ΟΧΙ ΣΤΟ "ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΣΤΑΝΤΑΛ"

Καλή βδομάδα σε όλους/ες

Μόλις γυρίσαμε από ένα τριήμερο στη Φλωρεντία του Μακαβέλλι. Παρά λίγο να πάθουμε το λεγόμενο "Σύνδρομο Σταντάλ", δηλαδή κάτι σαν overdose τέχνης και πολιτικής επιστήμης. Κάτι, σαν κι αυτό που παθαίνει ένα παιδί όταν βλέπει πολλές ώρες τα -γιαπωνέζικα συνήθως- κινούμενα σχέδια πολεμικού τύπου ή όταν εκτίθεται στη νεοελληνική προεκλογική μανία των πολιτικών ηγετών να υπόσχονται στους υποψήφιους ψηφοφόρους το ουρί του παραδείσου.

Εμείς, όμως, δεν εφυσηχάζουμε στην παρούσα ζωή περιμένοντας τη Δευτέρα Παρουσία. Αγωνιζόμαστε εδώ και τώρα για τα δικαιώματά μας, ως εργαζόμενοι/ες, ως εκπαιδευτέ/τριες και εκπαιδευόμενοι/ες, ως πολίτες.


Την ερχόμενη Τέτάρτη (4/2/2004 ως τις 7 το βράδυ) ψηφίζουμε στις εκλογές για την ανάδειξη του πρώτου διοικητικού συμβουλίου του Συλλόγου Μεταπτυχιακών Φοιτητών και Υποψηφίων Διδακτόρων του ΠΜΣ Πολιτικής Επιστήμης και Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Αθήνας (Αιόλου 42-44, 4ος Όροφος, αίθουσα Η/Υ). Παραθέτω τις θέσεις και προτάσεις του ψηφοδελτίου ΑΔΕΜΠ και σας καλώ να το υπερψηφίσετε.


Αυτό Δεν Είναι Μία Πίπα

«Η ελευθερία της συζήτησης χάνεται. Αν προηγουμένως, μεταξύ των ανθρώπων που συζητούσαν ήταν προφανές το ενδιαφέρον γι αυτόν με τον οποίο μιλούσαμε, τώρα αυτό το ενδιαφέρον έχει αντικατασταθεί από ερωτήσεις σχετικά με την τιμή των παπουτσιών του ή της ομπρέλας του. (…) Σε πρώτο πλάνο δε βγαίνουν πια τόσο οι ανησυχίες και τα προβλήματα του καθενός, οπότε οι συζητητές θα μπορούσαν να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο, όσο η εξαντλητική διερεύνηση του μαζί. Είναι σαν να είμαστε φυλακισμένοι σ’ ένα θέατρο και να πρέπει να παρακολουθήσουμε, θέλοντας και μη, το θέαμα που παρουσιάζεται, θέλοντας και μη να πρέπει να γίνουμε το αντικείμενο σκέψεων και λέξεων »
Walter Benjamin, “ Kaiserpanorama”

Η αδράνεια και η σιωπή δε μας ταιριάζουν. Δε βρεθήκαμε εδώ τυχαία, δεν είμαστε περαστικοί, μάρτυρες μιας πραγματικότητας δεδομένης, ούτε μένουμε απλά στις επιφανειακές αναπαραστάσεις της.

Δεν αισθανόμαστε πελάτες–καταναλωτές μιας γνώσης–εμπορεύματος κατάλληλης για τις πρόσκαιρες ανάγκες της αγοράς εργασίας. Είμαστε νέοι επιστήμονες, δρώντα υποκείμενα μιας κοινωνίας κι ενός πανεπιστημίου που θέλουμε να συνδιαμορφώνουμε, νέοι εργαζόμενοι και νέοι πολίτες που θέλησαν να βρεθούν, να συζητήσουν, να προτείνουν, να αγωνιστούν μαζί. Ειδικά εμείς, που φοιτούμε σε ένα μεταπτυχιακό πολιτικής επιστήμης και κοινωνιολογίας, θέλουμε να σκεφτόμαστε και να πράττουμε επιστημονικά και πολιτικά ταυτόχρονα.

