθρωποι των τοπικών αγορών. Καμιά σοβαρή επιστημονική τοποθέτηση δεν εγκρίνει ένα έργο τέτοιας παρέμβασης.
Η βουλή είναι χρεωμένη με την πολιτικάντικη διαχείριση του περιβάλλοντος και με γνώμονα την διαπλοκή.
Επειδή η πλειοψηφία των βουλευτών έχει τάξει στους ψηφοφόρους και τις εταιρείες την εκτροπή του Αχελώου γίνονται τα πάντα για να συμβεί το πιο καταστροφικό εγχείρημα στην ποτάμια ελληνική φύση.
Δεν σημαίνει τίποτα το δικαίωμα μιας κυβέρνησης ή κάποιων κομμάτων να νομοθετούν όταν δε νομιμοποιούνται για αυτό στην κοινωνία.
Η εκτροπή του Αχελώου με το φράγμα της Μεσοχώρας μπορεί να είναι το στολίδι στο πακέτο πώλησης της ΔΕΗ που ελέγχει το νερό των περισσότερων σημαντικών ποταμιών της Ελλάδας. Καμιά κοινωνία δεν έχει διάθεση να πουλήσει τα ποτάμια της. Καμιά κοινωνία δεν έχει διάθεση να πουλήσει το φυσικό περιβάλλον της.
Όλοι αυτοί που ζουν γύρω από τον Αχελώο, από τις πηγές του μέχρι τις εκβολές του, όλοι αυτοί που ζουν τη σύγχρονη επίθεση στα ποτάμια (Άραχθος, Ερύμανθος, Λούσιος κλπ).
Αυτοί που διεκδικούμε το κοινωνικό δικαίωμα στο νερό έχουμε λόγους σοβαρούς να αντιπαρατεθούμε στην πολιτική και οικονομική εξουσία. Αυτοί δεν έχουν τίποτα σοβαρό να υπερασπιστούν. Μόνο την εκλογική τους ανακύκλωση και τα υπέρογκα κέρδη των εταιρειών. Δε θα δώσουμε λοιπόν ούτε μια σταγόνα νερού στα ανορθολογικά τους σχέδια.
Η κορύφωση των φετινών εκδηλώσεων ενάντια στην εκτροπή είναι στη Μεσοχώρα στις 24-25-26 Αυγούστου. Στις 26 την Κυριακή διαδηλώνουμε στο φράγμα της Μεσοχώρας, το φράγμα της ντροπής. Από αυτήν την μέρα και μετά όλοι θα μιλούν αλλιώς για την εκτροπή. Αφού η κοινωνία για πρώτη φορά μετά από 22 χρόνια(1985) στη βάση των έργων θα διαδηλώσει ενάντιά τους. Αυτή η καινούργια κίνηση διαφέρει στο ότι έχει πανελλαδική συμμετοχή.
Στον σύγχρονο πόλεμο του νερού από τη μια μεριά είναι η κοινωνία, από την άλλη το κράτος και οι εταιρείες.
Όμως όλο και πιο πολλά μάτια βλέπουν ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός.
*αρκετοί βουλευτές (όπως ο Στέφανος Μάνος) βεβαίως υποστήριξαν ακριβώς αυτό κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου το 2006
ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΔΕ ΘΕΛΟΥΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ
ΚΑΘΕ ΠΟΤΑΜΙ ΚΑΙ ΚΙΝΗΜΑ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΑΧΕΛΩΟΥ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΑΧΕΛΩΟΥ
Tuesday, August 21, 2007
Με αφορμή την προκήρυξη των πρόωρων εκλογών
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΑΛΦΑΒΗΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
του Θανάση Τσακίρηhttp://tsakiris.snn.gr
Η προκήρυξη των πρόωρων βουλευτικών εκλογών πρέπει να μας προβληματίσει γιατί διαπιστώνουμε για άλλη μια φορά κατάχρηση μιας συνταγματικής ευχέρειας εκ μέρους του εκάστοτε πρωθυπουργού της χώρας. Γι’ αυτό θα στραφούμε σε αυτό το άρθρο στις βασικές έννοιες της πολιτικής.
Η βασικότερη έννοια είναι αυτή της Πολιτικής. Εξάλλου από τα χρόνια τα (πολύ) παλιά ο Αριστοτέλης είναι διατυπώσει με αξιωματικό τρόπο ότι ο «άνθρωπος είναι από τη φύση του ζώο πολιτικό.» Έτσι, Πολιτική είναι «η επιστήμη και τέχνη της διακυβέρνησης: η επιστήμη ασχολείται με τη μορφή, οργάνωση και διοίκηση ενός κράτους, ή μερών του, και με τη ρύθμιση των σχέσεών του με άλλα κράτη.» Ο συγκεκριμένος ορισμός επικεντρώνεται σχεδόν αποκλειστικά στην επίσημη μορφή της πολιτικής αγνοώντας ανεπίσημους θεσμούς της ευρύτερης κοινωνίας ή ακόμη και ημικρατικούς ή ιδιωτικούς θεσμούς στο πλαίσιο των οποίων ασκείται διακυβέρνηση ανθρώπων και πραγμάτων, κοινωνικές συμπεριφορές, εκλογικές προτιμήσεις, στάσεις των πολιτών καθώς και τους παράγοντες που τις διαμορφώνουν. Έτσι, η πολιτική επιστήμη στράφηκε προς την έρευνα της εκπροσώπησης και διαμεσολάβησης συμφερόντων κοινωνικών ομάδων σε χαμηλότερα επίπεδα (π.χ. επιχειρήσεις και οργανισμοί, περιφερειακή και τοπική διοίκηση, κοινωνικές οργανώσεις και κινήματα κ.α.). Απλουστεύοντας, θα ορίζαμε ως Πολιτική (Politics) το πεδίο πάλης και ανταγωνιστικής δραστηριότητας για την επίλυση γενικής εμβέλειας διαφορών ενώ ως πολιτική (policy) μια συγκεκριμένη πρόταση αντιμετώπισης συγκεκριμένων θεμάτων. Στο πλαίσιο αυτό, η ανάγκη εκπροσώπησης και διαμεσολάβησης συμφερόντων στηρίζεται στο γεγονός ότι τα συμφέροντα της μιας κοινωνικής ομάδας ενδέχεται να έρχονται σε σύγκρουση με αυτά μίας ή περισσότερων κοινωνικών ομάδων. Συνεπώς, η Πολιτική είναι ένα ευρύτερο φαινόμενο γιατί αφορά σημαντικές διαφωνίες για την κοινωνική ζωή, καθώς επίσης και τις απόπειρες συμφιλίωσης ή υπέρβασης των διαφωνιών αυτών. Εξίσου βασική έννοια είναι αυτή της εξουσίας. Πολιτική σημαίνει εξουσία δηλαδή «δυνατότητα να πετυχαίνει κανείς το επιθυμητό αποτέλεσμα με οποιοδήποτε μέσο». Η πολιτική διαδικασία της εκπροσώπησης εστιάζεται στην χάραξη κυβερνητικής πολιτικής που να ανταποκρίνεται στις βουλήσεις, στις ανάγκες και στις απαιτήσεις του κοινού, στην ικανοποίηση εν τέλει των αναγκών και των συμφερόντων του ευρύτερου κοινού. Για την αποτελεσματική οργάνωσή της σε ένα δημοκρατικό πολιτικό σύστημα απαιτείται η ύπαρξη των θεσμών διαμεσολάβησης, συνάρθρωσης και προώθησης αιτημάτων των ομάδων στα κέντρα επεξεργασίας του πολιτικού συστήματος ώστε να παραχθούν οι προς εφαρμογή πολιτικές. Επειδή τα προς εισαγωγή αιτήματα τα συναρθρώνουν και τα επεξεργάζονται φορείς πολιτικής διαμεσολάβησης, η διαδικασία είναι συγκρουσιακή και προκαλεί πολιτική ένταση. Ο «οίκος συμψηφισμού» των συμφερόντων των ατόμων και των ομάδων είναι το κομματικό σύστημα που αναλαμβάνει τη λειτουργία της οργάνωσης της γενικής γνώμης. Οι ανταγωνιστικές μορφές πολιτικής φιλτράρονται από τα διάφορα τμήματα των κομμάτων και μέσω αυτών στο στενότερο σύστημα διακυβέρνησης (νομοθετικό και εκτελεστικό σώμα), παρέχοντας θεσμοποιημένο χώρο συγκρούσεως σε ομάδες και συμφέροντα. Συνεπώς, η πολιτική είναι αγώνας για σπάνιους πόρους και η εξουσία μέσο απόκτησής τους. Είναι, όμως, τόσο απλά τα πράγματα; Όχι, γιατί θα αρκούσε να μελετούσαμε απλώς το αποτέλεσμα των ανοιχτών και «νόμιμων» συγκρούσεων που λαμβάνουν χώρα στο πλαίσιο της κυβέρνησης και των υπόλοιπων θεσμών του πολιτικού συστήματος και να βγάζαμε συμπέρασμα για το ποια κοινωνική ομάδα πέτυχε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Το βασικό σχήμα της άποψης αυτής των πλουραλιστών είναι το εξής: «Ο Α ασκεί εξουσία επί του Β στο βαθμό που ο Α μπορεί να υποχρεώσει τον Β να κάνει που ο Β δεν θα έκανε διαφορετικά. Η εξουσία είναι η δυνατότητα λήψης αποφάσεων.» Ο τόπος στον οποίο ενοικεί η εξουσία είναι οι επίσημοι θεσμοί. Μέτρο της αξιολόγησης της εξουσίας είναι το αποτέλεσμα της λήψης αποφάσεων από αυτούς που τους λαμβάνουν στο πλαίσιο των θεσμών. Άρα, το μόνο που πρέπει να κάνουμε για να μελετήσουμε την εξουσία, κατ’ αυτό τον τρόπο, είναι να δούμε ποιοι συμμετέχουν, ποιοι κερδίζουν ή χάνουν, ποιοι επικρατούν στη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Ο πλουραλισμός, επί της ουσίας, είναι απολογητικός για τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις του φιλελευθερισμού που υποστηρίζουν ότι οι κυβερνήσεις τους λειτουργούν σε κατάσταση πλήρους διαφάνειας, διαβούλευσης και συνεργασίας με τα αντιπολιτευόμενα κόμματα τις βασικές ομάδες συμφερόντων που αποδέχονται το πολιτικό και κοινωνικο-οικονομικό σύστημα.
Η δεύτερη μορφή εξουσίας αφορά την ικανότητα του Α να υποχρεώσει τον Β να μη συμμετέχει στο πολιτικό γίγνεσθαι. Είναι η ικανότητα της κυβέρνησης να ελέγχει τον κατάλογο των υπό συζήτηση πολιτικών θεμάτων αποκλείοντας έτσι κάθε αναφορά σε «ακανθώδη» θέματα που θεωρεί ότι δεν πρέπει να τίθενται δημοσίως σε διάλογο. Τι θα συνέβαινε αν ψηφιζόταν το «Ευρωσύνταγμα»; Θα καθιερωνόταν ο καπιταλισμός ως το επίσημο οικονομικό σύστημα της ΕΕ και θα δυσκόλευε εξαιρετικά την όποια συζήτηση περί ενός άλλου οικονομικού συστήματος το οποίο θα έθετε σε κίνδυνο την «οικονομία της αγοράς» και την πραγματοποίηση «επιχειρηματικών κερδών». Στη δεύτερη μορφή της εξουσίας σημαντικός είναι ο ρόλος της ανεπίσημης επιρροής που ασκείται πέραν του ρόλου των επίσημων θεσμών. Η επιρροή δεν είναι η μοναδική τεχνική αλλά περιλαμβάνονται το δέλεαρ, το κίνητρο, η πειθώ, η χειραγώγηση και η αυθεντία, ο εξαναγκασμός και η άμεση βία.
Σύμφωνα με το σχήμα της τρίτης μορφής εξουσίας, δηλαδή της ιδεολογικής, ο Α ασκεί εξουσία πάνω στον Β όταν ο Α επηρεάζει τον Β κατά τρόπο αντίθετο με τα συμφέροντα του Β και τα μέσα με τα οποία ο Α μπορεί να το καταφέρει αυτό είναι πολυποίκιλα. Ο Α μπορεί να διαμορφώσει, να επηρεάσει και να καθορίσει τις ίδιες τις επιθυμίες του Β. Όχι μόνο μπορεί ο Α να υπερισχύσει σε μια απόφαση αλλά μπορεί και να επηρεάσει την αντίληψη του Β για τα σχετικά ζητήματα και αυτό μπορεί να συμβεί χωρίς να παρατηρείται οιαδήποτε σύγκρουση. Στρατηγική, λοιπόν, της κυβέρνησης που επιθυμεί να υπερισχύει, χωρίς άμεση και φυσική βία, είναι ο επηρεασμός των σκέψεων και των επιθυμιών των ανθρώπων, η διαμόρφωση προτιμήσεων μέσω αξιών, νορμών και ιδεολογιών. Κάθε κοινωνική αλληλεπίδραση ενέχει εξουσία καθώς οι ιδέες είναι που επενεργούν πίσω από κάθε στοιχείο της γλώσσας και της δράσης. Τελικός σκοπός όσων ασκούν μια τέτοιου τύπου εξουσία είναι να πείσουν τους ανθρώπους να επιθυμούν πράγματα και καταστάσεις αντίθετα από ό,τι θα τους ωφελούσε και θα τους ευχαριστούσε πραγματικά. Γι’ αυτό δεν μπορεί να αξιολογηθεί με τα μέτρα και σταθμά των πρώτων δύο μορφών εξουσίας, παρά μπορούμε μόνο κατ’ εκτίμηση να υποθέσουμε την ύπαρξη και επίδρασή της. Στις ημέρες μας η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία στηρίχθηκε σε «απλές αλήθειες» του «κοινού νου» καθιστώντας τες ρουτίνες της καθημερινής ζωής δίχως να τους δώσει σαφή και φανερή διάσταση. Έτσι είναι εντελώς αυτονόητο πως “πρέπει” να αναζητάμε τις καταλληλότερες λύσεις στο πρόβλημα του κέρδους χωρίς να θεωρούμε ιδιοτέλεια την κερδοσκοπική δραστηριότητα και θεωρώντας ιερή την ιδιωτική πρωτοβουλία και την αγορά (ή μάλλον τις αγορές).
Όμως, κάθε μορφή εξουσίας παράγει την αντίσταση που της ταιριάζει. Έτσι, στα σύγχρονα πολιτικά συστήματα, όπου οι πολίτες μπορούν να εκφράζονται και να διεκδικούν ελεύθερα -στο μέτρο του δυνατού-, ένα μέσο αντίστασης και διεκδίκησης είναι η δημιουργία πολιτικών κομμάτων και κινημάτων. Τα πολιτικά κόμματα είναι οι κύριοι δρώντες στο σύστημα που συνδέει το σώμα των πολιτών με την κυβερνητική διαδικασία. Τα πολιτικά κόμματα συναρθρώνουν τα αιτήματα σε συνεκτικά πακέτα πολιτικής -μια διαδικασία που προσφέρει στους ψηφοφόρους μια επιλογή στις εκλογές. Τα πολιτικά κόμματα σχηματίζουν κυβερνήσεις και δρουν ως αντιπολιτεύσεις στα νομοθετικά σώματα. Έτσι είναι κρίσιμη η σημασία τους στη διαδικασία λήψης και εφαρμογής πολιτικών αποφάσεων. Από την άποψη αυτή, τα πολιτικά κόμματα είναι οι κύριοι δρώντες στα δημοκρατικά συστήματα αντιπροσώπευσης όταν πρόκειται για επίλυση κοινωνικών προβλημάτων ή οι οργανώσεις που μπορούν να προσφέρουν πολιτική κάλυψη απέναντι στις αυθαιρεσίες της πολιτικής εξουσίας.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΑΛΦΑΒΗΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
του Θανάση Τσακίρηhttp://tsakiris.snn.gr
Η προκήρυξη των πρόωρων βουλευτικών εκλογών πρέπει να μας προβληματίσει γιατί διαπιστώνουμε για άλλη μια φορά κατάχρηση μιας συνταγματικής ευχέρειας εκ μέρους του εκάστοτε πρωθυπουργού της χώρας. Γι’ αυτό θα στραφούμε σε αυτό το άρθρο στις βασικές έννοιες της πολιτικής.
