Ο Σιδέρης Σιδηρόπουλος ήταν ο Αλέξης της δικής μου γενιάς. Όταν ήμουν κι εγώ 16χρονος.
Ήταν Παρασκευή 30 Απριλίου 1976. Παραμονή Πρωτομαγιάς -την ώρα που σε ένα «περίεργο» δυστύχημα σκοτώνεται ο Αλέκος Παναγούλης- ο αγωνιστής μαθητής Σιδέρης (Ισίδωρος) Ισιδωρόπουλος, μέλος της «Μαθητικής Πρωτοπορίας», κολλούσε αφίσες της οργάνωσης «Κ.Ο. Μαχητής» (Κομμουνιστική Οργάνωση Μαχητής), για την συγκέντρωση της επόμενης μέρας που καλούσε η τότε εξωκοινοβουλευτική αριστερά (ΕΚΚΕ, ΟΜΛΕ, ΕΛΕΚ κ.α.) στην πλατεία Κοτζιά.
Κοντά στην οδό Πειραιώς στην προσπάθειά του να αποφύγει τη σύλληψη ο 16χρονος Σιδέρης χτυπήθηκε από διερχόμενο αυτοκίνητο, τραυματίστηκε σοβαρά και την επόμενη μέρα πέθανε στο νοσοκομείο όπου είχε μεταφερθεί.
Στην πορεία της Πρωτομαγιάς εκείνη την ημέρα κυριάρχησε το σύνθημα «Ένας στο χώμα, χιλιάδες στον αγώνα» αναφερόμενο στον Αλέκο Παναγούλη. Η χούντα είχε τελειώσει σχεδόν δύο χρόνια πριν. Η Πρωτομαγιά, όμως, του 1976 είχε νεκρούς, όχι έναν αλλά δύο. Ήταν οι πρώτοι νεκροί της μεταπολίτευσης που κατά σύμπτωση και οι δύο πέθαναν σε «αυτοκινητιστικά ατυχήματα» καλά ενταγμένα μέσα στο γενικότερο κλίμα τρομοκρατίας που είχε εξαπολύσει η κυβέρνηση του «θείου» Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Λίγες μέρες μετά στις 4 Μάη χιλιάδες κόσμου συγκεντρώνονται στο Πολυτεχνείο για να διαδηλώσουν για τη δολοφονία του Σιδέρη και παρ’ ότι η πορεία προς τη βουλή απαγορεύεται από την αστυνομία, η οργή και η αποφασιστικότητά κυριαρχεί η πορεία πραγματοποιείται. Την επόμενη ημέρα, 5 Μάη, ο λαός βγαίνει ξανά στο δρόμο. Ένα εκατομμύριο πολίτες διαδηλώνουν στην κηδεία του Αλέκου Παναγούλη. «Το αίμα κυλάει κι εκδίκηση ζητάει» φωνάζουμε σε όλη την διάρκειά της, εμείς οι «αριστεριστές».
Ο Δεκέμβρης του 2008 ήταν η συνέχιση της ρήξης με ένα δολοφονικό και αδηφάγο καπιταλιστικό σύστημα που αφανίζει δεκαξάχρονους Σιδηρόπουλους και Γρηγορόπουλους που δεν υποτάσσονται.
Ο λαός θα πει την τελευταία λέξη. Αυτός ο μήνας ανήκει σε κάθε Αλέξη.
No comments:
Post a Comment