30/4/2011-1/5/2011
Ο Γιώργος Σόκρατες, ο Γκαγκάριν κι ο σκληρός Απρίλης του 2011
Κι ύστερα ήρθαν οι… σφίγγες
Από πού αντλεί ο Νίκος Χατζηνικολάου τη βεβαιότητα ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας θα τσακιστεί και θα συντριβεί στις επόμενες εκλογές; Τι ξέρει που δεν γνωρίζουμε εμείς οι κοινοί θνητοί, οι ταπεινοί και καταφρονημένοι όταν γράφει (Real News, 30/4) “Nέα πρόσωπα και νέα σχήματα θα διαδεχθούν τα παλιά (…) και τότε η ελπίδα θα επιστρέψει στις ψυχές των Ελλήνων. Και το χαμόγελο στα χείλη τους»{. Αν θυμηθούμε πότε οι Έλληνες ήταν «με το χαμόγελο στα χείλη» μάλλον θα έπρεπε να παραμείνουμε στο υπάρχον σύστημα! Εκτός αν ο δαίμων του πληκτρολογίου του έκανε μπαγαποντιά κι ήθελε να γράψει «κομματικό» και όχι πολιτικό σύστημα. Μα τι λέω τώρα κι εγώ, τέτοιες μέρες; Όταν ο ΓΑΠ φοβάται «κοινωνικές εκρήξεις» λόγω των αντιδράσεων «που θα προκαλέσουν τα μέτρα το επόμενο διάστημα (άρθρο Β. Σκουρή στο ίδιο φύλλο); Του λένε να γίνει…Σόκρατες (πρωθυπουργός της Πορτογαλίας και γενικός γραμματέας του ΣΚΠ που παραιτήθηκε στις 23/3 αφού καταψηφίστηκε η πολιτική του για περικοπές δαπανών και αύξηση φόρων) και να κάνει εκλογές. Μα αυτός γνωρίζοντας δεν ξέρει τίποτα σχετικά με τα μελλούμενα δεν τους ακούει και θέλει να επιμηκύνει τη χρονική περίοδο πριν από τον ανασχηματισμό της κυβέρνησής του ως την επιμήκυνση του χρέους (Ιούνιος;) ή πριν από τη ΔΕΘ (Σεπτέμβριος).
Ηλεκτρικά όνειρα
Όμως, το δρόμο του Σόκρατες μπορεί να τον ακολουθήσει πίνοντας το κώνειο των εκλογών αν η γενική απεργία της 11ης Μαΐου πετύχει ή/και αν αποτύχει η επίθεσή του στη ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ. Στην περίπτωση της ΔΕΗ τα πράγματα είναι πιο δύσκολα για την κυβέρνηση. Πέραν του ότι η ΓΕΝΟΠ είναι το τελευταίο οχυρό της όποιας «αριστεράς» μέσα στο ΠΑΣΟΚ και την ΠΑΣΚΕ, για πολλούς λόγους υπάρχει δυνατότητα συσπείρωσης γύρω της ενός μετώπου δυνάμεων που αρνούνται την περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της επιχείρησης. Η Μπιρμπίλη και ο Ρέππας έχουν διατυπώσει επιφυλάξεις και αντιρρήσεις, βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, όπως ο Αλ. Αθανασιάδης της Κοζάνης, εκδήλωσαν την αντίθεσή τους (Κυρ. Ελ/τυπία, 30/4) και αναμένονται κι άλλοι από τους «ενεργειακούς νομούς» κατόπιν ανοιχτής επιστολής που τους απηύθυνε η ομοσπονδία, ακόμη και ο γενικός γραμματέας Αποκρατικοποιήσεων! Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι η μοναδική επιχείρηση από την λειτουργία της οποίας εξαρτώνται για την επιβίωσή τους, πόλεις και χωριά. Αν η ιδιωτική ΔΕΗ αρχίσει να κλείνει μονάδες αντί να δώσει εναλλακτικές λύσεις αυτές οι περιοχές θα μαραζώσουν και οι κάτοικοί της θα ξαναπάρουν τους δρόμους της εσωτερικής ή/και εξωτερικής μετανάστευσης, κάτι που σήμερα είναι εφιαλτικό.
