Στα «Ενθέματα» στο φύλλο της Κυριακής 21 Ιουλίου

Στα «Ενθέματα» στο φύλλο της Κυριακής 21 Ιουλίου

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους (enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata

Kείμενα των: Μάκη Κουζέλη, Στρατή Μπουρνάζου, Βάσως Κιντή, Αλφρέδο Σεράνο Μανθίγια, Βασίλη Δρουκόπουλου, Περικλή Παπανδρέου, Πολυμέρη Βόγλη, Φωτεινής Μαργαρίτη, Μενέλαου Χαραλαμπίδη, Γκεόργκι Μένταροφ

Με αφετηρία το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Κόμμα των μελών σημαίνει μέλη αλλά και κόμμα. Συνέντευξη του Μάκη Κουζέλη. Ο Μάκης Κουζέλης γράφει για τις επιτυχίες και τις αδυναμίες του συνεδρίου, τον κόσμο του, τη συλλογικότητα, τη δημοκρατία, το από εδώ και πέρα: "Οι συνθήκες υπό τις οποίες θα κληθεί, αν κληθεί, η Αριστερά στην εξουσία θα είναι εξαιρετικά δύσκολες, συνθήκες κατάρρευσης της οικονομίας και της κοινωνίας. Χρειάζονται λοιπόν πολλά σε αυτή τη συνθήκη: πολιτική, στελέχη, θέσεις, συμμαχίες, διεύρυνση, αλλά και να ριζοσπαστικοποιείς τον κόσμο· όχι να απο-ριζοσπαστικοποιηθείς εσύ, αλλά να συνεχίζεις τη ριζοσπαστικοποίηση ευρύτερων μαζών".

Παραλειπόμενα του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ. Του Στρατή Μπουρνάζου
"Η τελευταία μέρα ήταν σημαντική για έναν ακόμα λόγο. Ψηφίστηκε, τότε, ένα καταστατικό που αποτελεί δημοκρατική κατάκτηση, από πολλές απόψεις, καθώς και σημαντικές τροπολογίες. Η τροπολογία, λ.χ., που προβλέπει ότι όλες οι σοβαρές πολιτικές αποφάσεις θα συζητιούνται, με ευθύνη της Κεντρικής Επιτροπής, στις οργανώσεις μελών, καθώς και εκείνη που ορίζει ότι οι βουλευτές αποδίδουν το σύνολο του μισθού τους στο κομματικό ταμείο και μισθοδοτούνται με βάση το ενιαίο μισθολόγιο που θα καταρτιστεί, αποτελούν σπουδαίες αποφάσεις για τη δημοκρατία και τη συλλογικότητα. Ψηφίστηκαν, και αποτελούν πλέον κομμάτι του καταστατικού".

Επιστολή της Βάσως Κιντή για τα γεγονότα της Πρυτανείας. Η Βάσω Κιντή απαντά στο άρθρο του Στρατή Μπουρνάζου «Το αλυσοπρίονο. Και το συνέδριο» στα προηγούμενα «Ενθέματα, στα  σχετικά με τα γεγονότα της 8ης Ιουλίου στην Πρυτανεία: "Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ ενδιαφέρονταν να προστατεύσουν τους παρανομούντες φοιτητές που καταπατούσαν βάναυσα στοιχειώδη δικαιώματά μας και όχι εμάς τους καθηγητές που ήμασταν θύματα της αυθαιρεσίας. τους. Δεν θέλω να σκέφτομαι ότι στο καθεστώς που επαγγέλλεται ο ΣΥΡΙΖΑ θα αλωνίζουν ατιμωρητί ασύδοτες ομάδες κρούσης που θα τιμωρούν κατά βούληση όποιον αναγορεύουν σε εχθρό. Ούτε ότι θα θέλετε ακαδημαϊκούς δασκάλους που σκύβουν το κεφάλι εξευτελισμένοι και περιδεείς απέναντι στην αυθαιρεσία και τη βία ορισμένων φοιτητών τους".

Το αλυσοπρίονο, αριθμός 2. Απάντηση στη Βάσω Κιντή. Ο Στρατής Μπουρνάζος απαντάει στη Βάσω Κιντή σχετικά με τα γεγονότα της 8ης Ιουλίου στην Πρυτανεία του Πανεπιστημίου Αθηνών. Γράφει: «Για το αλυσοπρίονο, βλ. εδώ). Για τους ψεκασμούς, έχω ιδία γνώση (και ίδιον φτάρνισμα): εκείνο το απόγευμα, η Βασιλική Κατριβάνου, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, είχε οσμή εντελώς διαφορετική από τη συνήθη».

Μ. Ραχόι: Ένας πρόεδρος υπακούει στο γραπτό σενάριο. Του Αλφρέδο Σεράνο Μανθίγια(μετάφραση: Κρίτων Ηλιόπουλος). «Ο Ραχόι ήταν ξεκάθαρος. Όπως συνήθως, τις ελάχιστες φορές που εμφανίζεται δημοσίως, ο ισπανός πρόεδρος δεν απευθύνεται στους πολίτες. Τα λόγια του έχουν έναν αποδέκτη που δεν είναι ούτε κατά διάνοια η πλειονότητα των ανθρώπων που ζουν στην Ισπανία, που υποφέρουν από την ανεργία και χάνουν το δικαίωμά τους στα βασικά κοινωνικά αγαθά (παιδεία και υγεία). Αντιθέτως, ο Ραχόι προτιμάει να απευθύνεται στο 0,00001%, με άλλα λόγια στις ιδιωτικές τράπεζες, στο πολυεθνικό κεφάλαιο, στην Τρόικα και, πιο ειδικά, στη Μέρκελ».