Η βασικότερη έννοια είναι αυτή της Πολιτικής. Εξάλλου από τα χρόνια τα (πολύ) παλιά ο Αριστοτέλης είναι διατυπώσει με αξιωματικό τρόπο ότι ο «άνθρωπος είναι από τη φύση του ζώο πολιτικό.» Έτσι, Πολιτική είναι «η επιστήμη και τέχνη της διακυβέρνησης: η επιστήμη ασχολείται με τη μορφή, οργάνωση και διοίκηση ενός κράτους, ή μερών του, και με τη ρύθμιση των σχέσεών του με άλλα κράτη.» Ο συγκεκριμένος ορισμός επικεντρώνεται σχεδόν αποκλειστικά στην επίσημη μορφή της πολιτικής αγνοώντας ανεπίσημους θεσμούς της ευρύτερης κοινωνίας ή ακόμη και ημικρατικούς ή ιδιωτικούς θεσμούς στο πλαίσιο των οποίων ασκείται διακυβέρνηση ανθρώπων και πραγμάτων, κοινωνικές συμπεριφορές, εκλογικές προτιμήσεις, στάσεις των πολιτών καθώς και τους παράγοντες που τις διαμορφώνουν. Έτσι, η πολιτική επιστήμη στράφηκε προς την έρευνα της εκπροσώπησης και διαμεσολάβησης συμφερόντων κοινωνικών ομάδων σε χαμηλότερα επίπεδα (π.χ. επιχειρήσεις και οργανισμοί, περιφερειακή και τοπική διοίκηση, κοινωνικές οργανώσεις και κινήματα κ.α.). Απλουστεύοντας, θα ορίζαμε ως Πολιτική (Politics) το πεδίο πάλης και ανταγωνιστικής δραστηριότητας για την επίλυση γενικής εμβέλειας διαφορών ενώ ως πολιτική (policy) μια συγκεκριμένη πρόταση αντιμετώπισης συγκεκριμένων θεμάτων. Στο πλαίσιο αυτό, η ανάγκη εκπροσώπησης και διαμεσολάβησης συμφερόντων στηρίζεται στο γεγονός ότι τα συμφέροντα της μιας κοινωνικής ομάδας ενδέχεται να έρχονται σε σύγκρουση με αυτά μίας ή περισσότερων κοινωνικών ομάδων. Συνεπώς, η Πολιτική είναι ένα ευρύτερο φαινόμενο γιατί αφορά σημαντικές διαφωνίες για την κοινωνική ζωή, καθώς επίσης και τις απόπειρες συμφιλίωσης ή υπέρβασης των διαφωνιών αυτών. Εξίσου βασική έννοια είναι αυτή της εξουσίας. Πολιτική σημαίνει εξουσία δηλαδή «δυνατότητα να πετυχαίνει κανείς το επιθυμητό αποτέλεσμα με οποιοδήποτε μέσο». Η πολιτική διαδικασία της εκπροσώπησης εστιάζεται στην χάραξη κυβερνητικής πολιτικής που να ανταποκρίνεται στις βουλήσεις, στις ανάγκες και στις απαιτήσεις του κοινού, στην ικανοποίηση εν τέλει των αναγκών και των συμφερόντων του ευρύτερου κοινού. Για την αποτελεσματική οργάνωσή της σε ένα δημοκρατικό πολιτικό σύστημα απαιτείται η ύπαρξη των θεσμών διαμεσολάβησης, συνάρθρωσης και προώθησης αιτημάτων των ομάδων στα κέντρα επεξεργασίας του πολιτικού συστήματος ώστε να παραχθούν οι προς εφαρμογή πολιτικές. Επειδή τα προς εισαγωγή αιτήματα τα συναρθρώνουν και τα επεξεργάζονται φορείς πολιτικής διαμεσολάβησης, η διαδικασία είναι συγκρουσιακή και προκαλεί πολιτική ένταση. Ο «οίκος συμψηφισμού» των συμφερόντων των ατόμων και των ομάδων είναι το κομματικό σύστημα που αναλαμβάνει τη λειτουργία της οργάνωσης της γενικής γνώμης. Οι ανταγωνιστικές μορφές πολιτικής φιλτράρονται από τα διάφορα τμήματα των κομμάτων και μέσω αυτών στο στενότερο σύστημα διακυβέρνησης (νομοθετικό και εκτελεστικό σώμα), παρέχοντας θεσμοποιημένο χώρο συγκρούσεως σε ομάδες και συμφέροντα. Συνεπώς, η πολιτική είναι αγώνας για σπάνιους πόρους και η εξουσία μέσο απόκτησής τους. Είναι, όμως, τόσο απλά τα πράγματα; Όχι, γιατί θα αρκούσε να μελετούσαμε απλώς το αποτέλεσμα των ανοιχτών και «νόμιμων» συγκρούσεων που λαμβάνουν χώρα στο πλαίσιο της κυβέρνησης και των υπόλοιπων θεσμών του πολιτικού συστήματος και να βγάζαμε συμπέρασμα για το ποια κοινωνική ομάδα πέτυχε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Το βασικό σχήμα της άποψης αυτής των πλουραλιστών είναι το εξής: «Ο Α ασκεί εξουσία επί του Β στο βαθμό που ο Α μπορεί να υποχρεώσει τον Β να κάνει που ο Β δεν θα έκανε διαφορετικά. Η εξουσία είναι η δυνατότητα λήψης αποφάσεων.» Ο τόπος στον οποίο ενοικεί η εξουσία είναι οι επίσημοι θεσμοί. Μέτρο της αξιολόγησης της εξουσίας είναι το αποτέλεσμα της λήψης αποφάσεων από αυτούς που τους λαμβάνουν στο πλαίσιο των θεσμών. Άρα, το μόνο που πρέπει να κάνουμε για να μελετήσουμε την εξουσία, κατ’ αυτό τον τρόπο, είναι να δούμε ποιοι συμμετέχουν, ποιοι κερδίζουν ή χάνουν, ποιοι επικρατούν στη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Ο πλουραλισμός, επί της ουσίας, είναι απολογητικός για τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις του φιλελευθερισμού που υποστηρίζουν ότι οι κυβερνήσεις τους λειτουργούν σε κατάσταση πλήρους διαφάνειας, διαβούλευσης και συνεργασίας με τα αντιπολιτευόμενα κόμματα τις βασικές ομάδες συμφερόντων που αποδέχονται το πολιτικό και κοινωνικο-οικονομικό σύστημα.
Η δεύτερη μορφή εξουσίας αφορά την ικανότητα του Α να υποχρεώσει τον Β να μη συμμετέχει στο πολιτικό γίγνεσθαι. Είναι η ικανότητα της κυβέρνησης να ελέγχει τον κατάλογο των υπό συζήτηση πολιτικών θεμάτων αποκλείοντας έτσι κάθε αναφορά σε «ακανθώδη» θέματα που θεωρεί ότι δεν πρέπει να τίθενται δημοσίως σε διάλογο. Τι θα συνέβαινε αν ψηφιζόταν το «Ευρωσύνταγμα»; Θα καθιερωνόταν ο καπιταλισμός ως το επίσημο οικονομικό σύστημα της ΕΕ και θα δυσκόλευε εξαιρετικά την όποια συζήτηση περί ενός άλλου οικονομικού συστήματος το οποίο θα έθετε σε κίνδυνο την «οικονομία της αγοράς» και την πραγματοποίηση «επιχειρηματικών κερδών». Στη δεύτερη μορφή της εξουσίας σημαντικός είναι ο ρόλος της ανεπίσημης επιρροής που ασκείται πέραν του ρόλου των επίσημων θεσμών. Η επιρροή δεν είναι η μοναδική τεχνική αλλά περιλαμβάνονται το δέλεαρ, το κίνητρο, η πειθώ, η χειραγώγηση και η αυθεντία, ο εξαναγκασμός και η άμεση βία.
Σύμφωνα με το σχήμα της τρίτης μορφής εξουσίας, δηλαδή της ιδεολογικής, ο Α ασκεί εξουσία πάνω στον Β όταν ο Α επηρεάζει τον Β κατά τρόπο αντίθετο με τα συμφέροντα του Β και τα μέσα με τα οποία ο Α μπορεί να το καταφέρει αυτό είναι πολυποίκιλα. Ο Α μπορεί να διαμορφώσει, να επηρεάσει και να καθορίσει τις ίδιες τις επιθυμίες του Β. Όχι μόνο μπορεί ο Α να υπερισχύσει σε μια απόφαση αλλά μπορεί και να επηρεάσει την αντίληψη του Β για τα σχετικά ζητήματα και αυτό μπορεί να συμβεί χωρίς να παρατηρείται οιαδήποτε σύγκρουση. Στρατηγική, λοιπόν, της κυβέρνησης που επιθυμεί να υπερισχύει, χωρίς άμεση και φυσική βία, είναι ο επηρεασμός των σκέψεων και των επιθυμιών των ανθρώπων, η διαμόρφωση προτιμήσεων μέσω αξιών, νορμών και ιδεολογιών. Κάθε κοινωνική αλληλεπίδραση ενέχει εξουσία καθώς οι ιδέες είναι που επενεργούν πίσω από κάθε στοιχείο της γλώσσας και της δράσης. Τελικός σκοπός όσων ασκούν μια τέτοιου τύπου εξουσία είναι να πείσουν τους ανθρώπους να επιθυμούν πράγματα και καταστάσεις αντίθετα από ό,τι θα τους ωφελούσε και θα τους ευχαριστούσε πραγματικά. Γι’ αυτό δεν μπορεί να αξιολογηθεί με τα μέτρα και σταθμά των πρώτων δύο μορφών εξουσίας, παρά μπορούμε μόνο κατ’ εκτίμηση να υποθέσουμε την ύπαρξη και επίδρασή της. Στις ημέρες μας η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία στηρίχθηκε σε «απλές αλήθειες» του «κοινού νου» καθιστώντας τες ρουτίνες της καθημερινής ζωής δίχως να τους δώσει σαφή και φανερή διάσταση. Έτσι είναι εντελώς αυτονόητο πως “πρέπει” να αναζητάμε τις καταλληλότερες λύσεις στο πρόβλημα του κέρδους χωρίς να θεωρούμε ιδιοτέλεια την κερδοσκοπική δραστηριότητα και θεωρώντας ιερή την ιδιωτική πρωτοβουλία και την αγορά (ή μάλλον τις αγορές).
Όμως, κάθε μορφή εξουσίας παράγει την αντίσταση που της ταιριάζει. Έτσι, στα σύγχρονα πολιτικά συστήματα, όπου οι πολίτες μπορούν να εκφράζονται και να διεκδικούν ελεύθερα -στο μέτρο του δυνατού-, ένα μέσο αντίστασης και διεκδίκησης είναι η δημιουργία πολιτικών κομμάτων και κινημάτων. Τα πολιτικά κόμματα είναι οι κύριοι δρώντες στο σύστημα που συνδέει το σώμα των πολιτών με την κυβερνητική διαδικασία. Τα πολιτικά κόμματα συναρθρώνουν τα αιτήματα σε συνεκτικά πακέτα πολιτικής -μια διαδικασία που προσφέρει στους ψηφοφόρους μια επιλογή στις εκλογές. Τα πολιτικά κόμματα σχηματίζουν κυβερνήσεις και δρουν ως αντιπολιτεύσεις στα νομοθετικά σώματα. Έτσι είναι κρίσιμη η σημασία τους στη διαδικασία λήψης και εφαρμογής πολιτικών αποφάσεων. Από την άποψη αυτή, τα πολιτικά κόμματα είναι οι κύριοι δρώντες στα δημοκρατικά συστήματα αντιπροσώπευσης όταν πρόκειται για επίλυση κοινωνικών προβλημάτων ή οι οργανώσεις που μπορούν να προσφέρουν πολιτική κάλυψη απέναντι στις αυθαιρεσίες της πολιτικής εξουσίας.
Η επίμονη υπουργός της Κένυα
Ανήμερα της Παναγίας ξεσηκώθηκαν οι φεμινίστριες στην …Κένυα και βγήκαν κατά εκατοντάδες για να διαδηλώσουν στους δρόμους του Ναϊρόμπι. Τι θέλανε τώρα οι Χριστιανές (υπόψη ότι το 43% του πληθυσμού ανήκουν στο Προτεσταντικό δόγμα, 23% στο Ρωμαιοκαθολικό και υπάρχει ένα πολύ μικρό ποσοστό Ορθόδοξων) και διαμαρτύρονταν; Άσε που παρενοχλούσαν τους …άρρενες βουλευτές και δεν τους άφηναν να μπουν στη βουλή και να καταψηφίσουν την πρόταση για τη δημιουργία 50 νέων εδρών αποκλειστικά για γυναίκες. Αυτό είναι το αίτημα της Υπουργού Δικαιοσύνης και Συνταγματικών Υποθέσεων Μάρθα Καρούα και των γυναικείων οργανώσεων της χώρας και που οι άνδρες βουλευτές και οι υπουργοί της κυβέρνησης προσπαθούν να θάψουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Η συνομωσία των αρρένων υπουργών και βουλευτών πάντως ήταν καταπληκτική. Τύφλα να έχουν οι συνδικαλιστικές πονηριές και τα κόλπα των εργατοπατέρων. Μονίμως, όταν έρχεται το θέμα προς ψήφιση στη Βουλή την κοπανάνε…προς νερού τους και δε μαζεύονται με τίποτα για να γίνει απαρτία. Έτσι, οι δύο γυναίκες υπουργοί κάθε βδομάδα προσπαθούν να επαναφέρουν στην ημερήσια διάταξη την πρόταση και κάθε βδομάδα αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα. Οι εκλογές του προσεχούς Δεκεμβρίου μπορεί να αναδείξουν το πρόβλημα καθώς ο κυβερνητικός συνασπισμός αντιμετωπίζει προβλήματα συνοχής και ενδέχεται κάτω από την πίεση των φεμινιστικών κινητοποιήσεων να δώσει προσωρινή, έστω, λύση για να παζαρέψει ως αντάλλαγμα την αλλαγή και τον πολλαπλασιασμό των εκλογικών περιφερειών.
Θανάσης Τσακίρης
http://tsakiris.snn.gr
Ανήμερα της Παναγίας ξεσηκώθηκαν οι φεμινίστριες στην …Κένυα και βγήκαν κατά εκατοντάδες για να διαδηλώσουν στους δρόμους του Ναϊρόμπι. Τι θέλανε τώρα οι Χριστιανές (υπόψη ότι το 43% του πληθυσμού ανήκουν στο Προτεσταντικό δόγμα, 23% στο Ρωμαιοκαθολικό και υπάρχει ένα πολύ μικρό ποσοστό Ορθόδοξων) και διαμαρτύρονταν; Άσε που παρενοχλούσαν τους …άρρενες βουλευτές και δεν τους άφηναν να μπουν στη βουλή και να καταψηφίσουν την πρόταση για τη δημιουργία 50 νέων εδρών αποκλειστικά για γυναίκες. Αυτό είναι το αίτημα της Υπουργού Δικαιοσύνης και Συνταγματικών Υποθέσεων Μάρθα Καρούα και των γυναικείων οργανώσεων της χώρας και που οι άνδρες βουλευτές και οι υπουργοί της κυβέρνησης προσπαθούν να θάψουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Η συνομωσία των αρρένων υπουργών και βουλευτών πάντως ήταν καταπληκτική. Τύφλα να έχουν οι συνδικαλιστικές πονηριές και τα κόλπα των εργατοπατέρων. Μονίμως, όταν έρχεται το θέμα προς ψήφιση στη Βουλή την κοπανάνε…προς νερού τους και δε μαζεύονται με τίποτα για να γίνει απαρτία. Έτσι, οι δύο γυναίκες υπουργοί κάθε βδομάδα προσπαθούν να επαναφέρουν στην ημερήσια διάταξη την πρόταση και κάθε βδομάδα αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα. Οι εκλογές του προσεχούς Δεκεμβρίου μπορεί να αναδείξουν το πρόβλημα καθώς ο κυβερνητικός συνασπισμός αντιμετωπίζει προβλήματα συνοχής και ενδέχεται κάτω από την πίεση των φεμινιστικών κινητοποιήσεων να δώσει προσωρινή, έστω, λύση για να παζαρέψει ως αντάλλαγμα την αλλαγή και τον πολλαπλασιασμό των εκλογικών περιφερειών.