Μια τρελή…τρελή οικογένεια
Ας έρθουμε τώρα στα δικά μας πράγματα, της Αριστεράς. Έχει κάποιο δίκιο ο Γιώργος Ρούσσης (Κυρ. Ελ/τυπία) να μας εγκαλεί ως «ατομιστές» που συντηρούμε την «αριστερή πολυδιάσπαση». Μόνο που δεν είναι μόνο θέμα ατομισμού η πολυδιάσπαση. Ας μη ξεχνάμε ότι ακόμη κι αν πολλοί παριστάνουν τους στρατηγούς, το βασικό έλλειμμα της αριστεράς είναι αυτό της Στρατηγικής. Ήδη έχουμε τρεις οργανωτικά διαφοροποιημένες στρατηγικές στην Αριστερά: ο καθαρός ρεφορμισμός-κυβερνητισμός της ΔΗΜ.ΑΡ., η στρατηγική του ΚΚΕ που θεωρεί ως μοναδική επαναστατική τη λογική του μετώπου με τον εαυτό του και όσους ασπάζονται ακόμη το όραμα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και τέλος, το ευρύ πείραμα του ΣΥΡΙΖΑ που χωρά τόσο τον αριστερό ευρωκομμουνισμό και τις μετεξελίξεις του όσο και επαναστατικές με στοιχεία αριστερισμού στρατηγικές. Αν στο συνδικαλισμό μπορούμε να πούμε ότι πρέπει και επιβάλλεται οι δυνάμεις αυτές πρέπει να καταστρώνουν κοινά σχέδια δράσης, στο κεντρικό πολιτικό πεδίο οι καταστάσεις αλλάζουν. Λόγω των «γενετικών» της χαρακτηριστικών της η ΔΗΜ.ΑΡ. θα ζητά συμμετοχή σε κυβέρνηση σε βάρος της κοινωνικής δράσης. Για το ΚΚΕ δε χρειάζεται να πούμε περισσότερα μιας το πρότυπο του ΠΑΜΕ το μεταφέρει σε κάθε κοινωνικό τομέα. Για το ευρύ φάσμα, όμως, που ξεκινάει από το ΣΥΡΙΖΑ και φτάνει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την αριστερή οικολογία το μεγάλο στοίχημα είναι η εξισορρόπηση της κινηματικής λογικής με την ανάγκη της κεντρικής πολιτικής-εκλογικής παρέμβασης για αλλαγή των συσχετισμού σε όλα τα επίπεδα. Όσο αυτό το κομβικό πρόβλημα δεν επιλυθεί, τόσο θα πληθαίνουν οι «στρατηγοί» και οι «μικροηγεμονισμοί».
Το ταξίδι στ’ αστέρια αναβάλλεται
Όταν ήμουν πιτσιρικάς με φώναζαν Γκαγκάριν (φαντάζομαι ότι κι άλλοι συνομήλικοί μου «είχαν θέμα» τότε) για στο κρίσιμο ερώτημα «τι θα γίνεις άμα μεγαλώσεις απαντούσα «αστροναύτης». Όταν ζούσα στις ΗΠΑ όλο και πιο πολύ με συνέπαιρνε η ιδέα αυτή. Διάβασα τα πάντα για τα τηλεσκόπια, έβλεπα τις ειδικές σειρές και ντοκιμαντέρ για τη ΝΑΣΑ κλπ. Μα πού να μπορούμε να αγοράσουμε τηλεσκόπιο την εποχή εκείνη με το μισθό της μητέρας μου που δούλευε σε εργοστάσιο ετοίμων ενδυμάτων. Κάποτε μού πέρασε η επιθυμία κατάκτησης του διαστήματος και προσγειώθηκα σε πιο γήινες κατακτήσεις: οικονομικά, κοινωνιολογία και πολιτική επιστήμη (με ένα πέρασμα από φροντιστήριο για αρχιτεκτονική). Όμως, πέρασαν τα χρόνια και αποδεικνύεται ότι σήμερα αν είχα γίνει αστροναύτης θα αντιμετώπιζα θέμα επιβίωσης και ταυτότητας! Η ΝΑΣΑ, μετά τον περιορισμό της ομοσπονδιακής χρηματοδότησης που επέβαλε ο Ομπάμα, αναζητεί τη σωτηρία των προγραμμάτων της στις ιδιωτικές εταιρείες. Εισάγεται ένα στοιχείο έντονου ανταγωνισμού μεταξύ των αστροναυτών για την εξασφάλιση μιας «από τις ελάχιστες διαθέσιμες θέσεις στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό» στον οποίο θα μεταβαίνουν με «ρώσικες διαστημικές κάψουλες Σογιούζ» (NY Times-Κυρ.