Νέες μορφές κοινωνικής εκπροσώπησης και δράσης: συνδικάτα, κινήματα και ΜΚΟ (του Θανάση Τσακίρη, Καλοκαίρι 2012) 3ο μέρος "Άμεση δράση"

Συνέχεια από http://tsakthan.blogspot.gr/2017/01/2012-2.html

Άμεση δράση

Κατά τις τελευταίες δεκαετίες άρχισε η έντονη και μαζική προσφυγή στην τακτική της «άμεσης δράσης». Όταν αναφερόμαστε στην άμεση δράση εννοούμε τόσο την αδιαμεσολάβητη δράση όσο και την δράση που εκδηλώνεται αμέσως ή σε πολύ σύντομο διάστημα από τον εντοπισμό ενός κοινωνικού προβλήματος ή μια επίθεση από το κράτος ή τον εργοδότη εναντίον μιας κοινωνικής ομάδας (π.χ. η εισοδηματική πολιτική ή πολιτική για την κοινωνική ασφάλιση) ή μιας ομάδας εργαζομένων (π.χ. σε περίπτωση απολύσεων ή κλεισίματος μιας επιχείρησης σε μία πόλη και μεταφορά της σε άλλο τόπο). Συχνά, η άμεση δράση δεν αφορά την πίεση για αλλαγή κρατικής πολιτικής ή για την αλλαγή των διαθέσεων της κοινής γνώμης αλλά την άμεση αλλαγή του περιβάλλοντος των μελών του κινήματος και αυτή θεωρείται η φιλοσοφία του νέου κύματος των κινημάτων.  Η προσφυγή σε μορφές άμεσης δράσης είναι αρκετά παλιότερο φαινόμενο αλλά αναζωπυρώθηκε τις τελευταίες δεκαετίες ως αποτέλεσμα μιας σειράς παραγόντων.[1] Η υποχώρηση του κράτους από τομείς της κοινωνικής δραστηριότητας και πολιτικής μετά την οικονομική κρίση της δεκαετίας του 1970 συντέλεσε στην σταδιακή μείωση των εισοδημάτων από την εργασία και στη γενικότερη συρρίκνωση του «υπολειμματικού κράτους πρόνοιας» στις χώρες της Μεσογείου και ειδικά στην Ελλάδα. Η κυριαρχία κατά τη διάρκεια των επόμενων δεκαετιών μιας νέας οικονομικής ορθοδοξίας που ονομάστηκε «νεοφιλελευθερισμός» οδήγησε ταυτόχρονα σε υποχώρηση τα παραδοσιακά βιομηχανικά συνδικάτα και σε ριζοσπαστικοποίηση μέρους του εργατικού κινήματος. Καθώς οι θεσμικές δυνατότητες παρέμβασης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος μειώνονταν είτε στο επίπεδο της εκπροσώπησης στις διοικήσεις των επιχειρήσεων είτε στο επίπεδο της πολιτικής της εκπροσώπησης στα πλαίσια του πολιτικού και του κομματικού συστήματος, οι εργαζόμενοι έμεναν εκτεθειμένοι στους κινδύνους.   Ο νεοφιλελευθερισμός και η «λιτή παραγωγή» υπόσχονταν στον κόσμο του κεφαλαίου αυξημένη παραγωγικότητα, άμεση ανταπόκριση στις μεταβολές των απαιτήσεων της αγοράς και μείωση έως εξάλειψη της όποιας εργατικής αντίστασης. Επιβλήθηκε μια κατάσταση διαρκούς βελτίωσης προϊόντων και υπηρεσιών βάσει των «αναγκών της αγοράς» που διαπιστώνονται με διαδικασίες ανατροφοδότησης (feedback) και νέες μεθόδους διαδραστικού μάρκετινγκ και διαφήμισης.[2] Αυτή η διαρκής βελτίωση προϊόντων και υπηρεσιών αφαιρεί τους υπερβολικούς χρόνους εγκατάστασης και αποθήκευσης και καταργεί την ανελαστικότητα της παραγωγής που εμπόδιζε το πέρασμα από μια σειρά προϊόντων σε μία άλλη.

