Στα «Ενθέματα» στο φύλλο της 24ης Φεβρουαρίου

Στα «Ενθέματα» στο φύλλο της 24ης Φεβρουαρίου

Στα περίπτερα εντός της «Αυγής», στο μπλογκ τους (enthemata.wordpress.com), στο facebook (Enthemata Avgis) και στο twitter: @enthemata

Kείμενα των: Νiemandsrose, Φωτεινής Τομαή, Άννας Μαρίας-Δρουμπούκη, Μάριου Σούση,Πωλ Ισαάκ Χάγουελ, Γιώργου Παπανάγνου, Αγγέλικας Ψαρρά, Σερζ Χαλιμί, Γ.Π. Στάμου, Δήμου Χλωπτσιούδη, Βαγγέλη Καραμανωλάκη, Μαρίζας Ντεκάστρο, Αριστείδη Καλάργαλη

Oι πιο δικοί μας ξένοι. Οι δικοί μας ξένοι και οι ξένοι δικοί μας. Γράφει η Niemandrose. «Το μήνυμα είναι πια σαφές. Θα πρέπει να στραφούμε στο εξωτερικό για να μάθουμε τι συμβαίνει στο εσωτερικό. Εδώ, δημοσιογράφοι των ανεξάρτητων μέσων και όσων δεν κινούνται από τα γνωστά εκδοτικά συμφέροντα διώκονται ή εκβιάζονται. Όχι πως είναι καινοφανές, αλλά πια γίνεται ξεδιάντροπα, προκλητικά, ρεβανσιστικά».

«Αγαπώ υπερβολικά την πατρίδα μου για να είμαι εθνικιστής» (Αλμπέρ Καμύ). Η Φωτεινή Τομαή απαντάει στην κριτική της Άννας Μαρίας Δρουμπούκη, που έχει δημοσιευτεί στα προπροηγούμενα «Ενθέματα»: «Εκ της θέσεώς μου ως Προϊσταμένης του Ιστορικού και Διπλωματικού Αρχείου του Υπουργείου των Εξωτερικών, καταγγέλλω ως εικονική πραγματικότητα τον δήθεν αποκλεισμό υποψηφίων ερευνητών από τους φακέλλους του Ιστορικού Αρχείου του Υπουργείου των Εξωτερικών». Μαζί, η σύντομη ανταπάντηση της Άννας Μαρία Δρουμπούκη. (Επίσης, web only (μόνο στην ηλεκτρονική έκδοση της «Αυγής» και στο μπλογκ των «Ενθεμάτων») δύο επιστολές του Μάριου Σούσηκαι του Πωλ Ισαάκ Χάγουελ, που  υπερασπίζονται το έργο της Φ. Τομαή).

Γκάλοπ, πάθη και ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ μετά τη μεταπολίτευση. Ο Γιώργος Παπανάγνουγράφει για το πώς ο ΣΥΡΙΖΑ, συνδεόμενος με τα κινήματα και δίνοντας έμφαση στη δημοκρατία, κομίζει ένα νέο μοντέλο, σε πλήρη ρήξη με τα πεπραγμένα και τις αντιλήψεις της Μεταπολίτευσης.

Το όνομά του η ψυχή της; Βουλευτής, βουλεύτρια ή βουλευτίνα; Η Αγγέλικα Ψαρρά, στη μόνιμη στήλη της «Διαφορίδια- Φεμινιστικά και άλλα» εξηγεί πώς δεν πρόκειται για ζήτημα γραμματικών κανόνων, αλλά σχέσεων εξουσίας και έμφυλων ρόλων – όπως δείχνουν οι σχετικές διαμάχες και στην Ελλάδα από το 1953 μέχρι σήμερα.