Θανάσης Τσακίρης
http://tsakiris.snn.gr
Εκλογές στη χώρα της … Πάμελα Άντερσον και του…Μποράτ
Λέτε ο Κώστας Καραμανλής να έχει για πρότυπό του τον Νουσουλτάν Ναζαρμπάγιεφ; Ποιος είναι ο κύριος, είπατε; Μα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας του Καζακστάν. Είμαι «πολύ κακός» άμα γράφω κάτι τέτοια, ε; Διαβάστε, λοιπόν, για τα κατορθώματα του αιώνιου Προέδρου. Πρώτον, προκήρυξε τις εκλογές δύο χρόνια νωρίτερα από την κανονική λήξη της θητείας της Βουλής. Δεύτερον, έχει επιβάλει το 7% ως κατώφλι που πρέπει να διαβεί ένα πολιτικό κόμμα για να μπει στη Βουλή. Τρίτον, έκανε τη χάρη στους λαούς του Καζακστάν να ορίσει από μια λίστα 9 ατόμων 9 άτομα ως εκπροσώπους τους στη Βουλή. Μ’ αυτά και μ’ αυτά κατάφερε να μείνει μόνος του στη Βουλή μαζί με τους βουλευτές του κόμματός του, που ονομάζεται Nur Otan (δηλαδή, Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα) και να συνεχίσει ανενόχλητος το …ανορθωτικό έργο του. Στις προηγούμενες εκλογές που έγιναν στις 19 Σεπτεμβρίου 2004 (ο Καραμανλής θα τις κάνει στις …16), είχε κερδίσει έδρες όλη η …πλέμπα της αντιπολίτευσης: AIST (Μέτωπο Βιομηχανικών και Γεωργικών Εργατών) 11 έδρες, Κόμμα ASAR (της Νταρίγκα …Ναζαρμπάγιεβα) 4 έδρες, Ak Zhol (Δημοκρατικό Κόμμα) 1 έδρα, Δημοκρατικό Κόμμα του Καζακστάν 1 έδρα και ανεξάρτητοι 18 έδρες. Την περασμένη Κυριακή, το Εθνικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα πήρε κάτι λιγότερο από 5%, το Ak Zhol 3,25% και υπόλοιποι καλά…κρασιά. Ο ΟΑΣΕ και οι διεθνείς παρατηρητές τόνισαν ότι οι εκλογές δεν διεξήχθησαν με βάση τα κατάλληλα μέτρα και σταθμά αλλά το θετικό που είδαν ήταν ότι οι εκλογές ήταν ήσυχες και αναίμακτες, άρα επρόκειτο για…σημάδι προόδου προς τη δημοκρατία. Τώρα τι να τους πει κανείς; Ότι χαμηλώνουν τις επικριτικές φωνές γιατί το Καζακστάν είναι το πιο πλούσιο κράτος από τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας και ότι έχει σημαντικούς ενεργειακούς πόρους σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο, που εποφθαλμιούν η Κίνα, η Ρωσία και οι ΗΠΑ; Α, πα-πα-πα, πιπέρι στη γλώσσα…Εξάλλου Syriana σημαίνει Καζακστάν, σε…κινηματογραφική γλώσσα.
Θανάσης Τσακίρης
Λέτε ο Κώστας Καραμανλής να έχει για πρότυπό του τον Νουσουλτάν Ναζαρμπάγιεφ; Ποιος είναι ο κύριος, είπατε; Μα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας του Καζακστάν. Είμαι «πολύ κακός» άμα γράφω κάτι τέτοια, ε; Διαβάστε, λοιπόν, για τα κατορθώματα του αιώνιου Προέδρου. Πρώτον, προκήρυξε τις εκλογές δύο χρόνια νωρίτερα από την κανονική λήξη της θητείας της Βουλής. Δεύτερον, έχει επιβάλει το 7% ως κατώφλι που πρέπει να διαβεί ένα πολιτικό κόμμα για να μπει στη Βουλή. Τρίτον, έκανε τη χάρη στους λαούς του Καζακστάν να ορίσει από μια λίστα 9 ατόμων 9 άτομα ως εκπροσώπους τους στη Βουλή. Μ’ αυτά και μ’ αυτά κατάφερε να μείνει μόνος του στη Βουλή μαζί με τους βουλευτές του κόμματός του, που ονομάζεται Nur Otan (δηλαδή, Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα) και να συνεχίσει ανενόχλητος το …ανορθωτικό έργο του. Στις προηγούμενες εκλογές που έγιναν στις 19 Σεπτεμβρίου 2004 (ο Καραμανλής θα τις κάνει στις …16), είχε κερδίσει έδρες όλη η …πλέμπα της αντιπολίτευσης: AIST (Μέτωπο Βιομηχανικών και Γεωργικών Εργατών) 11 έδρες, Κόμμα ASAR (της Νταρίγκα …Ναζαρμπάγιεβα) 4 έδρες, Ak Zhol (Δημοκρατικό Κόμμα) 1 έδρα, Δημοκρατικό Κόμμα του Καζακστάν 1 έδρα και ανεξάρτητοι 18 έδρες. Την περασμένη Κυριακή, το Εθνικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα πήρε κάτι λιγότερο από 5%, το Ak Zhol 3,25% και υπόλοιποι καλά…κρασιά. Ο ΟΑΣΕ και οι διεθνείς παρατηρητές τόνισαν ότι οι εκλογές δεν διεξήχθησαν με βάση τα κατάλληλα μέτρα και σταθμά αλλά το θετικό που είδαν ήταν ότι οι εκλογές ήταν ήσυχες και αναίμακτες, άρα επρόκειτο για…σημάδι προόδου προς τη δημοκρατία. Τώρα τι να τους πει κανείς; Ότι χαμηλώνουν τις επικριτικές φωνές γιατί το Καζακστάν είναι το πιο πλούσιο κράτος από τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας και ότι έχει σημαντικούς ενεργειακούς πόρους σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο, που εποφθαλμιούν η Κίνα, η Ρωσία και οι ΗΠΑ; Α, πα-πα-πα, πιπέρι στη γλώσσα…Εξάλλου Syriana σημαίνει Καζακστάν, σε…κινηματογραφική γλώσσα.
Θανάσης Τσακίρης
ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΚΡΙΣΗ
Σε παγκόσμια κλίμακα, το ενεργειακό πρότυπο που στηρίζεται σε ρυπογόνα καύσιμα, η συνεχώς διογκούμενη αστικοποίηση, η καταστροφή της φύσης και η αποψίλωση των δασών, η δραματική συρρίκνωση του αστικού και περιαστικού πράσινου, η ανεξέλεγκτη ανάπτυξη ζημιογόνων οικολογικά, παραγωγικών και μη, δραστηριοτήτων και συγκοινωνιακών δικτύων, η αποδιάρθρωση παραδοσιακών γεωργικών μεθόδων και ταυτόχρονα το πολύ χαμηλό ποσοστό της σύγχρονης βιολογικής γεωργίας, όλα αυτά τα δεδομένα της ανάπτυξης, που κυριαρχεί σήμερα στον κόσμο, δημιουργούν ένα δυσοίωνο μέλλον για τον πλανήτη.
Η χώρα μας πρωτοπορεί σε αρνητικούς περιβαλλοντικούς δείκτες, ζητά διαρκώς εξαιρέσεις από τις ευρωπαϊκές περιβαλλοντικές ρυθμίσεις ή καταπατεί αποφάσεις και δεν εφαρμόζει οδηγίες και πρωτ' απ' όλα το πρωτόκολλο του Κιότο για τη συγκράτηση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, που ενοχοποιούνται για την κλιματική αλλαγή. Αντίθετα με κάθε μέτρο περιβαλλοντικής προστασίας στην τελευταία αυτή περίπτωση του Κιότο, η κυβέρνηση προωθεί το φτηνό και βρώμικο καύσιμο του λιθάνθρακα, με νέες εγκαταστάσεις, υποθηκεύοντας το ενεργειακό και περιβαλλοντικό μας μέλλον.
Ορισμένα σημεία της εθνικής οικολογικής κρίσης
Σημείο 1. Πριν μερικούς μήνες ξαναδώσαμε μια μάχη - η προηγουμένη είχε δοθεί και κερδηθεί εν μέρει όταν ήταν κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ - για ν' αποτραπεί η αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος, που αφορά στην προστασία των δασών. Μετά την κινητοποίηση, για ν' αναθεωρηθούν στο μέλλον τα άρθρα 24, 117 και 100 θα χρειαστεί πλειοψηφία 180 βουλευτών.
Σημείο 2. Λίγο αργότερα και ενώ στην Ευρώπη είχε σημάνει συναγερμός για το κλίμα, η κυβέρνηση επιχείρησε να νομιμοποιήσει επ' αόριστον, επικαλούμενη την έλλειψη δασικών χαρτών, τα αυθαίρετα σε δασικές εκτάσεις. Η κατάπτυστη σχετική τροπολογία αποσύρθηκε μέσα στη γενική κατακραυγή
Σημείο 3. Ξεσπούν οι πυρκαγιές του Ιουλίου στα ανοχύρωτα δάση της χώρας. Τα δάση είναι ανοχύρωτα θεσμικά επειδή βρίσκεται σε εκκρεμότητα το άρθρο 24, επειδή προωθούνται συνεχώς με νόμους αποχαρακτηρισμοί δασικών εκτάσεων και αλλαγές στον ορισμό του δάσους, επειδή δεν υπάρχουν δασικοί χάρτες ούτε προβλέπεται να δημιουργηθούν. Τα δάση είναι ανοχύρωτα επειδή ελάχιστες αναδασώσεις υλοποιούνται, επειδή το κράτος κλείνει το μάτι στους καταπατητές και τους παράνομους οικοδομικούς συνεταιρισμούς, επειδή αποδέχεται την αυθαίρετη δόμηση, επειδή η εκκλησία - προνομιακός συνομιλητής των κυβερνήσεων του δικομματισμού - διεκδικεί αποχαρακτηρισμό χιλιάδων στρεμμάτων και αυθαιρετεί σε δασικές εκτάσεις. Τα δάση καίγονται, επίσης, επειδή οι δήμοι εξακολουθούν να διατηρούν παράνομες χωματερές, επειδή η ΔΕΗ δεν συντηρεί τα δίκτυά της, επειδή υπάρχει κοινωνική αδιαφορία και απαξία της φύσης και του δημόσιου, επειδή οι εμπρηστές επιβραβεύονται πάντα.Η κυβέρνηση, με τη σύμπραξη του ΠΑΣΟΚ, χάρισε σε ΠΑΕ, ΚΑΕ και αθλητικά σωματεία χρέη που θα κοστίσουν στο δημόσιο 51,8 εκ. ευρώ, την ίδια στιγμή που οι ενισχύσεις για τη μισή καμένη Πελοπόννησο θα ανέλθουν, αν δοθούν, σε 1,8 εκ. ευρώ
Σημείο 4. Ο κ. Σουφλιάς έσπευσε να μας διαβεβαιώσει ότι θα λάβει μέτρα αποκατάστασης της καμένης Πάρνηθας, που αποτελούσε τον ζωτικότερο πνεύμονα του λεκανοπεδίου Αττικής. Την ίδια στιγμή, όμως, αναβαθμίζει το καζίνο και το Μον Παρνές, εξαιρώντας από την αναδάσωση 62.500 τ.μ. για να επεκταθούν οι εγκαταστάσεις των παραπάνω αυθαίρετων κτιρίων. Άλλωστε, η πυροσβεστική ασχολήθηκε κυρίως με τη διάσωσή τους και όχι με τα έλατα και τα ελάφια. Στην Πάρνηθα, λοιπόν, νέα παιδιά, φίλοι του δάσους, πέταξαν κόκκινη μπογιά στο καζίνο. Αμέσως οι μηχανισμοί του κ. Πολύδωρα, που απέτυχαν να σβήσουν τις πυρκαγιές, οργάνωσαν μια τεράστια επιχείρηση καταστολής από ξηράς και αέρος για να συλλάβουν, να κακοποιήσουν βάναυσα και να προσάγουν σε δίκη 27 πολίτες.
Σημείο 5.Ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ δεν περιορίζεται μόνο στην Πάρνηθα. Πριν λίγες μέρες εξήγγειλε ένα εικονικό μητροπολιτικό πάρκο στο Ελληνικό, ενώ πρόκειται να οικοδομηθεί εκεί μια νέα πόλη, ένα επιχειρηματικό, εμπορικό, τουριστικό κέντρο με κατοικίες υψηλών εισοδημάτων και πολλές συγκοινωνιακές υποδομές.
Σημείο 6. Παρά την οδηγία-πλαίσιο για τα νερά, η οποία έχει εγκριθεί από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το 2000, η χώρα μας δεν διαθέτει ακόμα ολοκληρωμένο πρόγραμμα ορθολογικής διαχείρισης, προστασίας και αξιοποίησης των υδατικών πόρων, ενώ η λειψυδρία πλήττει τόσο τα νησιά του Αιγαίου όσο και ηπειρωτικές περιοχές με γεωργικές καλλιέργειες.
Σημείο 7. Παρά τη βελτίωση του νόμου για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, η πολιτική που προωθείται με το Ειδικό Χωροταξικό για τις Ανανεώσιμες Πηγές οδηγεί στην ανεξέλεγκτη και σωρευτική χωροθέτηση των εγκαταστάσεών τους (ανεμογεννήτριες), κατ' αντιπαράθεση με άλλες δραστηριότητες και την τοπιακή χωρητικότητα, με αποκλειστικό κριτήριο το μέγιστο κέρδος των επενδυτών.
Σημείο 8. Το κράτος μέσω της ΕΤΑ Α.Ε. και Ολυμπιακά Ακίνητα Α.Ε. συνεχίζει να εκποιεί προς ιδιωτική εκμετάλλευση και υπερδόμηση σημαντική δημόσια περιουσία, ελεύθερους δημόσιους χώρους, ακτές και περιοχές υψηλού φυσικού κάλλους.
Σημείο 9. Η ανακύκλωση, τουλάχιστον στην Αττική, που είναι η πιο επιβαρυμένη περιοχή της χώρας, βρίσκεται στο σημείο μηδέν και η μόνη λύση που προωθείται είναι ο πολλαπλασιασμός των χωματερών.
Την ώρα που έγκυρες επιστημονικές προβλέψεις μας προειδοποιούν ότι οι ελληνικές πόλεις θα μετακομίσουν τις επόμενες δεκαετίες κλιματολογικά στην Αφρική, τινάσσοντας στον αέρα όχι μόνο τη ζωή των κατοίκων τους αλλά και το σημερινό τουριστικό πρότυπο, το οποίο κατασπαταλά το πολιτιστικό και οικολογικό κεφάλαιο της χώρας, η κυβέρνηση εξακολουθεί να πορεύεται τη ρυπογόνο και ζημιογόνο, κοινωνικά και περιβαλλοντικά, νεοφιλελεύθερη αναπτυξιακή πεπατημένη. Έχει σημασία να αντιληφθούμε ότι η τουριστική ανάπτυξη δεν μπορεί να αναπαράγεται με το σημερινό πρότυπο, γιατί τα λεγόμενα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας διαρκώς μειώνονται και στο μέλλον δεν θα υπάρχουν οι φυσικές και οικιστικές προϋποθέσεις που ελκύουν επισκέπτες στη χώρα μας.
Τόσο τα χαρακτηριστικά της περιβαλλοντικής κρίσης όσο και η επικαιρότητα της οικολογικής προσέγγισης των παραγωγικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων, βρίσκονται, ευτυχώς, ήδη στο προσκήνιο, κατ' αντιπαράθεση με τον κυρίαρχο λόγο, μέσα από τη δράση των κοινωνικών κινημάτων, ευαισθητοποιημένων κοινωνικών και επιστημονικών φορέων καθώς και Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, όπως το WWF και η Green Peace. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σ' αυτή την αριστερή και οικολογική όχθη, την όχθη των ενεργών πολιτών, τόσο με την άμεση συμμετοχή του κόσμου του στα κινήματα όσο και με την κοινοβουλευτική και πολιτική του παρουσία.