Η μείωση του κόστους και η ευελιξία καθιερώνονται μια σειρά τακτικές, όπως η άμεση παράδοση, η κυκλική εναλλαγή σε θέσεις εργασίας, οι πολυλειτουργικοί ηλεκτρονικο-μηχανικοί εξοπλισμοί και η χρήση ομάδων εργασίας. Από οργανωτική άποψη χρησιμοποιούνται «αλυσίδες παραγωγής» όπου προμηθευτές, συναρμολογητές, και διανομείς διαχωρίζονται από πλευράς χώρου και χρόνου αλλά, παρ’ όλα αυτά είναι συνδεδεμένοι μέσω των εργολαβιών και της ανάθεσης εργασιών σε τρίτους (“outsourcing”) τις οποίες αξιοποιεί προς όφελός του το κεφάλαιο μειώνοντας το κόστος και εκμεταλλευόμενο την διαφορά πολιτικών και θεσμικών διαφορών και ανισοτήτων μεταξύ των χωρών. [3] Έτσι η κατίσχυση της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας και πολιτικής συνοδευόμενη από την αναδιάρθρωση των καπιταλιστικών επιχειρήσεων με στρατηγικές μείωσης του κόστους εργασίας, η τεχνολογική εξέλιξη που ώθησε μαζικά εργαζόμενους σε ανεργία και η παγκοσμιοποίηση προκάλεσαν μαζικές αντιδράσεις. Λόγω της εμμονής στην αντιπληθωριστική πολιτική που επέφερε μαζική ανεργία, υποαπασχόληση και εργασιακή επισφάλεια ένα ευρύ φάσμα κοινωνικών στρωμάτων και τάξεων ένοιωθε να οδηγείται στο περιθώριο ενώ ο κόσμος των ιδιοκτητών και των διευθυντικών στελεχών των επιχειρήσεων πλούτιζε όλο και περισσότερο σε βάρος τους. Οι κυρίαρχες συνδικαλιστικές οργανώσεις προσκολλημένες στην στρατηγική της τριμερούς συνεργασίας, της συνδιοίκησης και του κοινωνικού εταιρισμού αδυνατούσαν να καλύψουν συνδικαλιστικά αυτές τις ολοένα και διευρυνόμενες ομάδες επισφαλώς εργαζομένων, υποαπασχολούμενων και ανέργων. Η προσφυγή στην άμεση δράση είναι η πρώτη και βασική στρατηγική απάντηση αυτών των ομάδων.[4] Οι μορφές άμεσης δράσης ποικίλλουν από μη-βίαιες ως παράνομες και βίαιες. Μπορεί να στοχεύουν σε συγκεκριμένα πρόσωπα, ομάδες ή ιδιοκτησίες που γίνονται αντιληπτές από τους αυτενεργούντες ως επιθετικές ή συμβολίζουν την κύρια πηγή αυτής της επίθεσης (π.χ. στη διάρκεια της τρέχουσας οικονομικής κρίσης οι τράπεζες θεωρήθηκαν από ομάδες διαδηλωτών ως οι κύριοι εκπρόσωποι του χρηματιστικού «καπιταλισμού-καζίνο»[5] και δέχθηκαν μαζικές επιθέσεις με σπάσιμο υαλοπινάκων, εμπρησμό κ.α.).

Στα παραδείγματα μη βίαιης άμεσης δράσης συγκαταλέγονται οι απεργίες, οι καταλήψεις χώρων εργασίας ή/και η αυτοδιαχείριση της επιχείρησης (work-in),[6]  οι καθιστικές διαμαρτυρίες (sit-ins), ορισμένες μορφές σαμποτάζ,[7] οι μαζικές εκδηλώσεις πολλαπλών μορφών που περιλαμβάνουν συναυλίες, θέατρο δρόμου, και άλλα χάπενιγκ (Human Be-ins, [8] die-ins[9] κ.α.)[10].

Συνεχίζεται...

Θανάσης Τσακίρης

---

[1] Ορισμένοι τοποθετούν την έξαρση των κινητοποιήσεων με χαρακτήρα άμεσης δράσης στη δεκαετία του 1990. Benjamin Seel, Matthew Paterson and Brian Doherty (eds) (2000) Direct Action in British Environmentalism. London: Routledge..

