"ΝΕΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ": ΚΑΤΩ Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΙΚΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ΤΗΣ

ΝΕΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ

Περιοδική έκδοση για την κοινωνική δημοκρατία

ΚΑΤΩ Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΙΚΟΥ  ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ ΤΗΣ

• ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΔΑΝΕΙΑΚΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ                        
• ΛΟΓΙΣΤΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ. ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΑΠΕΧΘΟΥΣ ΜΕΡΟΥΣ ΤΟΥ
• ΟΧΙ ΣΤΟ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ- ΟΧΙ ΣΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ, ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΑΓΑΘΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ
• ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΤΩΧΕΥΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ 
• ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ & ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΤΩΡΑ ! – ΡΙΖΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΝΕΩΣΗ

«Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία»

Άρθρο 120 παρ. 4 του Συντάγματος  

Με την από 6-5-2010 αντισυνταγματική ψήφιση του Μνημονίου (ν. 3845/2010), την από 8-5-2010 υπογραφή (αλλά ακόμα μη κύρωση από τη Βουλή) της αντισυνταγματικής  σύμβασης δανειακής διευκόλυνσης και με τον αντισυνταγματικό ν. 3847/2010 άρθρο μόνο παρ. 9, σύμφωνα με το οποίο παρέχεται εξουσιοδότηση στον υπουργό οικονομικών εκπροσωπώντας το Ελληνικό Δημόσιο να υπογράφει κάθε μνημόνιο, συμφωνία ή σύμβαση δανεισμού με την Τρόικα, τα οποία εκτελούνται άμεσα χωρίς κύρωση από την Βουλή, θεσπίστηκε στη χώρα μας ένα νέου τύπου καθεστώς εκτάκτου ανάγκης. Πρόκειται για την θεσμοποίηση της εξάρτησης της χώρας από το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, την επιβολή ενός νεοαποιακιακού καθεστώτος, μετατρέποντας την πολιτειακή συγκρότηση της ανεξάρτητης και κυρίαρχης Ελληνικής Δημοκρατίας, πολιτικά σε προτεκτοράτο, οικονομικά σε καθεστώς ελεγχόμενης πτώχευσης, κοινωνικά σε εργαστήρι μαζικής εξαθλίωσης. Δηλωτικά επ’ αυτών είναι το άρθρο 2 παρ. 3, το άρθρο 13 και το άρθρο 14 παρ. 1 και 5 της διεθνούς δανειακής σύμβασης....

            Η χώρα μας φαίνεται να έχει το προνόμιο του πειραματόζωου για τον κάθε φορά διεθνή πάτρωνα. Στην μεταπολεμική περίοδο δοκιμάστηκε για πρώτη φορά στην πατρίδα μας το μοντέλο της ανοιχτής  δικτατορίας σε χώρα του δυτικοευρωπαϊκού μπλοκ (1967-1974). Τώρα η τοποθέτηση «γύψου» γίνεται με επικαιροποιημένους όρους, όπως ταιριάζει σε ένα κράτος-μέλος της Ε.Ε. και της Ο.Ν.Ε., του υπό έγκριση Συμφώνου του Ευρώ.  Δικτατορία της ελεύθερης αγοράς (ψευδώνυμο των μεγάλων διεθνών τραπεζών), με τις κοινοβουλευτικές λειτουργίες να μην καταλύονται- ακόμα- τυπικά. Μας το είχε πει άλλωστε και ο ίδιος ο Μπαρόζο πριν από ένα χρόνο, αναφερόμενος σε Ελλάδα, Πορτογαλία και Ισπανία : «Αν δεν εφαρμόσουν τα περιοριστικά μέτρα αυτές οι χώρες, θα μπορούσαν να εξαφανιστούν υπό τη μορφή που τις γνωρίζουμε ως δημοκρατίες. Δεν έχουν άλλη επιλογή. Αυτή είναι η μοναδική». Επειδή  σύμφωνα με τη νεοφιλελεύθερη θεωρία και πράξη  των κομισάριων της Ε.Ε., της Τρόικας, της Κυβέρνησης και των διανοουμένων υπηρεσίας που «διδάσκουν» ότι το Κοινοβούλιο, τα κόμματα, η αυτοδιοίκηση, τα συνδικάτα, τα πάλαι ποτέ βάθρα της Δημοκρατίας κατά το Συμβόλαιο με το Λαό του 1981, είναι θεσμοί ευεπίφοροι στον αριστερό εθνολαϊκισμό, που είναι ο μεγάλος εχθρός με ρίζες στη Μεταπολίτευση, και ότι θα πρέπει οι αποφάσεις να λαμβάνονται από επιτροπές προσεταιρισμένων, τεχνοκρατών και  πολιτικών εκπροσώπων, εκτός ή εντός της χώρας, στεγανοποιημένων από τις λαϊκές αντιδράσεις. Για να μην υποκύψουν στον πειρασμό του πολιτικού κόστους εννοείται...

