Ναδούμε στο ελικόπτερο ποιος θα πρωτομπεί...
Κίνηματων πλατειών, με κορωνίδα την ΠλατείαΣυντάγματος: Η μεγαλύτερη, ως προς τηδιάρκεια και τη λαϊκή συμμετοχή,κινητοποίηση από τη Μεταπολίτευση· ηπρώτη που δεν ξεκίνησε με πρωτοβουλίατης Αριστεράς και τα βασικά τηςχαρακτηριστικά είναι διαφορετικά απόεκείνα των κινητοποιήσεων στις οποίεςπρωτοστατούν η Αριστερά (κάθε εκδοχήτης), τα συνδικάτα, αλλά και οαντιεξουσιαστικός χώρος: άμεση δημοκρατία,ειρηνικός χαρακτήρας, δραστικόςπεριορισμός της κομματικής παρουσίας,μαζικός εθελοντισμός και παλλαϊκά/πανεθνικάφυσιογνωμικά στοιχεία.
Οπολιτικός στόχος του κινήματος τωνπλατειών επίσης πρωτοφανής για ταμεταπολιτευτικά δεδομένα: Να μην ψηφιστείτο Μνημόνιο 2 και να φύγει η κυβέρνηση.Και για την επίτευξη αυτού του στόχουαγωνίζεται με εξαιρετική αποφασιστικότητα.Οι δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, νέοικυρίως, αλλά και μεσήλικες ή ηλικιωμένοι,που έμεναν «με το χαμόγελο στα χείλη»στην Πλατεία Συντάγματος στις 15 Ιουνίου,παρά τον καταιγισμό χημικών και τιςεπελάσεις των ΜΑΤ, αποτελούν υπόδειγμαμαχητικότητας.
Προφανώς,σε μια τόσο μαζική και άρα πολυσυλλεκτικήκινητοποίηση υπάρχουν αντιφάσεις καιστοιχεία απολύτως ανταγωνιστικά με ταπροτάγματα της κοινωνικής απελευθέρωσης,με σημαντικότερα τη μόνιμη (και αποδεκτή)παρουσία ακροδεξιών, το διάχυτοελληνοκεντρισμό και το σεξισμό αρκετώνσυνθημάτων, που επ' ουδενί όμως καθορίζουντο γενικό τόνο και, οπωσδήποτε, τηδυναμική του κινήματος των πλατειών.
Πώςάλλωστε θα μπορούσε να γίνει; Το ότιβγαίνει ο κόσμος στους δρόμους δενσημαίνει ότι απαλλάσσεται αυτομάτωςαπό την ιδεολογία του (δηλαδή, τηνκυρίαρχη ιδεολογία) και, επομένως, τηνοοτροπία, τις συνήθειες και τιςπαραστάσεις που επικαθορίζουν τηνκαθημερινή ζωή και τον τρόπο σκέψηςτου. Σημαίνει, ωστόσο, ότι με την έξοδότου στο δρόμο, εκτός από την αλλαγή τωνκοινωνικοπολιτικών συσχετισμών,αμφισβητεί, ασφαλώς με διαφορετικούςρυθμούς και περιεχόμενα, τον τρόπο ζωήςκαι σκέψης του. Ούτως ή άλλως, η πράξηπροηγείται της συνείδησης και, επομένως,η Αριστερά και το κοινωνικό κίνημα δενπρέπει να αναζητούν, σε συνθήκεςθερμοκηπίου, να «τους μοιάσει ο κόσμος»,αλλά, αντίθετα, να «ανακατευόμαστε» μετον κόσμο, να τον μαθαίνουμε και ναμαθαίνουμε από αυτόν.
Τοκίνημα των πλατειών έχει ήδη κατορθώσεινα διαλύσει τη λαϊκή συναίνεση και ανοχήστην κυβέρνηση, να υπονομεύσει τηναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος,να εξασφαλίσει τη μεγαλύτερη υποστήριξηαπό κάθε κίνημα στη μεταπολιτευτικήΕλλάδα, να γίνει αγωνιστικό παράδειγμασε πανευρωπαϊκή κλίμακα και (κάτι πουυποτιμάται από αρκετά τμήματα τηςΑριστεράς) να εκφράσει, όχι με εργατίστικααλλά με ευρύτερα ταξικά χαρακτηριστικά,την κοινωνική πόλωση μεταξύ πλούσιωνκαι φτωχών ή «φτωχοποιούμενων».
