Θα θυμάστε τον Τσάρλυ Τσάπλιν στην ταινία του «Ο
Χρυσοθήρας». Ε, λοιπόν, αυτή «η ειδυλλιακή εποχή του χρυσοθήρα με το ταψί
πέρασε ανεπιστρεπτί» όπως γράφει ένας Έλληνας πολίτης σε μια ιστοσελίδα.[1] 23 χλμ βόρεια της Αλεξανδρούπολης, σε μία
πανέμορφη ορεινή διαδρομή με δάσος δρυός και πεύκου βρίσκεται το ορεινό χωριό
Κίρκη. Εκεί παράγεται μια υπέροχη ποικιλία σταφυλιών που με τη σειρά τους
φτιάχνουν μαγικό κρασί και τσίπουρο και σε κάνουν να ξεχνάς ότι λίγο πιο κάτω
οι κάτοικοι της περιοχής αγωνίζονται και ζητούν εδώ και δέκα χρόνια άμεση
αποκατάσταση του περιβάλλοντος του μεταλλείου χρυσού της Κίρκης και την
αποτροπή της περαιτέρω μόλυνσης του ποταμού Ειρήνη. Οι πολίτες δημιουργούν και
εκεί ένα κοινωνικό κίνημα, το οικολογικό, δηλαδή έχουν κοινούς σκοπούς και
αλληλεγγύη μεταξύ τους και βρίσκονται σε κατάσταση παρατεταμένης αλληλεπίδρασης
με το κράτος, τις δημόσιες και ιδιωτικές αρχές και τις σχετικές ελίτ.
Ο αγώνας των κατοίκων της Θράκης ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στην περιοχή, η σύνδεση με τον αγωνα στην Χαλκιδική, την Τουρκία και τη Βουλγαρία, ένα γνήσιο κίνημα αντίστασης κτισμένο απο κατω περιγράφεται στο ντοκιμαντέρ "Της Γης το Χρυσάφι" του Γιάννη Καρυπίδη https://youtu.be/gvFTO3tt-4Q .Η περίπτωση της
Χαλκιδικής και η περίπτωση του Έβρου δεν είναι μοναδικές στον κόσμο. Όλος ο
πλανήτης έχει γίνει ένα μεταλλείο. Μόνο που σε πολλές περιπτώσεις οι πολίτες
αντιστέκονται. Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα. To 2007 στις Φιλιππίνες η Αυστραλιανή εταιρία Lafayette Mining τέθηκε υπό καθεστώς εθελοντικής εκκαθάρισης μέχρις ότου βρεθούν νέα
κεφάλαια ή αγοραστής. Άσχημα νέα για την εταιρία, χαράς ευαγγέλια για τους
κατοίκους της νήσου Ράπου-Ράπου που αγωνίστηκαν για την αποσόβηση της απειλής
της οικολογικής καταστροφής. Από τις εξορυκτικές δραστηριότητες κινδυνεύει να
μολυνθεί ολόκληρος ο υδροφόρος ορίζοντας της περιοχής, τίθενται σε κίνδυνο η
βιοποικιλότητα και οι κοραλλιογενείς ύφαλοι που αποτελούν, ως ψαρότοποι, πηγή
διατροφής και εισοδήματος για τους ντόπιους. Κινδυνεύουν επίσης οι
φαλαινο-καρχαρίες που είναι η τουριστική ατραξιόν της περιοχής. Αυτή η επαρχία
δεν έχει καθορισμένη περίοδο ξηρασίας. Η περίοδος των βροχών κυμαίνεται μεν
μεταξύ Νοεμβρίου και Ιανουαρίου αλλά καθ’ όλοκληρο το χρόνο ξεσπούν τυφώνες που
μπορεί να φτάσουν και τους 20 συμπαρασέρνοντας στο πέρασμά τους μολυσμένες
σκόνες, χώματα και νερά σκορπίζοντας αργό θάνατο. Με ποσοστό εγγραμματοσύνης
93% οι Φιλιππίνες διαθέτουν ισχυρά μεσαία κοινωνικά στρώματα που οργανώνουν
κινήματα για την υπεράσπιση και την προστασία του περιβάλλοντος και όπως έδειξε
ο μεγάλος δάσκαλος της ιστορικής κοινωνιολογίας, ο Τσαρλς Τίλλυ , στις περιπτώσεις των
προαστιακών δήμων της πρωτεύουσας Μανίλα οι κάτοικοι αντέδρασαν στην απόπειρα
της κεντρικής δημοτικής αρχής να τους επιβάλει τη δημιουργία χωματερών και
υποχρέωσαν τους τοπικούς δημάρχους να εξεγερθούν και αυτοί από το φόβο της
καταψήφισής τους στις επόμενες εκλογές. Η ψήφος, λοιπόν, είναι ένα από τα
βασικά όπλα των πολιτών αλλά δεν είναι το μοναδικό.
Συνεχίζεται....
[1] Ζαμπόγλου Φαίδων (1999) «Η
περιοχή επεξεργασίας χρυσού είναι ένας χαμένος εθνικός χώρος...» εφημερίδα Ο
Χρόνος, 3.3.99, http://alex.eled.duth.gr/Htmlfiles/xronos/xronos13.htm
No comments:
Post a Comment