Μέσα από τη φωτιά της Πάρνηθας, αξιοποιώντας τα σύγχρονα μέσα δικτύωσης, γεννήθηκε ένα σημαντικό αυτόκλητο κίνημα πολιτών, που συνδέθηκε με παλαιότερα κινήματα και αντιπαρατέθηκε στις πολιτικές της δασικής καταστροφής. Μέσα από τη φωτιά του Πηλίου γεννήθηκε η εθελοντική οργάνωση δασοπροστασίας από κατοίκους των χωριών του. Μέσα από το Ειδικό Χωροταξικό για τον Τουρισμό ενεργοποιήθηκαν κατ' αντιπαράθεση το Παγκρήτιο Δίκτυο Περιβαλλοντικών Οργανώσεων - ΟΙΚΟΚΡΗΤΗ και ο Σύλλογος Μηχανικών του ΕΟΤ.
Υπάρχει εναλλακτική διέξοδος για την ευημερία της χώρας, βασισμένη στην οικολογική αειφορία. Αυτή την προοπτική προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ με συγκεκριμένες προτάσεις, μαζί με τα κινήματα και τις κοινωνικές δυνάμεις που αντιπαρατίθενται στις σημερινές πολιτικές.
Είμαστε, θέλουμε να είμαστε, μια δύναμη αντίστασης, αποτροπής καταστροφικών για το περιβάλλον πολιτικών και εναλλακτικής κοινωνικής και πολιτικής διεξόδου από την οικολογική κρίση.
Αποσπάσματα απο ττην ομιλία της Ελένης Πορτάλιου (Πανεπιστημιακός) στην εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στην Ζάκυνθο
Σε παγκόσμια κλίμακα, το ενεργειακό πρότυπο που στηρίζεται σε ρυπογόνα καύσιμα, η συνεχώς διογκούμενη αστικοποίηση, η καταστροφή της φύσης και η αποψίλωση των δασών, η δραματική συρρίκνωση του αστικού και περιαστικού πράσινου, η ανεξέλεγκτη ανάπτυξη ζημιογόνων οικολογικά, παραγωγικών και μη, δραστηριοτήτων και συγκοινωνιακών δικτύων, η αποδιάρθρωση παραδοσιακών γεωργικών μεθόδων και ταυτόχρονα το πολύ χαμηλό ποσοστό της σύγχρονης βιολογικής γεωργίας, όλα αυτά τα δεδομένα της ανάπτυξης, που κυριαρχεί σήμερα στον κόσμο, δημιουργούν ένα δυσοίωνο μέλλον για τον πλανήτη.
Η χώρα μας πρωτοπορεί σε αρνητικούς περιβαλλοντικούς δείκτες, ζητά διαρκώς εξαιρέσεις από τις ευρωπαϊκές περιβαλλοντικές ρυθμίσεις ή καταπατεί αποφάσεις και δεν εφαρμόζει οδηγίες και πρωτ' απ' όλα το πρωτόκολλο του Κιότο για τη συγκράτηση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, που ενοχοποιούνται για την κλιματική αλλαγή. Αντίθετα με κάθε μέτρο περιβαλλοντικής προστασίας στην τελευταία αυτή περίπτωση του Κιότο, η κυβέρνηση προωθεί το φτηνό και βρώμικο καύσιμο του λιθάνθρακα, με νέες εγκαταστάσεις, υποθηκεύοντας το ενεργειακό και περιβαλλοντικό μας μέλλον.
Ορισμένα σημεία της εθνικής οικολογικής κρίσης
Σημείο 1. Πριν μερικούς μήνες ξαναδώσαμε μια μάχη - η προηγουμένη είχε δοθεί και κερδηθεί εν μέρει όταν ήταν κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ - για ν' αποτραπεί η αναθεώρηση του άρθρου 24 του Συντάγματος, που αφορά στην προστασία των δασών. Μετά την κινητοποίηση, για ν' αναθεωρηθούν στο μέλλον τα άρθρα 24, 117 και 100 θα χρειαστεί πλειοψηφία 180 βουλευτών.
Σημείο 2. Λίγο αργότερα και ενώ στην Ευρώπη είχε σημάνει συναγερμός για το κλίμα, η κυβέρνηση επιχείρησε να νομιμοποιήσει επ' αόριστον, επικαλούμενη την έλλειψη δασικών χαρτών, τα αυθαίρετα σε δασικές εκτάσεις. Η κατάπτυστη σχετική τροπολογία αποσύρθηκε μέσα στη γενική κατακραυγή
Σημείο 3. Ξεσπούν οι πυρκαγιές του Ιουλίου στα ανοχύρωτα δάση της χώρας. Τα δάση είναι ανοχύρωτα θεσμικά επειδή βρίσκεται σε εκκρεμότητα το άρθρο 24, επειδή προωθούνται συνεχώς με νόμους αποχαρακτηρισμοί δασικών εκτάσεων και αλλαγές στον ορισμό του δάσους, επειδή δεν υπάρχουν δασικοί χάρτες ούτε προβλέπεται να δημιουργηθούν. Τα δάση είναι ανοχύρωτα επειδή ελάχιστες αναδασώσεις υλοποιούνται, επειδή το κράτος κλείνει το μάτι στους καταπατητές και τους παράνομους οικοδομικούς συνεταιρισμούς, επειδή αποδέχεται την αυθαίρετη δόμηση, επειδή η εκκλησία - προνομιακός συνομιλητής των κυβερνήσεων του δικομματισμού - διεκδικεί αποχαρακτηρισμό χιλιάδων στρεμμάτων και αυθαιρετεί σε δασικές εκτάσεις. Τα δάση καίγονται, επίσης, επειδή οι δήμοι εξακολουθούν να διατηρούν παράνομες χωματερές, επειδή η ΔΕΗ δεν συντηρεί τα δίκτυά της, επειδή υπάρχει κοινωνική αδιαφορία και απαξία της φύσης και του δημόσιου, επειδή οι εμπρηστές επιβραβεύονται πάντα.Η κυβέρνηση, με τη σύμπραξη του ΠΑΣΟΚ, χάρισε σε ΠΑΕ, ΚΑΕ και αθλητικά σωματεία χρέη που θα κοστίσουν στο δημόσιο 51,8 εκ. ευρώ, την ίδια στιγμή που οι ενισχύσεις για τη μισή καμένη Πελοπόννησο θα ανέλθουν, αν δοθούν, σε 1,8 εκ. ευρώ
Σημείο 4. Ο κ. Σουφλιάς έσπευσε να μας διαβεβαιώσει ότι θα λάβει μέτρα αποκατάστασης της καμένης Πάρνηθας, που αποτελούσε τον ζωτικότερο πνεύμονα του λεκανοπεδίου Αττικής. Την ίδια στιγμή, όμως, αναβαθμίζει το καζίνο και το Μον Παρνές, εξαιρώντας από την αναδάσωση 62.500 τ.μ. για να επεκταθούν οι εγκαταστάσεις των παραπάνω αυθαίρετων κτιρίων. Άλλωστε, η πυροσβεστική ασχολήθηκε κυρίως με τη διάσωσή τους και όχι με τα έλατα και τα ελάφια. Στην Πάρνηθα, λοιπόν, νέα παιδιά, φίλοι του δάσους, πέταξαν κόκκινη μπογιά στο καζίνο. Αμέσως οι μηχανισμοί του κ. Πολύδωρα, που απέτυχαν να σβήσουν τις πυρκαγιές, οργάνωσαν μια τεράστια επιχείρηση καταστολής από ξηράς και αέρος για να συλλάβουν, να κακοποιήσουν βάναυσα και να προσάγουν σε δίκη 27 πολίτες.
Σημείο 5.Ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ δεν περιορίζεται μόνο στην Πάρνηθα. Πριν λίγες μέρες εξήγγειλε ένα εικονικό μητροπολιτικό πάρκο στο Ελληνικό, ενώ πρόκειται να οικοδομηθεί εκεί μια νέα πόλη, ένα επιχειρηματικό, εμπορικό, τουριστικό κέντρο με κατοικίες υψηλών εισοδημάτων και πολλές συγκοινωνιακές υποδομές.
Σημείο 6. Παρά την οδηγία-πλαίσιο για τα νερά, η οποία έχει εγκριθεί από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το 2000, η χώρα μας δεν διαθέτει ακόμα ολοκληρωμένο πρόγραμμα ορθολογικής διαχείρισης, προστασίας και αξιοποίησης των υδατικών πόρων, ενώ η λειψυδρία πλήττει τόσο τα νησιά του Αιγαίου όσο και ηπειρωτικές περιοχές με γεωργικές καλλιέργειες.
Σημείο 7. Παρά τη βελτίωση του νόμου για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, η πολιτική που προωθείται με το Ειδικό Χωροταξικό για τις Ανανεώσιμες Πηγές οδηγεί στην ανεξέλεγκτη και σωρευτική χωροθέτηση των εγκαταστάσεών τους (ανεμογεννήτριες), κατ' αντιπαράθεση με άλλες δραστηριότητες και την τοπιακή χωρητικότητα, με αποκλειστικό κριτήριο το μέγιστο κέρδος των επενδυτών.
Σημείο 8. Το κράτος μέσω της ΕΤΑ Α.Ε. και Ολυμπιακά Ακίνητα Α.Ε. συνεχίζει να εκποιεί προς ιδιωτική εκμετάλλευση και υπερδόμηση σημαντική δημόσια περιουσία, ελεύθερους δημόσιους χώρους, ακτές και περιοχές υψηλού φυσικού κάλλους.
Σημείο 9. Η ανακύκλωση, τουλάχιστον στην Αττική, που είναι η πιο επιβαρυμένη περιοχή της χώρας, βρίσκεται στο σημείο μηδέν και η μόνη λύση που προωθείται είναι ο πολλαπλασιασμός των χωματερών.
Την ώρα που έγκυρες επιστημονικές προβλέψεις μας προειδοποιούν ότι οι ελληνικές πόλεις θα μετακομίσουν τις επόμενες δεκαετίες κλιματολογικά στην Αφρική, τινάσσοντας στον αέρα όχι μόνο τη ζωή των κατοίκων τους αλλά και το σημερινό τουριστικό πρότυπο, το οποίο κατασπαταλά το πολιτιστικό και οικολογικό κεφάλαιο της χώρας, η κυβέρνηση εξακολουθεί να πορεύεται τη ρυπογόνο και ζημιογόνο, κοινωνικά και περιβαλλοντικά, νεοφιλελεύθερη αναπτυξιακή πεπατημένη. Έχει σημασία να αντιληφθούμε ότι η τουριστική ανάπτυξη δεν μπορεί να αναπαράγεται με το σημερινό πρότυπο, γιατί τα λεγόμενα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας διαρκώς μειώνονται και στο μέλλον δεν θα υπάρχουν οι φυσικές και οικιστικές προϋποθέσεις που ελκύουν επισκέπτες στη χώρα μας.
Τόσο τα χαρακτηριστικά της περιβαλλοντικής κρίσης όσο και η επικαιρότητα της οικολογικής προσέγγισης των παραγωγικών και κοινωνικών δραστηριοτήτων, βρίσκονται, ευτυχώς, ήδη στο προσκήνιο, κατ' αντιπαράθεση με τον κυρίαρχο λόγο, μέσα από τη δράση των κοινωνικών κινημάτων, ευαισθητοποιημένων κοινωνικών και επιστημονικών φορέων καθώς και Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, όπως το WWF και η Green Peace. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σ' αυτή την αριστερή και οικολογική όχθη, την όχθη των ενεργών πολιτών, τόσο με την άμεση συμμετοχή του κόσμου του στα κινήματα όσο και με την κοινοβουλευτική και πολιτική του παρουσία.
Μέσα από τη φωτιά της Πάρνηθας, αξιοποιώντας τα σύγχρονα μέσα δικτύωσης, γεννήθηκε ένα σημαντικό αυτόκλητο κίνημα πολιτών, που συνδέθηκε με παλαιότερα κινήματα και αντιπαρατέθηκε στις πολιτικές της δασικής καταστροφής. Μέσα από τη φωτιά του Πηλίου γεννήθηκε η εθελοντική οργάνωση δασοπροστασίας από κατοίκους των χωριών του. Μέσα από το Ειδικό Χωροταξικό για τον Τουρισμό ενεργοποιήθηκαν κατ' αντιπαράθεση το Παγκρήτιο Δίκτυο Περιβαλλοντικών Οργανώσεων - ΟΙΚΟΚΡΗΤΗ και ο Σύλλογος Μηχανικών του ΕΟΤ.
Υπάρχει εναλλακτική διέξοδος για την ευημερία της χώρας, βασισμένη στην οικολογική αειφορία. Αυτή την προοπτική προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ με συγκεκριμένες προτάσεις, μαζί με τα κινήματα και τις κοινωνικές δυνάμεις που αντιπαρατίθενται στις σημερινές πολιτικές.
Είμαστε, θέλουμε να είμαστε, μια δύναμη αντίστασης, αποτροπής καταστροφικών για το περιβάλλον πολιτικών και εναλλακτικής κοινωνικής και πολιτικής διεξόδου από την οικολογική κρίση.
Αποσπάσματα απο ττην ομιλία της Ελένης Πορτάλιου (Πανεπιστημιακός) στην εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στην Ζάκυνθο
Monday, August 20, 2007
Η Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης παρουσιάζει την ταινία Η σύντομη ζωή του Χοσέ Αντόνιο Γκουτιέρεζ (Das kurze leben des Jose Antonio Gutierrez)
Χάιντι Σπεκόνια (Γερμανια, Ελβετια, 2006, έγχρωμη, 90΄)
Τρίτη, 21 Αυγούστου στις 8.30 και 10.30 μμ
Δημοτικός Κινηματογράφος Ηλιούπολης Μελίνα Μερκούρη
Λ. Ειρήνης 50 Ηλιούπολη (λεωφ. 237 για Άνω Ηλιούπολη από Ακαδημίας)
Τηλ. 210-9919818
Ο Χοσέ Αντόνιο Γκουτιέρεζ γεννήθηκε το 1974 στη Γουατεμάλα, κατά τη διάρκεια του τριαντάχρονου εμφυλίου πολέμου (1954-1984) για τον οποίο ευθύνονται οι άπειρες στρατιωτικές χούντες που στηρίζονταν από τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ. Έχασε και τους δύο γονείς του, βρήκε για ένα διάστημα άσυλο σε ίδρυμα για παιδιά και, αργότερα, πέρασε λαθραία από τη Γουατεμάλα στο Μεξικό και από εκεί στις ΗΠΑ . Κατατάχθηκε στον αμερικανικό στρατό για να μπορέσει να αποκτήσει την πράσινη κάρτα εργασίας, Στάλθηκε στον πόλεμο του Ιράκ και υπήρξε ο πρώτος νεκρός Αμερικανός στρατιώτης (2003) σε αυτόν τον πόλεμο.
Η σκηνοθέτιδα ακολούθησε ολόκληρη την οδυνηρή διαδρομή που διάνυσε ο Γκουτιέρεζ για να βρει τους ανθρώπους που έπαιξαν κάποιο ρόλο στη σύντομη ζωή του όπως η διευθύντρια του ορφανοτροφείου, η χαμένη αδελφή του την οποία βρήκε με την βοήθεια κοινωνικών λειτουργών. Η σκηνοθέτιδα ξεκίνησε από την Επαρχία Τσιάπας και μέσω της Τιχουάνα βρέθηκε στο Λος Άντζελες όπου από ειρωνεία της τύχης βρέθηκε πάλι να ζει άστεγος ο Γκουτιέρεζ. Ο ήρωας προσπάθησε να διοχετεύσει το πάθος του για τη ζωγραφική και την αρχιτεκτονική μέσω της σχολικής εκπαίδευσης που θα μπορούσε να του προσφέρει ο μισθός του στρατιώτη. Προσπάθησε, λοιπόν, να αξιοποιήσει το ταλέντο του μετά από την ψήφιση νόμου που επέτρεπε στους «λαθρομετανάστες» να αποκτήσουν υπηκοότητα κατατασσόμενοι στο στρατό των ΗΠΑ.
Σας περιμένουμε,
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
http://www.klh.gr
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
Χάιντι Σπεκόνια (Γερμανια, Ελβετια, 2006, έγχρωμη, 90΄)
Τρίτη, 21 Αυγούστου στις 8.30 και 10.30 μμ
Δημοτικός Κινηματογράφος Ηλιούπολης Μελίνα Μερκούρη
Λ. Ειρήνης 50 Ηλιούπολη (λεωφ. 237 για Άνω Ηλιούπολη από Ακαδημίας)
Τηλ. 210-9919818
Ο Χοσέ Αντόνιο Γκουτιέρεζ γεννήθηκε το 1974 στη Γουατεμάλα, κατά τη διάρκεια του τριαντάχρονου εμφυλίου πολέμου (1954-1984) για τον οποίο ευθύνονται οι άπειρες στρατιωτικές χούντες που στηρίζονταν από τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ. Έχασε και τους δύο γονείς του, βρήκε για ένα διάστημα άσυλο σε ίδρυμα για παιδιά και, αργότερα, πέρασε λαθραία από τη Γουατεμάλα στο Μεξικό και από εκεί στις ΗΠΑ . Κατατάχθηκε στον αμερικανικό στρατό για να μπορέσει να αποκτήσει την πράσινη κάρτα εργασίας, Στάλθηκε στον πόλεμο του Ιράκ και υπήρξε ο πρώτος νεκρός Αμερικανός στρατιώτης (2003) σε αυτόν τον πόλεμο.