[2] Βλ. O’ Connor John (2010) “Marxism and the Three Movements of Neoliberalism”. Critical Sociology. No.  36, σελ. 691-715

[3] Βλ. Harvey David (2005) A Brief History of Neoliberalism. New York, ΝΥ: Oxford University Press.

[4] Βλ. Watts Duncan (2007) “Protest politics and direct action” στο Watts D. Pressure Groups. Edinburgh, UK: Edinburgh University Press, σελ. 110-134.

[5] Για τον «καπιταλισμό-καζίνο», βλ. Strange Suzan (1997/1986) Casino Capitalism. Manchester, UK: Manchester University Press, καθώς και Strange Suzan (1998) Mad Money: When Markets Outgrow Governments. Manchester, UK: Manchester University Press.

[6] Μια ομάδα ή το σύνολο των εργαζομένων που αισθάνονται πως απειλούνται οι θέσεις εργασίας τους κινδυνεύουν αποφασίζουν να παραμείνουν στο χώρο εργασίας και να συνεχίσουν να εργάζονται έστω και αμισθί για να αποδείξουν ότι η επιχείρηση είναι βιώσιμη ή/και ότι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μπορούν να αυτοδιαχειριστούν την επιχείρηση αποτελεσματικά. Παραδείγματα:  1) Claire Fowler, Daniel Kodjo French, Jennifer Hunter, Fiona Young (2007) The Upper Clyde Shipbuilders (UCS) Work-in 1971/72. Glasgow Caledonian University, Research Collection, http://www.gcu.ac.uk/archives/ucs/documents/UCS.pdf  2) Cottle Drew and Keys Angela (2004) “Worker Control Harco Style”.  Workersonline, The Official Organ of Labornet

http://workers.labor.net.au/features/200402/c_historicalfeature_harco.html

[7] Pasquinelli  Matteo (2010) “The Ideology of Free Culture and the

Grammar of Sabotage.” in Araya D. & Peters M.A., Education in the Creative Economy: Knowledge and Learning in the Age of Innovation, New York, ΝΥ: Peter Lang, http://matteopasquinelli.com/docs/ideology-of-free-culture.pdf

[8] Για την ιστορία αυτών των μορφών, που μοιάζουν με τα γνωστά μας φεστιβάλ νεολαίας χωρίς την περιοδικότητά τους, βλ. Charters Ann (2003) “How to Maintain a Peaceful Demonstration” in Charters, A. (ed)  The Portable Sixties Reader. New York, NY and London, UK: Penguin Books, 297-304

[9] Μορφή αντιπολεμικής, κυρίως, κινητοποίησης που κατά τη διάρκειά της οι διαδηλωτές παριστάνουν τους νεκρούς αμάχους και στρατιώτες. Βλ. Boorstein Michelle, Haynes Dion and Klein Allison, (2007) “Dueling Demonstrations As Thousands March to Capitol to Protest Iraq Conflict, 189 Arrested; War Supporters Take on 'Vocal Minority'”. The Washington Post, Sunday, September 16, σελ. A08.  http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2007/09/15/AR2007091500826.html

[10] Για τις πάμπολλες μορφές και τακτικές κινητοποίησης ομάδων συμφερόντων, βλ. http://en.wikipedia.org/wiki/Category:Protest_tactics

Νέες μορφές κοινωνικής εκπροσώπησης και δράσης: συνδικάτα, κινήματα και ΜΚΟ (του Θανάση Τσακίρη, Καλοκαίρι 2012) 2ο μέρος "Στρατηγική και τακτική"