Σεαυτές τις επιτυχίες του συνέβαλεκαταλυτικά ο ειρηνικός χαρακτήρας του,ο οποίος του επέτρεψε να μαζικοποιηθεί,να μη συκοφαντηθεί και κατασταλεί, ναγίνει εξαιρετικά δημοφιλές και παράλληλανα ριζοσπαστικοποιηθεί. Το Δίκτυο είναιμια συλλογικότητα που πιστεύει στηναναγκαιότητα της βίας και ως μέσουαντίστασης στην κρατική καταστολή καιως μέσου ανατροπής της αστικής εξουσίας.Γι' αυτό ακριβώς συμμετείχαμε καιυποστηρίξαμε ανεπιφύλακτα την εξέγερσητου Δεκέμβρη 2008. Όμως, η βία είναι έναμέσο, που μάλιστα πρέπει να χρησιμοποιείταιμε φειδώ, αλλιώς γίνεται αυτοσκοπός καισυκοφαντεί το απελευθερωτικό περιεχόμενοπου (πρέπει να) έχει. Σκοπός παραμένειη μαζικοποίηση και η ριζοσπαστικοποίησητου κινήματος, των αγώνων και τηςκοινωνίας. Κι αν αυτός ο σκοπός υπηρετείταικαλύτερα (γιατί ανταποκρίνεται στιςδιαθέσεις του «κανονικού» κόσμου πουβγαίνει στους δρόμους, ενισχύει τηδιάρκεια και την αντοχή της κινητοποίησηςκαι απονομιμοποιεί ευκολότερα τηνπολιτική εξουσία) από τον ειρηνικόχαρακτήρα του κινήματος των πλατειών,τότε εμείς υποστηρίζουμε ανεπιφύλακτααυτόν το χαρακτήρα.
Τελικά,αυτό που απομένει στο κίνημα είναι ναρίξει την κυβέρνηση Παπανδρέου, μεκαταλυτικές συνέπειες σε εθνικό,ευρωπαϊκό και διεθνές πεδίο. Μια τέτοιανίκη θα αποτελέσει αγωνιστικό παράδειγμαπαγκόσμιας εμβέλειας, θα προκαλέσεισοβαρό ρήγμα στη δικτατορία της ΕΕ καιτου ΔΝΤ, αλλά, πάνω απ' όλα, θα δημιουργήσειεξαιρετικά ευνοϊκές συνθήκες για τησυγκρότηση, με «ψυχή» το κίνημα τωνπλατειών, μιας οικουμενικής κοινωνικήςαντιπολίτευσης στις «οικουμενικές»μετεκλογικές κυβερνήσεις και στατρομοκρατικά διλήμματα της «ακυβερνησίας»και της «πτώχευσης».
Μεαυτό το σκεπτικό, το Συντονιστικό τωνΜεταναστευτικών και ΑντιρατσιστικώνΟργανώσεων αποφάσισε, παρ' όλη τηνκρισιμότητα της περιόδου για τουςοικονομικούς και τους πολιτικούςπρόσφυγες (απεργία πείνας των 300μεταναστών, έξαρση της φασιστικής βίας,κλιμάκωση της ρατσιστικής πολιτικήςτης κυβέρνησης και του Δήμου Αθήναςκ.λπ.), να ακυρώσει το 16ο ΑντιρατσιστικόΦεστιβάλ στο Άλσος Γουδή, ώστε όλες καιόλοι μας να συμμετέχουμε ολόψυχα στιςκινητοποιήσεις της Πλατείας Συντάγματος.
Πάμεπλατείες, λοιπόν, για να αγωνιστούμε,να νικήσουμε, να ζήσουμε!