Συνταγματικές εκτροπές και (αντ)συνταγματικές προτροπές. Η JPMorgan, η δραχμή και η συνηγορία της υπέρ της κυβέρνησης. Του Βασίλη Δρουκόπουλου. Τι έλεγε ο JPΜorgan στα τέλη του 19ου αιώνα  για τις κατασχέσεις των σπιτιών και το πώς το κεφάλαιο πρέπει να αυτοπροστατεύεται και να κάνει τους ανθρώπους άβουλους. Και ο ρόλος της JPΜorgan σήμερα, τα παιχνίδια της με τη δραχμή και η υποστήριξή της στη κυβέρνηση Σαμαρά.

Εξελληνισμός και αλβανική εθνική αυτοπεποίθηση. Του Περικλή Παπανδρέου. «Τον Απρίλιο του 2011 έφυγε από τη ζωή ο Περικλής Παπανδρέου. Βίαια, ακατανόητα. Όλοι εμείς που τον γνωρίσαμε και τον ζήσαμε, μείναμε πίσω με αναπάντητα ερωτήματα. Με τις αναμνήσεις από έναν χαρισματικό άνθρωπο, από έναν βίο που δεν σπαταλήθηκε, αλλά αφιερώθηκε σε ό,τι πραγματικά αξίζει, μια διαρκής αναζήτηση νοήματος. Παλαιότερα, αυτό το νόημα είχε βρεθεί στην πολιτική δράση. Πιο πρόσφατα, η αναζήτησή τον οδήγησε στο Λονδίνο όπου εκπόνησε τη διδακτορική διατριβή του. Η μελέτη του αυτή, με τίτλο "Παιδιά της μετανάστευσης στην Αθήνα. Η πολιτική του ανήκειν και οι σκοτεινές πλευρές της προσαρμογής" (μετ. Πελαγία Μαρκέτου, εκδ. νήσος) κυκλοφορεί τις επόμενες μέρες. Πολλοί ίσως ανακαλύψουν στο βιβλίο έναν οξυδερκή κοινωνικό επιστήμονα, ήταν, όμως, πολύ περισσότερα από αυτό... (Πολυμέρης Βόγλης)».

Το Ταξίμ και η υπεράσπιση του δημόσιου χώρου. Από τον αγώνα για την πόλη, στην ανατρεπτική γιορτή. Της Φωτεινής Μαργαρίτη:
"Μοιάζει να ανοίγει το κεφάλαιο των πόλεων. Απέναντι σε στρατηγικές σχεδιασμού που θέλουν να μεταμορφώσουν το ετερόκλητο ανθρώπινο πλήθος σε «πειθαρχική» κοινωνία, αναπτύσσεται ήδη μια νέα αστική κουλτούρα πολιτικής ανυπακοής... Η χειραφετημένη ατομικότητα διεκδικεί δημόσιους χώρους που ενώνουν: «Να ζεις σαν ένα δέντρο μόνος και ελεύθερος, να ζεις με τους συντρόφους σου όπως τα δέντρα ενός δάσους» (Ναζίμ Χικμέτ)".

22 Iουλίου: 70 χρόνια από τη μαζικότερη αντιστασιακή κινητοποίηση της Κατοχής.Αντίσταση ή υπακοή; Του Μενέλαου Χαραλαμπίδη. "Σπάνια βλέπουμε την Αντίσταση κατά την περίοδο της Κατοχής ως ένα τεράστιο ηθικό, πολιτικό και ψυχολογικό δίλλημα που έθεσε τις επιλογές, διαμόρφωσε τις συνειδήσεις και καθόρισε τις ζωές των ανθρώπων: Αντίσταση ή υπακοή; Δράση ή αναμονή;"

WEB ONLY – ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΜΠΛΟΓΚ ΤΩΝ «ΕΝΘΕΜΑΤΩΝ»

Οι αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στη Βουλγαρία: τα μήντια, οι ολιγάρχες και ο «νέος αντικομμουνισμός»: Tι συμβαίνει στη Βουλγαρία;  Του Γκεόργκι Μένταροφ (μετάφραση Μαρία Καλαντζοπούλου). "Η απελπισία του να ζητούν μια απ’ τα ίδια είναι χαρακτηριστική της σύγχρονης μετα-ιδεολογικής κατάστασης: μπορεί κανείς να αλλάξει τους πολιτικούς, αλλά όχι την πολιτική. Η δραματική έλλειψη φαντασίας δεν είναι ελάττωμα του λαού, αλλά μάλλον έγκειται στην αποτυχία της αριστεράς να δημιουργήσει μια εναλλακτική. Παρ’ όλα αυτά, μόνο στην (ανύπαρκτη ακόμα) ριζοσπαστική Αριστερά αντιστοιχεί το να γιατρέψει τις πληγές της μετα-πολιτικής και να σπάσει τον φαύλο κύκλο αμοιβαιότητας στην εφαρμογή της λιτότητας και των συντηρητικών πολιτικών".