            Η κρίση υπερσυσσώρευσης του χρηματιστικού κεφαλαίου από τον Αύγουστο του 2007 και η νέα φάση όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, με κυρίαρχη έκφανση το νομισματικό πόλεμο, οδήγησε με τη μορφή της εκδήλωσης της κρίσης  χρέους  στην επιβολή του νεοαποικιακού μνημονιακού καθεστώτος. Αρχικά στη χώρα μας και σταδιακά στις υπόλοιπες χώρες της περιφέρειας της Ευρωζώνης.  Σήμερα επιβεβαιώνεται η θέση που και εμείς είχαμε εξ’ αρχής υποστηρίξει, ότι η πολιτική του Μνημονίου δεν αποσκοπούσε στη σωτηρία  της χώρας, αλλά των διεθνών πιστωτών της. Η παράταση του Μνημονίου στοχεύει στο να κερδίσουν περαιτέρω χρόνο οι διεθνείς πιστωτές της χώρας προκειμένου να ‘ξεφορτωθούν’ ομόλογα του ελληνικού δημοσίου. Το ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ πρόγραμμα αποτελεί  κλιμάκωση της επίθεσης εναντίον της χώρας και του λαού  :1. Με το ξεπούλημα σε υφεσιακή αποτίμηση του εθνικού πλούτου, της δημόσιας γης και αγαθών της χώρας στους πολυεθνικούς ομίλους και τους εγχώριους μεταπράτες,  τις ιδιωτικοποιήσεις κοινωνικών υπηρεσιών, 2. Με την προϊούσα κινεζοποίηση της αγοράς εργασίας ήδη με τη ψήφιση των ν. 3846/2010 (μεταξύ άλλων η νέας μορφής εκ περιτροπής απασχόληση), ν. 3863/2010 (μεταξύ άλλων κατάργηση ή μείωση άνω του 50% της αποζημίωσης απόλυσης, δηλαδή τροποποίηση επί τα χείρω του ιστορικού ν. 2112/20 του Ελ. Βενιζέλου, αμοιβή κάτω της ελάχιστης Ε.Γ.Σ.Σ.Ε. για τους νέους από 16-25 ετών, αύξηση ορίων ομαδικών απολύσεων κλπ), ν. 3899/2010 (κατάργηση των ελάχιστων ορίων της κλαδικής σ.σ.ε. με τη θέσπιση ειδικής επιχειρησιακής σ.σ.ε., νεοφιλελεύθερα κριτήρια για τη σύναψη διαιτητικών αποφάσεων, διαδικασία εξατομίκευσης των όρων εργασίας κλπ) και έπεται συνέχεια... 3. Με τη διάλυση του δημόσιου καθολικού συστήματος κοινωνικής ασφάλισης με τους ν. 3863/2010 & 3865/2010. Με το κούρεμα των μισθών στο δημόσιο τομέα  (ν. 3833/2010 και τις διαρκείς επικαιροποιήσεις του). Με το πάγωμα των προσλήψεων (ν. 3812/2010 και τις διαρκείς επικαιροποιήσεις του). Με την εξαγγελλόμενη απόλυση των δημοσίων υπαλλήλων υπό το μανδύα πάντοτε της «αξιολόγησης» ... 4. Με το  άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων ( μηχανικοί, δικηγόροι, φαρμακοποιοί, φορτηγατζήδες και άλλες δεκάδες επαγγελμάτων, ν. 3919/2011 κλπ.), καθώς, όπως μας πληροφορούν οι οικονομολόγοι του συστήματος, αυτοί φταίνε που δεν αναπτύσσεται η ελληνική οικονομία, «η τελευταία σοβιετικού τύπου» και άλλα τέτοια κωμικά. Στην πραγματικότητα πρόκειται για το σύνθημα-πρόσχημα της γενικής επίθεσης ενάντια στη μεσαία τάξη της χώρας, προς όφελος όχι βέβαια των πολιτών, αλλά των μεγάλων εταιρειών. Στο μεταξύ η ύφεση βρίσκεται στο 7,5%, η ανεργία καλπάζει στο 16,2% (η επίσημη) και το δημόσιο χρέος στο 160% του ΑΕΠ με ραγδαίως αυξητικές τάσεις