Ελ/τυπία 30/4). Στη ΝΑΣΑ έμειναν πλέον 61 αστροναύτες από 150 των εποχών της ακμής της. Κι όμως, η προσφορά από πλευράς αστροναυτών είναι μεγάλη, ειδικά για το Διαστημικό Σταθμό. Ειδικά προσόντα απαιτούνται: υποχρεωτικά εξαιρετική γνώση της ρωσικής γλώσσας, κατοχή πτυχίου Φυσικής ή/και Μαθηματικών, γνώσεις Ρομποτικής, ικανότητα κολύμβησης σε πισίνα φορώντας διαστημική στολή και αθλητικά παπούτσια (3 φορές το μήκος μιας πισίνας) και, βεβαίως, εξαιρετική υγεία για να μπορούν να μένουν επί εξάμηνο στο Διάστημα. Έ, τότε να τρέξουμε να προλάβουμε! Καλύτερο ενός εξαμήνου διαστημική ζωή παρά σαράντα χρόνια στου μνημονίου τη φυλακή!
Μικρές αντιστάσεις
Οι μικρές αντιστάσεις στην εξουσία μετράνε περισσότερο από τις μεγάλες, καμιά φορά. Αναφέρομαι στην πράξη ενός απλού δημοσίου υπαλλήλου που στη διάρκεια της εφτάχρονης στρατιωτικής δικτατορίας διέσωσε το φιλμικό υλικό της δίκης του Αλέξου Παναγούλη από τους λογοκριτές του καθεστώτος και το παρέδωσε σήμερα στο Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο. Έστω και αργά μπορούμε χάρη στην πράξη αυτή να διδαχτούμε από τη στάση του Αλέκου Παναγούλη στο στρατοδικείο της χούντας και να το δούμε ως ένα θετικό γεγονός μέσα στην αρνητική ατμόσφαιρα που μας περιβάλλει.
Ο σκληρός Απρίλης του 2011
Το ένα σοκ διαδέχεται το άλλο αυτό τον «σκληρό Απρίλη του 2011». Μετά το θάνατο της σ. Λίτσας Σωτηροπούλου, μαθαίνουμε για το θάνατο του ήρωα Λάκη Σάντα που μαζί με τον Μανώλη Γλέζο κατέβασαν τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη στη Γερμανική κατοχή, για το θάνατο του Αργεντινού συγγραφέα Ερνέστο Σαμπάτο που, εκτός των άλλων, ανέλαβε την προεδρία της Εθνικής Επιτροπής για τους Εξαφανισθέντες (Conadep) και κατέγραψε τα εγκλήματα της δικτατορίας του 1976-83 στο βιβλίο «Ποτέ ξανά». Το έργο αυτό αποτέλεσε τη βάση για το κατηγορητήριο στην ιστορική δίκη εναντίον της ηγεσίας της στρατιωτικής χούντας, το 1985. Το τελικό χτύπημα ήρθε όταν διάβασα για το θάνατο ενός παλιού φίλου και συναγωνιστή Περικλή Παπανδρέου. Όπως γράφουν οι σύντροφοί του Πολυμέρης Βόγλης, Σπύρος Κακουριώτης, Ελένη Πασχαλούδη, Σπύρος Τσούγκος