Η σκηνοθέτιδα ακολούθησε ολόκληρη την οδυνηρή διαδρομή που διάνυσε ο Γκουτιέρεζ για να βρει τους ανθρώπους που έπαιξαν κάποιο ρόλο στη σύντομη ζωή του όπως η διευθύντρια του ορφανοτροφείου, η χαμένη αδελφή του την οποία βρήκε με την βοήθεια κοινωνικών λειτουργών. Η σκηνοθέτιδα ξεκίνησε από την Επαρχία Τσιάπας και μέσω της Τιχουάνα βρέθηκε στο Λος Άντζελες όπου από ειρωνεία της τύχης βρέθηκε πάλι να ζει άστεγος ο Γκουτιέρεζ. Ο ήρωας προσπάθησε να διοχετεύσει το πάθος του για τη ζωγραφική και την αρχιτεκτονική μέσω της σχολικής εκπαίδευσης που θα μπορούσε να του προσφέρει ο μισθός του στρατιώτη. Προσπάθησε, λοιπόν, να αξιοποιήσει το ταλέντο του μετά από την ψήφιση νόμου που επέτρεπε στους «λαθρομετανάστες» να αποκτήσουν υπηκοότητα κατατασσόμενοι στο στρατό των ΗΠΑ.
Σας περιμένουμε,
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
http://www.klh.gr
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
Η Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης παρουσιάζει την ταινία Η σύντομη ζωή του Χοσέ Αντόνιο Γκουτιέρεζ (Das kurze leben des Jose Antonio Gutierrez)
Χάιντι Σπεκόνια (Γερμανια, Ελβετια, 2006, έγχρωμη, 90΄)
Τρίτη, 21 Αυγούστου στις 8.30 και 10.30 μμ
Δημοτικός Κινηματογράφος Ηλιούπολης Μελίνα Μερκούρη
Λ. Ειρήνης 50 Ηλιούπολη (λεωφ. 237 για Άνω Ηλιούπολη από Ακαδημίας)
Τηλ. 210-9919818
Ο Χοσέ Αντόνιο Γκουτιέρεζ γεννήθηκε το 1974 στη Γουατεμάλα, κατά τη διάρκεια του τριαντάχρονου εμφυλίου πολέμου (1954-1984) για τον οποίο ευθύνονται οι άπειρες στρατιωτικές χούντες που στηρίζονταν από τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ. Έχασε και τους δύο γονείς του, βρήκε για ένα διάστημα άσυλο σε ίδρυμα για παιδιά και, αργότερα, πέρασε λαθραία από τη Γουατεμάλα στο Μεξικό και από εκεί στις ΗΠΑ . Κατατάχθηκε στον αμερικανικό στρατό για να μπορέσει να αποκτήσει την πράσινη κάρτα εργασίας, Στάλθηκε στον πόλεμο του Ιράκ και υπήρξε ο πρώτος νεκρός Αμερικανός στρατιώτης (2003) σε αυτόν τον πόλεμο.
Η σκηνοθέτιδα ακολούθησε ολόκληρη την οδυνηρή διαδρομή που διάνυσε ο Γκουτιέρεζ για να βρει τους ανθρώπους που έπαιξαν κάποιο ρόλο στη σύντομη ζωή του όπως η διευθύντρια του ορφανοτροφείου, η χαμένη αδελφή του την οποία βρήκε με την βοήθεια κοινωνικών λειτουργών. Η σκηνοθέτιδα ξεκίνησε από την Επαρχία Τσιάπας και μέσω της Τιχουάνα βρέθηκε στο Λος Άντζελες όπου από ειρωνεία της τύχης βρέθηκε πάλι να ζει άστεγος ο Γκουτιέρεζ. Ο ήρωας προσπάθησε να διοχετεύσει το πάθος του για τη ζωγραφική και την αρχιτεκτονική μέσω της σχολικής εκπαίδευσης που θα μπορούσε να του προσφέρει ο μισθός του στρατιώτη. Προσπάθησε, λοιπόν, να αξιοποιήσει το ταλέντο του μετά από την ψήφιση νόμου που επέτρεπε στους «λαθρομετανάστες» να αποκτήσουν υπηκοότητα κατατασσόμενοι στο στρατό των ΗΠΑ.
Σας περιμένουμε,
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
http://www.klh.gr
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
Χάιντι Σπεκόνια (Γερμανια, Ελβετια, 2006, έγχρωμη, 90΄)
Τρίτη, 21 Αυγούστου στις 8.30 και 10.30 μμ
Δημοτικός Κινηματογράφος Ηλιούπολης Μελίνα Μερκούρη
Λ. Ειρήνης 50 Ηλιούπολη (λεωφ. 237 για Άνω Ηλιούπολη από Ακαδημίας)
Τηλ. 210-9919818
Ο Χοσέ Αντόνιο Γκουτιέρεζ γεννήθηκε το 1974 στη Γουατεμάλα, κατά τη διάρκεια του τριαντάχρονου εμφυλίου πολέμου (1954-1984) για τον οποίο ευθύνονται οι άπειρες στρατιωτικές χούντες που στηρίζονταν από τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ. Έχασε και τους δύο γονείς του, βρήκε για ένα διάστημα άσυλο σε ίδρυμα για παιδιά και, αργότερα, πέρασε λαθραία από τη Γουατεμάλα στο Μεξικό και από εκεί στις ΗΠΑ . Κατατάχθηκε στον αμερικανικό στρατό για να μπορέσει να αποκτήσει την πράσινη κάρτα εργασίας, Στάλθηκε στον πόλεμο του Ιράκ και υπήρξε ο πρώτος νεκρός Αμερικανός στρατιώτης (2003) σε αυτόν τον πόλεμο.
Η σκηνοθέτιδα ακολούθησε ολόκληρη την οδυνηρή διαδρομή που διάνυσε ο Γκουτιέρεζ για να βρει τους ανθρώπους που έπαιξαν κάποιο ρόλο στη σύντομη ζωή του όπως η διευθύντρια του ορφανοτροφείου, η χαμένη αδελφή του την οποία βρήκε με την βοήθεια κοινωνικών λειτουργών. Η σκηνοθέτιδα ξεκίνησε από την Επαρχία Τσιάπας και μέσω της Τιχουάνα βρέθηκε στο Λος Άντζελες όπου από ειρωνεία της τύχης βρέθηκε πάλι να ζει άστεγος ο Γκουτιέρεζ. Ο ήρωας προσπάθησε να διοχετεύσει το πάθος του για τη ζωγραφική και την αρχιτεκτονική μέσω της σχολικής εκπαίδευσης που θα μπορούσε να του προσφέρει ο μισθός του στρατιώτη. Προσπάθησε, λοιπόν, να αξιοποιήσει το ταλέντο του μετά από την ψήφιση νόμου που επέτρεπε στους «λαθρομετανάστες» να αποκτήσουν υπηκοότητα κατατασσόμενοι στο στρατό των ΗΠΑ.
Σας περιμένουμε,
ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΑΚΙΡΗΣ
http://www.klh.gr
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
Thursday, August 09, 2007
Παλιές αλλά επίκαιρες βιβλιοπαρουσιάσεις μου: Φεβρουάριος 1997
Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες εκδόσεις της περασμένης χρονιάς ήταν αυτή του έργου του Jeffrey Herf με τίτλο «Αντιδραστικός Μοντερνισμός : Τεχνολογία, Κουλτούρα και Πολιτική στη Βαϊμάρη και το Γ΄ Ράιχ». Η έκδοση έγινε από τις πολύ καλές «Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης» που εδρεύουν στο Ηράκλειο και είναι τμήμα του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας. Το έργο μετέφρασε ο Παρασκευάς Ματάλας και η επιστημονική επιμέλειά του έγινε από τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Κρήτης (Φιλοσοφική Ρεθύμνου) Χρήστο Χατζηιωσήφ. Η αξία του έργου αυτού είναι σημαντική στο βαθμό που εκτός των άλλων συμβάλλει στη λύση ενός ιδιαίτερα βασανιστικού ερωτήματος : πώς συνυπήρξαν και πώς συμβιβάστηκαν η πιο παράλογη και πιο αντιδραστική ιδεολογία του 20ού αιώνα που ήταν ο Ναζισμός με τα πλέον καινοτόμα ρεύματα του τεχνολογικού μοντερνισμού, κληρονομιές του οποίου υπάρχουν στη σημερινή Γερμανία. Ας μην ξεχνάμε πως οι περίφημες autoband και τα θρυλικά Volkswagen είναι δημιουργήματα αυτής της περιόδου. Τα 144 χρόνια που μεσολάβησαν από τη Γαλλική Επανάσταση και την έναρξη της εφαρμογής του «προγράμματος» του Διαφωτισμού ως την ανάδειξη του πιο παρανοϊκού πολιτικού της ιστορίας της ανθρωπότητας στην προεδρία της Γερμανικής καγκελαρίας δεν ήταν φαίνεται αρκετά στους απογόνους του Μπετόβεν και τόσων άλλων επιφανών Γερμανών ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών για να τους αποτρέψουν από το «μοιραίο». Η «τελική λύση» που δόθηκε στο «πρόβλημα» των «Άλλων» ήταν η λύση που γνωρίσαμε. Παράδοση και νεωτερικότητα συνυπήρξαν στη μεγάλη αυτή κεντροευρωπαϊκή αυτή χώρα για πολλές δεκαετίες με τέτοιο τρόπο ώστε να δεθούν σε ένα εκρηκτικό μείγμα που ήρθε κι έδεσε με τις ιδιαιτερότητες της συγκεκριμένης κοινωνίας, τα εθνικά της προβλήματα, την καθυστερημένη καπιταλιστική ανάπτυξη της βιομηχανίας, την ανάδειξη του ιστορικισμού και των στρεβλώσεών του ως φιλοσοφίας.
Εξίσου σημαντικό είναι και το έργο του Norbert Elias με τίτλο «Η Διαδικασία του Πολιτισμού : Μια Ιστορία της Κοινωνικής Συμπεριφοράς στη Δύση» που εξέδωσαν, την ίδια χρονιά, οι Εκδόσεις «Αλεξάνδρεια» στη σειρά νεότερης και σύγχρονης ιστορίας που επιμελούνται οι Κώστας Κωστής και Σωκράτης Πετμεζάς. Η μετάφραση είναι του Θεόδωρου Λουπασάκη και η επιμέλεια του Κώστα Λιβιεράτου. Η μελέτη αυτή έχει στόχο να εξετάσει τις μεταβολές που υπέστη η έννοια και το περιεχόμενο του «πολιτισμού» στη Δύση μέσα στο χρόνο. Ποια ήταν τα ελατήρια που κίνησαν τις μεταβολές, γιατί άλλη ήταν η έννοια της ίδιας λέξης στη Γαλλία (Civilization) και άλλη στη Γερμανία (Kulture), πώς συνδέεται το ερώτημα αυτό με τη Γερμανική πρόσληψη του «ρομαντισμού» και πώς συνδέεται αυτή με την αυταρχική-ολοκληρωτική κατεύθυνση της χώρας αυτής ; Όπως τονίζει ο ίδιος ο συγγραφέας, «για να επιτευχθεί η πρόσβαση στα κύρια ερωτήματα, έπρεπε πρώτα να αποκτηθεί μια σαφέστερη εικόνα της βραδείας μεταβολής που υπέστησαν, από τον Μεσαίωνα και πέρα, η συμπεριφορά και ο θυμικός βίος των ανθρώπων της Δύσης. Αυτήν αναλαμβάνει να δείξει το δεύτερο μέρος. Με απλό τρόπο και όσο πιο παραστατικό γίνεται, επιχειρεί να ανοίξει το δρόμο προς την κατανόηση της ψυχικής διαδικασίας του πολιτισμού». Η μέθοδος της «κατανόησης» (Verstehen) είναι τελικά εκείνη που ανοίγει το δρόμο για την πιο πολύπλευρη εξήγηση της ιστορικής διαδικασίας σε συνδυασμό με την υλιστική ερμηνεία. Βέμπερ και Μαρξ ίσως να έκαναν ένα αχτύπητο επιστημονικό δίδυμο αν συνέπιπταν οι εποχές τους. Εξάλλου δεν είναι τυχαία η παρατήρηση του Richard Senett πως το έργο του Elias είναι «χωρίς αμφιβολία το σημαντικότερο έργο ιστορικής κοινωνιολογίας από την εποχή του Μαξ Βέμπερ».
Το 1995 από τις Εκδόσεις «Στάχυ» κυκλοφόρησε το βιβλίο του Γιώργου Μανιάτη με τίτλο «Πολιτική και Ηθική : Η Κρίση της Πολιτικής και η Δυνατότητα Ηθικής Θεμελίωσης του Πολιτικού Πράττειν». Η κρίσης της πολιτικής δεν είναι φαινόμενο μόνο της «καθ’ ημάς Ανατολής» αλλά και της Εσπερίας, ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού. Η πολιτική και η οικονομία του «καζίνο» δημιουργεί κοινωνικές εκρήξεις που δεν μπορούν να προσανατολιστούν προς αριστερές ριζοσπαστικές κατευθύνσεις. Ο ρατσισμός, η βία, η εγκληματικότητα και ο «μεγάλος αδελφός» εγκαθίστανται για τα καλά στην καθημερινή μας ζωή. Η «κοινή γνώμη» όλο και περισσότερο Δ.Ξ/Δ.Α. και άκυρο-λευκό-αποχή απαντά στα εικονικά ψηφοδέλτια των δημοσκόπων. Πού θα πάει αυτή η κατάσταση ; Είναι δυνατόν να είναι «όλοι ίδιοι» ; Αδιέξοδο των ανθρωπίνων και κοινωνικών σχέσεων ; Ο Γ.Μανιάτης προσπαθεί «να στοιχειοθετήσει μια πρόταση για την αντιμετώπιση αυτής της σχέσης και τη δυνατότητα ηθικής θεμελίωσης της πολιτικής, λαμβάνοντας υπόψη τις διαδικασίες διαμόρφωσης ενός ιστορικού υποκειμένου με νέα χαρακτηριστικά» και θεωρεί «ότι για τη διερεύνηση της σχέσης πολιτικής και ηθικής είναι αναγκαίος ο αναστοχασμός πάνω στα κριτήρια, τα μέσα και τους στόχους της μεγάλης χειραφετητικής διαδικασίας που άρχισε με την εποχή του Διαφωτισμού και παραμένει ανολοκλήρωτη». Σε τέσσερις βασικές ενότητες ο Γ.Μανιάτης αναφέρεται στις συζητήσεις που διεξάγονται για τη σχέση ηθικής και πολιτικής. Η πρώτη ενότητα αναφέρεται στην αντίθεση του σύγχρονου θετικιστικού τρόπου σκέψης που θεωρεί αξιακά ουδέτερη την πολιτική δράση και της αρχαίας ελληνικής αντίληψης που ήθελε την ηθική και την πολιτική ταυτισμένες σαν «αυγοτάραχο». Η δεύτερη ενότητα αναφέρεται στην αντίθεση των μεθοδολογικών και πολιτικών αντιλήψεων του ατομικισμού και του ολισμού και την αντίστοιχη οπτική για τις σχέσεις ατόμου-κοινωνίας. Η τρίτη ενότητα με αφορμή το έργο «Justice as Fairness» του Αμερικανού πολιτικού φιλόσοφου John Rawls φωτίζει την αντίθεση ανάμεσα στα επιχειρήματα του σύγχρονου «σοσιαλ-δημοκρατικού» φιλελευθερισμού και του κοινοτισμού. Στην τέταρτη ενότητα επανέρχεται στο επίκεντρο η αντιπαράθεση Ρομαντισμού και Διαφωτισμού για την ανθρώπινη φύση και την Ιστορία, αντιπαράθεση που διατρέχει τις λέξεις, τις γραμμές και τις σελίδες των άλλων βιβλίων στα οποία αναφερθήκαμε.