Ο Σύλλογος Φοιτητών αποτελεί για μας μια ευκαιρία σύμπραξης και δράσης σε πολλαπλά επίπεδα τόσο μεταξύ μας (των φοιτητών) όσο μεταξύ φοιτητών και καθηγητών, μιας σύμπραξης που θα κάνει πραγματικότητα στην πράξη μια μικρή Universitas. O στόχος μας, από την αρχή της προσπάθειας μας για τη δημιουργία του Συλλόγου που με αυτές τις εκλογές παίρνει τελικά και τυπική υπόσταση, ήταν και είναι να ενισχυθεί η αίσθηση συλλογικότητας, συνεργασίας και ανταλλαγής απόψεων και να μετατραπεί ο χώρος του μεταπτυχιακού από ένα χώρο παράδοσης γνώσης σε ένα χώρο συνδιαμόρφωσής της.
Πιστεύουμε ότι με την ως τώρα πορεία μας θέσαμε μια βάση για την εδραίωση του παραπάνω χαρακτήρα του Συλλόγου, μέσα από τη συμβολή μας στις συλλογικές διαδικασίες (συζητήσεις, αυτοδιοργανωμένα σεμινάρια, κοινή αντιμετώπιση προβλημάτων κλπ) την προώθηση μιας εντονότερης ανάμειξης στη διαδικασία παραγωγής γνώσης (διοργάνωση σεμιναρίων, προτάσεις για μαθήματα) αλλά και την σύνδεση με το γενικότερο πολιτικό πλαίσιο (συμμετοχή του Συλλόγου στα περσινά αντιπολεμικά συλλαλητήρια και στη διαδήλωση της Θεσσαλονίκης).

Για μας η γνώση είναι δημόσιο αγαθό στο οποίο όλοι πρέπει να έχουν δυνατότητα πρόσβασης χωρίς εμπόδια και αποκλεισμούς. Γι αυτό στα πλαίσια του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και του Μεταπτυχιακού μας διεκδικούμε:

ϋ δυνατότητα part–time φοίτησης που να επιτρέπει την παρακολούθηση του συγκεκριμένου μεταπτυχιακού και από εργαζόμενους\ες.. Η παρουσία εργαζομένων μεταξύ των φοιτητών τροφοδοτεί το πανεπιστήμιο με πολύτιμες κοινωνικές εμπειρίες ενώ ο αποκλεισμός τους το αποσυνδέει από την κοινωνία και ταυτόχρονα αποκλείει μια μεγάλη κατηγορία ανθρώπων
ϋ κατάργηση των πρωινών μαθημάτων (για τους ίδιους λόγους...)
ϋ κατάργηση των διδάκτρων με αντίστοιχη οικονομική ενίσχυση του μεταπτυχιακού από τον κρατικό προϋπολογισμό
ϋ παραχώρηση υποτροφιών ή απαλλαγών καταβολής διδάκτρων
ϋ μεγαλύτερη κάλυψη των γνωστικών αντικειμένων της Πολιτικής Επιστήμης και Κοινωνιολογίας
ϋ ενίσχυση των υποδομών της βιβλιοθήκης (βιβλία, διεύρυνση ωραρίου), δυνατότητα δανεισμού κι από άλλες πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες, καθώς και διεύρυνσης της δωρεάν πρόσβασης μας σε ηλεκτρονικές βιβλιοθήκες, βιβλιογραφικούς κόμβους και βάσεις δεδομένων στο internet.
ϋ Θέλουμε ενεργητική συμμετοχή σε όλα όσα μας αφορούν και γι αυτό διεκδικούμε την αντιπροσώπευση του Συλλόγου μας τόσο στο Συντονιστικό του μεταπτυχιακού όσο και σε όλα τα όργανα του Πανεπιστημίου

Πέρα από τα στενά πλαίσια του συγκεκριμένου προγράμματος, είναι πολλά αυτά που μας προβληματίζουν και μας κινητοποιούν:

ϋ Πιστεύουμε ότι η Τριτοβάθμια Εκπαίδευση πρέπει να είναι αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν. Διαφωνούμε με την κυρίαρχη σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης λογική του μετασχηματισμού των πανεπιστημίων σε βιομηχανίες παραγωγής απασχολήσιμων ημιμαθών σύμφωνα με την οποία «επαγγελματίες εκτός του ακαδημαϊκού χώρου» θα διαχειρίζονται τα πανεπιστημιακά ιδρύματα με κριτήριο την «μεγιστοποίηση της αποδοτικότητας των επενδύσεων», την «ανταγωνιστικότητα», την «βέλτιστη χρησιμοποίηση των πόρων ώστε να επιτευχθεί αντιστοιχία προσφοράς και ζήτησης προσόντων».
ϋ Διαφωνούμε με την απορύθμιση του δημόσιου χαρακτήρα του πανεπιστημίου μέσω της υποχρηματοδότησής του από το κράτος, την εισαγωγή διδάκτρων, την είσοδο ιδιωτικών φορέων και εταιριών μέσω πάσης φύσεως «επιχειρησιακών προγραμμάτων».

Αντίστοιχα αποτελέσματα έχει

ϋ η υποβάθμιση του ρόλου των συλλογικών οργάνων του πανεπιστημίου και της έννοιας της ακαδημαϊκής ελευθερίας, με τη δημιουργία πανεπιστημίων και σχολών πολλών ταχυτήτων μέσω των «δικτύων αριστείας»
ϋ η δημιουργία τμημάτων με περιορισμένα ως ανύπαρκτα γνωστικά αντικείμενα
ϋ η αξιολόγηση των πανεπιστημίων με κριτήρια εξωακαδημαϊκά, εταιρικές λογικές και η σύνδεσή της με το επίπεδο της κρατική χρηματοδότησης

Με τη συμμετοχή μας στις εκλογές για την ανάδειξη εκπροσώπων στο σύλλογο του μεταπτυχιακού διατυπώνουμε τη θέλησή μας για ένα πανεπιστήμιο που να παράγει γνώση και κριτική διάνοια, για μια επιστήμη που να ερμηνεύει, να κατανοεί την κοινωνία, που αποσκοπεί στη χειραφέτησή της, οραματιζόμαστε έναν διαφορετικό, δίκαιο κόσμο όπου το κέρδος δε θα είναι πρωταρχική αξία.
1. Κατερίνα Λαμπρινού (α’έτος ΠΜΣ)
2. Πέτρος Σταγκανέλλης (α’έτος ΠΜΣ)
3. Βάσια Χιώτη (α’έτος ΠΜΣ)
4. Τάσος Δρούλιας (β’έτος ΠΜΣ
5. Χρήστος Ηλιάδης (β’έτος ΠΜΣ)
6. Λεωνίδας Καρακατσάνης (β’έτος ΠΜΣ)
7. Νικολέτα Νάκου (β’έτος ΠΜΣ)
8. Παναγιώτης Πάντος (β’έτος ΠΜΣ)
9. Χρήστος Σίμος (β’έτος ΠΜΣ)
10. Λώρα Αντωνίου (β’έτος ΠΜΣ)
11. Θέμης Ανδριόπουλος (υπ. διδάκτορας)
12. Θανάσης Τσακίρης (υπ. διδάκτορας)


------------------------------------------------------------------------------
<<...Ultimately, of course, this authority is tied up with a sense of place that is squarely planted in the bourgeois domestic sphere. In one of the vignettes in his collection of childhood memories of Berlin, Benjamin provides a fascinating illustration for this relationship between the panoptic gaze and nineteenthcentury domestic sensibilities. In a short text titled "Kaiserpanorama" he describes the "imperial panorama" in Berlin. Opened in 1883, this panorama offered a dazzling range of scenes and vistas which, oddly enough, to the young Benjamin did not always seem strange. For the desire which these revolving images of distant places evoked in him was not always one drawing him into the unknown. Rather, this longing was at times like the yearning for the home. Perhaps as a result of the soft gas light inside the panorama, the light that fell on Norwegian fjords and coconut trees to Benjamin seemed the same as the light that lit his desk at home.>> (Απόσπασμα από το Music, Modernity, and the Global Imagination: South Africa and the West του Veit Erlmann που εκδόθηκε το 1999 στη Νέα Υόρκη από τον εκδοτικό οίκο Oxford University Press).
------------------------------------------------------------------------------