Συνέχεια από http://tsakthan.blogspot.gr/2016/10/2013.html

Στρατηγική και τακτική

Με τον όρο «στρατηγική» εννοούμε το γενικό πρόγραμμα για την επίτευξη των στόχων της απόκτησης πρόσβασης στα κέντρα λήψης αποφάσεων πολιτικής και την επιρροής των ομάδων συμφερόντων πάνω στη λήψη αυτών των αποφάσεων. Επίσης με τον όρο «τακτική» εννοούμε τα συγκεκριμένα μέσα με τα οποία μπορεί να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι: «Στρατηγική είναι ο καθορισμός των βασικών μακροχρόνιων στόχων και σκοπών μιας οντότητας -ατομικής ή συλλογικής- και η υιοθέτηση μιας σειράς πράξεων καθώς και ο προσδιορισμός των αναγκαίων μέσων για την πραγματοποίηση αυτών των στόχων»[1] Η στρατηγική και οι τακτικές που πρέπει να ακολουθήσει μια εργατική συνδικαλιστική οργάνωση υπήρξε επί μακρόν ζήτημα εξαιρετικά έντονων συγκρούσεων, διαγραφών και διασπάσεων χωρίς να μπορεί κανείς να αποφανθεί με σιγουριά και διαχρονικά ότι η μία ή άλλη στρατηγική αποφέρει πάντα τα καλύτερα αποτελέσματα ή αν αποτελεί μονίμως σωστή ή καταστρεπτική. Εξαρτάται πάντα από το ιστορικό πλαίσιο, τη διαμόρφωση του συγκεκριμένου κοινωνικού σχηματισμού και το πολιτικό σύστημα, την πολιτική και συνδικαλιστική κουλτούρα, τα κοινωνικά κινήματα και τις οργανώσεις. Εν ολίγοις, χρειάζεται γνώση των επίσημων και ανεπίσημων δομών του κοινωνικού σχηματισμού στον οποίο αναφερόμαστε.

Η «ρεφορμιστική» στρατηγική αποτελούσε μόνιμο στόχο της κριτικής της «επαναστατικής» πτέρυγας του συνδικαλιστικού κινήματος και αφορούσε την κινητοποίηση του στο εσωτερικό του πολιτικού και οικονομικού συστήματος για την επίτευξη των μεταρρυθμιστικών σχεδίων που να έδιναν λύση σε σοβαρά προβλήματα των εργαζομένων χωρίς να αμφισβητείται η ύπαρξη και λειτουργία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής[2]. Σύμφωνα με την ρεφορμιστική στρατηγική τα συνδικάτα πρέπει να εργάζονται μέσα στους «αστικούς θεσμούς» (συνεργασία με τα «φιλικά κόμματα» όπως το σοσιαλιστικό και το εργατικό ή όποιο φιλελεύθερο προωθούσε θεσμούς κοινωνικής πρόνοιας, εκλογή εργατών ως βουλευτών, συνδιοίκηση δημόσιων επιχειρήσεων στα πλαίσια της βελτίωσης της ζωής και των συνθηκών εργασίας των εργατών, συσσώρευση μεταρρυθμίσεων και κρατικών φιλεργατικών παρεμβάσεων) σε μια κατεύθυνση κοινωνικής και οικονομικής δημοκρατίας. Στα πλαίσια αυτά σημαντικό ρόλο παίζει το συνδικαλιστικό κίνημα ως συνεργατικός θεσμός ως προς την κυβέρνηση και το κράτος φροντίζοντας να υπάρχει μεταξύ των υπουργών και άλλων υπηρεσιακών παραγόντων της κρατικής διοίκησης σε όλα τα επίπεδα (κεντρικό, τοπικό, δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμοί) για την αμοιβαία πληροφόρηση αξιωματούχων και συνδικαλιστών. Τέλος, σημαντική είναι για την αποτελεσματικότητα του ρεφορμιστικού συνδικαλισμού η ενημέρωση της κοινής γνώμης με κάθε διαθέσιμο μέσο μαζικής επικοινωνίας για την ενδεχόμενη άσκηση πιο έντονης πίεσης προς την κυβέρνηση και τους εργοδότες σε περιπτώσεις που οι τελευταίοι κωλυσιεργούν στις συλλογικές διαπραγματεύσεις ή προσπαθούν να τις υπονομεύσουν.[3]