Από περιοδικά βέβαια «να φάνε κι οι κότες» που λέει η λαϊκή ρήση. Ανάμεσα λοιπόν σ’ αυτά δύο είναι αυτά που ξεχώρισα μέσα στο Φεβρουάριο. Πρώτο ήταν το 10ο τεύχος της ελληνικής έκδοσης του Maniere de voir των Αφιερωμάτων της LE MONDE diplomatique με γενικό τίτλο «Οι νέοι ΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ του κόσμου». Για άλλη μια φορά η συντακτική ομάδα του Ignacio Ramonet μας «χαρίζει» ένα τεύχος γεμάτο από διεισδυτικές αναλύσεις της σύγχρονης διεθνούς πραγματικότητας.Το editorial του I.Ramonet μιλά για τις «εξουσίες στο τέλος του αιώνα» : «ούτε ο Τεντ Τέρνερ του CNN ούτε ο Ρούμπερτ Μέρντοκ του News Corporation Limited, ούτε ο Μπιλ Γκέητς της Microsoft, oύτε ο Τζέφρυ Βίνικ της Fidelity Investments, oύτε ο Λάρρυ Ρονγκ της China Trust, ούτε ο Ρόμπερτ Άλεν του ΑΤΤ, ούτε βέβαια ο Τζωρτζ Σόρος, ούτε δεκάδες άλλοι νέοι κυρίαρχοι του κόσμου δεν έθεσαν ποτέ τα σχέδιά τους σε παγκόσμια ψηφοφορία. Η δημοκρατία δεν είναι γι’ αυτούς.Θέτουν τον εαυτό τους πάνω από αυτές τις ατέρμονες συζητήσεις και παραμένουν αδιάφοροι σε έννοιες όπως το κοινό καλό, η κοινωνική ευτυχία, η ελευθερία ή η ισότητα. Δεν έχουν χρόνο για χάσιμο. Τα χρήματά τους, τα προϊόντα τους και οι ιδέες τους διανύουν χωρίς εμπόδια τα κυβερνοσύνορα μιας παγκόσμιας αγοράς. Γι’ αυτούς, η πολιτική εξουσία δεν έρχεται παρά τρίτη στη σειρά. Πρώτα έρχεται η οικονομική εξουσία και ακολουθεί αυτή των μαζικών μέσων ενημέρωσης. Κι όταν κάποιος κατέχει τις δυο αυτές - όπως έδειξε πρόπερσι ο κ.Μπερλουσκόνι στην Ιταλία - η συγκέντρωση της πολιτικής εξουσίας δεν είναι παρά μια απλή τυπικότητα». Οι 4 ενότητες στις οποίες χωρίζεται το αφιέρωμα τιτλοφορούνται : 1) Η επιστροφή των κατακτητών 2) Η δικτατορία της αγοράς 3) Ρήξεις και Συγκρούσεις 4) Αντιστάσεις και εναλλακτικές λύσεις. Τέλος το αφιέρωμα κλείνει με το άρθρο «Οι συνέπειες ενός αθέατου πολέμου» του Christian de Brie που θέτει ένα δύσκολο, αλλά όχι μη δεχόμενο απάντηση ερώτημα για την ειρήνη: «αρκεί η λαϊκή πίεση να εκδηλωθεί με αρκετή δύναμη, ώστε να επιβάλει το νόμο της. Όμως οι λαοί έχουν άραγε συνειδητοποιήσει ότι αποτελούν το τελευταίο λάφυρο του πολέμου;». Το 2ο περιοδικό που μου άρεσε ήταν το 23ο τεύχος της Ουτοπίας που είναι αφιερωμένο στην «Κριτική της Καθημερινής Ζωής». Τι αναζητά η συντακτική ομάδα με το αφιέρωμα αυτό που επιμελήθηκαν αρκετοί/ές επιστήμονες και συγγραφείς από εντελώς διαφορετικούς κοινωνικούς και επαγγελματικούς χώρους ; Στο «σημείωμα της σύνταξης» διαβάζουμε : «Δεν πρόκειται για τη γνωστή πλάνη που περιγράφεται σαν η απώλεια της εικόνας του δάσους με τη μεμονωμένη παρατήρηση των δέντρων του. Ίσα-ίσα, η αναγκαία γνώση της δομής και του χαρακτήρα του δάσους, γνώση μοιραία στηριγμένη σε γενικεύσεις και αφαιρέσεις, είναι που επιτάσσει μια βύθιση στα σπλάχνα του για να αναζητηθεί στην ποικιλία των όψεών του η ίδια λογική που διέπει το σύνολο. Όχι για να θαυμάσουμε μόνο την οργιώδη και πολύμορφη βλάστηση, αλλά για να συλλέξουμε σαν βοτανολόγοι, να μελετήσουμε επιμέρους «οικοσυστήματα», να κατανοήσουμε τη μικροφυσική τελικά της κοινωνικής ζωής που επαληθεύει αλλά και κάνει χειροπιαστούς τους γενικούς νόμους τούτης της κοινωνίας». Θεματικά μπορούμε να χωρίσουμε τις ενότητες ως εξής : 1) Πόρτες, πόλεις, χώρος, ετερότητα 2) Εργασία και καθημερινότητα 3) ΜΜΕ και Διαφήμιση 4) Γλώσσα, λόγος, αστική διανόηση. Προσέξτε και το κείμενο του Παναγιώτη Τσιαμούρα για τα 20χρονα από το θάνατο ενός σημαντικού μαρξιστή φιλόσοφου του Gyοrgy Lukacs.
Θανάσης Τσακίρης
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.wordpress.com
Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες εκδόσεις της περασμένης χρονιάς ήταν αυτή του έργου του Jeffrey Herf με τίτλο «Αντιδραστικός Μοντερνισμός : Τεχνολογία, Κουλτούρα και Πολιτική στη Βαϊμάρη και το Γ΄ Ράιχ». Η έκδοση έγινε από τις πολύ καλές «Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης» που εδρεύουν στο Ηράκλειο και είναι τμήμα του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Έρευνας. Το έργο μετέφρασε ο Παρασκευάς Ματάλας και η επιστημονική επιμέλειά του έγινε από τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Κρήτης (Φιλοσοφική Ρεθύμνου) Χρήστο Χατζηιωσήφ. Η αξία του έργου αυτού είναι σημαντική στο βαθμό που εκτός των άλλων συμβάλλει στη λύση ενός ιδιαίτερα βασανιστικού ερωτήματος : πώς συνυπήρξαν και πώς συμβιβάστηκαν η πιο παράλογη και πιο αντιδραστική ιδεολογία του 20ού αιώνα που ήταν ο Ναζισμός με τα πλέον καινοτόμα ρεύματα του τεχνολογικού μοντερνισμού, κληρονομιές του οποίου υπάρχουν στη σημερινή Γερμανία. Ας μην ξεχνάμε πως οι περίφημες autoband και τα θρυλικά Volkswagen είναι δημιουργήματα αυτής της περιόδου. Τα 144 χρόνια που μεσολάβησαν από τη Γαλλική Επανάσταση και την έναρξη της εφαρμογής του «προγράμματος» του Διαφωτισμού ως την ανάδειξη του πιο παρανοϊκού πολιτικού της ιστορίας της ανθρωπότητας στην προεδρία της Γερμανικής καγκελαρίας δεν ήταν φαίνεται αρκετά στους απογόνους του Μπετόβεν και τόσων άλλων επιφανών Γερμανών ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών για να τους αποτρέψουν από το «μοιραίο». Η «τελική λύση» που δόθηκε στο «πρόβλημα» των «Άλλων» ήταν η λύση που γνωρίσαμε. Παράδοση και νεωτερικότητα συνυπήρξαν στη μεγάλη αυτή κεντροευρωπαϊκή αυτή χώρα για πολλές δεκαετίες με τέτοιο τρόπο ώστε να δεθούν σε ένα εκρηκτικό μείγμα που ήρθε κι έδεσε με τις ιδιαιτερότητες της συγκεκριμένης κοινωνίας, τα εθνικά της προβλήματα, την καθυστερημένη καπιταλιστική ανάπτυξη της βιομηχανίας, την ανάδειξη του ιστορικισμού και των στρεβλώσεών του ως φιλοσοφίας.
Εξίσου σημαντικό είναι και το έργο του Norbert Elias με τίτλο «Η Διαδικασία του Πολιτισμού : Μια Ιστορία της Κοινωνικής Συμπεριφοράς στη Δύση» που εξέδωσαν, την ίδια χρονιά, οι Εκδόσεις «Αλεξάνδρεια» στη σειρά νεότερης και σύγχρονης ιστορίας που επιμελούνται οι Κώστας Κωστής και Σωκράτης Πετμεζάς. Η μετάφραση είναι του Θεόδωρου Λουπασάκη και η επιμέλεια του Κώστα Λιβιεράτου. Η μελέτη αυτή έχει στόχο να εξετάσει τις μεταβολές που υπέστη η έννοια και το περιεχόμενο του «πολιτισμού» στη Δύση μέσα στο χρόνο. Ποια ήταν τα ελατήρια που κίνησαν τις μεταβολές, γιατί άλλη ήταν η έννοια της ίδιας λέξης στη Γαλλία (Civilization) και άλλη στη Γερμανία (Kulture), πώς συνδέεται το ερώτημα αυτό με τη Γερμανική πρόσληψη του «ρομαντισμού» και πώς συνδέεται αυτή με την αυταρχική-ολοκληρωτική κατεύθυνση της χώρας αυτής ; Όπως τονίζει ο ίδιος ο συγγραφέας, «για να επιτευχθεί η πρόσβαση στα κύρια ερωτήματα, έπρεπε πρώτα να αποκτηθεί μια σαφέστερη εικόνα της βραδείας μεταβολής που υπέστησαν, από τον Μεσαίωνα και πέρα, η συμπεριφορά και ο θυμικός βίος των ανθρώπων της Δύσης. Αυτήν αναλαμβάνει να δείξει το δεύτερο μέρος. Με απλό τρόπο και όσο πιο παραστατικό γίνεται, επιχειρεί να ανοίξει το δρόμο προς την κατανόηση της ψυχικής διαδικασίας του πολιτισμού». Η μέθοδος της «κατανόησης» (Verstehen) είναι τελικά εκείνη που ανοίγει το δρόμο για την πιο πολύπλευρη εξήγηση της ιστορικής διαδικασίας σε συνδυασμό με την υλιστική ερμηνεία. Βέμπερ και Μαρξ ίσως να έκαναν ένα αχτύπητο επιστημονικό δίδυμο αν συνέπιπταν οι εποχές τους. Εξάλλου δεν είναι τυχαία η παρατήρηση του Richard Senett πως το έργο του Elias είναι «χωρίς αμφιβολία το σημαντικότερο έργο ιστορικής κοινωνιολογίας από την εποχή του Μαξ Βέμπερ».
Το 1995 από τις Εκδόσεις «Στάχυ» κυκλοφόρησε το βιβλίο του Γιώργου Μανιάτη με τίτλο «Πολιτική και Ηθική : Η Κρίση της Πολιτικής και η Δυνατότητα Ηθικής Θεμελίωσης του Πολιτικού Πράττειν». Η κρίσης της πολιτικής δεν είναι φαινόμενο μόνο της «καθ’ ημάς Ανατολής» αλλά και της Εσπερίας, ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού. Η πολιτική και η οικονομία του «καζίνο» δημιουργεί κοινωνικές εκρήξεις που δεν μπορούν να προσανατολιστούν προς αριστερές ριζοσπαστικές κατευθύνσεις. Ο ρατσισμός, η βία, η εγκληματικότητα και ο «μεγάλος αδελφός» εγκαθίστανται για τα καλά στην καθημερινή μας ζωή. Η «κοινή γνώμη» όλο και περισσότερο Δ.Ξ/Δ.Α. και άκυρο-λευκό-αποχή απαντά στα εικονικά ψηφοδέλτια των δημοσκόπων. Πού θα πάει αυτή η κατάσταση ; Είναι δυνατόν να είναι «όλοι ίδιοι» ; Αδιέξοδο των ανθρωπίνων και κοινωνικών σχέσεων ; Ο Γ.Μανιάτης προσπαθεί «να στοιχειοθετήσει μια πρόταση για την αντιμετώπιση αυτής της σχέσης και τη δυνατότητα ηθικής θεμελίωσης της πολιτικής, λαμβάνοντας υπόψη τις διαδικασίες διαμόρφωσης ενός ιστορικού υποκειμένου με νέα χαρακτηριστικά» και θεωρεί «ότι για τη διερεύνηση της σχέσης πολιτικής και ηθικής είναι αναγκαίος ο αναστοχασμός πάνω στα κριτήρια, τα μέσα και τους στόχους της μεγάλης χειραφετητικής διαδικασίας που άρχισε με την εποχή του Διαφωτισμού και παραμένει ανολοκλήρωτη». Σε τέσσερις βασικές ενότητες ο Γ.Μανιάτης αναφέρεται στις συζητήσεις που διεξάγονται για τη σχέση ηθικής και πολιτικής. Η πρώτη ενότητα αναφέρεται στην αντίθεση του σύγχρονου θετικιστικού τρόπου σκέψης που θεωρεί αξιακά ουδέτερη την πολιτική δράση και της αρχαίας ελληνικής αντίληψης που ήθελε την ηθική και την πολιτική ταυτισμένες σαν «αυγοτάραχο». Η δεύτερη ενότητα αναφέρεται στην αντίθεση των μεθοδολογικών και πολιτικών αντιλήψεων του ατομικισμού και του ολισμού και την αντίστοιχη οπτική για τις σχέσεις ατόμου-κοινωνίας. Η τρίτη ενότητα με αφορμή το έργο «Justice as Fairness» του Αμερικανού πολιτικού φιλόσοφου John Rawls φωτίζει την αντίθεση ανάμεσα στα επιχειρήματα του σύγχρονου «σοσιαλ-δημοκρατικού» φιλελευθερισμού και του κοινοτισμού. Στην τέταρτη ενότητα επανέρχεται στο επίκεντρο η αντιπαράθεση Ρομαντισμού και Διαφωτισμού για την ανθρώπινη φύση και την Ιστορία, αντιπαράθεση που διατρέχει τις λέξεις, τις γραμμές και τις σελίδες των άλλων βιβλίων στα οποία αναφερθήκαμε.
