Στα «Ενθέματα» στο φύλλο της 10ης Μαρτίου

Στα «Ενθέματα» στο φύλλο της 10ης  Μαρτίου

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους (enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata

Kείμενα των: Μαρίας Καραμεσίνη, Γιώργου Κατρούγκαλου, Κλειώς Παπαντολέων, Γιάννη Κωνσταντίνου, Ευτύχη Μπιτσάκη, Αντόνιο Γκράμσι, Νίκου Σαραντάκου, Δημήτρη Β. Παπαδημητρίου, Δημήτρη Παπανικολάου.

Ανεργία: η δύσκολη εξίσωση. Με δεδομένο ότι η ανεργία τους τελευταίους μήνες έχει φτάσει σε ποσοστά-ρεκόρ, η Μαρία Καραμεσίνη εξηγεί γιατί το σταμάτημα της ανοδική της πορείας «αποτελεί την πρώτη προτεραιότητα για τον ΣΥΡΙΖΑ και έχει ως προϋπόθεση την ανάσχεση της ύφεσης με μέτρα ενίσχυσης της ζήτησης των κατώτερων και μεσαίων τάξεων».

Συντακτική ή Αναθεωρητική; Ο Γιώργος Κατρούγκαλος συνεχίζει την κουβέντα για τον χαρακτήρα της επόμενης Βουλής, υποστηρίζοντας την ανάγκη για Συντακτική Συνέλευση, ώστε «να είμαστε το σφυρί και όχι το αμόνι».  «Η Αριστερά οφείλει να απέχει από τη διαδικασία αναθεώρησης που θα ξεκινήσει τον Ιούνιο, μια που τίποτα καλό δεν μπορεί να βγει από αυτή». Σύντομη ανταπάντηση του Δημήτρη Χριστόπουλου: Με την πρόταση Γ. Kατρούγκαλου «είναι βέβαιο ότι οδηγούμαστε στο πιο προβληματικό σενάριο: και το χειρότερο δυνατό Σύνταγμα κινδυνεύουμε να αποκτήσουμε, και “Συντακτική Συνέλευση” φυσικά να μη γίνει».

ΙΣΟΒΙΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ: ΝΑΙ ή ΟΧΙ;

Μια δικαστική κρίση που πείθει: Γιάννης Κωνσταντίνου

Ο αναποτελεσματικός μπαμπούλας των ισοβίων: Κλειώ Παπαπαντολέων.

Η καταδίκη των τριών του Δήμου Θεσσαλονίκης σε ισόβια προξένησε μεγάλη συζήτηση. Η μία άποψη, στάθηκε στην απόδοση δικαιοσύνης, που στηρίζει τους θεσμούς. Η αντίθετη άποψη στάθηκε στον εξοντωτικό χαρακτήρα της ποινής, που οδηγεί σε επικίνδυνες λογικές για τη δημοκρατία. Δύο νομικοί διατυπώνουν τη (διαφορετική) άποψή τους για το ζήτημα.

Για την «Ουτοπία», τον μαρξισμό και την ενότητα της Αριστεράς. Συνέντευξη. Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης εκατό τευχών του περιοδικού «Ουτοπία», ο Ευτύχης Μπιτσάκης μιλάει για την εικοσάχρονη διαδρομή του περιοδικού, τον μαρξισμό σήμερα, τα καθήκοντα και τους δρόμους της ελληνικής Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ: «Αφού λοιπόν όλοι οι αριστεροί θέλουμε τον  σοσιαλισμό, ας αρχίσουμε να λέμε καλημέρα. Οι αριστεροί να βρεθούμε μαζί στους καθημερινούς αγώνες. Να συνομιλήσουμε. Να προχωρήσουμε σε θεωρητικό-πολιτικό διάλογο, προϋπόθεση για ουσιαστικές και βιώσιμες συνεργασίες».

Η αδιαφορία. Ένα άγνωστο στα ελληνικά κείμενο, του 1916, του Αντόνιο Γκράμσι: «Πρέπει λοιπόν να εκπαιδευτούμε σ’ αυτή τη νέα ευαισθησία, πρέπει να τελειώσουμε οριστικά με τις ανερμάτιστες μεμψιμοιρίες των αιώνιων αθώων. Πρέπει να ζητήσουμε λογαριασμό απ’ τον καθέναν για το πώς διεκπεραίωσε το έργο που του ανέθεσε και του αναθέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτά που έκανε και κυρίως γι’ αυτά που δεν έκανε» (μετάφραση: Κωνσταντίνα Ευαγγέλου).

Σύντροφοι όλων των γλωσσών… Ο Νίκος Σαραντάκος, στη μόνιμη στήλη του «Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία» ασχολείται με την ετυμολογία και τη διαδρομή της λέξης «σύντροφος» σε διάφορες εποχές και γλώσσες. Και καταλήγει: «Σύντροφοι από πολλές γλώσσες, σύντροφοι από πολλές χώρες, λέξεις που θα χρειαστεί να ξανακουστούν τώρα, με την ολομέτωπη επίθεση του κεφαλαίου κατά της εργασίας σε όλο τον κόσμο και σε όλη την Ευρώπη… καιρός να ξεσκονίσουμε τα αγωνιστικά λεξικά μας».

Η αδύνατη επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας. Ο Δημήτρης Β. Παπαδημητρίου εξηγεί γιατί η πολιτική της λιτότητας κάνει αδύνατη την επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας. Και καταλήγει: «Μια ικανοποιητική μακροπρόθεσμη λύση, όσο δύσκολη κι αν είναι, μπορεί να επιτευχθεί, αλλά απαιτεί εμπνευσμένη καθοδήγηση και δυναμική ηγεσία. Το ζήτημα πλέον δεν είναι μόνο οικονομικό, αλλά άκρως πολιτικό» (το πλήρες κείμενο με τίτλο «Προκλήσεις και πολιτικές επιλογές για την ευρωζώνη και την Ελλάδα», δημοσιεύεται στην ηλεκτρονική έκδοση της «Αυγής» και στο μπλογκ των «Ενθεμάτων»).

Ομοφοβία, ρατσισμός και θανατοπολιτική. Με οργή και σε πένθος. «Παράλληλα με τη βιοπολιτική, βλέπουμε σήμερα να οργανώνεται όλο και περισσότερο μια ιδιότυπη θανατοπολιτική που δεν περιορίζεται, όσο κι αν προτυπώνεται, στις κινήσεις της Χρυσής Αυγής. Μιλάμε για μια ευρύτερη στρατηγική, κατά την οποία τα σώματα νεκρών παρελαύνουν επίσης γύρω μας, ορίζοντας τις ζωές των ζωντανών -- είτε ως φόβητρο, είτε ως τακτική ξεκαθαρίσματος, είτε ως παράπλευρες απώλειες». Γράφει ο Δημήτρης Παπανικολάου.