Απότο editorial τουΔελτίου Θυέλλης που μόλις κυκλοφόρησε(το Δελτίο Θυέλλης είναι το έντυπο τουΔικτύου για τα Πολιτικά και ΚοινωνικάΔικαιώματα)
Κίνηματων πλατειών, με κορωνίδα την ΠλατείαΣυντάγματος: Η μεγαλύτερη, ως προς τηδιάρκεια και τη λαϊκή συμμετοχή,κινητοποίηση από τη Μεταπολίτευση· ηπρώτη που δεν ξεκίνησε με πρωτοβουλίατης Αριστεράς και τα βασικά τηςχαρακτηριστικά είναι διαφορετικά απόεκείνα των κινητοποιήσεων στις οποίεςπρωτοστατούν η Αριστερά (κάθε εκδοχήτης), τα συνδικάτα, αλλά και οαντιεξουσιαστικός χώρος: άμεση δημοκρατία,ειρηνικός χαρακτήρας, δραστικόςπεριορισμός της κομματικής παρουσίας,μαζικός εθελοντισμός και παλλαϊκά/πανεθνικάφυσιογνωμικά στοιχεία.
Οπολιτικός στόχος του κινήματος τωνπλατειών επίσης πρωτοφανής για ταμεταπολιτευτικά δεδομένα: Να μην ψηφιστείτο Μνημόνιο 2 και να φύγει η κυβέρνηση.Και για την επίτευξη αυτού του στόχουαγωνίζεται με εξαιρετική αποφασιστικότητα.Οι δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, νέοικυρίως, αλλά και μεσήλικες ή ηλικιωμένοι,που έμεναν «με το χαμόγελο στα χείλη»στην Πλατεία Συντάγματος στις 15 Ιουνίου,παρά τον καταιγισμό χημικών και τιςεπελάσεις των ΜΑΤ, αποτελούν υπόδειγμαμαχητικότητας.
Προφανώς,σε μια τόσο μαζική και άρα πολυσυλλεκτικήκινητοποίηση υπάρχουν αντιφάσεις καιστοιχεία απολύτως ανταγωνιστικά με ταπροτάγματα της κοινωνικής απελευθέρωσης,με σημαντικότερα τη μόνιμη (και αποδεκτή)παρουσία ακροδεξιών, το διάχυτοελληνοκεντρισμό και το σεξισμό αρκετώνσυνθημάτων, που επ' ουδενί όμως καθορίζουντο γενικό τόνο και, οπωσδήποτε, τηδυναμική του κινήματος των πλατειών.
Πώςάλλωστε θα μπορούσε να γίνει; Το ότιβγαίνει ο κόσμος στους δρόμους δενσημαίνει ότι απαλλάσσεται αυτομάτωςαπό την ιδεολογία του (δηλαδή, τηνκυρίαρχη ιδεολογία) και, επομένως, τηνοοτροπία, τις συνήθειες και τιςπαραστάσεις που επικαθορίζουν τηνκαθημερινή ζωή και τον τρόπο σκέψηςτου. Σημαίνει, ωστόσο, ότι με την έξοδότου στο δρόμο, εκτός από την αλλαγή τωνκοινωνικοπολιτικών συσχετισμών,αμφισβητεί, ασφαλώς με διαφορετικούςρυθμούς και περιεχόμενα, τον τρόπο ζωήςκαι σκέψης του. Ούτως ή άλλως, η πράξηπροηγείται της συνείδησης και, επομένως,η Αριστερά και το κοινωνικό κίνημα δενπρέπει να αναζητούν, σε συνθήκεςθερμοκηπίου, να «τους μοιάσει ο κόσμος»,αλλά, αντίθετα, να «ανακατευόμαστε» μετον κόσμο, να τον μαθαίνουμε και ναμαθαίνουμε από αυτόν.
Τοκίνημα των πλατειών έχει ήδη κατορθώσεινα διαλύσει τη λαϊκή συναίνεση και ανοχήστην κυβέρνηση, να υπονομεύσει τηναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος,να εξασφαλίσει τη μεγαλύτερη υποστήριξηαπό κάθε κίνημα στη μεταπολιτευτικήΕλλάδα, να γίνει αγωνιστικό παράδειγμασε πανευρωπαϊκή κλίμακα και (κάτι πουυποτιμάται από αρκετά τμήματα τηςΑριστεράς) να εκφράσει, όχι με εργατίστικααλλά με ευρύτερα ταξικά χαρακτηριστικά,την κοινωνική πόλωση μεταξύ πλούσιωνκαι φτωχών ή «φτωχοποιούμενων».