Αντίθετα με τον ρεφορμιστικό, ο μαχητικός ή ριζοσπαστικός συνδικαλισμός  που άνθισε στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’70 στηριζόταν κυρίως στην αντίληψη ότι υπερίσχυαν τα συλλογικά συμφέροντα των εργαζομένων και στη συχνή απειλή ή χρήση απεργιακής δράσης. Η πλήρης απαγόρευση του απεργιακού δικαιώματος την προηγούμενη περίοδο σε συνδυασμό με τα οξυμένα οικονομικά προβλήματα και την έλλειψη θεσμών μεσολάβησης και διαιτησίας που να μπορούν να υποστηριχθούν και από τις δύο πλευρές (εργοδότες και εργαζόμενοι) ωθούσε στην ανάπτυξη του «μαχητικού συνδικαλισμού» και τη ριζοσπαστικοποίηση των κοινωνικών ομάδων που μέχρι πρότινος εθεωρούντο μετριοπαθείς (π.χ. τραπεζικοί υπάλληλοι, καθηγητές μέσης εκπαίδευσης κ.α.). Ο μαχητικός συνδικαλισμός της περιόδου και η ταξική αντίληψη που διαπερνούσε ένα ευρύ φάσμα συνδικαλιστικών δυνάμεων στο χώρο των τραπεζών είχαν ως συνέπεια την ενιαία διεκδίκηση μισθολογικών (αυξήσεις και ενιαίο μισθολόγιο) και θεσμικών αιτημάτων (π.χ. πενθήμερο, ωράριο κ.α.) σε κλαδικό επίπεδο μέσω της ΟΤΟΕ. Στη δεκαετία του ’90, αντίθετα, κυριάρχησε σε μεγάλο βαθμό ο «μετριοπαθής συνδικαλισμός» καθώς παράγοντες όπως η σύγκλιση των προγραμμάτων των βασικών κομματικών συνδικαλιστικών παρατάξεων (ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ), η διόγκωση των συνδικαλιστικών παρατάξεων του συντηρητικού χώρου στις ιδιωτικές τράπεζες (κατηγορήθηκαν ακόμη και από την ΔΑΚΕ ως εργοδοτικές), η επικράτηση της λογικής της σύνδεσης μισθών και παραγωγικότητας που ενισχύθηκε από την ένταση της ανταγωνιστικότητας μεταξύ των τραπεζικών ομίλων, η επιβολή ελαστικών συνθηκών εργασίας (αύξηση των πάσης φύσεως συμβασιούχων, ενοικιαζομένων εργαζόμενων κ.α.) είχαν ως αποτέλεσμα την υποχώρηση των χαρακτηριστικών της προηγούμενης περιόδου και την ανάπτυξη των συνεργατικών λογικών, των συντεχνιακών τάσεων (μέσω των επιχειρησιακών συμβάσεων και άλλων μορφών παροχών ειδικού χαρακτήρα). Ιδιαίτερα στα τέλη του 2010 στα πλαίσια της δεύτερης αναθεώρησης του Μνημονίου ψηφίστηκε από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ο νόμος  3899 με βάση τον οποίο οι ειδικές επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις, μπορούν να ρυθμίζουν τις αμοιβές, τον αριθμό των θέσεων εργασίας, τους όρους και τις προϋποθέσεις της μερικής απασχόλησης της εκ περιτροπής εργασίας και της διαθεσιμότητας, ενώ οι αποδοχές και οι συνθήκες εργασίας είναι δυνατόν να αποκλίνουν από αυτές της αντίστοιχης κλαδικής συλλογικής σύμβασης εργασίας, αλλά όχι σε επίπεδα κατώτερα από εκείνο της εθνικής γενικής συλλογικής σύμβασης εργασίας. Δημιουργείται έτσι το έδαφος για τη μαζική δημιουργία επιχειρησιακών σωματείων που ευθύς εξαρχής βρίσκονται στη θέση του εργοδοτικού συνδικαλισμού νέου τύπου καθώς ακόμη και το καταστατικό θα «υπαγορεύεται» από τις λογικές του συμβιβασμού με την εργοδοσία για λόγους επιβίωσης και ανταγωνιστικότητας της επιχείρησης.[4] Αν οι λόγοι επιβίωσης μιας επιχείρησης και της διάσωσης θέσεων εργασίας επενεργούν άμεσα στους εργαζόμενους κάνοντας τη διαπραγμάτευση μια τυπική διαδικασία υποχώρησης, η λογική της ανταγωνιστικότητας προωθεί την «ταύτιση» των εργαζομένων με την ίδια την επιχείρηση και τους στόχους της [5] Αυτό δεν σημαίνει ότι εξαλείφθηκαν εντελώς οι μαχητικές τάσεις καθώς οι πολιτικές του κράτους και της εργοδοσίας για μείωση του κόστους εργασίας, ιδιωτικοποιήσεις των δημοσίων επιχειρήσεων, επιβολής όλο και πιο ελαστικών όρων εργασίας συναντούν δυναμική αντίσταση από ολοένα και περισσότερους εργαζόμενους ανεξαρτήτως πολιτικο-συνδικαλιστικών προτιμήσεων. Το κυριότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει το συνδικαλιστικό κίνημα είναι η έλλειψη προοπτικής λόγω της κυριαρχίας του κομματισμού που, όσο και αν αμφισβητείται από ένα μεγάλο μέρος της βάσης των κομματικών παρατάξεων και των ανεξάρτητων εργαζομένων, παραμένει ισχυρή.[6]