Η αυτοδιαχείριση στη Lip: η φαντασία στην εξουσία. Του Σερζ Χαλιμί. Με την ευκαιρία του πρωτοποριακού εγχειρήματος αυτοδιαχείρισης, που ξεκίνησαν οι εργάτες της ΒΙΟΜΕ στη Θεσσαλονίκη, εγχειρήματος με ιδιαίτερη σημασία στην Ελλάδα της κρίσης, δημοσιεύουμε ένα παλιότερο άρθρο του Σερζ Χαλιμί για το εργοστάσιο της Lip, στην Μπεζανσόν της Γαλλίας, το 1973-1974. Στο άρθρο αποτελεί ένα συνοπτικό χρονικό ενός από τα πιο διάσημα αυτοδιαχειριστικά πειράματα, στην Ευρώπη, στον απόηχο του γαλλικού Μάη (μετάφραση: Μαρία Καλαντζοπούλου).

Για μια οικολογική ανθρωπολογία. Ο Γ. Π. Στάμου ανατρέχει στα «Χειρόγραφα του 1844» του Μαρξ: «Ως μόνιμο στοιχείο της ανθρώπινης ταυτότητας, η σχέση του ανθρώπου με τη φύση είναι πάντα παρούσα, εκεί στο βάθος της συνείδησής του, έτοιμη να κινητοποιήσει την αντίδρασή του απέναντι στο βιασμό του περιβάλλοντος».

Ακροδεξιά τρομοκρατία: μια τρομοκρατία που μένει χαμηλά στην ατζέντα. Του Δήμου Χλωπτσιούδη. «Η εμμονή των μήντια και της κυβέρνησης να την περιορίσει στα αριστερά του γραμμικού ιδεολογικοπολιτικού άξονα ή στον χώρο των αντιεξουσιαστών μας υποχρεώνει να θυμίσουμε ότι σήμερα μιλάμε πια στην Ελλάδα, ξανά, και για ακροδεξιά τρομοκρατία».

Oι ρομφαίες της κρίσης. Ο Βαγγέλης Καραμανωλάκης, στη μόνιμη στήλη του «Στην αρχή των τραγουδιών»: «Καμία κρίση δεν έκανε τους ανθρώπους καλύτερους, σκέφτομαι, ιδίως όταν αρκετοί από εκείνους που κρατούν σήμερα τη ρομφαία του αρχάγγελου είναι όσοι για χρόνια στήριξαν τα λογής τρένα που πέρασαν γεμάτα τάχα μου ευκαιρίες. Τα τρένα που έφυγαν, παίρνοντας μαζί τους και κάθε ίχνος αυτοκριτικής».

Σκέψεις για την ταινία «Φιλιά εις τα παιδιά». Η Μαρίζα Ντεκάστρο γράφει με αφετηρία την ταινία «Φιλιά εις τα παιδιά» του Βασίλη Λουλέ, για τα παιδιά, τη μνήμη, το Ολοκαύτωμα, την εξόντωση των Ελλήνων Εβραίων: «Στην ταινία, τα βιώματα όσων έζησαν τον πόλεμο το αίσθημα του κυνηγημένου, ο φόβος και η αγωνία για την άγνωστη κατάληξη, η ευθύνη για τους δικούς τους, το πένθος αποκτούν πρόσωπο και όνομα».

H Κυριακή αργία στην Οθωμανική Λέσβο (1909-1911). Του Αριστείδη Καλάργαλη. Οι «εξηνταβελόνηδες αντιδραστικοί», οι «γαβριάδες», ο μητροπολίτης και η θραύση της «υέλου της προσθήκης»: Διαβάζουμε στον τοπικό Τύπο: «Το φόβητρον των εξηνανταβελόνηδων αυτών αντιδραστικών είναι οι γαβριάδες. Ένας δι’ ενός λακτίσματος ανατρέψας πλήρη κόφινον υαλικών ενός μπακάλη και άλλος καταβρέξας διά πετρελαίου τα λαχανικά λαχανοπώλου· το δε αποτέλεσμα θαυμάσιον»!