Από περιοδικά βέβαια «να φάνε κι οι κότες» που λέει η λαϊκή ρήση. Ανάμεσα λοιπόν σ’ αυτά δύο είναι αυτά που ξεχώρισα μέσα στο Φεβρουάριο. Πρώτο ήταν το 10ο τεύχος της ελληνικής έκδοσης του Maniere de voir των Αφιερωμάτων της LE MONDE diplomatique με γενικό τίτλο «Οι νέοι ΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ του κόσμου». Για άλλη μια φορά η συντακτική ομάδα του Ignacio Ramonet μας «χαρίζει» ένα τεύχος γεμάτο από διεισδυτικές αναλύσεις της σύγχρονης διεθνούς πραγματικότητας.Το editorial του I.Ramonet μιλά για τις «εξουσίες στο τέλος του αιώνα» : «ούτε ο Τεντ Τέρνερ του CNN ούτε ο Ρούμπερτ Μέρντοκ του News Corporation Limited, ούτε ο Μπιλ Γκέητς της Microsoft, oύτε ο Τζέφρυ Βίνικ της Fidelity Investments, oύτε ο Λάρρυ Ρονγκ της China Trust, ούτε ο Ρόμπερτ Άλεν του ΑΤΤ, ούτε βέβαια ο Τζωρτζ Σόρος, ούτε δεκάδες άλλοι νέοι κυρίαρχοι του κόσμου δεν έθεσαν ποτέ τα σχέδιά τους σε παγκόσμια ψηφοφορία. Η δημοκρατία δεν είναι γι’ αυτούς.Θέτουν τον εαυτό τους πάνω από αυτές τις ατέρμονες συζητήσεις και παραμένουν αδιάφοροι σε έννοιες όπως το κοινό καλό, η κοινωνική ευτυχία, η ελευθερία ή η ισότητα. Δεν έχουν χρόνο για χάσιμο. Τα χρήματά τους, τα προϊόντα τους και οι ιδέες τους διανύουν χωρίς εμπόδια τα κυβερνοσύνορα μιας παγκόσμιας αγοράς. Γι’ αυτούς, η πολιτική εξουσία δεν έρχεται παρά τρίτη στη σειρά. Πρώτα έρχεται η οικονομική εξουσία και ακολουθεί αυτή των μαζικών μέσων ενημέρωσης. Κι όταν κάποιος κατέχει τις δυο αυτές - όπως έδειξε πρόπερσι ο κ.Μπερλουσκόνι στην Ιταλία - η συγκέντρωση της πολιτικής εξουσίας δεν είναι παρά μια απλή τυπικότητα». Οι 4 ενότητες στις οποίες χωρίζεται το αφιέρωμα τιτλοφορούνται : 1) Η επιστροφή των κατακτητών 2) Η δικτατορία της αγοράς 3) Ρήξεις και Συγκρούσεις 4) Αντιστάσεις και εναλλακτικές λύσεις. Τέλος το αφιέρωμα κλείνει με το άρθρο «Οι συνέπειες ενός αθέατου πολέμου» του Christian de Brie που θέτει ένα δύσκολο, αλλά όχι μη δεχόμενο απάντηση ερώτημα για την ειρήνη: «αρκεί η λαϊκή πίεση να εκδηλωθεί με αρκετή δύναμη, ώστε να επιβάλει το νόμο της. Όμως οι λαοί έχουν άραγε συνειδητοποιήσει ότι αποτελούν το τελευταίο λάφυρο του πολέμου;». Το 2ο περιοδικό που μου άρεσε ήταν το 23ο τεύχος της Ουτοπίας που είναι αφιερωμένο στην «Κριτική της Καθημερινής Ζωής». Τι αναζητά η συντακτική ομάδα με το αφιέρωμα αυτό που επιμελήθηκαν αρκετοί/ές επιστήμονες και συγγραφείς από εντελώς διαφορετικούς κοινωνικούς και επαγγελματικούς χώρους ; Στο «σημείωμα της σύνταξης» διαβάζουμε : «Δεν πρόκειται για τη γνωστή πλάνη που περιγράφεται σαν η απώλεια της εικόνας του δάσους με τη μεμονωμένη παρατήρηση των δέντρων του. Ίσα-ίσα, η αναγκαία γνώση της δομής και του χαρακτήρα του δάσους, γνώση μοιραία στηριγμένη σε γενικεύσεις και αφαιρέσεις, είναι που επιτάσσει μια βύθιση στα σπλάχνα του για να αναζητηθεί στην ποικιλία των όψεών του η ίδια λογική που διέπει το σύνολο. Όχι για να θαυμάσουμε μόνο την οργιώδη και πολύμορφη βλάστηση, αλλά για να συλλέξουμε σαν βοτανολόγοι, να μελετήσουμε επιμέρους «οικοσυστήματα», να κατανοήσουμε τη μικροφυσική τελικά της κοινωνικής ζωής που επαληθεύει αλλά και κάνει χειροπιαστούς τους γενικούς νόμους τούτης της κοινωνίας». Θεματικά μπορούμε να χωρίσουμε τις ενότητες ως εξής : 1) Πόρτες, πόλεις, χώρος, ετερότητα 2) Εργασία και καθημερινότητα 3) ΜΜΕ και Διαφήμιση 4) Γλώσσα, λόγος, αστική διανόηση. Προσέξτε και το κείμενο του Παναγιώτη Τσιαμούρα για τα 20χρονα από το θάνατο ενός σημαντικού μαρξιστή φιλόσοφου του Gyοrgy Lukacs.
Θανάσης Τσακίρης
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.wordpress.com
Monday, August 06, 2007
Η Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης παρουσιάζει την ταινία
Μητέρα και γιος (Ρωσία, Γερμανία 1997, έγχρωμη, 73΄)
του Ρώσου σκηνοθέτη Alexander Sokurov.
Σενάριο: Yuri Arabov
Παίζουν: Aleksei Ananishnov, Gudrun Geuyer
Τρίτη, 7 Αυγούστου στις 9.00 και 11.00 μμ
Δημοτικός Κινηματογράφος Ηλιούπολης Μελίνα Μερκούρη
Λ. Ειρήνης 50 Ηλιούπολη (λεωφ. 237 για Άνω Ηλιούπολη από Ακαδημίας)
Τηλ. 210-9919818
Πρώτο μέρος της τριλογίας για την οικογένεια. Με το έργο αυτό, ο Σοκούρωφ προσπαθεί να ανασυστήσει τον κόσμο του γερμανικού ρομαντισμού, με ιδιαίτερη αναφορά στο ζωγράφο Caspar David Friedrich (1774-1840), ο οποίο θεωρείται ως ένας από τους ιδιαίτερα εξέχοντες εκπροσώπους του καλλιτεχνικού κινήματος. Το στόρι είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο στήνει το εικαστικό αυτό έργο ο σκηνοθέτης. Σε ένα μικρό σπίτι στο λιβάδι, ο γιος μοιράζεται με τη μητέρα τις τελευταίες στιγμές της.
Οι τίτλοι έναρξης της ταινίες κυλούν πάνω στη μαύρη οθόνη υπό την υπόκρουση φυσικών ήχων (κραυγές γλάρων, παφλασμός των κυμάτων ωκεανού, βοή ορμητικού ανέμου) που επαναλαμβάνονται σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, για να μας μπάσουν στο νόημα και να νοιώσουμε τη ζωή που συνεχίζεται ακόμη και όταν το άτομο «φεύγει» από το μάταιο ετούτο κόσμο.
Στην πρώτη σκηνή ακούμε τη δύσκολη ανάσα της ετοιμοθάνατης γυναίκας. Τα δυο άτομα, ο γιος και η μητέρα, εμφανίζονται στο πανί μέσα από τον παραμορφωτικό φακό για να δοθεί η εντύπωση του ευπρόσβλητου και εύθραυστου χαρακτήρα του ανθρώπινου σώματος. Η εικόνα θυμίζει την Pieta του Michelangelo μόνο που υπάρχει αντιστροφή ρόλων.
Μέσα από ένα σχετικά απλό σενάριο, ο Σοκούρωφ δημιουργεί μια ελεγεία που δεν αφορά τόσο το θάνατο της μητέρας, όσο το τέλος της ίδιας της Ρωσίας.
Σας περιμένουμε
Θανάσης Τσακίρης
http://www.klh.gr
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
Μητέρα και γιος (Ρωσία, Γερμανία 1997, έγχρωμη, 73΄)
του Ρώσου σκηνοθέτη Alexander Sokurov.
Σενάριο: Yuri Arabov
Παίζουν: Aleksei Ananishnov, Gudrun Geuyer
Τρίτη, 7 Αυγούστου στις 9.00 και 11.00 μμ
Δημοτικός Κινηματογράφος Ηλιούπολης Μελίνα Μερκούρη
Λ. Ειρήνης 50 Ηλιούπολη (λεωφ. 237 για Άνω Ηλιούπολη από Ακαδημίας)
Τηλ. 210-9919818
Πρώτο μέρος της τριλογίας για την οικογένεια. Με το έργο αυτό, ο Σοκούρωφ προσπαθεί να ανασυστήσει τον κόσμο του γερμανικού ρομαντισμού, με ιδιαίτερη αναφορά στο ζωγράφο Caspar David Friedrich (1774-1840), ο οποίο θεωρείται ως ένας από τους ιδιαίτερα εξέχοντες εκπροσώπους του καλλιτεχνικού κινήματος. Το στόρι είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο στήνει το εικαστικό αυτό έργο ο σκηνοθέτης. Σε ένα μικρό σπίτι στο λιβάδι, ο γιος μοιράζεται με τη μητέρα τις τελευταίες στιγμές της.
Οι τίτλοι έναρξης της ταινίες κυλούν πάνω στη μαύρη οθόνη υπό την υπόκρουση φυσικών ήχων (κραυγές γλάρων, παφλασμός των κυμάτων ωκεανού, βοή ορμητικού ανέμου) που επαναλαμβάνονται σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, για να μας μπάσουν στο νόημα και να νοιώσουμε τη ζωή που συνεχίζεται ακόμη και όταν το άτομο «φεύγει» από το μάταιο ετούτο κόσμο.
Στην πρώτη σκηνή ακούμε τη δύσκολη ανάσα της ετοιμοθάνατης γυναίκας. Τα δυο άτομα, ο γιος και η μητέρα, εμφανίζονται στο πανί μέσα από τον παραμορφωτικό φακό για να δοθεί η εντύπωση του ευπρόσβλητου και εύθραυστου χαρακτήρα του ανθρώπινου σώματος. Η εικόνα θυμίζει την Pieta του Michelangelo μόνο που υπάρχει αντιστροφή ρόλων.
Μέσα από ένα σχετικά απλό σενάριο, ο Σοκούρωφ δημιουργεί μια ελεγεία που δεν αφορά τόσο το θάνατο της μητέρας, όσο το τέλος της ίδιας της Ρωσίας.
Σας περιμένουμε
Θανάσης Τσακίρης
http://www.klh.gr
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
"Το τρένο θα σφυρίξει τρεις φορές" (Σκηνοθεσία: Φρεντ Τσίμερμαν, Σενάριο: Καρλ Φόρμαν, Μουσική: Ντμίτρι Τιόμκιν, Διανομή: Γκάρι Κούπερ, Γκρέις Κέλλυ, Τόμας Μίτσελ, Λόιντ Μπρίτζες, Λη Βαν Κλιφ, Κέητι Τζουρέιντο, Ότο Κρούγκερ κ.α.).
Όταν γυρίστηκε η ταινία το 1952 στις ΗΠΑ επικρατούσε η Μακαρθική αντικομμουνιστική υστερία. Ο Καρλ Φόρμαν έγραψε μια εξαίρετη αλληγορία για να καυτηριάσει τόσο την Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών που είχε στήσει ο ακροδεξιός γερουσιαστής και το κυνήγι μαγισσών που είχε εξαπολύσει όσο και -κυρίως αυτή- την προδοσία που διέπραξαν παλιοί σύντροφοι και φίλοι από το Χόλιγουντ (όπως ο "δικός μας" Ηλίας Καζάν και άλλοι) καταδίδοντας όσους και όσες δεν έδωσαν γη και ύδωρ παραμένοντας πιστοί στα ιδανικά τους. Ωθούμενος από τη συνείδησή του να επιστρέψει στην πόλη, από την οποία είχε ξαφνικά φύγει, ο νιόπαντρος -και άρτι παραιτηθείς από τη θέση του σερίφη- Γουίλ Κέιν αλλάζει κατεύθυνση κι έτσι η άμαξά του, αντί για τον τόπο όπου θα πέρναγε το μήνα του μέλιτος, τον ξαναφέρνει στην πόλη όπου ο Γουίλ θα προετοιμαστεί για τη μεσημεριανή ένοπλη αναμέτρηση με το φονιά Φρανκ Μίλερ τον οποίο είχε στείλει στη φυλακή προ πενταετίας. Ο Μίλερ κατάφερε να μετατρέψει τη θανατική του ποινή σε ισόβια και κατόπιν να πάρει χάρη. Επιστρέφει μαζί με άλλους τρεις κολλητούς του με το μεσημεριανό τρένο (High Noon είναι ο αυθεντικός τίτλος της ταινίας, δηλαδή Καταμεσήμερο) με σκοπό να τον σκοτώσει. "Με κάνουν να το βάλω στα πόδια. Πότε μου όμως δεν τόχω βάλει στα πόδια όποιος κι αν ήταν απέναντί μου" λέει ο Κέιν τόσο στην σκεπτικιστική νέα γυναίκα του που ανήκει στο δόγμα των Κουακέρων όσο και, πάνω απ' όλα, στους πρώην συνεργάτες του και στους κατοίκους της πόλης οι οποίοι του λένε με μια φωνή: "φύγε όσο είναι ακόμα καιρός γιατί θα είναι καλύτερα για σένα και για εμάς". Έτσι, ο Κέιν δίνει τη μάχη απέναντι στο φονιά και τη συμμορία του χωρίς τη συμπαράσταση κανενός. Η Χάντλειβιλ, η πόλη την οποία υπερασπιζόταν, τον εγκαταλείπει. Μόνο η γυναίκα του και η Μεξικάνα ιδιοκτήτρια του μαγαζιού της πόλης που έχει υπάρξει ερωμένη τόσο του Κέιν όσο και του Μίλλερ θα σταθούν τελικά στο πλευρό του. Η δε πρώτη μετά από εσωτερική μάχη με τις πασιφιστικές της αντιλήψεις θα αλλάξει γνώμη και δεν θα πραγματοποιήσει τις απειλές της ότι θα φύγει με το ίδιο τρένο με το οποίο θα έρθει ο φονιάς.
Η ταινία αντιμετώπισε έντονες αντιδράσεις και κατά την προβολή της οι ακροδεξιοί διαδήλωναν έξω από τις αίθουσες ζητώντας την κεφαλή των συντελεστών επί πίνακι. Ένα κλασικό γουέστερν κατάφερνε να ταράξει τα νερά της βαλτωμένης Αμερικής της δεκαετίας του '50 και να συντρίψει το μύθο της υποτιθέμενης αγνής λαϊκής ψυχής των μικρών πόλεων της επαρχίας του ρατσισμού και της ξενοφοβίας.
Θανάσης Τσακίρης
www.klh.gr
http://tsakiris.snn.gr
http://tsakthan.blogspot.com
http://tsakthan.wordpress.com
Saturday, August 04, 2007
ΠΑΝΑΤΤΙΚΟ ΔΙΚΤΥΟ ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ ΠΟΛΗΣ & ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ
ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΟΛΗ (ΟΧΙ ΕΝΑ ΠΑΡΚΟ) ΣΧΕΔΙΑΖΕΤΑΙ
ΣΤΟ ΠΡΩΗΝ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ
Ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ κ. Σουφλιάς εξήγγειλε μια εικονική πραγματικότητα στο χώρο του πρώην Αεροδρομίου Ελληνικού. Με χρωματισμένους πράσινους χάρτες , με λαθροχειρίες στα στοιχεία και τα νούμερα, αποσιωπώντας τα βασικότερα δεδομένα των σχεδίων του, επεδίωξε να μετατρέψει μια τεράστια κερδοσκοπική επιχείρηση (real estate market), τη μεγαλύτερη μέχρι τώρα στην Αττική, σε επωφελή για το περιβάλλον της πόλης παρέμβαση.
Θα αποκαταστήσουμε την αλήθεια και τα πραγματικά στοιχεία της πρότασης Σουφλιά.
1. Πρωτ’ απ’ όλα, το πρώην Αεροδρόμιο Ελληνικού είναι 5.300 στρέμματα. Με τη μεταφορά του στα Σπάτα εκκενώθηκε αυτός ο χώρος, ο οποίος, όμως, είναι γεμάτος από τις εγκαταστάσεις του αεροδρομίου και στον οποίο έκτοτε προστέθηκαν ολυμπιακά και άλλα κτίρια. Ταυτόχρονα, με την αστικοποίηση των Μεσογείων, στην οποία συνέτειναν η μεταφορά του αεροδρομίου και η μη οριοθέτηση των οικισμών, δημιουργήθηκε και εξακολουθεί να δημιουργείται νέα αστική επέκταση στα Μεσόγεια σε έκταση ήδη πενταπλάσια αυτής που εκκενώθηκε στο πρώην αεροδρόμιο. Το σχέδιο είναι, με την πραγματοποίηση της περιφερειακής Υμηττού, στην οποία αντιδρούν όλοι σχεδόν οι παρακείμενοι δήμοι, να ενωθούν τα Μεσόγεια με την παραλιακή ζώνη και ο Υμηττός να απωλέσει τον δασικό του χαρακτήρα, διευκολύνοντας αυτή τη σύνδεση.
