Το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος αποτελεί μια ακόμα ηχηρή αποδοκιμασία της Ευρώπης του κεφαλαίου μετά το περσινό ελληνικό «Όχι»: την επιβεβαίωση ότι η νομιμοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης βρίσκεται στο ναδίρ και, ταυτόχρονα, υπόμνηση πως το ευρωπαϊκό οικοδόμημα είναι στον αντίποδα της δημοκρατικής προσδοκίας για την «Ευρώπη των λαών».
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στην καμπάνια υπέρ του Brexit τον επικοινωνιακό τόνο έδωσαν η εθνικιστική πτέρυγα των βρετανών Συντηρητικών και η αντιμεταναστευτική ρητορική του UKIP. Εξίσου όμως δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι η ψήφος υπέρ της εξόδου ήταν κατά κύριο λόγο η ψήφος των εργαζόμενων, των φτωχών, της (μειοψηφικής έστω) ριζοσπαστικής Αριστεράς, που προσπάθησε να σκιαγραφήσει μια διεθνιστική πρόταση εξόδου, αλλά και σημαντικού τμήματος της βάσης των Εργατικών που εύλογα δεν ενθουσιάστηκαν με την ιδέα της συμπαράταξης με (και υπό) τον Κάμερον. Στα συμφραζόμενα αυτά, η παραίτηση του βρετανού πρωθυπουργού, η αποσταθεροποίηση των «αγορών», ο «σκεπτικισμός» του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και η πικρή γεύση της ήττας για τις ευρωπαϊκές ελίτ (των δικών μας «αντιλαϊκιστών» συμπεριλαμβανομένων…), για όσους δηλαδή έδωσαν υπαρξιακό αγώνα υπέρ του Bremain, είναι τα καλά νέα της μέρας.
Γνωρίζοντας (και από οικεία κακά…) την ευρηματικότητα των ελίτ όταν πρόκειται για τη διαστρέβλωση της λαϊκής ετυμηγορίας, είναι σχεδόν βέβαιο ότι το ιστορικό αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος θα υποστεί κάθε είδους «δημιουργική» ανάγνωση, ώστε να αποσυνδεθεί από το δημοκρατικό του φορτίο και να συνδεθεί με τις πιο «ανταγωνιστικές» (και ταυτόχρονα συμπληρωματικές) σκοπιμότητες. Για τη μεν βρετανική Δεξιά και Ακροδεξιά, λοιπόν, θα διαβαστεί ως επιχείρημα υπέρ ενός ακόμα πιο αυταρχικού και ρατσιστικού εθνικισμού· για τις δε ευρωπαϊκές ελίτ ως «δικαίωση» της μεταδημοκρατικής και αντιπροσφυγικής πορείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που μέσα στην κρίση παροξύνεται.
Για όλους αυτούς τους λόγους, χρειάζεται να το θυμίσουμε: Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η θεσμική μορφή του «διεθνισμού του κεφαλαίου»: η θεσμική μορφή του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού, που αποδεδειγμένα πια, δεν αποτρέπει (αντίθετα: ευνοεί) την άνοδο της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Το βρετανικό δημοψήφισμα ήρθε να θυμίσει ότι, στο πλαίσιο αυτό, η Αριστερά έχει δύο επιλογές: είτε την ενσωμάτωση στο νεοφιλελευθερισμό, συνεπώς την εκχώρηση της εκπροσώπησης των φτωχών στην Ακροδεξιά· είτε την αντιπαράθεση με το νεοφιλελευθερισμό, που αναπόφευκτα θέτει το ζήτημα της ρήξης με την Ευρωπαϊκή Ένωση – όχι χάριν της «δικής μας» εθνικής οικονομικής κυριαρχίας, αλλά ενός νέου, διεθνιστικού αντικαπιταλισμού.
No comments:
Post a Comment