Συνεχίζεται

Θανάσης Τσακίρης

---

[1] Chandler Alfred Jr., (1962), Strategy and Structure: Chapters in the History of American Industrial Enterprise, Cambridge Mass., MIT Press, σελ 13.

[2] Για τη σύγκρουση των ρεφορμιστικών και των επαναστατικών στρατηγικών στο πρώτο τέταρτο του 20ού αιώνα οπότε διαμορφώθηκαν αυτά τα διακριτά μεταξύ τους πολιτικο-συνδικαλιστικά ρεύματα, βλ. Roberts D. David (1979) The syndicalist tradition and Italian fascism. Manchester,  UK: Manchester University Press, σελ. 49-82.

[3] Κατά την τελευταία εικοσαετία στην Ελλάδα, παρά την ύπαρξη κατάλληλου νομικού πλαισίου που ευνοεί τις ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις (ν. 1876/1990, βλ. λεπτομέρειες για το νόμο στην σχετική ιστοσελίδα του ΟΜΕΔ: http://www.omed.gr/el/index.php?module=pagemaster&PAGE_user_op=view_page&PAGE_id=15) δεν ήταν λίγες οι φορές που οι εργοδότες κωλυσιέργησαν τις συλλογικές διαπραγματεύσεις σε δευτεροβάθμιο επίπεδο αποσκοπώντας στην κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων ή στην καλύτερη περίπτωση να επιβάλουν εκβιαστικά μείωση μισθών με συναίνεση των συνδικάτων, όπως στην περίπτωση του τραπεζικού κλάδου. Βλ. «Τσουνάμι αντιδράσεων κατά του Μνημονίου», Τραπεζικό Βήμα, Ε΄περίοδος,. Αρ.φυλ. 23, Ιαν.-Φεβ. 2011.

[4] Βλ. Καρπόζηλος Κώστας (2011) «”Διατηρούμε στο απόλυτο την ψυχραιμία μας” Κάθε επιχείρηση και σωματείο. Κάθε σωματείο και μία επιχείρηση». Λεύγα, Νο.1, Μάρτιος. Αθήνα: Εκδ. Futura, σελ. 4-8.

[5] Στην πολιτική αυτή συναίνεσε πρώτο ένα ήδη υφιστάμενο εργατικό σωματείο αμέσως μετά την ψήφιση του νόμου αποδεχόμενο τη λογική της ανταγωνιστικότητας (ΝΕΟΓΑΛ). Βλ. Τσάκας Χρήστος (2011) «ΝΕΟΓΑΛ: “business as usual”;». Λεύγα, Νο.1, Αθήνα: Εκδ. Futura, σελ. 9-11.

[6] Βλ. Τσακίρης Θανάσης (2006) Ο συνδικαλισμός των εργαζομένων στις τράπεζες στην Ελλάδα, 1974-1993. Διδακτορική Διατριβή στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης, Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθήνας http://efessos.lib.uoa.gr/Applications/disserts.nsf/0/5142D27BA8CD35AFC2257295003A2558/%24File/document.pdf?OpenElement

KIΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ-Προβολή ταινίας "…ΕΙ ΕΧΕΙΣ ΚΑΡΔΙΑΝ, ΔΥΝΑΣΑΙ ΣΩΘΗΝΑΙ…" του Νίκου Αναγνωστόπουλου, Κυριακή, 5/2, 8μμ, Μουσείο Εθνικής Αντίστασης

H KIΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ σας προσκαλεί στην εκδήλωσή της

ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ: ΕΚΦΡΑΣΗ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ  05/02/2017 (8:00 μμ)

Θα προβληθεί η ταινία

…ΕΙ ΕΧΕΙΣ ΚΑΡΔΙΑΝ, ΔΥΝΑΣΑΙ ΣΩΘΗΝΑΙ…

του Νίκου Αναγνωστόπουλου (ΕΛΛΑΔΑ, 2009, έγχρωμη, 55΄)

Θα χαιρετίσει ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου Αρχιμανδρίτης Βαρθολομαίος.