Η ερμηνεία του Μνημονιακού μπλοκ για το πώς φτάσαμε εδώ συνοψίζεται στο ότι φταίει η Μεταπολίτευση και ο ηγεμονικός - για μια 10ετία – «αριστερός εθνολαϊκισμός», ο Ανδρέας Παπανδρέου φυσικά ως αυθεντικός εκφραστής αυτού του ρεύματος, ότι είμαστε όλοι τεμπέληδες, άχρηστοι,  διεφθαρμένοι και ότι «μαζί τα φάγαμε», όπως διατυμπανίζει με κάθε ευκαιρία εντός και εκτός Ελλάδος η πολιτική ηγεσία της χώρας... Φυσικά ούτε λόγος για το ρόλο του ευρώ, της ΟΝΕ, της απελευθέρωσης του κεφαλαίου, του ιδιωτικοποιημένου εγχώριου τραπεζικού συστήματος, τους κρατικοδίαιτους διαπλεκόμενους επιχειρηματίες, τη χρυσοκάνθαρη επιχείρηση των Ολυμπιακών Αγώνων 2004, τη διαρκή και διαχρονική υστέρηση εσόδων, την παραγωγική αποδιάρθρωση, τις σκανδαλώδεις ιδιωτικοποιήσεις που έχουν γίνει και τις ακόμα πιο σκανδαλώδεις που ετοιμάζονται  κλπ.

Το πρόβλημα όμως της χώρας, δεν είναι πρώτιστα οικονομικό ή πολύ περισσότερο τεχνικό, όπως επιχειρούν να μας πείσουν Κυβέρνηση και οι γνωστοί προπαγανδιστές της στα ΜΜΕ... Το πρόβλημα είναι πρώτιστα πολιτικό. Και αυτό εκφράζεται στις λαϊκές κινητοποιήσεις στους δρόμους και τις πλατείες τις τελευταίες εβδομάδες. Στο νέο πολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται, από τη μία θα είναι το μπλοκ του Μνημονίου : ο παλιός πολιτικός κόσμος, που πράγματι γεννήθηκε στη μεταπολίτευση μεταμορφούμενος όμως σε (νεο)φιλελεύθερο, εκσυγχρονιστή ή σοσιαλφιλελεύθερο από την περίοδο 1989-1990 και μετά,  το  σημερινό ψευδώνυμο ΠΑΣΟΚ, δηλαδή όσοι από τα στελέχη του στηρίζουν ενεργητικά ή ανέχονται παθητικά την ακολουθούμενη πολιτική, οι πρόθυμοι σύμμαχοι ΛΑΟΣ και Δημοκρατική Συμμαχία (Μητσοτάκη). Σε ρόλο κυβερνητικής εναλλαγής η  Ν.Δ. που «αντιτίθεται» στο Μνημόνιο, αλλά υπερψηφίζει τους μνημονιακούς νόμους. Είναι η πολιτική τάξη της Τρόικας και του ΔΝΤ. Το κόμμα του Μνημονίου. Στο ρόλο της εποικοδομητικής ‘υπεύθυνης’ στάσης η Δημοκρατική Αριστερά (Κουβέλης και μέρος της πάλαι ποτέ ανανεωτικής αριστεράς).

Ο ελληνικός λαός όμως, μέρα με τη μέρα, απελευθερώνεται από την ιδεολογική τρομοκρατία και τον φόβο που συστηματικά, και για πάνω από ένα χρόνο, του καλλιέργησαν. Αποδεσμεύεται πολιτικά από τις μέχρι πριν ένα χρόνο κομματικές εντάξεις του. Μάχεται για τη δημοκρατία, όπως επιτάσσει η ακροτελεύτια συνταγματική διάταξη και οι ιστορικές παραδόσεις του. Διεκδικεί ριζική πολιτική ανανέωση. Μια νέα Ελληνική Δημοκρατία που θα είναι ανεξάρτητη και κοινωνική. Απαιτεί την ενότητα στη βάση ενός μίνιμουμ πολιτικού προγράμματος, χωρίς άκαιρους διχασμούς. Ένα νέο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο που θα προχωρήσει στον έλεγχο του χρέους, στην επαναδιαπραγμάτευσή του, στη διαγραφή του απεχθούς μέρους του και, κυρίως, στη ζωτικής σημασίας παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Θα αγωνιστεί μαζί με τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς για την ανατροπή της λειτουργίας της Ο.Ν.Ε. σε βάρος των χωρών της περιφέρειας, και τη θεμελίωση μιας άλλης δημοκρατικής και κοινωνικής Ευρώπης που θα ανήκει στους λαούς της και όχι στη δικτατορία των αγορών και των πολιτικών τους εκπροσώπων...