στα Ενθέματα της Κυριακάτικης Αυγής (30/4): Φαντάζει αδιανόητο για όσους πορευτήκαμε με τον Περικλή ότι θα δημοσιεύαμε κάποτε ένα κείμενο δικό του in memoriam. Κι όμως, ήρθε ο Απρίλης, ο μήνας ο σκληρός, κι αυτός, ο φίλος και αδελφός, έφυγε από δίπλα μας. Όχι όπως άλλοτε, για να κάνει μεταπτυχιακά στο Πανεπιστήμιο του Σάσεξ ή να εκπονήσει τη διδακτορική του διατριβή (Children of immigrants in central Athens at the turn of the 21st century: A study of inferiorisation, ethnicised conflict, criminalisation, and substance misuse, 2009) στο LSE. Ούτε καν για να γυρίσει την Ελλάδα, από τη θέση του υπεύθυνου Σχεδιασμού και Μελετών του ΚΕΘΕΑ, δουλεύοντας με περιθωριοποιημένους νέους, τοξικοεξαρτημένους, μετανάστες, φυλακισμένους. Βαθιά πολιτικοποιημένος, με πολύχρονη εμπειρία στο κίνημα της αμφισβήτησης, έφυγε απίστευτα νωρίς, πεισμένος όμως πως «είμαστε ο σπόρος που πεθαίνει». Για τους φίλους και την οικογένειά του, όσους μείναμε πίσω, «η μνήμη όπου και να την αγγίξεις πονεί, ο ουρανός είναι λίγος, θάλασσα πια δεν υπάρχει»…Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος εισήγησής του σε πανεπιστημιακό σεμινάριο, χωρίς τις υποσημειώσεις, μεταφρασμένο από τα αγγλικά (με τη βοήθεια και της Σοφίας Βιδάλη). http://enthemata.wordpress.com/2011/04/30/periklis/
Εργατική πρωτομαγιά: τίποτε δεν πάει χαμένο
Τέλος, δεν ξεχνάμε πως αύριο είναι η εργατική πρωτομαγιά. Ας αντισταθούμε στους ίδιους μας τους εαυτούς που θέλουν, δικαίως, ξεκούραση από τους «πόνους» (“labours”) της εβδομαδιαίας εργασίας και ας κατεβούμε όλοι/ες μαζί στους δρόμους της Αθήνας και των άλλων ελληνικών πόλεων για να φωνάξουμε στους δυνάστες μας, τους κυβερνητικούς και τους εργοδοτικούς εξουσιαστές «Κάτω τα χέρια από τον κόσμο της εργασίας». Κι όπως σωστά τονίζει ο Γιάννης Κουζής (Βήμα, 30/4/) ο συνδικαλισμός είναι «περισσότερο αναγκαίος σε καιρούς κρίσης».
http://tsakiris.snn.gr/
http://tsakthan.blogspot.com/
http://tsakthan.wordpress.com/
http://antiracistes.wordpress.com/
http://homoecologicus.wordpress.com/
http://leftypedia.wordpress.com/
http://greekunions.wordpress.com/
http://femininmasculin.wordpress.com/
http://ilioupoli.wordpress.com/
http://homopolitics.wordpress.com
http://politicalperson.wordpress.com
http://cantpaydontpay.wordpress.com
http://pringkipessa.wordpress.com
http://adotoe.wordpress.com
http://easpemporiki.wordpress.com
http://www.easp.gr
Παράξενη Πρωτομαγιά
Μανόλης Μητσιάς
Μάνος Χατζιδάκις –Νίκος Γκάτσος
http://www.youtube.com/watch?v=aJKT4kEiJTc
Παράξενη Πρωτομαγιά
μ' αγκάθια πλέκουν σήμερα στεφάνια
ήρθ' ο καιρός του “έχε γεια”
τι να την κάνεις πια την περηφάνια
Στα δυο σου μάτια τα χρυσαφιά
σκοτάδι πέφτει και συννεφιά
ποιες μπόρες φέρνεις και ποιες βροχές
σε κουρασμένες νεκρές ψυχές
Παράξενη Πρωτομαγιά
ο ήλιος καίει το πέλαγος στη δύση
μα της καρδιάς την πυρκαγιά
πού θα βρεθεί ποτάμι να τη σβήσει