Σεαυτές τις επιτυχίες του συνέβαλεκαταλυτικά ο ειρηνικός χαρακτήρας του,ο οποίος του επέτρεψε να μαζικοποιηθεί,να μη συκοφαντηθεί και κατασταλεί, ναγίνει εξαιρετικά δημοφιλές και παράλληλανα ριζοσπαστικοποιηθεί. Το Δίκτυο είναιμια συλλογικότητα που πιστεύει στηναναγκαιότητα της βίας και ως μέσουαντίστασης στην κρατική καταστολή καιως μέσου ανατροπής της αστικής εξουσίας.Γι' αυτό ακριβώς συμμετείχαμε καιυποστηρίξαμε ανεπιφύλακτα την εξέγερσητου Δεκέμβρη 2008. Όμως, η βία είναι έναμέσο, που μάλιστα πρέπει να χρησιμοποιείταιμε φειδώ, αλλιώς γίνεται αυτοσκοπός καισυκοφαντεί το απελευθερωτικό περιεχόμενοπου (πρέπει να) έχει. Σκοπός παραμένειη μαζικοποίηση και η ριζοσπαστικοποίησητου κινήματος, των αγώνων και τηςκοινωνίας. Κι αν αυτός ο σκοπός υπηρετείταικαλύτερα (γιατί ανταποκρίνεται στιςδιαθέσεις του «κανονικού» κόσμου πουβγαίνει στους δρόμους, ενισχύει τηδιάρκεια και την αντοχή της κινητοποίησηςκαι απονομιμοποιεί ευκολότερα τηνπολιτική εξουσία) από τον ειρηνικόχαρακτήρα του κινήματος των πλατειών,τότε εμείς υποστηρίζουμε ανεπιφύλακτααυτόν το χαρακτήρα.
Τελικά,αυτό που απομένει στο κίνημα είναι ναρίξει την κυβέρνηση Παπανδρέου, μεκαταλυτικές συνέπειες σε εθνικό,ευρωπαϊκό και διεθνές πεδίο. Μια τέτοιανίκη θα αποτελέσει αγωνιστικό παράδειγμαπαγκόσμιας εμβέλειας, θα προκαλέσεισοβαρό ρήγμα στη δικτατορία της ΕΕ καιτου ΔΝΤ, αλλά, πάνω απ' όλα, θα δημιουργήσειεξαιρετικά ευνοϊκές συνθήκες για τησυγκρότηση, με «ψυχή» το κίνημα τωνπλατειών, μιας οικουμενικής κοινωνικήςαντιπολίτευσης στις «οικουμενικές»μετεκλογικές κυβερνήσεις και στατρομοκρατικά διλήμματα της «ακυβερνησίας»και της «πτώχευσης».
Μεαυτό το σκεπτικό, το Συντονιστικό τωνΜεταναστευτικών και ΑντιρατσιστικώνΟργανώσεων αποφάσισε, παρ' όλη τηνκρισιμότητα της περιόδου για τουςοικονομικούς και τους πολιτικούςπρόσφυγες (απεργία πείνας των 300μεταναστών, έξαρση της φασιστικής βίας,κλιμάκωση της ρατσιστικής πολιτικήςτης κυβέρνησης και του Δήμου Αθήναςκ.λπ.), να ακυρώσει το 16ο ΑντιρατσιστικόΦεστιβάλ στο Άλσος Γουδή, ώστε όλες καιόλοι μας να συμμετέχουμε ολόψυχα στιςκινητοποιήσεις της Πλατείας Συντάγματος.
Πάμεπλατείες, λοιπόν, για να αγωνιστούμε,να νικήσουμε, να ζήσουμε!
Απότο editorial τουΔελτίου Θυέλλης που μόλις κυκλοφόρησε(το Δελτίο Θυέλλης είναι το έντυπο τουΔικτύου για τα Πολιτικά και ΚοινωνικάΔικαιώματα)
No comments:
Post a Comment