Υ.Γ.
Στο μεταξύ, ας δούμε τι συμβαίνει σ' ένα επαρχιακό πανεπιστήμιο (που θεωρείται "πρότυπο" του "πανεπιστημίου-δικτύου", δηλαδή του κατακερματισμένου πανεπιστήμιου). Ξεκίνησε με πολλά όνειρα που μετατρέπονται σε ν-1 προβλήματα. Από την εφημερίδα "Ρήγμα" αντιγράφουμε το παρακάτω άρθρο:


Καταλήψεις και απεργίες Δεν έχουν θέση στο μεταμοντέρνο Πανεπιστήμιο Αιγαίου




Λέει πολλά ο κ. Λέκκας με την ευκαιρία της προσεχούς λήξης της θητείας του στην τελετή απονομής των πτυχίων· λεει πόσο μεγάλο και πόσο ποιοτικό είναι το Πανεπιστήμιο Αιγαίου, πόσο καλούς καθηγητές έχει (γι' αυτό μάλιστα το προτιμούν οι μεταπτυχιακοί φοιτητές), λεει ότι φέτος λειτούργησαν πέντε νέα μεταπτυχιακά και εγκρίθηκαν άλλα έξι, ότι σύντομα θα λειτουργήσουν νέες σχολές στη Λήμνο και στην Κω, ούτως ώστε να καταστεί το Πανεπιστήμιο Αιγαίου ένα από τα "μεγαλύτερα ποιοτικά πανεπιστήμια", ότι μεγάλος στόχος είναι η προσέλκυση αλλοδαπών φοιτητών από τις γειτονικές χώρες(!), και ότι στους φοιτητές μας δόθηκε η ευκαιρία να χαίρονται το φυσικό περιβάλλον και να μορφώνονται σ΄ένα χώρο γεμάτο πολιτισμό και παράδοση!
Δεν μπορεί να κρυφτεί ο μεγαλοϊδεατισμός και η ωραιοποίηση της πραγματικότητας που ζούμε, από τον κύριο πρύτανη, δεν κρύβεται το ότι συγχέει εσκεμμένα την επέκταση του πανεπιστημίου με την ποιότητα του, ο όγκος των μεταπτυχιακών που λειτουργούν ή θα λειτουργήσουν αναδεικνύει την στην πράξη υποβάθμιση των προπτυχιακών σπουδών. Δεν μπορεί να κρυφτεί ότι τα τμήματα του αιγαίου είναι τελευταία στις προτιμήσεις των υποψηφίων, δηλ. δεν αποτελούν καθόλου επιλογή αλλά απλή διέξοδο από το άμεσο αδιέξοδο της ανεργίας. Οι θεωρίες για πανεπιστήμιο τύπου "δικτύου", ουδόλως μπορούν να γίνουν κατανοητές, τι προσθέτουν στην πραγματικότητα των κατακερματισμένων και απομονωμένων στα νησιά τμημάτων. Φυσικά μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να εκληφθεί ότι Βούλγαροι και Τούρκοι φοιτητές θα έρθουν στην Μυτιλήνη επειδή θα εκτιμήσουν την ποιότητά του πανεπιστημίου μας. Λέει ακόμα ο κ. πρύτανης ότι "το Πανεπιστήμιο Αιγαίου γνώρισε μια πρωτοφανή αύξηση του φοιτητικού δυναμικού", λες κι αυτό συνέβη μόνο του, χωρίς ο ίδιος να έχει παίξει σημαντικό ρόλο και ότι "αναπτύχθηκαν ταχύτατες δράσεις για την αντιμετώπιση των έκτακτων αναγκών"! Ακόμα ότι "οι φοιτητές ασκούνται στην…διοίκηση και στην…οργάνωση εκδηλώσεων". Μα ποιον κοροϊδεύει ο κ.Λέκκας; Είναι γνωστό στους πάντες ότι δύο δεκαετίες δεν έγινε σχεδόν τίποτα για να ικανοποιηθούν αυτές οι ανάγκες, αντιθέτως όλες οι πόρτες πλέον κλειδώνουν και για το παραμικρό χρειάζεται πρώτα αίτηση και μετά άδεια. Κι αν ο ίδιος κάνει πως αγνοεί το αποτέλεσμα των "δράσεων", να του το θυμίσουμε: δραματική αύξηση του κόστους ζωής και ανάλογη μείωση των φοιτητών λαϊκής και εργατικής προέλευσης. Αποφοίτηση της μεγάλης πλειοψηφίας των φοιτητών χωρίς κοινωνικές εμπειρίες εφόσον και το πανεπιστήμιο και ο επαρχιακός χαρακτήρας των μικρών νησιωτικών πόλεων προσφέρουν περιορισμένες δυνατότητες ανάπτυξης της προσωπικότητας και διεύρυνσης των εμπειριών και των οριζόντων των νέων ανθρώπων. Το αποκορύφωμα όσων λεει ο πρύτανης είναι τα παρακάτω: "Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε με αξιώσεις στο μέλλον….. εάν έχουμε καταλήψεις από τους φοιτητές για ασήμαντες αφορμές ή αυθαίρετες ενέργειες στο όνομα της ακαδημαϊκής ελευθερίας, εάν έχουμε αποχή των καθηγητών από τις εξετάσεις και τη διδασκαλία για οικονομικά ζητήματα….. Πώς θα δεχθούμε φοιτητές από άλλες χώρες; Πώς θα ανταγωνιστούμε πανεπιστήμια άλλων χωρών που η λειτουργία τους δεν διακόπτεται ποτέ; (…) Ας προστατέψουμε αυτόν τον ναό της γνώσης από κάθε στρέβλωση και εξωτερική παρέμβαση".