Θα ακολουθήσει συζήτηση με εισηγητές τους Νίκο Αναγνωστόπουλο (σκηνοθέτη της ταινίας), Γέροντα Νικόδημο Λαυρεώτη (Αντιπρόσωπο της Ιεράς Μονής Αγίας Λαύρας στην Ιερά Κοινότητα), Κρίτωνα Χρυσοχοΐδη (ιστορικό, βυζαντινολόγο, Ομότιμο Διευθυντή του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών) και Πέτρο Βασιλειάδη (Καθηγητή Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης).

ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

(Μαρ. Αντύπα 134 και Σοφ. Βενιζέλου 100, Ηλιούπολη

Λεωφορείο:

237 Άνω Ηλιούπολη από σταθμό Δάφνη του Μετρό στη στάση Πλατεία Εθνικής Αντίστασης

Τηλ.: 2109941199, 2109914732, 6945405825, E-mail: info@klh.gr,

Ιστοσελίδα: www.klh.gr)          

Στο Δρόμο της Αριστεράς που κυκλοφορεί το Σάββατο 28 Ιανουαρίου

Στο Δρόμο της Αριστεράς που κυκλοφορεί 
το Σάββατο 28 Ιανουαρίου

Βαθαίνει το χάσμα ανάμεσα στις δυνάμεις του Δυτικού κόσμου

Τα πρώτα βήματα Τραμπ διχάζουν τις ΗΠΑ και οξύνουν την αντιπαράθεση με το πόλο της παγκοσμιοποίησης

Οι αγρότες ξανά στους δρόμους. Δίκαιες οι κινητοποιήσεις ενάντια στην καταστροφής της γεωργικής παραγωγής

Ακόμα διαβάστε:

Μεγαλώνει η διάλυση και φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης

Η Μάρτα Χαρνεκερ μιλά στον Δρόμο για τις εξελίξεις στη Λατινική Αμερική

Και όπως κάθε εβδομάδα το ένθετο Νόστιμον Ήμαρ με πλούσια θεματολογία

---

ατζέντα

Ο Δρόμος πάει Θέατρο (Θεσσαλονίκη)

Νίκος Καζαντζάκης – ΑΣΚΗΤΙΚΗ – Salvadores dei

Σκηνοθεσία: Αντρέας Κουτσουρέλης

Σάββατο 4 Φλεβάρη | 21.00

Στο μικρό θέατρο της “Μονής Λαζαριστών”

Αφιέρωμα στον Πατρίτσιο Γκουσμάν

Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου, Αθήνα.

Μετά την προβολή της ταινίας Νοσταλγώντας το φως, το Κτίριο 11δ προβάλλει Το μαργαριταρένιο κουμπί (2015), στο πλαίσιο αφιερώματος στον Πατρίτσιο Γκουσμάν. Στις 20:00 στο Κτίριο11δ, Ρεθύμνου 11, δίπλα από το ξενοδοχείο Park στο Πεδίον του Άρεως.

Γλέντι ρεφενέ

Σάββατο 28 Ιανουαρίου, Πάτρα.

Οι φίλοι του Δρόμου στην Πάτρα κόβουν την πρωτοχρονιάτικη πίτα τους για το 2017, με γιορτινή διάθεση, μεζέδες, κρασάκι και παραδοσιακούς χορούς. Στο Στέκι του Δρόμου (Ιωάννη Βλάχου 35) ώρα 21:00.