Ο κ. Σουφλιάς προσέθεσε αυθαιρέτως στα παραπάνω 5.300 στρέμματα του Αεροδρομίου Ελληνικού, δομημένα ήδη εν μέρει, 700 στρέμματα του Αγίου Κοσμά και 500 στρέμματα του γκολφ Γλυφάδας, ανεβάζοντας την έκταση σε 6.500 στρέμματα. Όμως, στον ¶γιο Κοσμά έχει παραχωρηθεί ήδη το Ολυμπιακό Κέντρο Ιστιοπλοΐας –στην ΑΤΤΙΚΑΤ ΑΕ- και πρόκειται να κτιστούν 64.000 τ.μ. τουριστικών και συναφών εγκαταστάσεων και να γίνει μαρίνα 1.200 ιδιωτικών σκαφών, ενώ η περιοχή θ’ αποκλειστεί από τη δημόσια χρήση, καθώς παραχωρείται σε ιδιωτική εκμετάλλευση και εμπορευματοποίηση. Όσον αφορά το γκολφ , αποτελούσε ήδη μη δομημένο, μη προσβάσιμο ελεύθερα χώρο και προστίθεται στα 5.300 στρέμματα μάλλον για να διευκολύνει τη δημιουργική λογιστική του υπουργού και την αύξηση της δόμησης με την εφαρμογή του συντελεστή δόμησης σε μεγαλύτερη έκταση.
2. Στο χώρο του πρώην Αεροδρομίου Ελληνικού, που μπορούμε και σήμερα να δούμε δια γυμνού οφθαλμού πόσο λίγο ελεύθερος είναι και πόσο μικρή είναι η περιοχή με χώμα που διαθέτει, παραμένει ο αεροδιάδρομος, δηλαδή μια βαριά τσιμεντοστρωμένη τεράστια έκταση και προστίθενται:
α. επιχειρηματικό κέντρο βορειοανατολικά, προς την οδό Βουλιαγμένης
β. μικτές χρήσεις, δηλαδή κατοικία, εμπόριο, γραφεία , κ.λ.π. νοτιοανατολικά, σε επαφή με τον δήμο Ελληνικού
γ. κατοικία προς την πλευρά της λεωφόρου Ποσειδώνος μέχρι τον αεροδιάδρομο.
Αν συλλάβει κανείς το μέγεθος της παρέμβασης στο σύνολο της έκτασης (νέα κτίρια, παλαιές εγκαταστάσεις, Ολυμπιακό Κέντρο Ιστιοπλοΐας), αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για μια νέα πόλη, με τις ελάχιστες εκτιμήσεις 10.000 μόνιμων κατοίκων, για ένα επιχειρηματικό, εμπορικό, τουριστικό, πολιτιστικό, αθλητικό κέντρο, με ακριβή κατοικία, το οποίο θα διαθέτει μεταφορικές υποδομές (ελικοδρόμιο, μαρίνα, νέα περιφερειακή Υμηττού, μέσα μαζικής μεταφοράς) και το οποίο θα φορτίσει δραματικά από πλευράς χρήσεων, μετακινήσεων και δόμησης μια ήδη κορεσμένη περιοχή.
3. Ποιά είναι η έκταση της δόμησης σύμφωνα με τα παραπάνω σχέδια; Εδώ γίνεται μια μεγάλη λαθροχειρία.
Πρωτ’ απ’ όλα δεν πρόκειται για 6.500 στρέμματα, όπως ήδη εξηγήσαμε, και πάντως αν ο κ. υπουργός αναφέρεται σ’ αυτή την έκταση πρέπει να αναφερθεί στις 64.000 τ.μ. προστιθέμενης δόμησης και στη μαρίνα 1.200 σκαφών στο Ολυμπιακό Κέντρο Ιστιοπλοΐας Αγίου Κοσμά, όπως και στα μη αναφερόμενα κτίρια που δεν περιλαμβάνονται στα 300 στρέμματα υπάρχουσας δόμησης, όπως ο ίδιος την υπολογίζει.
Όμως, ο κ. Σουφλιάς επιχειρεί να παραπλανήσει τους μη γνωρίζοντες, αφαιρώντας την αναφερόμενη παραπάνω δόμηση και κυρίως αναφερόμενος σε κάλυψη και όχι σε δόμηση. Τα 320 νέα + 300 παλαιά στρέμματα (απομειωμένα σε σχέση με την πραγματικότητα) δεν αφορούν δόμηση αλλά κάλυψη. Όπως είναι γνωστό ένα οικόπεδο π.χ. 100 τ.μ. μπορεί να έχει κάλυψη 50 τ.μ. αλλά δόμηση πολλαπλάσια με βάση τον συντελεστή δόμησης. Γνωρίζουμε ότι ο ελάχιστος συντελεστής δόμησης, που προτίθεται να δώσει αλλά απέφυγε να συμπεριλάβει ρητά στην ανακοίνωσή του ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, είναι 0,2. Δηλαδή στην έκταση των 6.500 στρεμμάτων θα δομηθούν συνολικά τουλάχιστον 1.300.000 τετραγωνικά μέτρα .
4. Μια νέα πόλη θα γίνει, λοιπόν, στο Ελληνικό για την οποία θα διασφαλιστούν βεβαίως ορισμένοι πράσινοι και ελεύθεροι χώροι, αν και δεν ξέρουμε αν θα διαθέτει υψηλό πράσινο, καθώς ο χαρακτήρας της φύτευσης επιμελώς αποσιωπάται στην εικονική πραγματικότητα του κ. Σουφλιά. Αντίθετα, οι ελεύθεροι χώροι της θα γεμίσουν απ’ όλες αυτές τις μεταμοντέρνες «λειτουργίες», που εύκολα εμπορευματοποιούνται και παράγουν χρήμα για τους ιδιώτες επιχειρηματίες, οι οποίοι θα τις εκμεταλλευτούν.
5. Οι εξαγγελίες του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ δεν αφορούν ένα παραθαλάσσιο μητροπολιτικό πάρκο, υπό την έννοια μιας αδόμητης έκτασης υψηλού πρασίνου, ελεύθερα προσβάσιμης από τα εκατομμύρια των κατοίκων της Αττικής.
Πρόκειται για μια γιγαντιαία εμπορική, κερδοσκοπική επιχείρηση στο γνωστό αναπτυξιακό πρότυπο της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων «Όλα τσιμέντο να γίνουν». Μετά όμως την καταστροφή της Πάρνηθας και την εμφανή κλιματική αλλαγή, την απομείωση του πρασίνου σε 2 τ.μ. ανά κάτοικο της περιβαλλοντικά υποβαθμισμένης Αθήνας και μπροστά στην εθνική οικολογική κρίση που ζούμε, τα σχέδια της κυβέρνησης δεν θα γίνουν αποδεκτά. Στο Ελληνικό και οπουδήποτε αλλού. Οι ενεργοί πολίτες θα υπερασπιστούν το δικαίωμα στην ζωή και την οικολογική επιβίωση της Αττικής και της χώρας.
Αθήνα 3/8/07
Τα μέλη του Παναττικού Δικτύου Κινημάτων Πόλης & Ενεργών Πολιτών
Ελένη Πορτάλιου, Πάνος Τότσικας
Ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ κ. Σουφλιάς εξήγγειλε μια εικονική πραγματικότητα στο χώρο του πρώην Αεροδρομίου Ελληνικού. Με χρωματισμένους πράσινους χάρτες , με λαθροχειρίες στα στοιχεία και τα νούμερα, αποσιωπώντας τα βασικότερα δεδομένα των σχεδίων του, επεδίωξε να μετατρέψει μια τεράστια κερδοσκοπική επιχείρηση (real estate market), τη μεγαλύτερη μέχρι τώρα στην Αττική, σε επωφελή για το περιβάλλον της πόλης παρέμβαση.
Θα αποκαταστήσουμε την αλήθεια και τα πραγματικά στοιχεία της πρότασης Σουφλιά.
1. Πρωτ’ απ’ όλα, το πρώην Αεροδρόμιο Ελληνικού είναι 5.300 στρέμματα. Με τη μεταφορά του στα Σπάτα εκκενώθηκε αυτός ο χώρος, ο οποίος, όμως, είναι γεμάτος από τις εγκαταστάσεις του αεροδρομίου και στον οποίο έκτοτε προστέθηκαν ολυμπιακά και άλλα κτίρια. Ταυτόχρονα, με την αστικοποίηση των Μεσογείων, στην οποία συνέτειναν η μεταφορά του αεροδρομίου και η μη οριοθέτηση των οικισμών, δημιουργήθηκε και εξακολουθεί να δημιουργείται νέα αστική επέκταση στα Μεσόγεια σε έκταση ήδη πενταπλάσια αυτής που εκκενώθηκε στο πρώην αεροδρόμιο. Το σχέδιο είναι, με την πραγματοποίηση της περιφερειακής Υμηττού, στην οποία αντιδρούν όλοι σχεδόν οι παρακείμενοι δήμοι, να ενωθούν τα Μεσόγεια με την παραλιακή ζώνη και ο Υμηττός να απωλέσει τον δασικό του χαρακτήρα, διευκολύνοντας αυτή τη σύνδεση.
Ο κ. Σουφλιάς προσέθεσε αυθαιρέτως στα παραπάνω 5.300 στρέμματα του Αεροδρομίου Ελληνικού, δομημένα ήδη εν μέρει, 700 στρέμματα του Αγίου Κοσμά και 500 στρέμματα του γκολφ Γλυφάδας, ανεβάζοντας την έκταση σε 6.500 στρέμματα. Όμως, στον ¶γιο Κοσμά έχει παραχωρηθεί ήδη το Ολυμπιακό Κέντρο Ιστιοπλοΐας –στην ΑΤΤΙΚΑΤ ΑΕ- και πρόκειται να κτιστούν 64.000 τ.μ. τουριστικών και συναφών εγκαταστάσεων και να γίνει μαρίνα 1.200 ιδιωτικών σκαφών, ενώ η περιοχή θ’ αποκλειστεί από τη δημόσια χρήση, καθώς παραχωρείται σε ιδιωτική εκμετάλλευση και εμπορευματοποίηση. Όσον αφορά το γκολφ , αποτελούσε ήδη μη δομημένο, μη προσβάσιμο ελεύθερα χώρο και προστίθεται στα 5.300 στρέμματα μάλλον για να διευκολύνει τη δημιουργική λογιστική του υπουργού και την αύξηση της δόμησης με την εφαρμογή του συντελεστή δόμησης σε μεγαλύτερη έκταση.
2. Στο χώρο του πρώην Αεροδρομίου Ελληνικού, που μπορούμε και σήμερα να δούμε δια γυμνού οφθαλμού πόσο λίγο ελεύθερος είναι και πόσο μικρή είναι η περιοχή με χώμα που διαθέτει, παραμένει ο αεροδιάδρομος, δηλαδή μια βαριά τσιμεντοστρωμένη τεράστια έκταση και προστίθενται:
α. επιχειρηματικό κέντρο βορειοανατολικά, προς την οδό Βουλιαγμένης
β. μικτές χρήσεις, δηλαδή κατοικία, εμπόριο, γραφεία , κ.λ.π. νοτιοανατολικά, σε επαφή με τον δήμο Ελληνικού
γ. κατοικία προς την πλευρά της λεωφόρου Ποσειδώνος μέχρι τον αεροδιάδρομο.
Αν συλλάβει κανείς το μέγεθος της παρέμβασης στο σύνολο της έκτασης (νέα κτίρια, παλαιές εγκαταστάσεις, Ολυμπιακό Κέντρο Ιστιοπλοΐας), αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για μια νέα πόλη, με τις ελάχιστες εκτιμήσεις 10.000 μόνιμων κατοίκων, για ένα επιχειρηματικό, εμπορικό, τουριστικό, πολιτιστικό, αθλητικό κέντρο, με ακριβή κατοικία, το οποίο θα διαθέτει μεταφορικές υποδομές (ελικοδρόμιο, μαρίνα, νέα περιφερειακή Υμηττού, μέσα μαζικής μεταφοράς) και το οποίο θα φορτίσει δραματικά από πλευράς χρήσεων, μετακινήσεων και δόμησης μια ήδη κορεσμένη περιοχή.
3. Ποιά είναι η έκταση της δόμησης σύμφωνα με τα παραπάνω σχέδια; Εδώ γίνεται μια μεγάλη λαθροχειρία.
Πρωτ’ απ’ όλα δεν πρόκειται για 6.500 στρέμματα, όπως ήδη εξηγήσαμε, και πάντως αν ο κ. υπουργός αναφέρεται σ’ αυτή την έκταση πρέπει να αναφερθεί στις 64.000 τ.μ. προστιθέμενης δόμησης και στη μαρίνα 1.200 σκαφών στο Ολυμπιακό Κέντρο Ιστιοπλοΐας Αγίου Κοσμά, όπως και στα μη αναφερόμενα κτίρια που δεν περιλαμβάνονται στα 300 στρέμματα υπάρχουσας δόμησης, όπως ο ίδιος την υπολογίζει.
Όμως, ο κ. Σουφλιάς επιχειρεί να παραπλανήσει τους μη γνωρίζοντες, αφαιρώντας την αναφερόμενη παραπάνω δόμηση και κυρίως αναφερόμενος σε κάλυψη και όχι σε δόμηση. Τα 320 νέα + 300 παλαιά στρέμματα (απομειωμένα σε σχέση με την πραγματικότητα) δεν αφορούν δόμηση αλλά κάλυψη. Όπως είναι γνωστό ένα οικόπεδο π.χ. 100 τ.μ. μπορεί να έχει κάλυψη 50 τ.μ. αλλά δόμηση πολλαπλάσια με βάση τον συντελεστή δόμησης. Γνωρίζουμε ότι ο ελάχιστος συντελεστής δόμησης, που προτίθεται να δώσει αλλά απέφυγε να συμπεριλάβει ρητά στην ανακοίνωσή του ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, είναι 0,2. Δηλαδή στην έκταση των 6.500 στρεμμάτων θα δομηθούν συνολικά τουλάχιστον 1.300.000 τετραγωνικά μέτρα .
4. Μια νέα πόλη θα γίνει, λοιπόν, στο Ελληνικό για την οποία θα διασφαλιστούν βεβαίως ορισμένοι πράσινοι και ελεύθεροι χώροι, αν και δεν ξέρουμε αν θα διαθέτει υψηλό πράσινο, καθώς ο χαρακτήρας της φύτευσης επιμελώς αποσιωπάται στην εικονική πραγματικότητα του κ. Σουφλιά. Αντίθετα, οι ελεύθεροι χώροι της θα γεμίσουν απ’ όλες αυτές τις μεταμοντέρνες «λειτουργίες», που εύκολα εμπορευματοποιούνται και παράγουν χρήμα για τους ιδιώτες επιχειρηματίες, οι οποίοι θα τις εκμεταλλευτούν.
5. Οι εξαγγελίες του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ δεν αφορούν ένα παραθαλάσσιο μητροπολιτικό πάρκο, υπό την έννοια μιας αδόμητης έκτασης υψηλού πρασίνου, ελεύθερα προσβάσιμης από τα εκατομμύρια των κατοίκων της Αττικής.
Πρόκειται για μια γιγαντιαία εμπορική, κερδοσκοπική επιχείρηση στο γνωστό αναπτυξιακό πρότυπο της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων «Όλα τσιμέντο να γίνουν». Μετά όμως την καταστροφή της Πάρνηθας και την εμφανή κλιματική αλλαγή, την απομείωση του πρασίνου σε 2 τ.μ. ανά κάτοικο της περιβαλλοντικά υποβαθμισμένης Αθήνας και μπροστά στην εθνική οικολογική κρίση που ζούμε, τα σχέδια της κυβέρνησης δεν θα γίνουν αποδεκτά. Στο Ελληνικό και οπουδήποτε αλλού. Οι ενεργοί πολίτες θα υπερασπιστούν το δικαίωμα στην ζωή και την οικολογική επιβίωση της Αττικής και της χώρας.
Αθήνα 3/8/07
Τα μέλη του Παναττικού Δικτύου Κινημάτων Πόλης & Ενεργών Πολιτών
Ελένη Πορτάλιου, Πάνος Τότσικας
Subscribe to:
Posts (Atom)
Κινηματογραφική Λέσχη Ηλιούπολης-ΤΕΤΑΡΤΗ 7/14/2022 Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ (ΝΤΟΜΑΝΓΚΤΣΙΝ ΓΕΟΤΖΑ)
Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ (ΝΤΟΜΑΝΓΚΤΣΙΝ ΓΕΟΤΖΑ) του Χονγκ Σανγκ-σου (ΝΟΤΙΑ ΚΟΡ...
-
Η ΜακΝτοναλντοποίηση της Κοινωνίας του Θανάση Τσακίρη Μακντοναλντοποίηση είναι η διαδικασία με βάση την οποία οι αρχές των εστιατορίων... -
Ο Αμερικανός κοινωνιολόγος Άλφρεντ Σουτς ξεκινά με βάση το έργο του Βέμπερ για τους «ιδεότυπους» και το επεκτείνει αναθεωρώντας ορ...