Ανικανοποίητος άνθρωπος ο κύριος πρύτανης δεν είναι αρκετά ικανοποιημένος από την υστέρηση του φοιτητικού κινήματος, θέλει να το εξαφανίσει τελείως. Να του θυμίσουμε ότι οι αγώνες γίνονται στο όνομα των αναγκών και όχι της ακαδημαϊκής ελευθερίας γενικώς. Επίσης δεν του αρέσουν ούτε οι απεργίες, να του θυμίσουμε ότι οι συμβασιούχοι συνάδελφοί του (ή μήπως δεν είναι) είναι περίπου διακόσιοι και αμείβονται χαμηλότερα από εκπαιδευτικούς της β'θμιας εκπαίδευσης. Θέλει να προστατέψει το πανεπιστήμιο, από "ανώριμους" και "αλαζόνες" φοιτητές και από πανεπιστημιακούς δασκάλους που "αυτοκαθορίζονται" μέσα από απεργίες. Εμείς πρέπει να βαθύνουμε την όσμωση του, με τα σύγχρονα ανατρεπτικά και επαναστατικά ρεύματα. Ο κ. Λέκκας οραματίστηκε ένα πανεπιστήμιο "μοντέρνο που θα δέσμευε όλα τα νέα δεδομένα". Βέβαιο είναι ότι το πανεπιστήμιο που ο κος Λέκκας υλοποιεί, είναι το πανεπιστήμιο της "Μπολόνια", της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και κάποιου κύματος του σημιτικού εκσυγχρονισμού, και εξίσου βέβαιο είναι πως το πανεπιστήμιο που εμείς οραματιζόμαστε διαφέρει ριζικά, δεν θέλει να καλύψει τις ανάγκες της αγοράς, αλλά των ανθρώπων.

Δοξαριώτης Νίκος