Σημειώσεις για Ουτοπίες και Δυστοπίες
του
Θανάση Τσακίρη
Ο Άνθρωπος είναι ένα ον που ζει σε δυο κόσμους, τον
εξωτερικό και τον εσωτερικό. Ο πρώτος είναι ο πραγματικός φυσικός κόσμος, ενώ ο
δεύτερος είναι ο κόσμος του μυαλού και των ιδεών, ή ο υποκειμενικός κόσμος των
φιλοσόφων και ο πνευματικός των θεολόγων.
Είναι οι φιλοσοφίες, οι φαντασιοκοπίες, οι προβολές, οι εικόνες και οι
δοξασίες που έχουν αποτέλεσμα την διαμόρφωση της συμπεριφοράς των ανθρωπίνων
όντων.[1]
Στο φυσικό κόσμο ο άνθρωπος υπάρχει και ζει
«υποχρεωτικά» και μόνο αν αφαιρέσει τη ζωή του αποκόπτεται από αυτόν. Το υλικό
φυσικό περιβάλλον αποτελεί το υπόστρωμα της καθημερινής μας ζωής, η Γη. Ο
κόσμος του μυαλού και των ιδεών αντιστοιχεί στον Ουρανό. Μια ιδέα, μια θεωρία, μια
δεισιδαιμονία είναι γεγονότα στέρεα όσο οι άνθρωποι συνεχίζουν να ρυθμίζουν τις
πράξεις τους βάσει αυτών.
Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την ίδια τάση ή προδιάθεση να δημιουργούν και να
κατασκευάζουν νοητές ιδεώδεις καταστάσεις
είτε επιστροφής σε μυθικά παρελθόντα χρόνια ούτε φυγής στο μέλλον. Οι
ουτοπίες δεν ταιριάζουν σε εκείνους τους ανθρώπους οι οποίοι με βάση τους
περιορισμούς τους έχουν επεξεργαστεί μιαν «επαρκή» απάντηση σε ένα περιβάλλον
και με αυτή πορεύονται στην τρέχουσα φυσική πραγματική ζωή. Όμως, αυτή η ζωή
τους είναι μισή γιατί δεν σκοτίζονται για ο,τιδήποτε κι οποιονδήποτε δε
σχετίζεται και δεν ανήκει στον πολύ στενό κύκλο τους. Δεν έχουν ποτέ αντικρίσει
κατάματα τα «φωτεινά μάτια του κινδύνου».
Υπάρχουν τρεις τρόποι αντιμετώπισης των διαρκών
δυσκολιών και παρεμποδίσεων. O άνθρωπος:
Α. το βάζει στα πόδια,
Β. θα προσπαθήσει να τα βγάλει πέρα,
Γ. θα επιτεθεί
Στην τρίτη περίπτωση θα
μπορούσαμε να εντάξουμε την περίπτωση της «ουτοπίας».
Συνεχίζεται....
[1] Το παρόν κείμενο
στηρίζεται κατά βάση στο βιβλίο του Mumford Lewis (2003/1922) The Story of Utopias. Whitefish, MT: Kessinger [Ελλ. Εκδ.Μάμφορντ
Λιούις (1998) Η ιστορία των Ουτοπιών. Θεσσαλονίκη: Εκδ. Νησίδες]
No comments:
Post a Comment