Προηγούμενη ανάρτηση για το θέμα http://tsakthan.blogspot.gr/2016/06/7.html
Η τρίτη άποψη τονίζει ότι ο σύγχρονος οικολογισμός έχει συγκεκριμένη ιστορική ταυτότητα. Περιβαλλοντικές καταστροφές πάντα ταλαιπωρούσαν τον πλανήτη αλλά μόνο τον τελευταίο αιώνα έγινε φανερό ότι οι σύγχρονες παγκόσμιες καταστροφές απειλούν την ακεραιότητα και την πολυπλοκότητα του οικοσυστήματος.
Στην εποχή που διανύουμε το οικολογικό κίνημα απέκτησε παγκόσμιο χαρακτήρα και ιδεολογικές συντεταγμένες. Ταυτόχρονα εκδηλωνόταν η κρίση των κομμάτων της αριστεράς με την κατάρρευση των ανελεύθερων και αντιπεριβαλλοντικών πολιτικο-οικονομικών συστημάτων της ΕΣΣΔ και των λοιπών καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού», την ενσωμάτωση της σοσιαλδημοκρατίας στη λογική του φιλελεύθερου καπιταλισμού και την απίσχναση του κράτους πρόνοιας της Δυτικής Ευρώπης και την κατίσχυση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της ιδιωτικοποίησης των δημοσίων επιχειρήσεων και την παραχώρηση κρατικού έργου σε ιδιώτες εργολάβους, με αποτέλεσμα τη γενίκευση και την ένταση της οικολογικής κρίσης. Ένα μέρος αυτής της δυσαρέσκειας από την κατάσταση είχε αρχίσει να εκδηλώνεται είτε ως συμμετοχή στα νέα κοινωνικά κινήματα, κατά προτίμηση το οικολογικό, είτε ως αποστασιοποίηση από τα παλαιά πολιτικά κόμματα και τη στροφή προς τα Πράσινα και εναλλακτικά κόμματα.
Οι ρίζες, λοιπόν, της σύγχρονης πολιτικής οικολογίας τοποθετούνται στις δεκαετίες του 1960 και του 1970 όταν πολλοί συγγραφείς, επιστήμονες και ακτιβιστές ενστερνίστηκαν την κριτική κατά του «βιομηχανισμού» και της εκδοχής της νεωτερικότητας που προέτασσε τον εξορθολογισμό και την κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στη φύση με εκμεταλλευτική λογική. Η πρώτη πετρελαϊκή κρίση δίνει τροφή για μια πιο έντονη εκστρατεία κατά της κατασπατάλησης των μη ανανεώσιμων πόρων και πρώτων υλών σε παγκόσμιο πλέον επίπεδο.
Συνεχίζεται...
Θανάσης Τσακίρης
Η τρίτη άποψη τονίζει ότι ο σύγχρονος οικολογισμός έχει συγκεκριμένη ιστορική ταυτότητα. Περιβαλλοντικές καταστροφές πάντα ταλαιπωρούσαν τον πλανήτη αλλά μόνο τον τελευταίο αιώνα έγινε φανερό ότι οι σύγχρονες παγκόσμιες καταστροφές απειλούν την ακεραιότητα και την πολυπλοκότητα του οικοσυστήματος.
Στην εποχή που διανύουμε το οικολογικό κίνημα απέκτησε παγκόσμιο χαρακτήρα και ιδεολογικές συντεταγμένες. Ταυτόχρονα εκδηλωνόταν η κρίση των κομμάτων της αριστεράς με την κατάρρευση των ανελεύθερων και αντιπεριβαλλοντικών πολιτικο-οικονομικών συστημάτων της ΕΣΣΔ και των λοιπών καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού», την ενσωμάτωση της σοσιαλδημοκρατίας στη λογική του φιλελεύθερου καπιταλισμού και την απίσχναση του κράτους πρόνοιας της Δυτικής Ευρώπης και την κατίσχυση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της ιδιωτικοποίησης των δημοσίων επιχειρήσεων και την παραχώρηση κρατικού έργου σε ιδιώτες εργολάβους, με αποτέλεσμα τη γενίκευση και την ένταση της οικολογικής κρίσης. Ένα μέρος αυτής της δυσαρέσκειας από την κατάσταση είχε αρχίσει να εκδηλώνεται είτε ως συμμετοχή στα νέα κοινωνικά κινήματα, κατά προτίμηση το οικολογικό, είτε ως αποστασιοποίηση από τα παλαιά πολιτικά κόμματα και τη στροφή προς τα Πράσινα και εναλλακτικά κόμματα.
Οι ρίζες, λοιπόν, της σύγχρονης πολιτικής οικολογίας τοποθετούνται στις δεκαετίες του 1960 και του 1970 όταν πολλοί συγγραφείς, επιστήμονες και ακτιβιστές ενστερνίστηκαν την κριτική κατά του «βιομηχανισμού» και της εκδοχής της νεωτερικότητας που προέτασσε τον εξορθολογισμό και την κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στη φύση με εκμεταλλευτική λογική. Η πρώτη πετρελαϊκή κρίση δίνει τροφή για μια πιο έντονη εκστρατεία κατά της κατασπατάλησης των μη ανανεώσιμων πόρων και πρώτων υλών σε παγκόσμιο πλέον επίπεδο.
Συνεχίζεται...
Θανάσης Τσακίρης
No comments:
Post a Comment