---

Δείτε εδώ το πρωτοσέλιδο και ακούστε εδώ το ραδιοφωνικό σποτ

Μεταξύ άλλων διαβάστε:

Κεντρικό θέμα:

Έκαναν την Ελλάδα εξαιρετικά μη βιώσιμη

Η κυβερνητική απάτη κλιμακώνεται, ενώ η χώρα βουλιάζει
Εκλιπαρούν τους Ευρωκράτες για οίκτο και γλύφουν τον Τραμπ

EDITORIAL

«Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα»

Διαβάστε το εδώ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ:

– Το ρήγμα στην υπερδύναμη, του Ρούντι Ρινάλντι

– Ο πόλος της παγκοσμιοποίησης σε κρίση, του Σπύρου Παναγιώτου

– Τέταρτη Βιομηχανική Επανάσταση

Στο θέμα της εβδομάδας, διαβάστε:

Η φτωχοποίηση του λαού από την «κυβέρνηση της αριστεράς»

του Παύλου Δερμενάκη

Το… υπ’ ατμόν ΔΝΤ επιβάλλει τη γραμμή Σόιμπλε

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

«Υπάρχουν δικασταί εις τας Αθήνας»

του Βασίλη Ασημακόπουλου

Κεντροαριστεροί πονοκέφαλοι στη δίνη του «ορντοφιλελευθερισμού»

Οι κινητοποιήσεις των αγροτών και τα ζητούμενα

του Δημήτρη Κοδέλα

Αγώνα επιβίωσης ετοιμάζει ο αγροτικός κόσμος

του Νίκου Γεωργιάδη

Ποιοι μας αποκαλούν «λαϊκιστές»;

του Αθανάσιου Μπόικου

Στο μυαλό είναι ο στόχος

του Βύρωνα Λάμπρου

Τρόμος, οργή και υστερία των ελίτ

του Απόστολου Αποστολόπουλου

Ας περιμένουν οι γυναίκες Mr. Trump

του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Στη στήλη Προφητε… troll

Είμαι ένα τσιπάκι τόσο δα μικρό

από τον Δημήτρη Ουλή

Στη στήλη Παρεκκλίσεις:

Ανατολικός Άνεμος

της Γιώργου Λιερού

Στη στήλη είπαν και έγραψαν:

Η αντιστροφή της σχέσης μεταξύ μέσων και σκοπών

της Σιμόν Βέιλ

Το σκάνδαλο Novartis

Δύο χρόνια

του Μάριου Διονέλλη

Οι εκτελέσεις Εβραίων στη Θεσσαλονίκη

της Μαρίας Καβάλα

Να σωθεί ο ποταμός Πέλεκας

της Σωτηρίας Πουζουκλίδου

«Σκλάβος με Συνταγματικό Πρόσημο»

του Ζαν Πολ Μαρά

Στη στήλη Εν Τέλει

Με αφορμή τη φωτογραφία των φαντάρων

του Δημήτρη Γκάζη

Στα διεθνή, μεταξύ άλλων:

Η βασκική Πατριωτική Αριστερά… αυτοδιορθώνεται

του Ερρίκου Φινάλη

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ της Μάρτα Χάρνεκερ:

Οι κυβερνήσεις δεν σκεφτόντουσαν την σημασία της λαϊκής πρωταγωνιστικότητας σε ο,τι κάνανε

στον Χρήστο Γιοβανόπουλο

Το Τέλος του Προοδευτικού Νεοφιλελευθερισμού

της Νάνσι Φρέιζερ

Στη στήλη Ημερολόγια BREXIT

Εκατοντριανταεπτά

του Ηλία Σταθάτου

Στις σελίδες του Πολιτισμού, μεταξύ άλλων:

Τζάκι για πάντα

της Ιφιγένειας Καλαντζή

Η Ασκητική του Ν. Καζαντζάκη στο ΚΘΒΕ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Το blues της ανεργίας

O συγγραφέας Παναγιώτης Βλάχος μιλά στον Κώστα Στοφόρο

Στο Περίπτερο Ιδεών ο Στέλιος Ελληνιάδης γράφει: Ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ: από το Καζίνο στο Λευκό Οίκο!

Και όπως κάθε βδομάδα, διαβάστε τις σελίδες του Ηρόστρατου, δείτε τα σκίτσα των Γιάννη Αντωνόπουλου,Βαγγέλη Παπαβασιλείου, Παναγιώτη Μητσομπόνου και το ξεχωριστό κάθε φορά social design του Δημήτρη Θ. Αρβανίτη

Εφημερίδα Δρόμος

Αναζητήστε την κάθε Σάββατο στα περίπτερα